Fálkinn - 29.11.1930, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
L i 11 u h j ó n i n.
Eftir Gunnar M. Magnúss.
Veggfóður
fjölbreytt úrval
fyrirliggjandi.
J. Þorláksson & Norðmann
Bankastræti 11.
Símar 103, 1903 & 2303.
Seinni hluta sunnudaganna var
Jobbi gamli vanur að gera það fyrir
hana Betu sina, aS smeygja sjer í
sparigarmana og haltra meS henni
niSur í bæinn. Hann fann til góðrar
samvizku í hvert skifti, sem hann
Ijet Betu njóta þessarar saklausu og
ókeypis skemtunar —• að skoða í
búðargluggana.
Reyndar kostaði það þref og nudd
fram til hádegis. En svo var hlje á
ónotunum út af þessu eftir hádegið.
Um nónbilið var Jobbi svo vanur
að biðja kellu sína um sparigarmana.
Beta opnaSi þá stóru kistuna og
náði í stóra jakkann, mórauða, sem
hann hafði átt, frá þvi að þau komu
saman fyrir rúmum tuttugu árum.
Þá hafði jakkinn verið svartur, eins
og hrafnsfjöður.
Jobbi og Beta höfðu naumast tek-
ið eftir því, að jakinn snjáðist og
varð mórauðari með hverju árinu.
Þetta var svo ofur eðlilegt að föt-
in ljetu á sjá, eins og þau sjálf. Hár-
lokkarnir á þeim voru nú farnir að
grána, tönnunum farið að fækka og
andlitin orðin dálítið dökk og hrukk-
ótt eftir sambúðina.
Og svona var það nú með sjalið
hennar Betu.
Þegar Beta var búin að taka brúð-
arfötin upp úr stóru kistunni, kom-
ust hjónin i hátíðaskap og urðu svo
undurgóð hvort við annað.
„Hjerna er kaffið þitt, Jobbi
minn“.
Og Jobbi ljet stóran kandísmola
upp í sig og sötraði kaffið gegnum
yfirskeggiS.
„Þakka þjer fyrir, góða mín“.
En Beta þurfti að snúast við eitt
og annaS smávegis, áður en þau
færu.
Svo drakk liún kaffið sitt stand-
andi, þegar Jobbi var farinn að biða.
Jobbi lokaði húskofanum, stakk
síðan báðurn höndunum á kaf niður
í stóru jakkavasana og hélt lyklinum
glóðvolgum í hajgri hendinni, allan
tímann, sem þau voru að heiman. —
Það var annað en gamana.að eiga á
hættu að týna útidyralyklinum.
Svo lögðu þau af stað með hægri
ferð, stuttstig og vaggandi. Þau höfðu
aldrei verið há i loftinu, en heldur
fannst Jobba hann vera styttri, held-
ur en þegar hann var í broddi lífs-
ins. Honum fanst það á rúminu sínu.
Sama var að segja um Betu.
Þegar þau komu niður í bæinn
fóru þau að tala meira saman. Betu
langaði til að fara um nýjar og nýj-
ar götur og Jobbi var svo einstaklega
eftirlátur og góður og fylgdi kellu
sinni eftir.
Svo stóðu þau eins og stálpuð
börn við rúðurnar, hölluðu undir
flatt, smábrostu og bentu hvort öðru
á varninginn. En það þurfti svo sem
ekki að óttast það, að þau gogguðu
í rúðurnar, þótt augun tindrðu fyrir
utan glerið.
Jobba varð tafsamt, þar sem yndis-
legum aldinum var raðað út að rúð-
unum. Ilvað það gat verið gaman að
horfa á öll þessi lostætu aldin: gló-
aldin og grænaldin, rauðaldin og
steinaldin, fíkjurnar og gúrkurnar
— eða hvað það hjet — það stóð
honum rjett á sama um.
En Beta þurfti þá alveg eins að
stanza, þar sem glanskort og barna-
leikföng voru. Hún rendi þá stund-
um huganum til myndarinnar af
englunum, sem var iímd á vegginn
á móti rúminu þeirra. Sú mynd var
nú orðin upplituð og sprungin, rand-
irnar bögglaðar og verptar. Víst
þurfti nú aðra fallega mynd i stað-
inn.
Þau mjökuðust frá einum gluggan-
um til annars og skoðuðu eins og
börn, sem vita, aS þau geta ekki
eignast neitt.
Einu sinni eigruðu þau fram hjá
húsi, þar sem söngur hljómaSi. Beta
var næm á allt þessháttar. Hún
heyrði fljótt að þetta var sálmasöng-
ur og hér hlaut að vera einhver sam-
koma. Hún kippti í Jobba. ÞaS var
komið kvöld og það var fjárans kuldi
úti, svo að þau smeygðu sjer inn fyr-
ir dyrnar á salnum, þar sem fólkið
var að syngja og fara með gott orð.
Beta labbaði yndislega sæl heim
þetta lcvöld. Hún hafði alla daga
verið trúhneigð og þurfti að kom-
ast í svona fjelagsskap og eftir þetta
enduðu flestar ferðir þeirra í bæinn
á þvi, að Betu fanst hún endilega
þurfa að bregða sjer á trúarsam-
komu. Jobbi ljet þelta eftir henni,
til þess að elcki yrði nöldur út af
því, þegar þau væru komin upp í
rúmið sitt. —
Svo var það eina nótt á útmánuð-
unum,'aS Beta gat ekki sofið, af því
að henni fanst hann Jobbi sinn draga
svo þungt andann og vera svo undar-
lega heitur. Hún ljet ekki á neinu
bera og reyndi að kúra sig, en gat
ómögulega fest blund.
Svo fór Jobbi að bylta sjer og smá-
stynja. Þá var ekki um að villast.
Og Beta lyfti sænginni ofan af sjer
og lagðist á hnjen i rúminu.
„Þér er illt, Jobbi minn?“
„Já, Beta mín“.
Jobbi stundi meira.
„Þjer er mikið ilt, Jobbi minn?“
„Já, það hefir hlaupið einhver ó-
hollusta í mig“.
Beta strauk enni hans.
„Þú ert svo heitur“.
„Æjá — ojá — það er verst hjerna
fyrir brjóstinu og í gegn um mig“.
Jobbi sveigði höfuðið aftur og
stundi.
„Jeg ætla að ná i vatn fyrir þig.
-----Hjerna súptu á, Jobbi minn“.
Jobbi bragðaði á blávatninu og
bylti sjer svo yfir á hægri hliðina.
Beta sat þar aftur á hælum sin-
um í rúminu, og seildist undir skyrtu
Jobba, til þess að strjúka honum um
brjóstið.
„Þjer er að versna, Jobbi minn?“
„Æ—ja“.
Jobbi dró nú andann djúpt og æj-
aði enn meira. — „Jeg held að þetta
fari með mig ef mjer versnar meira“.
Það fór svo. Jobba versnaði meira.
Ógurleg hræðsla greip Betu. í hvert
sinn, er Jobbi stundi, datt henni í
hug, að Jobbi sinn myndi nú kann-
ske deyja og hún verða sami ein-
stæðingurinn, eins og áður en þau
tóku saman. En við hverju mátti
ekki búast, þegar óhollustan greip
hann svona heiftuglega.
Tunglið skein inn um gluggann.
Það var hálfbjart i herberginu.
Beta festi augun snöggvast á
stjörnu langt út í bládýpi nætur-
himinsins.
„Ó, almáttugur, — almáttugur".
„Jobbi bylti sjer nú aftur á bakið
og truflaði Betu. Hann starði á hana.
Beta rendi augunum yfir á þil-
ið, þar sem englamyndin var límd.
En grautarlimið hafði nú svikið,
nema rétt í miðjunni. Það var eins
og englarnir hnipruðu sig saman
bak við uppbrettar rendurnar, þegar
Beta leit til þeirra tárvotum augum.
Og hún hvarf frá því að biðja engl-
ana, og lcastaði sjer kjökrandi niður
á koddann við vangann á Jobba.
„Við skulum biðja guð að hjálpa
þjer, Jobbi minn“.
Jobbi velti höfðinu til á koddan-
um, svo að nefið rakst i kinnbeinið
á Betu.
„Æjá, en rjettu mjer fyrst kalda
tusku“.
Beta dreif sig fram úr og gekk á
berum jörkunum, eftir köldu gólf-
inu, fram i skúr, vætti þar tusku i
vatnsfötunni og strauk svo framan
úr Jobba.
„Ljettir þjer nokkuð“.
„Ænei, heldur hitt“.
„Jeg ætla að biðja guð að hjálpa
þjer elskan mín“.
„Gefðu mjer fyrst að drekka“.
„Viltu blávatn?"
„Jeg held að sýran svali mjer bet-
ur“.
Og Beta trítlaði fram í skúr og
náði sýru í leirkrús. Jobbi lagðist
á olnboga og sötraði drykkinn.
,„Svalar þetta ekki, Jobbi minn?“
„Mjer versnar samt“.
„Ó, Jobbi, Jobbi minn. Við skul-
um biðja guð að hjálpa þjer, svo að
þjer batni þessi óhollusta. Þú hefir
aldrei verið svona veikur áður“.
„Onei. Jeg get ekki beðið, meðan
mjer er svona ilt“.
En Beta fleygði sokkunum hans
Jobba á gólfið og lagðist með hnjen
á þá, hallaði sjer svo yfir rúmstokk-
inn og Ijet höfuðið hvíla á sænginni.
Hún lokaði augunum, en tárin þrýst-
ust út milli hvarmanna.
„Jobbi minn, Jobbi minn“, hvisl-
aði lnin. „Þú mátt ekki deyja frá mjer
núna. Mjer finst jeg vera eins og vis-
ið strá. Job—obbi“.
Svo þagði hún nokkra stund. Hún
finnur, að hún er að barma sjer, en
hún ætlar að reyna að biðja.
„Góði, góði guð“.
Jobbi stynur.
„Heyrðu Beta. Reyndu að gefa
mjer laukdropana".
„Já, elskan mín“. En hún fer samt
ekki strax. Hún ætlar að reyna að
biðja.
„Gefðu mjer laukdropana fyrst“.
Beta hellir i hann dropunum, nötr-
andi á beinunum. Oft hafa þeir nú
dugað vel, blessaðir droparnir.
Beta fer nú að tína á sig spjarirn-
ar. Það er kalt að vera þetta á stjái
á nátttreyjunni um hánótt.
Jobbi hættir að stynja um stund.
„Þjer ljettir eitthvað, Jobbi minn“.
„Já, þeir eru góðir, þessir bless-
aðir dropar“.
„Oho, livað Beta verður innilega
sæl. Hún kveikir undir katlinum og
henni hefir aldrei á æfi sinni þótt
eins gaman að hita kaffi, eins og
núna.
Jobbi liggur steinþegjandi, eins
og hann sofi. Það hlýnar inni, Betu
hitnar allri, það hvín i katlinum og
kaffiilmurinn dreifist um alt her-
bergið. Hún heldur báðum lófunum
utan um bollann sinn og sýpur heitt,
rjúkandi og hressandi kaffið. Svo
ætlar hún að gefa Jobba, þegar hann
vaknar. Og hún ætlar víst að biðja
hann að bæta við laukdropana í
glasið, svona fyrir 25 aura.
— — Nokkur stund líður. Jobbi
fer að bylta sjer aftur með stunum
og kveini. Ó, þetta grípur hann aft-
ur, svona voða, voða geist. —
„Þér er að versna aftur Jobbi
minn. Jeg bið guð að lijálpa okkur“.
Já, já. — En eitthvað verður að
gjöra. — Læknirinn“.
Það hafði aldrei komið fyrir all-
an þeirra búskap, að læknir kæmi
á heimilið. Betu fanst það ógurlegt.
Hún fjell hágrátandi yfir Jobba
og hvíslaði með löngum sogum, ým-
ist á Jobba eða guð sinn.
En nú var Jobbi orðinn óþolin-
móður.
„Æ, vertu nú ekki að eyða tím-
anum i þetta. — Læknirinn".
Og Beta þorði nú ekki að hika
augnablik. Hún kastaði yfir sig sjal-
inu sínu, læsti húsinu og trítlaði
af stað, smástíg og ferðlitil.
Verst að þurfa að hafa þennan asa.
Hún nam staðar á veginum, kastaði
mæðinni og rendi augunum biðj-
andi upp í himinhvolfið. Stjörnurn-
ar voru nú að dvína með morgun-
skimunni og himininn var svo und-
arlega litlaus og leiðinlegur. Svona
var alt, fanst Betu.
Hún hugsaði til Jobba, þar sem
hann lá einn heima, fárveikur. Og
hún hljóp aftur, eins og hún gat. —
Læknirinn kom og settist á rúm-
stokkinn hjá Jobba. En þrátt fyrir
það fór Jobbi veg allrar veraldar,
og Beta varð sami éinstæðingurinn,
eins og áður en þau giftust.
En tíminn græðir furðanlega sárin.
Þó er það eitt, sem Beta getur al-
drei fyrirgefið sjálfri sjer. Það er,
að hún skyldi meta meira að hita
og drekka kaffið sitt, þegar Jobba
ljetti um morguninn, heldur en að
biðja fyrir honum, blessuninni þeirri
arna.
En nú hefir hún tíma til þess að
biðja fyrir honum á hverjum degi
og oft á dag.
Hún vonar, að sálir þeirra mætist.
T
Næstu Ólympsleikar verða haldnir
í Los Angelos í vor og sumar, en tíu
bæir hafa þegar boðist til að halda
Ólympsleikina 1936. Eru það þessir
bæir: Alexandría, Barcelona, Berlín,
Budapest, Buenos Aires, Dublin,
Frankfurt am Main, Helsingfors,
Köln og Núrnberg. Er talið vist að
leikirnir verði haldnir í Berlin, því
að þar hafði verið ákveðið að halda
þá árið 1916, en það fórst fyrir
vegna heimsstyrjaldarinnar. — Laus-
anne í Sviss hefir beðið um að mega
halda leikina árið 1944, en þá eiga
þeir fimtíu ára afmæli.
----x-----
■
j Heilbrlgði otj lifsgleði
S krefst heilbrigðs líkama.—Þreyta,
S vöntun starfsgleði, svefnleysi o. s.
S frv. eru ljós merki um ófullkomna
S næringu og veiklaðar taugar. Ef
S þjer viljið halda likama yðar heil-
S brigðum og í fullu lifsfjöri ættuð
S þjer í mánaðartíma að nota hið
S aikunna
S styrktar- og tauganæringarlyf
S sem liefir blóðbætandi og tauga-
5 styrkjandi áhrif vegna eggjahvit-
5 unnar og glycerofosfatsins sem
5 því er.
J Yfir 25000 læknar liafa tilkyn
■ skriflega um áhrif Sanatogens.
Þannig skrifar kunnur læknir
„Sanatogen er ómetanlegt og
áreiðanlegt í öllum þeim til-
fellum sem markmiðið er það
að veita veikum likama nýja
orku“.
Fæst í öllum lyfjabúðum.
■ Sje itarlegri upplýsinga óskað
■ þá útfyllið miðann og sendið til
5 A/S Wiilfing Co., Kbhvn V. Sct
S Jörgensalle 7.
S Sendið mjer ókeypis og burðar
S gjaldsfrítt:
S Sanatogen sýnishorn og bækling
S Nafn ...........................
E Staða...........................
S Heimili.........................
■