Fálkinn - 18.04.1931, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Myndin til vinstri er tekin af fyrsta
nautaatinn, sem haldið var í Madríd í
ár. Þvi þrátt fyrir byltingatilraunir og
sifeldar stjórnmálaóeirðir vilja Spán-
verjar ekki missa nautaötin og er sagt,
að um það leyti, sem fyrsta alið var
haldið í Madrid í vetur hafi sljórn-
málin alveg gleymst þá dagana. Því
þessi skemtun á sjer dýpri rætur í
þjóðinni en nokkur þjóðskemtun ann-
arsstaðar. Nautaötin vorn fyrst tíðkuð
á tímum Vestgota á 6.—7. öld og urðu
á miðöldunum einskonar opinberar
skemtanir aðalsmanna, í líkingu við
burðreiðarhar hjá sumum öðrum
þjóðum. Tóku þá aðalsmenn eingöngu
þáilt i þeim. En síðan á ÍS. öld hafa
þau verið almenn þjóðskemtun og
nautabanarnir flestir komið úr alþýðu
hóp. Er meira dálæti á góðum og fim-
um nautabönum en nokkrum öðrum
mönnum og ber fólk þá á höndum sér.
Nautaötin fara fram á opnum hring-
sviðum og áhorfendabekkinrnir hækk-
andi alt í kring. í nautaatinu luka þált
fáeinir lensumenn; eru þeir ríðandi og
hafa það hlutverk að erta nautið með
því að snnga í það lensunum. Hestar
þeirra eru að jafnaði húðarbykkjur,
því að þeir verða oft fyrir nautunum,
sem rífa þá á hol og drepa þá. Þá eru
á leiksviðinu 10 12 menn gangandi,
sem kallaðir eru „Chulos“ eða „chic-
os“; eru þeir með sterlclitaða möttla
á handleggnum og’reyna að dragct at-
hygli nautanna að sjer, ef að þau ger-
asl of nærgöngul við hestana. „Ban-
derillos" heita þeir menn, sem kasta
smáspjótum í nautin lil að egna þau
enn frekar og espa. Loks er sjálfur
nautabaninn, sem kallaður er „el es-
pada“ 'en áður var kallaður „matador".
Ilefir hann aðeins kesjn að vopni og
rauða dulu (muleta) og þegar nautið
ryðst fram á móti honum sjer lmnn
sjer færi á að reka kesjuna í svíra bola
og víkja sjer jafnskjótt lil hliðar, svo
að nauiið hiiii hann ekki. Reynir þar
mjög á snarræði og hugdirfsku. Á
myndinni sjesl lensnmaður vera að
stinga naut og virðist muna minstu, að
það stangi hesiinn, en beint fra mund-
an nantinu sjest maður með möttul
vera að lokka nautið til sín, með því
að veifa möttlimun framan i það.
Þýskur vísindamaður hefir tekið
sjer fyrir hendur, að safna skýrsl-
um um það, hvað kuldi hefir orðið
mestur í ýmsum löndum Evrópu og
borgum á síðgstliðnum fimtíu ár-
um. Er þetta yfirleitt fróðlegt mjög,
og þó að við lifum í því landi heims,
sem kaldast á nafnið, mun okkur
þykja nóg um, hve kuldinn getur
orðið gífurlegur sumstaðar og eiga
erfitt með að skilja, hivernig nokkur
maður getur þolað slík ósköp, án
þess að frjósa í hel. En það er seg-
in saga, að því meiri sem kuldinn
verður því þurrari verður hann og
bítur því ekki eins mikið tiltölulega
og raki kuldinn hjer á landi. Mesti
kuldi síðustu 50 áir hefir orðið i Sí-
beríu 71 stig C„ Norður-Svíþjóð 00
(í janúar 1803), Rússlandi 52, Len-
ingrad 38, Sviss 37, Norður-Þýska-
landi 35\þ, fíayern 3L1/), Wien og i
París 2h, Norður-Ítalíu 18, Englandi
10 og Róm 8 stig, en á liæsta fjalls-
tindi Evrópu h3 stig, en þaðan munu
þó ekki samfeldar skýrslur til.