Fálkinn - 24.08.1929, Side 7

F A L K I N N
7
í SDKDLAUÉINNI
SiBi EFTIB
JÖHAlfflES DR KÖTLOM
Sólargeislarnir gægðust ofan
í sumllaugina í Réýkjavík. Og
þeir gátu ekki stilt sig uin að
hlæja dátt, þegar þeir sáu öll
ósköpin sem þar gengu á. Þetta
var einn sunnudagsmorgun í
maímánuði. Og allir vita að líí'ið
í laugunum er heldur en ekki
fjörugt á sunnudagsmorgnana
þegar gott er veður. Þá er unga
fólkið í höfuðstaðnum að æfa
sig í þessari indælu íþrótt, sein
hreinust er allra íþrótta, - jieir
sem ekki hafa tíma lil þess virku
dagana, verja til þess hinuin
helgu stuudum hvildardagsins,
Qg þeim stundum er sannarlega
vel varið.
Þarna busluðu allir í hróðerni
í volgu vatninu, naktir að mestu,
en þó ósköp sakleysislegir á
svipinn: drengir og telpur, piltar
og stúlkur,. menn og konur og
einstaka karlar og kerlingar,
sem voru það ung í anda, að
þau langaði til að fljóta með.
Sumir steyptu sjer ofan af há-
um pöllum og klufu laugina
eins og steypireyðir i einni at-
rennu. Aðrir hjeldu sjer í kaðl-
ana og supu hveljur við hverja
hreyfingu. Og þeim ofhauð
dirfska hinna, sem lengra voru
komnir. En allir voru hressir og
kátir og ósjálfrátt eitthvað betri
og barnslegri en í ólukku götu-
rykinu niðri í hænum. — Svo
það var nú í raun og veru ekk-
ert undarlegt, þó sólargeislarnir
gætu ekki stilt sig um að hlæja.
Þetta var alt eitthvað svo skrítið
og ánægjulegt.
Anna frá Hofi var þarna ein
í hópnum. Hun var nú* ekki enn
þá orðin verulega leikin í list-
inni. Það var svo stutt síðan
hún byrjáði. En hún var kapp-
SÖm og fleytti sier furðanlega,
-— einkum þótti henni gaman að
synda í kafi. Þennan morgun
þótti henni nokkuð þröngt um
sig þarna i lauginni. Það var al-
veg eins og maður væri kominn
inn í stóra hvalatorfu. Hún vissi
nð lítið inátti út af bera, en al-
staðar líkindin til að reka sig
á. Hún hjelt sig þessvegna mest
í grynnri hluta laugarinnar, —-
þar var sama á hverju gekk.
Anna var ákaflega glöð, en
þó ekki laus við að vera feim-
in og hikandi. Þetta var hlessað
sveitabarn, átján ára gamalt, og
þetta var fyrsta árið heitnar í
höfuðstaðnum. En hún var Ijóm-
nndi falleg stúlka og saklaus eins
°g engill, og cr Jýsingiti sönn,
þótt ekki sje hún frumleg. Hún
hafði alla tíð uimað böðum og
hreinlæti, eins og allar góðar sál-
h' gera, og því var það engin til-
viljun að hún var nú þarna að
'ðka sund. —
Sölargeislarnir sáu nú, að
Anna stakk sjer hvatlega niður
* vatnið. Nú ætlaði hún einu
sinni að sýna hvað hún gæti.
ifnn skreið hralt áfram undir
yíirborðinu, — en skriðið varð
®kki langt í það sinnið. AH í
einu rak hún höndurnar i eitt-
i>vað hart og svo höfuðið í eitt-
hvað enn þá harðara. Henni
fataðist þá sundið, hún baðaði
út handleggjunum og kom fótum
fyrir sig. Þegar hún var komin
í jafnvægi, og opnaði augun, sá
hún ungan, fríðan mann fyrir
l'raman sig. Hann virti hana
brosandi fyrir sjer. Svipur hans
var hreinn, augun blá og skær.
,,Jeg bið afsökunar!“ sögðu
bæði í einu og hlógu ur.i leið.
Það leit út fyrir að áreksturinn
hel'ði ekki orðið þeim lil neinna
öþæginda; svo innileg var þessi
óþarl'a kurteisi þeirra.
Anna starði gagntekin nokkur
augnablik á unga manninn, eins
og hann væri einhver opinberun.
Einhver annarleg tilfinning þaut
um hana alla, — tilfinning, sem
aldrei hafði snortið hana áður.
Hann slóð grafkyr, þögull, bros-
andi — og fallegur. Þá varð hún
alt í einu dauðfeimin, sneri sér
undan og steypti sér aftur á kaf
í glóðvolga Iaugina.
Eftir nokkra stund hóf hún
sig upp, þaut inn í einn klefann
og klæddist. Um leið og hún
gekk burt, varð henni á að lílii
yfir alla laugina, eins og hún
væri að leita að einhverju með
augunuin. Jú, það stóð heima,
þarna svam hann rólega á hlið-
inni um djúpu laugina og horfði
upj) á við. Hún sá ekki betur en
að hann væri ennþá brosandi
og fylgdi sér með augunum.
Anna var niðursokkin í djúp-
ar og lokkandi hugsanir á leið-
inni heim. Reiðhjól og bifreiðar
Irufluðu hana ekki liið minsta.
Það var eins og áreksturinn í
lauginni hefði borið sál hennar
yl'ir i nýja veröld. Og i þessari
nýju véröld sá hún aðeins eitt:
hroshýrt andJit með bláum,
skærum augum, sem horfðu á
hana.
Alla vikuna næstu var Anna
altaf að hugsa um þetta sama;
hún gat eiginlega ekki um neitt
annað hugsað. Og því verður
ekki með orðum lýst, hve ákaft
hún hlakkaði ti! næsta sunnu-
dags. Þá ætlaði hún að i'ara
sneinma morguns inn í Jaugar,
—- auðvitað til þess að æfa sund.
Og sunnudagsmorguninn rahn
upp, heiðríkur og hamirigjusam-
legur. Anna var snemma á fót-
um. Hjartað slé) óvanalega hratt
i brjósti hennar á leiðinni inn
eftir. Lóan söng, blómin sprungu
út og sólargeislarnir heltust of-
an yfir alla þá, sem voru vakn-
aðiiv Og Anna fann að hún var
vöknuð, nývöknuð á alt annan
hátt en vanalega. Henni fanst að
hún væri einhvernveginn að
springa lít, líkt og blóm og hana
langaði til að sýngja eins og
lóari.
Það voru fremur fáir komriir
i laugina ennþá. Þetta var svo
snemma. Hún rendi augunum
yl'ir kollana, sem stóðu upp úr
vatninu. Nei, þarna var enginn
kollur, sein hún kærði sig um.
En bíðum við! Þarna opnuðust
dyrnar á einum fataklefanum.
Ungur maður, íturvaxinn og
limafagur, gekk fram á bakk-
ann, hóf upp hendurnar og
steypti sér í boga niður í laug-
ina. - Það var hann.
Innan lítillar stundar var hún
farin að bylta sér í volgu vatn-
inu. Henni gekk óvanalega illa
að ná tökunum. Og þó leið
henni eilthvað svo yndislega vel
í aðra röndina, eins og Jieim
einuni getur liðið, sem eru milli
heilagrar vonar og hátíðlegs ótta.
— Meðán hún var að Jireyta
við Jienna veikleika, gleymdi
hún ÖIlu öðru um stund.
„Góðan daginn og þökk fyrir
síðast!“ var Jiá alt. í einu sagt
við hlið hennar. Rödd Jiess, er
ávarpaði, var glettin en góðlát-
leg. Hún leit við, og sjá, Jiað var
hann.
„Góðan daginn! Sömuleiðis!“
svaraði hún, en rann til um leið
og skvamþaðist i kaf i laugina.*
Hún var niðurlút af klaufa-
skapnum, Jiegar hún náði sér
aftur.
„Eigum við ekki að synda
sainan ofurlítinn sj>öl “. hélt
hann áfram, eins og ekkert hefði
ískorist. — „Það er ólíkt skernti-
legra en að rekast á“. — Hann
lalaði blátt áfram og vingjarn-
lega, eins og þau hefðu þekst í
mörg ár. — Hún stóðst ekki
freistinguna og áður en þau
vissu af, runnu þau áfram hlið
við hlið. Það var eins og hún
styrktist og magriaðist við hvert
sundtak. Hún var öldungis hissa,
— svona hafði henni aldrei
gengið vel. Og þau liðu eins og
marmennill og hafmey aftur á
bak og áfram um laugina. Svo
tóku þau þegjandi strikið sitt í
hvora áttina.
Það stóð heima, að þau kornu
jafnsnemma út úr laugaliliðinu.
Þuu héldu þegjandi af stað vest-
ur veginn.
„Við eigum Jiá svona ágæta
samleið, bæði fótgangandi*. Það
var hann sem rauf þögnina. Og
það varð úr, eins og af einskærri
hendingu, að þau héldu áfram
að spjalla saman. Það kom nú
upp úr kafinu að hann hjet
Andrjes, var fæddur og uppalinn
þar í bænum og ætlaði að verða
skipstjóri með timanum. — Áð-
ur en Jiau vissu af var sam-
leiðinni lokið.
Sunnudagur kom og liðu hver
af öðrum. Fólk fór inn i laugar
á morgnana sem áður, þar á
meðal þau Anna og Andrés, sem
fijótt komust upp á lagið með að
verða samferða háðar leiðir. —
Þeim fór sífelt fram í sundlist-
inni, sem varð að vísu með tím-
anum að aukaatriði. Þau upp-
götvuðu það nefnilega einn góð-
an sunnudag hvert var orðið að-
alatriðið í laugaferðum þeirra.
Það var J)á ekkert minna en Jiað,
að þau langaði til að sjást, ;—
sjást helst á hverjum degi. Og
þau trúðu loks hvert öðru fyrir
því, að þau elskuðust og ættu
að verða hjón.
Á iniðju sumri rjeðist Andrjes
fyrir stýrimann á togara. Anna
varð frávita af sorg og ótta,
þegar unnustinn lagði út á djúp-
ið. Það höfðu svo margir gert,
sem aldrei komu aftur. — Hún
grjet og grjet og bað til guðs,
eins og ástmeyjum er títt, Jieg-
ar skilnaðurinn skellur yfir. Og
hún varð ennþá fegurri og sak-
lausari í sorg sinni. En næsta
sunnudag fór luin ekki í laug-
arnar.
Óttinn var ekki ástæðulaus.
Andrjes koin aldrei aftur. Gráð-
ug liafalda hafði sleikt hann af
Jjilfarinu og rent honum niður.
Anna frjetti um slysið á laug-
ardagskvöld. Fátt segir af því,
hversu henni leið um nóttina.
En morguninn eftir gekk hún
inn í laugar. Hún steypti sjer
Jiar sem laugin var dýpst. Svo
kom lnin upp á sama stað og
forðum. Þá sá hún fyrir fram-
an sig ungan, fríðan mann.
Svipurinn var hreinn, auguri blá
og skær. Og hann brosti við
henni, blíll og yndisleg.i. Eri
sólargeislar gægðust ol'an í laug-
ina og hlógu dátt.
AI, RÆNINGJAHÖFÐINGI
Einhver hinn allra hœttvlegasti
ræningjahöfðingi í Bandarikjununi var
nýiega tekinn fastur í Philadelphia.
Heitir sá A1 Capone og er af ítölsk-
um ættum. Hann hefir verið mjög
áhrifamikill maður í stjórnmálum
og I>vi á liann ]>að að pakka, að liann
hefir ekki komist undir manna hend-
ur fyr. En aliir þckkja liann og allir
hafa vitað að hann stjórnaði stórum
flokk hinna illræmdustu '’æningja,
sem sögur fara af í Bandarikjunum.
Capone er margra miljóna eigandi.
Hann á fjölda húgarða, og heila liöll
suður á Floridaskaga. Hann liefir sagt
lögreglunni i Philadelphia að liann
ætti sjer enga ósk kærari en þá að
geta búið þar syðra í friði fyrir þorp-
urum þcim, sem hann hefir stjórnað
og verið liafa aðeins verkfæri ■ hönd-
um lians. Pað er nefl. liægra sagt cn
gcrt að losna úr klóm slíkra inanna.
llann segir frá þvi sjálfur, að ræn-
ingjarnir hafi hvað eftir annað hótað
sjer lífláti, ef hann lijeldi ekki á-
fram morðum og ránum með þeim.
Er sagt að liann hafi þessvegna „lát-
ið“ taka sig — ekki fyrir glæp, hcld-
ur fyrir að liafa liaft skotvopn með
höndum, en það er ólcyfilegc þar i
la ndi.
Flestir þorparanna eru ítalskir. I>eir
liöfðu sniðið fjelagsskap sinn ná-
kvæmlega eftir „mafíunni“ ílölsku.
Minsta hók, sem til er, er bók sem
persneska skáldið og stærðfræðingur-
inn ömar Kheyam hefir samið. Hún
er 60 síður, en eltki stærri en það, að
fimmeyringur þekur liana alveg ef
hann er látinn ofan á liana.