Fálkinn - 20.07.1929, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
P.RESTSDÓTTIRIN
SÍ64 EFTIR
JÚH0SES OB KÖTiOK
...Jafnvel þó þú værir eini karl-
inaðurinn í allri veröldinni, þá
vildi jeg þig ekki“, hafði hún
sagt og hniklað brvrnar.
Jú, það var alveg áreiðanlegt.
Betta var svo sem ákveðið og
ótvirætt hryggbrot. En það var
»ú samt svona, að ekki gat hann
varist þeirri hugsun, að heldur
djúpt hefði hún nú hlotið að taka
í árinni. Honum fanst þetta eitt-
livað svo ókvenlega ýkt staðhæf-
ing.
Altaf var Bjarni að hugsa um
þessi óttalegu orð. I^au fvlgdu
honum nákvæmlega eins trúlega
°fí skugginn hans og hundurinn.
I’að var heldur ekkert undarlegt
Hún hafði hreytt þeim svo harð-
neskjulega til lians, að það var
eins og þau klestust inn í fötin
hans, inn í vöðvana, beinin og
blóðið •—■ og inn í sál hans, ást-
sjúka og bljúga. Það er altaf ó-
þægilegt að verða fyrir hrygg-
hroti, en það er þó ekki alveg
soma hvert hryggbrotið er. Stúlka
fietur neitað bónorði manns, án
hess að særa hann að óþörfu, —■
3,1 þess að brjóta sundur hans
hetri mann, ef svo mætti að
orði komast. En Sigurlaug var
»ú ekki að hugsa um svoleiðis
smámuni. Hún var ætíð vön að
Se8.)íi það sem henni datt i hug,
en það var nú — eins og gengur
svona upp og ofan, þetta sem
henni datt í hug.
Bjarni mintist þess með djúp-
um og einlægum söknuði, hvað
honum liefðu fundist allir hlut-
lr yndislegir áður cn hann hað
Sigurlaugar. En síðan —- það
V;ir hörmung að hugsa til þess
síðan var óbragð. af öllu.
°g ólykt af öllu. Skilningarvitin
Voru orðin honum hreint og
heint kvalræði. Oft óskaði hann
sjer þess, jiegar steinn varð á
Vegi hans, að hann væri sjálfur
orðinn að þessum steini, —-
köldum, hörðum, tilfinningar-
luusum. Og að Sigurlaug settist
einhverntíma á steininn og fyndi
ollan kuldann, alla hörkuna og
lilfinningaleysið.
IJau voru alin upp í sömu
sveitinni. Hann var allslaus
'íotungssonur, það er að segja,
Uann átti ekkert til nema falíeg-
a» og hraustan skrokk og sál,
Sem var svona eins og gengur og
gerist. En hún, — hún var að
v;su prestsdóttir, það var alveg
rJett, en presturinn, faðir henn-
ar. var samt mjög líkt skapað-
llr og aðrir menn, til dæmis Jón
gamli faðir Bjarna. Reyndar
var Jón gamli bæði hárprúður
°g og síðskeggjaður, en prest-
Urinn vellauðugur, þótt vafamál
v®ri, hvort það yrði talið til
gildis — frá kristilegu sjónar-
'Uiði sjeð.
Bau höfðu sést altaf öðru
»voru, Bjarni og Sigurlaug, frá
j v* fyrst þau mundu eftir sjer,
eikið sjer saman í æsku og
»a»sað saman á unglingsárun-
Uin. Qg það var nú svona með
. jarna, að blessuð prestsdóttir-
»r var eina stúlkan, sem snortið
»afði hjarta hans. Og eftir því
Sem hún stækkaði og þroskað-
lst> eftir því varð hjarta hans
snortnara. Og svo einn góðan
veðurdag sprakk blaðran, —
honum var lífs ómögulegt að
stilla sig lengur. Hann — kot-
ungssonurinn, — skálmaði
hnaklcakertur rakleiðis til prests-
dótturinnar og bað hennar, —
sagðist elska hana og ómögulega
gcta lifað án hennar. Þá var
það, að henni datt í hug að
hreyta úr sjer þessum óheilla-
orðum, sem síðan fylgdu hon-
um eins og skugginn og voru á
góðum vegi með að gera hann
vitlausan.
Þennan dag var Bjarni að
sinala sem oftar. Haustið var
hjer um hil lniið að mála upp
landið. Það sem áður var grænt,
var nú að verða ýmist bleikt
eða brúnt.
„Svona er sál mín líka að lit-
ast upp“, hugaði Bjarni, rendi
augunum yfir umhverfið og
henti Snata gamla að sækja
f.járhóp suður í holtin.
— Jafnvel þó þú værir eini
karlmaðurinn. — Skárri var það
nú ofstopinn. Hann skildi ekk-
ert í Sigurlaugu að segja þessa
fjarstæðu. Hann vissi nefnilega
ósköp vel, að hún elslcaði hann
—■ og meira að seg.ja hann ein-
an. Það var svo rnargt, svo ó-
tal margt, frá því fyrsta, sem
sannaði það. Hún hafði meira
að segja kyst hann í laumi á
síðasta dansleiknum um vetur-
inn. En hvernig stóð þá á því að
manneskjan skyldi segja þetta?
Var hún svona drambsöm? Eða
var hún að leika á hann? Eða
—- eða — —? Ja, hver getur
skilið í kvenfólkinu, þessum
undarlegu verum, sem eru miklu
flóknari ráðgáta en dauðinn
eða eilífðin eða jeg veit ekki
hvað og hvað.
En hvað var nú annars á
ferðinni þarna sunnan veginn?
Bjarni sneri nú allri r.thygli
sinni þangað, því þar gat að líta
nýstárlega s.jón. Hann var
nokkra stund að átta sig á hvað
það var, sem þeyltist eftir veg-
inum með ógurlegum hraða. En
von bráðar sá hann að þar fór
hestur svo geist, og sat eitthvert
hrúgald á hestinum og flöksuð-
ust flíkurnar mjög; — sýnilega
var riddarinn búinn að missa
stjórn á reiðskjótanum. Skjótt
kom í ljós hvað olli þessum ægi-
legu hamförum. Góðum spöl
sunnar bólaði á ferliki, sem kom
brunandi á eftir. Það var auð-
vitað hifreið.
„Þarna ætlar andskotans nýji
timinn að draga uppi þann
ganila", hugsaði Bjarni, þvi
hann var æði íhaldssamur um
þessar mundir, eins og ungum
mönnum hættir stundum við,
þegar þeir hafa orðið fyrir von-
brigðum.
Leikurinn barst nær, svo að
segja á svipstundu. Bjarni sá
nú að það var stúlka sem hest-
inn sat. Og í sama bili sá hann
hestinn þeytast út af veginum
og stefna beint í áttina til sín.
Hann furðaði sig á því hvað
stúlkutetrið hékk. En hvað var
þetta! Bjarni saup hveljur, eins
og verið væri að steypa yfir
hann ísköldu vatni. Guð almátt-
ugur-------þetta var þá Skinfaxi
prestsins, sem þarna var á ferð
og það var Sigurlaug sem á hon-
um sat.
Hnúarnir á Bjarna hvítnuðu,
augun leiptruðu, — liver æð,
hver taug var búin til orustu.
Þegar Skinfaxi varð mannsins
var breytti hann nokkuð stefn-
unni. En Bjarni hafði vaðið fyr-
ir neðan sig og hljóp i veginn
fyrir hann með eldingarhraða.
Og hann ætlaði að þrífa í taum-
ana, en misti taksins, því klár-
inn var slyngur og svifamjúk-
ur. Sigurlaug reið í söðli, þvi
sjera Sigurður krafðist gamal-
dags velsæmis af dætrum sín-
um. Og um leið og hesturinn,
tryltur og titrandi, straukst
fram hjá Bjarna fleygði hún sjer
úr söðlinum. Handieggir hennar
slöngvuðust um háls hans i
fallinu. Hann riðaði við, misti
jafnvægið, — fjell aftur á bak.
Iíastið á prestsdótturinni var
svo stórkostlegt. Hún fjell ofan á
liann eins og steindauður rúg-
mjölspoki, kominn ofan úr skýj-
unum, — þau kiptust til, bylt-
ust, veltust, kiptust aftur til
og lágu svo hreyfingarlaus hvort
við annars hlið.
Loks rankaði Bjarni við sjer,
stökk á fætur og hristi sig cins
og liestur, sem er nýbúinn að
velta sjer upp lir moldarflagi.
Svo leit hann ólundarlega á
prestsdótturina. Hún lá grafkyr,
með galopin augu, föl eins og
liðið lík.
„Ertu dauð, Sigurlaug?“
spurði Bjarni og sá þó hvernig
harmur hennar hófst og lægð-
ist á víxl. Rödd hans var hörð
og óþjál, eins og storknað eld-
hraun.
Sigurlaug svaraði engu, en
bylti sjer við og grúfði sig nið-
ur í fölnað grasið. Svo fór hún
að slyjálfa og hristast og Bjarni
heyrði að hún var að reyna að
byrgja niðri í sér þungan elcka.
Og í einhverju ráðaleysi fór
hann að skygnast um eftir Skin-
faxa. En hesturinn var horfinn
veg allrar veraldar.
„Það verður enginn hægðar-
leikur að hafa aftur upji á klár-
skrattanum“, sagði hann í sama
rómi og óður. Þá leit Sigurlaug
upp.
„Bjarni!“ slundi hún og rendi
til hans tárvotum, biðjandi aug-
um. Rödd hennar var annarleg
og ástríðufull, eins og lokkandi
brimsúgur. — „Bjarni! Ertu bú-
inn að missa vitið?“ hjelt hún
áfram og ekkinn braust um i
hálsi hennar.
Bjarni starði á hana, eins og
andlaus trjádrumbur. — „Þú
hefir orðið hrædd, stúlka!"
sagði hann og kendi furðu í
rómnum.
Sigurlaug spratt á fætur í einu
vetfangi. Flöktandi hárið hrundi
um bak hennar. Hún rjetti úr
sjer, vöðvarnir stæltust og eldur
brann úr augunum. — „Farðu!“
hvæsti hún og steytti hnefann.
„Jeg stend á landareign föður
míns; þetta er ekki kirkjujörð",
svaraði Bjarni rólega og hop-
aði hvergi.
Þá var eins og Sigurlaug lin-
aðist öll upp aftur. Ekkinn
braust fram á ný.
„Bjarni! Elsku Bjarni! Get-
□*
'□
«
Matar
Kaffi
Te
Ávaxta
Þvotta
Reyk
M
Úrvalið mest.
Verðið lægst.
Verslun
Jóns Þórðarsonar.

J
—□
◄
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Vandlátar húsmæður
nota eingöngu
Van Houtens
heimsins besta
suðusúkkulaði.
Fæst í öllum verslunum.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
urðu fyrirgefið mjer!“ — Hún
varð öll að einni bæn, röddin,
augun, varirnar, — höndin, sem
hún rjetti fram.
Aftur saup Bjarni hveljur, en
nú var eins og sjóðandi vatni
væri steypt yfir hann. Hann kóf-
sviftnaði, án þess hann gæti að
því gert.
„Jeg vil verða konan þín,
Bjarni", hrópaði Sigurlaug. „Jeg
hef engan karlmann elskað
nema þig“. — „Þó þú værir eini
kvenmaðurinn sem til væri í
allri veröldinni, þá vildi jeg
þig----------“ „------ekki“, ætí-
aði hann að hæta við, en það
orð kafnaði í kossum Sigur-
laugar.
Hirðstjóri páfa hefir nýlega tilkynt,
að mönnnm sem lcoma í pilagrimsför
til Rómaborgar sje heimilt að gefa
vínflöskur í offur um leið og þeir
koma í páfagarð. Síðan þetta barst út
eru ekki horfur á, að páfahirðina
vanti vín. Nýlega komu 3000 píla-
grimar frá Frascati-þorpi og liöfðu
með sjer sina flöskuna hver, en 5000
pílagrimar aðrir gáfu páfa ámu fulla
af Barolo-vini, sem er ein besta vín-
tegundin i Piemonthjeraði. Úr Syrak-
usuhjeraði verður páfa sent Moscani-
vín, frá Neapel Lacrymae Christi og
frá Toscana Chianti- og Orvieto-vin.
— Fyrir stríðið voru ýmsir þjóðhöfð-
ingjar vanir að senda páfa vin í jóla-
gjöf. Frans Jósef Austurrikiskeisari
sendi páfa jafnan Tokayer. Og enn
er til í vinkjöllurum páfa kampavin
og sauterne, sem Napoleon þriðji sendi
Píusi niunda að gjöf.
Samkvæmt siðustu skýrslum eru I
notkun samtals 31 miljón bifreiða i
þeim 62 löndum, sem skýrslan nær
yfir. 8800 miljónir króna fara árlega
í það, að halda við vegum fyrir þess-
ar bifreiðar.
Auðmaður i Cliicago liefir stofnað
sjóð, 12 miljóna dollara stóran i
þeim tilgangi að byggja Ieikhús, þar
sem aðeins verða sýnd leikrit liöf-
unda, sem hefir verið hafnað af öðr-
um leikhúsum.