Fálkinn - 01.03.1930, Qupperneq 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.
Durkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar og stífínar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
3E1
Aðeins ekta
Steinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
| —íf=ihhi=||
Pósthússt. 2
Reykjavik
Simar 542, 254
og
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Túlfpanar fást í
Hanskabúðinni.
FAIlrínn er Viðlesnasta blaðið.
Idmlllil gr besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Efttr WILLIAM LE QUEUX.
Frh. —
ir hleyptn úr riflum sínum upp í loftið í
kveðjuskyni.
Hjer gaf ekki á að líta silfur og látúns-
skraut það, er tíðkast á riddaraliði í Vestur-
löndum, en herinn har vott um einhverja
festn og harðfengi, svo Hugh fann með sjálf-
uni sjer, að þessir menn mundu elcki liika
við að ganga út í opinn dauðann. Þeir voru
hjer komnir til að verja rjett Ibn-el-Saids,
sein þeir báru lotningu fyrir, og vissu, að
hafði rjettan málstað að verja. Hann, Hugh
Valentroyd, varð að Iialda áfram, því nú gat
ekki lengur komið til mála að snúa við. Eft-
k' að hafa athugað liðið, ákvað Hugh, að
hvað sem á kynni að dynja, skyldi liann
ekki ganga að verki sínu með liálfvelgju,
keldur herjast fyrir málstað hins virðulega
gamla sheiks, þótt það yrði að kosta liann
Hf Iians, og gera sitt til að fyrirætlunin
kepnaðist.
Hugh gekk með vini sínum og foringja til
^jalds, sem var skamt frá liinum. Er þangað
var komið, mælti dómarinn:
-— Þar kemur einhver til vor og fer geyst.
Hugli sá, að maður kom ríðandi á fleygiferð.
Hann staðnæmdist lijá Abdullah, mælti við
hann nokkur orð og kom síðan til Hugh. —
Hjer er skeyti til yðar, sagði hann, og rjetti
honum brotið hlað.
XX. KAPÍTULI.
Hngh tók við skeytinu og opnaði það. Það
var frá Forseta, var all-langt og á dulmáli.
Lað var enginn vcgur að lesa úr því þar, sem
kann var staddur, þar eð dulmálslykillinn
var ásamt öðrum skjölum í liöll Abdullah.
Hann skýrði dómaranum frá þessu, og svar-
aði hann, að jafnskjótt sem þeir hefðu feng-
sjer einhverja hressingu, skyldu þeir halda
til baka, þar eð skeytið kynni að vera áríð-
andi efnis. Ibn-el-Said vildi einnig fyrir hvern
mun snúa við, svo að Hugli gæti lokið undir-
kúningi sínum. Síðan drukku þeir vín og átu
hart hrauð og þurkað geitakjöt, sem Hugh
þótti ekki allskostar bragðgotl. Hann spurði:
Hvar eru sprengiefnin geymd? Hann
fjekk það svar, að þau væru grafin niður hjá
gömlum kastalarústum, sem voru á gróður-
bletti einum ekki langt þaðan, og væru vand-
lega varin af mönnum Abdullah og væri lát-
ið lita svo út, sem þar væru verkamenn við
olíuboranir. Valentroyd ákvað að athuga
sprengiefnin þegar næsta dag og bað Mu-
stapha, sem nú var komin til þeirra, að velja
sjer tuttugu menn, sem treysta mætti til að
vera fljótir að skilja skipanir þær, er hann
kyniii að gefa þeim viðvíkjandi sprengiefn-
um, og Mustapha lofaði að fá þessa menn og
vera kominn með þá til liallar Abdullah þá
um kvöldið um sólarlag. Hugh reið síðan
áleiðis með Ibn, Ahdullah og þjónunum og
kom að útjöðrum Mosul. Jafnskjótt, sem
l.aim hafði þvegið sjer eftir ferðina tók liann
að lesa úr skeyti Forseta, en það tók hálfa
klukkustund. Skeytið hljóðaði þannig:
Til vonar og vara, ef þess kynni að
þurfa, sendi jeg með flugvjel það, sem trygg-
ir okkur sigurinn. En verði það uppvíst, að
það liafi verið notað, getur það spilt núver-
andi fyrirætlunum okkar. Eins og þjer vitið,
er Scolland Yard tortrygginn, og tilraun hefir
verið gerð til þess að hafa hendur í hári yðar.
Sendið skeyti þegar þjer hafið ákveðið hvern-
ig þjer framkvæmið verkið og gefið fyrir-
skipanir manninum, sem jeg sendi til yðar
—- hann mun lilýða yður en ekki láta neitt
uppi um áliald sitt, livorki við yður nje aðra.
Sjáið um, að vel sje tekið á móti honum og
með leynd. Afliending Sylviu Peyton er kom-
in í kring og jeg mun sjá um, að liún verði
látin laus, eins og jeg hefi sagt yður áður.
Flugvjelin bíður eftir yður meðan á verkinu
stendur og að því loknu snúið þjer tafarlaust
heimleiðis. Latinia óþolinmóð.
Forseti yðar.
Hugh skrifaði þegar í stað skeyti til For-
seta, og skýrði honum frá hvað orðið var og
fullvissaði liann um, að hann myndi fram-
kvæma skipanirnar, eins og fyrir hann var
lagt. Síðan sýndi hann Ibn og Abdullah
skeytið, og útskýrði það, sem þurfti. Ab-
dullah skildi hina tvo eftir eina og fór til að
undirbúa hermennina tuttugu, sem þangað
áttu að koma um kvöldið, og tólc um leið með
sjer skeyti Huglis til að láta loftskeytamann
sinn senda það af stað. Hugli talaði stundar-
korn við sheikinn og fjekk enn hjá honum
skýringar nokki-ar á teikningunum, og fór
síðan til svefnherbergis síns til þess að hugsa
málið í næði. Um sólarlag var hann langt
kominn með bráðabyrgðaáætlun, en áður en
liann lyki endanlega við hana, vildi hann sjá
sjálft landið, sem um var að ræða og einnig
reyna sprgngiefnin. Um þetta leyti kom
Mustaplia með 20 valda menn, sem allir töl-
uðu ensku ágætlega, og Hugli varði einni
klukkustund til þess að útskýra fyrir þeim
sprengiefni og verkanir þeirra, alment og
sjerstaklega verkanir sterkra sprengiefna. Er
hann að því loknu liafði lagt fyrir þá nokkr-
ar spurningar um þessi efni, sá hann fljótt,
að mennirnir voru greindir og eftirtektar-
samir áheyrendur. Lauk þannig fyrsta degi
ævintýrisins. Snemma næsta morgun var
Hugh komin á fætur og reið þá ásamt slieikn-
um og dómaranum og liinum 20 lærisvein-
um sínum út á gróðurblettinn, þar sein
sprengiefnið var niðurgrafið.
Þegar þangað kom mættu þeir þegar Mus-
taplia, og Hugh gelck ásamt honum og liin-
um tveim að hálfhrundum veggjum, sem
voru að fara í kaf í sandinn, og voru þar
gamlar rústir af serknesku vígi. Skamt frá
voru noklaár menn að vinna að borun, ekki
svo mjög vegna þess að svo mikil von væri
um að finna olíu, sem til þess að liafa jafn-
an örugt varðhð í nánd við sprengiefnin.
Mustaplia henti á blett rjett fyrir innan einn
rústavegginn og tveir menn tóku að grafa.
Er þeir höfðu grafið hjer um bil þrjú fet
niður í sandinn, komu þeir að röð af stórum
steinum, en undir þeim var liver járnplatan
undir annari. Þegar járnið liafði verið tekið
burt kom í ljós einskonar kjallari eða jarð-
livelfing og Hugli sá, að hann hafði upp-
runalega tilheyrt víginu, en svo vandlega
liafði verið þakið yfir liann, að jörðin virtist
ekki annað en venjulegur foksandur. Á kjall-
aragólfinu lágu þungir kassar og er Hugli
rannsakaði þá, sá liann að innan í þeim voru
málmhólkar, er innihjeldu sprengiefnið.
Einnig var þar mikið af tundurþræði. Hugh
rannsakaði þetta alt nákvæmlega og tók síð-
an nokkuð af sprengiefninu með sjer nægi-