Fálkinn - 05.10.1929, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
FANGI 134.
Það var koinið að kvöldi
bktóberdag einn í smáþor]>i í
Suðúrrikjun um.
Umsjónarmaður fangelsins, —
aldraður náungi úr Norðurríkj-
unum, stóð fyrir utan skrifstofu-
dyrnar og reykti pípu sina og
tók með mestu gaumgæfni eftii;
jiví, sem fram fór á götunni, —
sem var nú ekki annað en jiað,
að tveir hundar voru að hnakk-
rífast út af kjötbeini og nokkrir
drengir voru í boltaleik.
Einn af fangavörðunum, gam-
all Negri, kom út og gekk til
umsjónarmannsins.
Fangi 134 vill tala við um-
sjónannanninn,- sagði hann.
— Hvað vill hann, Tom?
spurði umsjónarmaðurinn. —
Ætli hann haldi að jeg hafi ekk'i
annað að gera en að vera altaf
að snúast í kringum hann?
— Það veit jeg ekki, sagði
Tom gamli.
— Fyrir hvað hefir hann ver-
ið tekinn fastur? hjelt umsjón-
armaðurinn áfram. -— Jeg get
ekki botnað í því með alla þessa
inenn. í Norðurríkjunum þaðan
sem jeg er, eru ekki teknir fast-
ir neina magnaðir glæpamenn.
Hváð hefir þessi 134 gert fyrir
sjer?
—- Hann var handtekinn fyrir
að smygla svhisky, sagði vörður-
inn, — en annars er hann allra
l'.rúðasti maður.
— Jeg nenni ómögulega að
ganga upp til hans og tala við
hann. Jeg cr ekkert hræddur um
að hann „stingi af“. — —
Nokkrum minútum seinna
kom Tom aftur með fangann.
Það var langur og renglulegur
náungi, sein stóð vandræðalegur
framini fyrir uinsjónarmannin-
um og sneri húfunni milli handa
sinna.
— Hvað heitir þú? spurði um-
sjónarmaðurinn.
—• Jim Hawkins. Það var
brennivín, sem . . . jeg . . var
tekinn fastur fyrir, . og jeg
bruggaði það ekki einu sinni
handa sjálfum mjer.
— Já, einmitt það ... en jeg
er enginn dómari sagði umsjón-
annaðurinn og brosti við. Hvaða
erindi hefir jiú á höndurn?
— Heyrið þjer mig, herra um-
sjónarmaður, jeg kem til að yf-
irgefa fangelsið nokkra daga.
— Já, gerirðu það? . . . Þjer
skjátlast hræðilega, ef þú held-
ur að hægt sje að hlaupa hjer
úr vistinni eftir því sem hverj-
um sýnist. Nei, þú verður að
gera þ jer að góðu að vera lijerna
þangað til þinn tími er litrunn-
inn.
— Getið þjer ómögulega lof-
ao injer að fara? sagði fanginn
í biðjandi róm. Það er ekki neitt
voðalegt sem jeg hefi gert af
mjer. Það er eklci svo sem að
jeg hafi drcpið mann. Jeg hefi
ekki einu sinni lent í handalög-
máli. Jeg sver yður það, að jeg
skal koma aftur .... á beiðar-
legan hátt.
— Já, gott og vel, en jeg get
eklti leyft yður að fara — mjer
er það ómögulegt. Það er þýð-
ingarlaust fyrir yður að biðja
um þetta. Jeg á ekki nema eitt
múldýr, en jeg vil gefa yður það
með. ánægju, ef jeg fæ að vera í
burtu nokkra daga.
Umsjónarmaðurinn lirosti. —
Jeg hefi ekki' leyfi til þess að
sleppa þjer, þó að þú byðir mjer
1000 dollara. En hvað ‘r það
annars, sem knýr jiig til Jiess að
fara?
Konan mín er einsömul upp
i fjöllunum, og Jiað er engir ná-
grarinar til Jiess að hjálpa lienni.
Hún er að því komin að ala
barn, og það er ómögulegt að
vita af henni éinni undir þeim
kringumstæðum. Getið þjer ekki
sjeð það, að það er lífsnauðsyn
lyrir mig að fara og verða hjá
henni ?
Uiusjónarmaðurinn virtist
lcomast dálítið við, en þessu varð
ekki við hjálpað.
— Það er ómögulegt, sagði
hann ákveðinn.
—- Ef þjer viljið Iáta mig laus-
an skal jeg láta harnið heita í
höfuðið á yður. Fanginn sagði
þetta með þeim svip, eins og til-
boð hans væri ómötstæðilegt.
— En setjum nú svo, að barn-
ið verði telpa.
— Það skiftir engu máli. Við
munum samt láta barnig heita í
höfuðið á yður. Hvað er fornafn
yðar?
— Sebúlon, sagði umsjónar-
maðurinn. Hann var hreykinn af
því nafni. — En þú getur lík-
lcga skilið það, að mjer er ó-
mögulegt að sleppa þjer. Ekki
svo að skilja, jeg mundi vera
upp með mjer af því el' barnið
væri látið heita í höfuðið á mjer,
sagði hann hlýlega. — Það hefir
aldrei ennþá nokkurt barn verið
nefnt í höfuðið á mjer. En stöðu
minnar vegna get jeg ekki slept
þjer.
— Aðeins einn dag? sagði
fangi'nn í bænaróm.
— Ekki eina minútu. Heyrðu
mig, ungi maður, nú ferðu aftur
i klefann og liiður gu,ð fyrir kon-
unni Jiinni. Reiddu þig á hann
og Jiá mun alt ganga vel.
Fanginn fór í burt. Umsjónar-
maðurinn svaf lengi næsta morg-
un. Hann svaf þegar konan hans
kom og þreif í hann.
Hún grjet og það sama gerði
barnið sem hjekk í kjól hennar.
—- Vaknaðu Sebúlon, hrópaði
luin.
—• Hvað cr uin að vera?
, — Fangi 134 hel'ir slegið
Tom gamla í rot og er horfinn.
Umsjónarmaðurinn rauk upp úr
rúminu og þaut til klefans án
þess að klæða sig.
Á klel'agólfinu lá Tom og var
dauður. Augun lágu næstum út
á kinnum og á hálsinum voru
fingraför. Klefadyrnar voru opn-
ar.
— Hamingjan góða! sagði um-
sjónarmaðurinn. Hver hefði get-
að trúað því? Hann, sem var svo
prúðmannlegur og saklaus eins
og lamb.
— Ytri dyrnar voru opnar
þegar jeg kom upp í morgun,
sagði konan, og þá fjekk jeg
strax grun um að eitthvað al-
verlegt væri á seiði.
Maðurinn hafði verið eini
fanginn á ganginum og hann
hafði altaf verið svo siðprúður
og rólegur, að það var ekki talið
nauðsynlegt að læsa dyrunum á
klefanum hans þegar varðmað-
uritm var á ganginum.
— Þettá færðu fyrir að vera
vægur við fangana, sagði konan.
— Æ„ blessuð • vertu þegiðu.
.....Jeg niissi ef til vill stöðu
mína fyrir bragðið.
— Hvað ætlarðu að taka til
bragðs? spurði konan.
— Náðu í fötin mín í skyndi,
sagði hann stuttur í spuna; —•
og ekki eill orð í ’viðbót.
Eftir hálla klukkustúnd
hafði umsjónarmaðurinn safnað
sarnan talsverðum flokk til
Jiess að elta morðingjann. Spor-
hundar voru liafðir til lijálpar.
-— Það er annars engin þörf á
hundunum, því að jeg talaði við
fantinn í gær, og jeg veit hvar
liann er. Hann hefir farið heim
lil konu sinnar.
En samt sem áður voru rakk-
arnir hafðir með. Mennirnir voru
riðandi og til Jiess að byrja með
gátu þeir fylgt hundunum Þeir
hlupu beint áfram með trýnið
niður við jörð. Þeir voru í eng-
um vandræðum með að rekja
sporin. En eftir því sem þeir
héldu lengur áfram, því verri var
vegurinn, svo að mennirnir
neyddust til þess að fara af
liestbaki og ganga. Eftir það
gekk ferðin hægt upp eftir fjall-
inu, á eftir hundunum, sem fóru
á undan.
Mennirnir tóku sjer áreynsluna
ekki nærri, — Jieir voru á manna-
veiðum, og veiðiákafinn kom
Jieim til að gleyma öllu öðru. -—•
Eirin stakk upp á þvi að hengja
morðingjann undir eins og hann
i'yndist.
—• Nei, það gerum við aldrei,
sagði , umsjónarmaðurinn. Lög
eru lög, og Jiau skulu haldin. —
Jeg fer áftrir heiiri með hann
með mjer og la't svo ákæra hann
fyrir morð.
Alt í einu námu þeir allir
staðar.
Skariit frá sjer sáu þeir lítinn
ok hrörlegan kofa.
— Þarna býr hann, hvisfaði
einn í hópnum.
— Við verðum að fara eins
hljóðlega og unt er, sagði um-
sjónarmaðurinn. Hann hefir ef
lil vill á sjer liyssu.
Þeir nálguðust kofann hljóð-
lega. Það heyrðist ekki hósti nje
stuna. Þeir lcomu nær og nær
og höfðu liyssurnar á lofti. —
Loksins nam umsjónarmaðurinn
staðar við kol'adyrnar ásamt
liði sínu. Sólargeislanir skinu
gegnum opinn glugga og fjellu á
i'lóttamanninn, þar sem hann sat
álútur fyrir framan litið rúm,
og í því lá kona og nýfætt barn.
Þau voru bæði dáin.
Maðurinn leit upp þegar
liann varð var við hina. Honum
virtist ekki bregða hið minsta,
Jiað var eins og honum væri
sama um alt.
— Mjer þótti mjög leiðinlegt
að verða að slá Tom gamla,
sagði hann blátt áfram, — en
þjer getið sjálfur sjeð, að það
var ekki vanþörf á að jeg kæmi
lieim, og það þó fyr hefði verið.
v-^5
en bjer getiff sjálfur sjeff, aff jmff oar eklci oanjíörf á aff jeg kœmi heim
og Jmff J)ó fijr hefffi oeriff(t.