Fálkinn - 08.02.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.

p : 1
Framköllun. Kopiering'. Stækkanir. Carl Ólafsson.
IksEE: ==-.=dEE= '. .lS7?4l
Durkopp's
Saumavjelar
handsnúnar og stífínar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
Aðalumboð fyrir
Penta og Skandia.
C. PROPPÉ.
r
Pósthússt. 2
Reykjavik
Simar 542, 254
og
309fframkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Állsk. Ijruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri yiðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Túiípanar fást í
Hanskabúðinni.
Vállrinn er Víðlesnasta blaðið.
1 ulnlllll er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Gftir WILLIAM LE OUEDX.
Frh.
Þjer nú, að jeg vil að þjer segið, eftir bestu
vitund, að öllu sje óliætt?
— Þjer megið þakka alræðismanninum
fyrir sitt góða álit á mjer. En að fara að
ætlast til að jeg fari að ábyrgjast áliættur
fyrir Latiniu, er oflangt farið. Þar finnast
rnjer iðgjöldin — hið góða álit alræðismanns-
ins —- helst til lág.
— Signor Valentroyd, þjer gerið gys að
stjórnmálamönnunum. Viljið þjer aðeins
svara einni spurningu. Eruð þjer sjálfur í
nokkrum efa um þetta atriði? Eruð þjer í
nokkrum efa um vilja og getu Helmene
lávarðar til að standa við orð sín? Greifinn
var mjög alvörugefin er liann sagði þessi
orð.
— Yðar hágöfgi, svaraði Hugh einbeittur
°g ofurlítið önugur. — Þjer eruð aðeins að
bera upp fyrri spurningu yðar i dálitið annari
lnynd. Jeg liefi þegar sagt, að Halmene lá-
varður er vinur minn, og það ætti að nægja.
Hvað sjálfa uppfundninguna snertir, er mjer
olgjörlega ókunnugt um liana — veit ekk-
ert um eðli hennar eða tilgang. En jeg hefi
tvisvar sjeð hana reynda. Um leið og Hugli
sagði þetta fór um liann hrollur, er liann
winntist æfiloka vinar síns Raymonds Gaunt,
°g eins æfiloka Villa Skræks.
Hermálaráðunauturinn, sem hafði horft á
hina nieð eftirtekt, leit nú á greifann, sem
aftur leit á hann. Þá afsakaði greifinn sig aft-
Ur og Zanette ofursti fór með honum út úr
salnum. Eftir þrjár mínútur komu þeir aftur.
—- Viljið þjer gera svo vel að færa Halm-
ene lávarði þessa ávísun, sagði greifinn og
rJetti Hugli 50000 punda ávisun, — og enn-
fremur þennan innsiglaða böggul.
Hugh kunni að meta traust það, er honum
yar sýnt með því að leggja ekki ávísunina
nman í böggulinn. Síðan var honum boðin
ju'essing, en hann afþakkaði og var brátt kom
JUn á hraða ferð til klúbbsins. Forseti hlust-
aði á sögu lians og tók við ávísuninni; síðan
°pnaði hann böggulinn og las vandlega það,
sem í honum var en Hugli beið þolinmóður
á meðan.
Loksins rauf Forseti þögnina. Hann braut
saman skjölin, stakk þeim í vasa sinn, og
mælti síðan: — Valentrovd, þjer hafið lokið
erindi yðar vel — ágætlega. Jeg get ekki
hugsað mjer að neinn liefði gert það betur.
Auðvitað er greifinn að nauða á mjer um
að afhenda uppfyndinguna þegar i stað, og
ríkið vill ekki greiða einum skilding meira
fyrr en tilraunir hafa verið gerðar og verk-
smiðja komin á fót í Latiniu til að framíeiða
áhaldið. En það skuluð þjer láta mig um.
Það getur auðvitað komið til mála, að þjer
þurfið að fara til þeirra einu sinni enn, og
seinna meir getur verið, að þjer þuríið að
vera var um yður — þvi gamli Gráskeggur
skal hráðum verða eins og tigrisdýr, sem
hefir verið rænt ungum sínum. En nú vil
jeg, að þjer farið fyrir mig sendiferð í nokkra
daga — ef til vill nokkrar vikur. Þjer hafið
haft nóg að gera undanfarið og iaið ef til
vill enn meira að gera síðar meir, og þegar
þessu er lokið verðið þjer yðar eigin maður
í dálitinn tima. Það hvílir yður altjend dálít-
ið. Við verðum í stöðugu loftskeytasambandi
og við liöfum lykilinn að dulmálinu. Klukkan
þrjú farið þjer af stað til Mosul, fljúgandi og
þar finnið þjer Ibn, eftir þessari utanáskrift.
Það er engin hætta á því, að þið farist á mis.
Flugmaðurinn, sem fer með yður, hefir farið
þangað mörgum sinnum með okkur Ibn.
Forseti rjetti Hugh blað, sem á var ritað
á arabisku og ensku: „Dómárinn Abdullali
el Anda, Vosul“, og bætti við: — Dómarinn
er fullkomlega tryggur Ibn og trúnaðarmað-
ur lians í smáu sem stóru. Alt er lilbúið —
peningar, vopn, menn og hestar — í stuttu
máli sagt, alt og jeg vildi, að jeg gæti farið
með yður. Verið þjer nú sælir. Hugh kvaddi
Forseta og tók að húa sig til einkennilegustu
ferðar, sem hann hafði enn farið. Þegar hann
kom heim til sín, kom James gamli á móti
honum. — Þeir hiða enn, sagði hann.
— Hverjir bíða? spurði Hugh, liissa.
— Þessir útlendu vinir yðar, sem þjer báð-
uð að bíða eftir að þjer kæmuð heim aftur,
svaraði James.
— Jeg liefi engan beðið að bíða, svaraði
Hugh og þaut inn í bókaherbergið.
XVIII. KAPÍTULI.
Hugh Valentroyd opnaði dyrnar á bókaher-
hergi sínu, en þar var enginn maður. Hann
stóð stundarkorn á þröskuldinum og leit í
kring í herberginu. Auðsjeð var að eittlivað
óvenjulegt hafði átt sjer stað. Járnskápslmrð-
in stóð opin — í annað sihn á einni viku —
og bækur höfðu verið teknar niður úr hill-
unum. Járnhólkur, sem í höfðu verið upp-
drættir af jarðeignum lians í Skotlandi, liafði
verið opnaður, og uppdráttunum dreift út
um gólfin. .Tames kom til liúsbónda síns. —-
Hvað lengi ljestu mennina vera hjer inni?
spurði Hugli, — og hvernig litu þeir út?
— Þeir voru innbrotsþjófar, herra. Jeg
er viss um, að þeir voru innbrotsþjófar,
svaraði gamli maðurinn.
Augsýnilega, svaraði Hugli óþolinmóð-
lega. En segðu mjer eitt, James. Hvernig
litu þeir út og hve lengi ljestu þá vera eina
hjerna inni?
— Það hefir líklega verið svo sem liálf-
tími alls og alls. Jeg fór inn fyrir stundar-
fjórðungi, þegar hringt var. Annar maður-
inn spurði hvort jeg liefði nokkur skilaboð
frá yður. Jeg sagði, að svo væri ekki og þá
sagði hann, að þeir ætluðu að bíða, en báðu
mig að vera i forstofunni og segja yður, und-
ir eins og þjer kæmuð, að þeir vildu lala við
vður, af því að þeir þyrftu að fara annað,
jafnskjótt sem þeir hefðu talað við yður.
Á jeg að hringja á lögregluna, herra?
spurði James.
Hugh, sem mundi eftir viðskiftum sínum
við lögregluna daginn áður og var þar að
auki í þann veginn að fara, áleit, að ekki
væri heppilegt að beina athygli yfirvaldanna
að sjer um þörf fram og það því fremur
sem honum var vel kunnugt erindi komu-
manna.
— Mjer virðist ekkert liafa horfið, James,
sagði hann, — og jeg er alveg að leggja af
stað í nokkurra daga ferð, svo jeg held ekki,
að við kærum okkur um aðstoð lögreglunnar.
— Það vitið þjer auðvitað best sjálfur,
herra, svaraði James, og mjer dettur svo sem
ekki í hug að fara að mótmæla yður, en, ef
mjer leyfist að segja svo, þá liefir alt þetta
sem miður má fara skeð síðan daginn sem
þjer komuð með þennan ólukkugemsa, sem