Fálkinn - 15.02.1930, Blaðsíða 5

PÁLKI'NN
5
Sunnudags hugleiðing.
■■■■■ ■■■■■
Þar sem dýrin eru guðir.
Textinn: Matlh. 20.
Guðspjallið segir oss frálíking-
unni um verkamennina í vín-
garðinum. Húsbóndinn hafði að
morgni ráðið verkamenn sína til
starfans og lieitið þeim ákveðn-
um launum, en í víngarðinum
var nóg að starfa og alt fram á
elleftu stundu eru menn ráðnir
þangað. Við reikningsskilin fá
þeir allir sömu laun, en þá finst
þeim, sem starfað höfðu allan
daginn , þeir vera örjetti beittir
i samanburði við hina, sem að-
eins liöfðu starfað síðustu stund-
uia. En húsbóndinn svarar: Leyf-
ist mjer ekki að gjöra það sem
jeg vil með eigum mínum? Eða
er auga þitt ilt, af þvi að jeg er
góður ?
Þessu líkt er ríki liimnanna,
segir í guðspjallinu. í ríki himn-
anna eru launin aðeins ein og
lnn sömu, fyrir alla þá, sem ger-
ast verkamenn í víngarðinum.
Þetta er svo marg ítrekað í Guðs
orði, að það ættu allir að skilja.
Gleðin er þar meiri yfir einum
nianni, sem bætir ráð sitt en yf-
n níutíu og níu, sem ekki þurfa
yfirbótar við. Guðs rílci stendur
öllum opið, svo lengi sem jarð-
líf þeirra endist. Þeir sem koma
þangað að morgni vinnudagsins,
nndir eins og þeir fara að skynja
'ögmál tilverunnar og þekkja
Guð, fá launin — sáluvist í riki
himnanna. Þeir sem snúa til
betri vegar, eftir að hafa lifað
án Guðs rikis svo eða svo lengi,
íá líka sömu launin. Því Guð vill
ekki dauða syndugs manns, held-
Ur að liann snúi sjer og lifi. Öll-
um vill hann hjálpa og öllum
vill hann taka á móti í föður-
arnia sína, þegar þeir þrá það
og koma til hans í einlægri iðr-
un andvarpandi: Guð, vertu mjer
syndugum líksnmur!
Og ber það vott um kristilegt
hugarfar, að öfundast yfir því,
að aðrir menn, sem þegar áliðið
var orðið æfinnar loks sneru sjer
til Guðs, fái launin miklu? Er
það i samræmi við það, að englar
Guðs gleðjast yfir einum synd-
ara, sem bætir ráð sitt? Er það
i samræmi við það, sem menn-
irnir, er segjast bafa stundað
starfið í víngarðinum frá morgni
æfidags síns, þykjast liafa verið
að vinna að?
Nei. Því að liverjum sann-
kristnum manni hlýtur að vera
það gleði og unun, að sjá hvern
þann bætast í liópinn, sem vill
leggja hönd að sama verkinu og
]>eir. Kristinn maður gleðst yfir
hverjum þeim, sem snýr frá
villu síns vegar, og bætir ráð sitt.
Og lilutverk kristins manns er að
vinna að því, að sem flestir geri
betta, og að rjetta mönnum
hjálparhönd til þess að komast i
vingarðinn, þó ekki sje fyr en á
olleftu stundu.
Auga þeirra má ekki „verða
Mannkynssagan segir frá forn-
þjóðum, sem tignuðu allskonar
dýr i guða stað og höfðu ýmis-
konar átrúnað á þeim. Einkum
er Forn-Egyptum viðhrugðið fyr-
ir þetta. Hjá þeim voru köttur-
inn, fálkinn, íbisfughnn, apis-
kálfurinn og ýms önnur dýr
heilög. Stundum var þó ekki
helgi á allri dýrategundinni lield-
ur aðeins þeim dýrum hennar,
sem höfðu sjerstök einkenni,
sem nauðsynleg þóttu til þess,
að sálir goðana tæku sjer bústað
í þeim. Apisinn var i mestum há-
vegum hafður af öllum dýrum,
því að menn trúðu þvi, að liann
væri líkamningur guðsins Osiris.
Voru honum reist musteri og
færðar fórnir. í livert skifti sem
apisinn drapst, hvort heldur var
ilt“, þó miskunin sje ótæmandi
hjá guði.
En mennirnir, sem standa
„iðjlausir á torginu eiga líka að
minnast þess, að þeirra síðasta
stund getur runnið upp áður en
þeir lilusta á orð herrans, sem
býður þeim í víngarðinn, og að
lífsdagur þeirra vcrður því far-
sælli, sem þeir koma þangað fyr.
af elli eða einhverjum kvilla,
varð þjóðarsorg um alt land i 70
daga, því minna mátti ekki gagn
gera. Og um lielgi lcattarins má
taka til marks, að rómverskur
hermaður, sem annaðhvort af
fávisku eða yfirlæti gerðist svo
frekur að bana ketti í Egypta-
landi, var tættur sundur lifandi
á strætum úti af múgnum, sem
hneyxlaðist svo á athæfi lians, að
hegningin þótti ekki nema mak-
leg.
Varla leikur nokkur vafi á því,
að sumar aðrar fornþjóðir, svo
sem Assyríumenn og Babyloniu-
menn hafa talið ýms dýr heilög.
Myndhst þessara þjóða, sem
margar og merkilegar leifar liafa
varðveist af, bera þessa ótvíræð
merki. Er fjöldinn allur til af
helluristum og höggmyndum frá
blómaöld þessara þjóða beggja.
Af fornmenjum frá Grikklandi
þykir einnig mega ráða, að Grikk-
ir liafi tignað dýr i forneskju,
þó þetta hyrfi brátt með vaxandi
menningu og Grikkir hugsuðu
sjer guðina í mannsmynd, eftir
að menning þeirra fór að eflast.
— En þó þessi dæmi sjeu nefnd,
þá má fortakslaust fullyrða, að
dýratilbeiðslan hafi livergi verið
á jafn háu stigi og i landi Faraó-
anna, Egyptalandi. Hún liefir
verið Egyptum þungamiðja allra
trúarbragða.
Og ennþá eimir eftir af þess-
ari dýratilbeiðslu fornþjóðanna.
Að vísu er dýratilbeiðslan sjálf
liorfin úr trúarbrögðum allra
hinna svokölluðu menningar-
þjóða, þó þessar þjóðir noti enn
táknmyndir af dýrum, jafnvel þó”
kristnar sjeu. Gætir þessa víða í
listum.
Musteri í Maduro í Indlandi. Umhverfis tjörnina eru grœnar grundir
handa heilögum úrvalskúm, en í tjörninni er heilögum fílum^ ætlað að
skola af sjer skítinn.

Litlir krókódílar að skriða. úr egginu og lita i fyrsta skifti landið, sem
forfeður þeirra voru guðir í einu sinni í firndinni.