Fálkinn - 24.08.1929, Side 3

F Á L K I N N
3
SVERTINGJAR
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen oa Skúli Skúláson.
Pramkvœmdastj.: Svávár Hjáltbsted.
AOalskrifttofa:
Austnrstr. 6, Reykjavik. Sími 2210.
Opin virka daga ki. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa í Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
Blaöiö kemnr út hvern langardag.
Áskriftarverö er kr. 1.70 á mánnði;
kr. 6.00 á ársfjórönngi og 20 kr. árg.
Grlendis 24 kr.
ALLÁR ÁSKRIFTIR OREIÐIST FVRIRPRÁH.
AuglúsingaverO: 20 aura millimeter.
Prentshiðján Gutenbero
SfiraóóarafeanRar.
,,Sá er stundum gestrisn-
aslur, sem sísl opnar dprn-
ar í fulla gáft“.
Sæfíflarnir eru oft nauðalikir þara,
i ríki sínu niðri á hafsbolni. Bráð
þeirra varar sig ekki á þeim, anar
heint i ginið á þeim og hverfur. í
(lýrarikinu er það algengt, að svona
sje ástatt. Lymskan og ránseðlið er
falið, undir meinleysislegu yfirborði.
Mennirnir eru vanir að fela verstu
lillineigingar sínar og áform undir
l)liðu brosi og vinarhótum. Þojr opna
dyrnar upp á gátt þegar þeir sitja á
svikráðum, alveg eins og sæfiflarnir
glenna upp ginið.
Stjörnmálastefna „opnu dyranna“,
sem svo mörg ríki þykjast fylgja og
sem virðist svo aðgengileg, er þveröf-
ug við það sem hún sýnist vera. Riki
þau, sem óttast að annað ríki klófesti
sjerrjettindi i einliverju landi, reynir
að sjá til þess, að þetta landi liafi
„opnar dyr“ — sje opið öllum jafnt.
Þar sem dyrnar standa i hálfa gátt
er liægt að ganga kyrlátlega og hljóð-
• ega um. Enginn veitir för manns eft-
irtekt. Maður gelur farið þangað sem
vill, jiangað sem enginn býst við
manni, vera án eftirlits allra, en líta
eftir sjálfur. En sá sem skilur eftir
galopnar dyr á eftir sjer, er annað-
l'vort sljór maður, eða gerir það af
undirhyggju.
Og só, sem opnar inngöngudyrnar
”]>P á gátt og tekur öllum brosandi og
með opnum örmum, hlýtur að gera
sjer látalœti. Þvi það er ómögulegt, að
allir sem að garði koma sjeu honum
jafn velkomnir.
Þess meir sein maður glennir upp
'lyrnar, ]iví fleiri gestum sem maður
tekur á móti, þvi minni verður gest-
■isni sú, sem hver einstakur nýtur á
beimilinu. Komi maður i gestahóp á
lieimili, þá er það eitt sjálfsagðasta
skilyrðið til þess að manni liði vel,
að maður sje með gestum, scm mað-
”r fellir sig við, en lendi ekki við hlið
l'css manns, sem manni er lítið um
eða beinlinis illa við. Og þar sem
dyrnar eru opnar um of, má jafnan
fiera ráð fyrir, að maður liitti slika
'nénn. Þess vegna er þeim, sem gest-
risinn vill vera, ekki nóg að láta hús
sitt standa öllur opið og bjóða alla
velkomna. Fullkominnar gestrisni er
aðeins liægt að njóta þar sem maður
cr í vinalióp og J)ar sein eigi cru of
margir saman komnir. Og þeirrar
fiestrisni er aldrei hægt að njóta í
°Pnu húsunum, heldur þar, sem hús-
■'óndinn stendur í dvrunum, íneð
'iundina á lásnurn.
í Bandaríkjunum búa ellefu
miljónir Negra, seni í pólitísku
tilliti eru jafnrjettháir borgarar
og hvítir menn í voldugasta ríki
heimsins.
En frá samkvæmislifs sjón-
armiði — og manna á milli —■
eru og verða þeir altaf álitnir
af lægri stigum og framkoma
hvítra manna við þá ler eftir
því, þó að sje orðið miklu meira
en mannsaldur síðan þeir ár-
ið 18B5 — voru leystir úr þræla-
ánauðinni og fengu full borg-
ararjettindi ásamt frelsinu. Þá
var i bili bundinn endir á
„vandamálið um þá svörtu“, —
en nýtt kom í staðinn.
Að vísu hefir Svertinginn nú
á dögum jafnan rjett lil atvinnu
og allskonar mentunar sem aðr-
ii inenn. En frá samkvæmislífi
hvítra manna er liann útilokað-
ur og það jafnvel þó að ekki
sje nema lítið eilt negrablóð í
æðuin hans. — Hann er úr hópi
hinna ,,Iituðu“.
()g þó hefir svertingjakyn-
þátturinn lagt mikið að mörk-
um til menningar og lista síð-
an hann var látinn laus. Þeir
hafa vakið athygli á sjer fyrir
góðar gáfur, mikla hæfileika að
því er hljómlist og söng snertir.
En auk þess þykja þeir ágætir
járnbrautarþjónar og gestgjafar.
Nú á dögum eru til frægir
skólar fyrir Negra, m. a. háskól-
ar, sem hafa hálærða Svertingja
að prófessorum, og auk þessara
svörlu jjrófessora eru nú uppi
fjölda margir frægir biskupar,
dómarar og liðsforingjar meðal
Svertjngjanna. En þrátt fyrir
allar framfarirnar, sem átt liafa
s jer stað meðal Negranna i Ame-
ríku, minkar djúpið milli hinna
hvítu og svörtu engan veginn
þvert á tnóti virðist sem það
hafi verið ávalt að aukast síð-
ustu árin.
Negri, sem gerist svo djarfur,
að „bjóða upp“ hvítri stúlku á
dansleik, má ciga það víst að
verða fyrir barsmið, og sjerhver
sú stúlka, sem tæki boðinu,
mundi á augabragði rekin á dyr.
Ef Negrafjölskylda fær leigt
i húsi þar sein hvítir menn búa,
má eigandinn búast við því, að
Eitt iif undrum núttnrunnar: Hvitur
Xegri af Songo-kijnþættinum.
Þrjár Negrastúlkur frá Alabama, þær ern mjallakonur á
daginn, en á kvöldin ,,dubba ]>ær sig upjju eins og sjá
mú ú mgndinni.
Negrar me<) bumbur.
Snartir tistamenn.