Fálkinn - 29.11.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
2\~7 hesta
Verð: 435.00~950.00
ísl. krónur í Reykjavík.
Myndaverðskrásend ókeypis
Verslun Jóns Þórðarsonar
Göta
■IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllIllllllllllllIIIIB
i Ekkert heimfli án hægindastóls! I
Við getum selt yður
einstaka stóla
jafnt sem
heil sett,
er endast
heilan mannsaldur.
i Húsgaynaverslun Erltngs Jónssonar, |
| Söluhúðm: Hverfisflöíu 4, |
| Vinnustofumar: Baldursgötu 30.
■i ■■
5 s
■niiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiia
Þjer getið treyst
hverju verkfæri sem nafnið
PAHCO stendur á. Búin tiT úr
besta stáli sem Svíþjóð framleið-
ir, smíðuð af verksmiðju sem
heimsfræg er fyrir vandað smíði.
skrúflyklar og tengur er hið besta
sem fáanlegt er í þeirri grein.
ÞórJur Svelnsson & C».
Best að auglýsa í Fálkanum
mm
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
studdi hendinni að enni sjer, „ef jeg dæi
núna þá gleymdi hún mjer aldrei“.
Til allrar hamingju komst hann heilu og
höldnu alla leið. Hann sá aftur fjöllin, sem
voru honum svo hjartfólgin, liina gróður-
sælu dali, og mjúka sjóndeildarhringinn —
og hið blárauða andlit Nönnu. Það var það
fyrsta sem hann sá þegar hann kom á járn-
brautarstöðina.
Hún hafði beðið i meira en klukkutíma.
Strax og hún kom anga á hið fallega andlit
Anania fór hún að gráta.
— Drengurinn minn, litli drengurinn
minn!
— Hvernig gengur það? Sjáðu til! kallaði
hann, og til þess að koma i veg fyrir að
hún ætki hann í fang sjer kastaði hann í
hana töskunni sinni, pakka og körfu.
— Áfram á undan! Farðu þessa leið, jeg
verð að fara hina. Nú skulum við fara.
Hann næstum hljóp af stað og hvarf, og
skildi Nönnu eftir orðlausa af undrun.
Núna, núna. Hann átti aftur að fá að sjá
götuna, sem hann þekti svo vel, hún beið
hans við gluggann, þau þurftu ekki að hafa
nein vitni viðstödd endurfundina. En livað
húsin i Nuoro voru lítil, göturnar mjóar og
fólkið á þeim fátt! Og liugsa sjer að það
skyldi vera liálf kalt hjer í Nuoro! Að vísu
var komið fram á vor en það var ennþá
fölleitt og aumingjalegt eins og veik telpa.
Sjá til, þarna komu nokkrir eftir götunni,
meðaí þeirra var Franziscu Carchide. Hann
þekti aflur stúdentinn og fór strax að veifa
til hans. Ó hvað það var ergilegt!
— Jæja, hvernig gengur það? Velkominn
aftur! En hvað þú ert orðinn stór! Og skárri
eru það nú fínheitin! Og skórnir þeir arna.
Hvað hefirðu orðið að gefa fyrir þá?
Loksins er Anania laus. Áfram, áfram!
Hjarta háhis berst, það berst hraðar og hrað-
ar. Kona stendur í dyrunum á húsi sínu og
horfir forvitnislega á hann, en Anania hlevp-
ur framhjá, hleypur eins og hann eigi lífið
að leysa. Hann heyrir langt í f jarska að hún
hrópar: Það er hann, það er hann sjálfur!
Já víst er það hann sjálfur, en hvað kem-
ur það þeim við? Og nú kemur gatan, sem
liggur að hinni, götunni þektu, götunni kæru.
Nú .... er það ekki draumur. Anania heyrir
fótatak, það gerir hann aftur ergilegan. Það
er drengur, sem hleypur yfir götuna, gef-
ur honum olnhogaskot óg heldur áfram. Ana-
nia langar til að lilaupa eins og hann, en
hann getur það elcki, liann má það ekki.
Hann tekur á sig rólegan svip, rjettir úr sjer,
lagar til hálsklútinn sinn, sljettir uppslagið
á yfirfrakkanum með tveim fingrum. Já,
hann er i síðum og finum, ljósum yfirfrakka,
sem hún hefir aldrei sjeð. Skyldi hún strax
geta þekt hann í þessum yfirfrakka? Ef til
vill ekki. Loksins er gatan komin! Rauða
hliðið, hvíta liúsið með grænu gluggakistun-
um! Margherita sjest hvergi. Hversvegna?
Dio mio, liversvegna?
Hann nemur staðar og getur ekki dregið
andann. Til allrar hamnigju er gatan auð,
aðeins svört hæna er úti að vappa, hún lyft-
ir fótunum hátt upp áður en hún setur þá
niður aftur, og skemtir sjer við að narta
annað slagið svolítið í múrinn ....
Jæja hann verður að halda áfram, svo að
forvitnisleg augu fari ekki að horfa á hann.
Hann fer að ganga eins hægt og hænan, og
endaþótt enginn sjáist í gluggunum lítur
hann aldrei af þeim, liann er í svo æstu
skapi að honum finst hjartað slá upp í kverk-
um á sjer.
Alt í einu sundlar hann. Margherita er
komin fram að einum glugganum, náföl af
geðshræringu og liorfir á liann með geislandi
augum. Ilann náfölnar og man varla eftir
að heilsa og brosa til hennar, hann getur
ekki hugsað um neitt, í margar sekúndur
sjer hann heldur ekkert annað en hin geisl-
andi augu, sem óendanleg sæla streymdi frá
til hans.
Hann gengur áfram eins og í leiðslu, og
snýr sjer við i hverju spori, seiddur af hinu
töfrandi augnatilliti, sem hvílir á honum;
og loksins þegar Nanna kemur i ljós við
endann á götunni móð og másandi, með
töskuna á höfðinu, pakkann í annari hend-
inni og körfuna í hinni, lirökk hann við og
flýtti sjer áfram.
ANNAR PARTUR.
I. .
Stundin var komin. Sú stund, sem þrá allra
ferðamanna stefnir að, þegar akkerunum er
lyft og haldið er af stað til íjarlægrar
strandar.
Anania var á meðal ferðamannanna. Föl-
leitt þunglyndislegt haustkvöld ber lestin
hann leiðina til liafsins. Tindar Gallura fjalls-
ins blána í fjarska og í loftinu blaktir skógar-
angan. Ennþá kemur lítið þorp i ljós, grátt
og svart við rauðan himinn. Anania horfir á
liinar einkennilegu línur fjallanna, á himin-
inn, sem roðinn er að færast yfir, á skóginn
og klettana, og aðeins hræðslan við það að
sýnast hlægilegur i augum samferðamanna
sinna, prests eins og stúdents, sem áður hefir
verið fjelagi hans, kemur í veg fyrir það að
hann fari að gráta.
Nú er hann orðinn fullorðinn maður. Að
vísu liefir hann litið á sig sem fullorðinn
mann frá því að hann var fimtán ára gamall,
en þá hafði honum fundist liann vera nngur
maður, nú finst honum hann vera gamall
karl. Þó geislar æska og þróttur úr augum
hans; hann er hár og grannvaxinn, á efrivör-
inni ber liann svolítið kastaníubrúnt skegg,
broddarnir glóa eins og gull.
Kveldið sígur að. Stjörnurnar tínast á him-
ininn uppi yfir Gallurafjallinu, og við og við
sjest glampi innan úr svarðgrænu kjarrinu.
Verlu þá sæl fósturjörð, gamla móðir, sem að
vísii ert mjer kær en ekki nógu kær, fyrst að
sterk rödd handan yfir hafið getur dregið
bestu syni þína úr kjöltu þinni og lokkað þá
eins og arnarunga úr hreiðrinu á hinum ein-
mana kletti.
Stúdentinn starði út í sjóndeildarhringinu,