Fálkinn - 29.11.1930, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
KROSSGÁTA nr. 64
Krossgáta nr. 62.
Lárjett ráðning.
1 kusk. 5 pest. 9 Gústaf. 11 mentol.
13 aga. 14 rá. 15 ar. 16 óra. 17 br.
18 orgum. 20 tu. 21 Bakú. 24 áar. 25
Elín. 27 skriðnablóm. 30 ell. 31 bás.
32 villibirtan. 37 gilt. 38. nón. 39 alin.
41 að. 42 ógagn. 44 sá. 45 blý. 47 ku.
48 úa. 49 æti. 50 bifhár. 52 ruglið.
54 Taft. 55 mein.
Lóðrjett ráðniny.
1 kúgras. 2 Ú. S. A. 3 st. 4 Karo. 5
þerm. 6 en. 7 stó. 8 tortím. 9 gabb. 10
fáráðlingur. 11 maurabingur. 12 laun.
19 gan. 22 kk. 23 úrelt. 25 elsta. 26
ló. 28 ill. 29 Bár. 32 viðlit. 33 il. 34
bóa. 35 al. 36 nistin. 37 gabb. 40 náið.
42 ókát. 43 naum. 46 ýfu. 49 æli 51
h.f. 53 ge(rmanium).
Krossgáta nr. 64.
Lárjett. Skýring.
1 járnbroddar. 8 samtenging. 10
þegar. 12 lána. 14 líkamsliluti. 16
eftir umboði. 18 spil. 19 askur. 20
silfur. 21 bor. 22 hvað sagðirðu. 24
tónn. 25 sjór. 28 friður. 29 umvaf
in. 31 forsetning. 32 kveðandi. 33 sár.
34 forsetning. 35 á fæti. 36 22 lárjett.
37 fyrir hönd. 39 eftirlit. 46 vegna.
48 ljett á sjer. 49 smitandi. 51 helgi.
52 kvenmannsnafn. 54 gæluorð. 55
nafnorðsending (kk.). 56 afgangar.
58 æ. 59 samþykki. 61 hreyfing. 62
ellegar. 63 hljóta. 64 jeg (latína). 65
skækill. 67 fór. 68 fram úr liófi. 70
hegða mjer. 71 vatnsföll. 72 það sem
milli ber (jif.). 73 sjáðu. 75 tónn. 76
gogga. 78 titill. 79 myrkratími.
Lóðrjett. Skýring.
1 töfraorð. 2 íþróttafjelag. 3 líkams-
Lausn á gátunni handa þefm
útsjónarsömu.
Svona skifti faðirinn jörðinni.
Tóta sgstir.
hluti, 4 borð. 5 óvild. 6 ræktað land.
7 tvíiiljóði. 8 svo framarlega sem. 9
líkklæði. 11 ullarvinna. 13 gróði. 14
bæjarnafn. 15 ójafna. 16 neitun. 17
siður. 22 fóður. 23 skotfæri. 25 standa
fyrir þrifum. 26 niðurlagsorð. 27 tónn.
30 freklega. 36ræma. 38 erfiðir tímar.
39 biskupsbústaður. 40 togum. 41 i
14 lóðrjett. 42 bænabókarfær. 43 bind-
indisfjelag. 44 líta. 45 goðabústaður.
47 fóthvatur. 48 drýgi. 50 eignarfor-
nafn. 51 kóngur. 53 skel. 57 fugl (lik-
ur svan). 60 volk. 66 koma fyrir. 69
smádýr. 74 einnig. 77 harðæti.
og honum sortnar fyrir augum um leið og
himininn dökknar, hversu lengi hafði liann
ekki hlýtt á röddina, sem kallaði hann á
burtu!
Hann mintist æfintýrsins þeirra Bustia-
neddu, og hinnar barnalegu fyrirætlana
þeirra um að strjúka, síðan mintist hann
allra draumanna, og hinnar stöðugu þrár um
að fá að fara til landsins liinum meginn hafs-
ins; og þó var hann hryggur í liuga, þegar
hann loksins var komin að því að yfirgefa
eyna, og iðraði þess að hafa ekki haldið á-
fram námi í Cagliari. Hann hafði verið svo
hamingjusamur! f maimánuði siðasthðnum
hafði Margherita komið þangað til þess að
taka þátt í Efeshátíðinni, og ásamt henni og
í hóp kunningjanna hafði hann lifað ógleym-
anlegar stundir. Hún var skínandi fögur, há
og vel vaxin, hið rauðgljáandi hár hennar
og blá augun, sem löng augnahárin skygðu
á og drógu að sjer athygli allra, sem sáu
hana, fólk sneri við til að horfa á eftir henni.
Anania, sem var minni og grannvaxnari,
gekk á eftir henni titrandi af gleði og af-
brýðisemi, honum fanst það ómögulegt að
þessi fagra og tígulega kona, sem var á-
þekkust drotningu, gæti lítillækkað sig til að
elska hann, jafnvel líta á hann.
Margherita var fáorð. Hún reyndi ekki að
laða fólk að sjer, liún breytti hvorki um
svip eða málróm þegar karlmenn Jitu til
hennar eða töluðu við hana, og fyrir þetta
elskaði Anania liana einnig, hann sá aðeins
liana eina, hann leit aldrei við öðrum kon-
um, því honum fanst engin þeirra geta í
nokkru jafnast á við liana. Því meira sem
þau þroskuðust hvort um sig, þeim mun
meiri varð kvöl hans, oft fanst honum það
óhugsandi að það ættu að líða mörg ár áð-
ur en hann fengi hennar.
f síðustu fríunum höfðu þau oft verið
ein saman heima lijá Marglieritu, fyrir til-
stili stúlku þeirrar, sem annaðist um brjefa-
skifti þeirra.
Vanalega þögðu þau, en i stað þess að
Margherita annaðhvort af feimni eða ótta,
skalf og var óróleg og döpur i bragði, hló
Anania af gleði, hann gleymdi fyllilega tíma
og rúmi, öllum jarðneskum hlutum og breyt-
ingum þeirra.
— Hversvegna segirðu nú ekki það sama
og þú segir í brjefunum? spurði hann.
— Þey, þey! Jeg er hrædd. . . .
— Við livað? Ef faðir þinn kæmi að okk-
ur, skyldi jeg kasta mjer á knje og segja:
„Við gerum ekkert ljótt; við erum að eilífu
einn maður“. Nei, vertu ekki lirædd; jeg
skal verða verður þess að eignast þig, fram-
tíðin blasir við mjer. . Jeg skal verða eitt-
hvað.
Margherita svaraði engu, og þegar hann
sá hana svo fagra og kuldalega, með tindr-
andi augun í tunglsskininu, augu, sem geisl-
uðu eins og perlur, þorði liann ekki að kyssa
hana, horfði aðeins þögull á hana og titr-
aði, hvort það var af óróa eða hamingju
vissi hann ekki greinilega sjálfur.
— Það er sljettur sjór, guði sje lof! sagði
einn samferðamannanna.
Anania rankaði við sjer og horfði yfir hið
víða haf, gullgrænt að ht, í tunglskininu var
það einna líkast mánabjartri sljettu. Rúst-
irnar af lítilli kirkju, gangstigur gegnum
skóginn, sem lá alla leið niður að strönd-
inni, eins og hann liefði verið troðinn af
draumlyndum manni í von um að geta liald-
ið leiðinni áfram yfir hið bylgjandi flauel
hafsins, dró að sjer athygli Anania. Hugs-
anir hans voru þunglyndislegar að vanda.
Anania (reifastrangi), sagði stúdent-
inn með háðstón í röddinni, hann kallaði
Anania auknefni því, sem fjelagarnir höfðu
gefið honum, — er litla harnið orðið sifjað?
Þey, þey ekki að vera að gráta núna, svona
er lífið, eilíft ferðalag, með lengri og skemri
áföngum. Þú getur huggað þig við það að
sjóveikin fer varla að trufla ástardrauma
þína.
Sjórinn var rennsljettur, og útlit var hið
besta með ferðina.
Hálftunglið lækkaði á lofti, það varpaði
draugslegum bjarma á ströndina og stand-
björg Capo Figari, hinn tröllaukna vörð,
sem vakir yfir ekkaþrungnum blundi hinn-
ar einmana eyjar.
Vertu sæl, vertu sæl, eyja draumanna og
landflóttans!
Anania stóð hreyfingarlaus og studdist við
borðstokkinn á gufubátnum meðan bólaði
fyrir Capo Figari og skerjunum, sem stigu
blá upp úr bylgjunum eins og steingerð ský.
Síðan settist hann á legubekkinn og sló hnú-
anum hart í enni sjer svo að tár þau, sem
blinduðu augu hans, fengu ekki framrás.
Þannig sat hann fölur og í viðkvæmu skapi,
og ljet hinn svala raka gust leika um sig,
þangað til hann hafði sjeð tunglið ganga
til viðar, rautt eins og glóandi járn, við hlóð-
rauðan sjóndeildarhringinn. Loksins dróst
hann niður undir þyljur; en það leið stund-
arkorn áður en liann gæti fest svefn. Hon-
um fanst líkami sinn ýmist teygjast sund-
ur eða dreginn saman eins og endalausri
vagnai'öð væri ekið yfir logsárt brjóst sitt.
Sorglegustu atburðum í lifi lians skaut upp
í huga hans, honum fanst lvann í gjálfri
vatnsins kring um hliðar bátsins, heyra vind-
inn hvína yfir kofa ekkjunnar í Fonni....
Ó, livað lífið var sorglegt, einskisvirt og hje-
gómlegt! Hvers var lífið eiginlega vert? Til
livers var að lifa?
Hann sofnaði út frá þessum dapurlegu
hugsunum, og vaknaði sem nýr maður, sterk-
ur snar, og glaður. Hann hafði sofnað út
af í dimmum bústað sorgarinnar, innan um
fölar bylgjurnar, sem blóðrauður máninn
vakti yfir; nú vaknaði hann mitt í gullhafi,
í heimili ljóssins.... nálægt Rómaborg.
„Róm!“ hugsaði hann, og hjarta hans
barðist af fögnuði. „Róm, Róm! Eilífa föð-
urland, hyldýpi eymdarinnar og uppspretta
alls, sem gott er!“
Honum fanst hann geta vafið alt örmuni,
unnið allan heiminn. Strax og þeir komu tíl
Civitavecchia og fóru gegn um hina röku óg
dimmu borg i morgunsárinu sagði hann við
Daga, stúdentinn:
— Veistu hvað, mjer finst jeg vera kom-
inn inn i hellismunnana á sögulegum helli.
Daga, sem hafði búið í Rómaborg heilt
ár, brosti háðslega, öfundsjúkur yfir hinni
miklu hrifningu f jelaga síns.
Skrölt hraðlestarinnar þegar liún kom á
áfangastaðinn vakti óttakend hjá sardinska
unglingnum .... fyrstu sterku áhrifin af
voldugri og truflandi menningu. Honura
fanst þessi rauðeygða ófreskja bera hann
með sjer eins og stormurinn laufið og sveifla
honum inn í hringiðu lifsins.