Fálkinn - 22.08.1931, Blaðsíða 14

14
F A L K l N N
voru afi brjótast inn! Hún svipaðist æðisgeng-
in kringum sig eftir vopni og kom auga á
iiandspegil úr þykku silfri á snyrtiborðinu.
Hann greip bún og þegar hún í sama bili
sá mannshönd koma gegnum brotna þiljuna
til þess aS ná í lykilinn lamdi ln'm speglin-
um af alefli á úlfliSinn á lionum. MaSur-
inn vældi af sársauka og liöndin hvarf.
SagSi nú annar maSurinn: „spyrntu öxl-
inni í hurðina“, og á næstu sekúudu Ijct
læsingin undan, en rúmiS varnaSi |)vi að
lnirSin opnaðist. En nú lieyrði luin að barið
var á forstofudyrnar, og að annar maður-
inn tautaði eitthvað. „Farðu ofan og gerðu
útaf við bann,“ livíslaði binn, og nú fjekk
Joan örlítinn lrest. Hún notaði lækifærið til
að ná í smáborð og troða því inn á milli
rúmgaflsins og snyrtiborðsins.
Ilver hafði barið að dyrum? Hún skyldi
samstundis að hver svo sem það var, ])á
var hann i bráðri lifshættu og því því opn-
aði liún gluggann í svipan og kallaði út:
„Gætið að yður. Það er maður að koma
niður stigann til þess að gera út af við yð-
ur! Hún gat ekki fundið önnur orð cn lagði
áherslu á þau.
„Eruð það þér, ungfrú Walton? Er eitl-
iivað að?“ kallaði maðurinn sem stóð við
dyrnar.
„Já — já það eru einhverjir að
reyna að brjótast inn til mín“.
Lengra komst liún ekki, því nú gall í lög-
reglublístrum niðri á götunni. Blistrið náði
lika eyrum mannsins, sem stóð við svefn-
herbergisdyrnar, liún lieyrði hann bölva og
síðan fótatak hans, en hann skundaði ol’-
an stigann, en liún þorði ekki að elta liann,
þorði ekki einu _ sinni að hleypa lögregl-
unni inn. í sama bili mundi hún, að hún
var með götudyralykilinn í vasanum ög
með skjálfandi höndum náði hún í hann,
liallaði sjer út úr glugganum og kallaði:
„Jeg kasta lyklinum til ykkar!“
Hún sá skugga af manni koma út á
gangstjettina fyrir framan dyrnar. Svo
lieyrðist málmliljóð og lykillinn datt, og hún
heyrði mannin segja „Jeg fann hann!“
Fimm mínútum siðar ýtti hún rúminu frá
dyrunum, skjálfandi af hræðslu, svo að mað-
urinn gæti komist inn. Það var njósnari frá
Scotlarid Yard og hann hnyklaði brúnirnar,
er hann heyrði hina stuttu sögu iiennar, sem
hún sagði mjög samliengislaust. „Það var
varðmaður hjerna fyrir utan. Hafið þjer
Jieyrt hann eða sjeð?“ spurði hann.
„Nei — en við verðum að bitta Pliilip,
i)rytann á jeg við. .Teg veit að hann er ekki
larinn að liátta, því að liann sagðisl ætla að
verða á fótum til kl. 3, ef ske kynni, að Sepp-
ing símaði“.
„Þá ætla jeg að fara ofan og leita að hon-
um.
„Má jeg ekki koma með yður?“ spurði
hún óttaslegin. „Jeg veit vel, að hættan er
liðin hjá, en jeg vil helsl vera nálægt yður
samt“.
Hann staðnæmdist i forsalnumogatluigaði
lauslega dagstofuna og borðstofuna þar inn
af; síðan gekk hann ofan í eldhúsið. Hann
liafði ekki fyr sligið inn í búrið en hann
heyrði stunurnar í Pliilip. „Hanri hefir verið
i)arinn i höfuðið, aftan frá“, sagði hann stutt.
„Kupie l)er ailaf svona. Það er eitt af ein-
kennum hans“.
Þau lyftu honum í sameiningu upp á legu-
bekkinn, sem stóð i berberginu þar bjá. Síð-
an fór njósnarinn í simann, en kom aftur
að vörmu spori. Þráðurinn hefir verið kubb-
aður sundur“, sagði hann, „jeg hefi sent að-
stoðarmann minn eftir lækni“.
Þegar lijer var komið sögunni voru l’jórir
lögregluþjónar í einkennisbúningi komnir að
húsdyrunum og cinn þeirra fór til .Tim
Sepping og sagði lionum í fám orðum frá því,
sem við hafði borið. Jim klæddist i skyndi
og var kominn á Cadogan Piace áður en
Philip hafði fengið rænuna aftur. „Ilvað er
orðið af varðmanninum ?“ spurði Jim njósn-
arann, sem mætti honum í dyrunum.
„Við fundum liann bjerna skaml frá.
Ilann liefir líka verið barinn i nakkann, lir.
fulltrúi".
Jim rannsakaði eldhúsdyrnar. Tvö göl
höfðu verið skorin á hurðina, annað að of-
an og liitt að neðan, og inn um þau höfðu
bófarnir farið með hendurnar og skotið
slagbrandinum frá.
„Jeg heyrði alls ekki neitt“, sagði Philip,
sem nú Iiafði jafnað sig svo, að hann var
orðinn sæmilega málhress og gat sagt sögu
sína. „Mjer er óskiljanlegt hvernig þeir hafa
farið að því“.
En Jim var það ekki óskiljanlegt. Ilann
þekti áhaldið, sem notað hafði verið, hljóð-
laus sög, sem er í áhaldasafni livers einasla
kurinandi innbrotsþjófs.
„Það var ekki tilgangur þeirra að drepa
þig, ])ví að þá hefðu þeir skotið |>ig gegn-
iim rifuna á þiljunni“, sagði hann við Joan
sem þrásinnis hafði spurt hann, hver lil-
gangurinn hefði verið með innbrotinu.
„Þeir hafa sennilega ætlað að ræna þjer og
halda þjer í gislingu ,lil þess að lokka Bcx
lram úr felustað sinum!“ Þetta liafði hon-
um dottið í hug alt í einu, og hann fann
að tilgátan var rjett. „Kupie“ var í örvænl-
ingu, og sú örvænling var vissulega í sam-
bandi við hvarf Rex Waltons. Það var farið
að birta af degi þegar hann fór heim, en
tvo lögreglumenn skikli liann eftir í húsinu.
Hann vissi, að Kupie hafði ekki ennþá sj)il-
að besta Iropninu sínu.
XXII. KAPÍTULI.
Síðdegis daginn eftir gerðisl viðburður,
sem i eðli sínu var ofur almennur, en sem
Jimmy eigi að síður selli í samband við hina
alvarlegri glæpi, sem framdir höfðu verið
í nafni Kupies. Báðskonan hjá Coleman
bafði tekið ofan gluggaljöldin i herbergi ])vi
scm morðið liafði verið framið í og bafði
lagt ])ær i kassa með öðru dóti, sem fara
álti i þvott. Var þetta dót sótt um klukkan
I ]/•> um daginn, af vagni þvottahússins, en
þegar vagnstjórinn kom til Riclnnond eftir
að hafa tekið þvott í fjölda mörgum húsum,
vantaði einn böggulinn, og sást við saman-
burð á listanum, að þetta var böggull Cole-
nians. Þetta var tilkynt lögreglunni í Rich-
mond og er lögregluþjónarnir þar voru
spurðir, kvaðst einn þeirra hafa sjeð bil'reið
aka i humátt á eftir þvottahúsbilnum og er
bílstjórinn úr honum hafði brugðið sjer inn
i hús, hefði maðurinn í aftari bílnum farið
upp í þvottabílinn, tekið þar kassa og rjett
öðrum manni; sérii líktist sjómanni, siðan
hefðu þeir ekið áfram. Þegar þvottabílsljór-
inn var yfirheyrður, sagði hann, að lokaður
bíll hefði verið á eftir sjer alla leið frá
London.
Þessi atburður hefði vitanlega ekki vakið
neina eftirtekt þvi að þjófnaður er svo
daglegur viðburður, - ef að ekki hefi horf-
ig aftur böggull frá Coleman daginn eltir.
í þetla sinn var það bókakassi, sem Benn-
etl hafði gerigið frá og fara átti með járn-
braulinni íil ungfrú Dóru Coleman, sem flult
bafði um tima til Marlow til þess að fá að
vera í næði. Þegar lestin kom til Marlow og
bögglaumsjónarmaðurinn ætlaði að grípa
til kassans varð lionum ekki um sel: kass-
inn var brotinn upp og bókunum hafði vcr-
ið lient víðsvegar um vagninn, nema fáein-
um, sem lágu á botninum.
Þá kom ])riðja atvikið enn alvarlegra og
var ])að tilkynt Scotland Yard. Coleman,
sem hafði ákveðið að dvelja um lielgina í
sumarbúsi sínu úti i sveit, liafði sagt Benn-
ett að fara með litla handtösku, sem i var
cinn alfatnaður, náttföt og rakáhöld, út á
geymsludeildina i Paddington. Bíllinn var í
Marlow svo að Bennett ákvað að fara gang-
andi til Paddington, því að taskan var létl og
veður ágætt. Ilann gekk á ská yfir götuna og
meðfram boginni girðingu kringum garð
einn, sem liggur fyrir endanum á Portland
Place, og fylgir húsunum þar umhverfis.
Þegar hann kom að garðshliðinu var því
brundið upp, taskan ])rifin af honum en
svampi vættum í amoníaki fleygt í andlitið
á Bennett. Ilann sundlaði við en þegar hann
rankaði við sjer aftur og hafði náð i lög-
regluþjón var ræninginn allur á bak og
burt. Taskan fanst síðar í garðinum og hafði
þvi, sem í henni var verið fleygt í allar átlir.
Forvitni Jimmys vaknaði því við þetta og
hann fór ])ví til Coleman, sein nú var altatf
í gistihúsinu á nóttunni, þó að bann væri
oftast heima hjá sjer á kvöldin.
„Jeg botna ekkert i þessu“, sagði Cole-
man önugur“, en sannast að segja er jeg
orðinn leiður á þessum tilkynningum lil
lögreglunnar og svo var ekkert verðmæli
i töskunni".
Jim skoðaði löskuna og það sem í henni
hafði verið, og varð áð jála, að fatnaður
Colemans var alls ekki freistandi.
Ofan á þetta bættist svo, að .loan kom lil
lians alveg óvænt. Hún hafði fengið svo-
látandi brjef frá Marlow um morguninn:
„Kæra Joan, uillu e.kld koma lil mín
og vera hjá mjer u/n tíma og re'yna að
tæla grillurnar úr liöfðinu á mjer? Iijerna
er svo fallegt, afar kgrt og afar leiðinlegt.
Iiiisið liggur við stórt lón, en jeg sje ána
úr glugganum hjá mjer og við höfum svo-
títinn fallegan vjelhát. Getur þetla ekki
freistað þín? Svo liefir pahhi fengið hing-
að tvo fíleflda karlmenn lil þess að verja
mig fgrir Kupie. Og það ætti nú að freista
þín mest. Pahhi kemur hingað líkast til
um helgina, en jeg skal regna að negla
(dlra hragða tit þess að koma í veg fgrir,
að hann þregti þig um of, með þessum
sífeldu fjármálabollaleggingum sínum.
Vertu nú væn og komdii!
Þin Dóra“.
Jim varð því daufari í dálknn, sem lengra
sótti fram í brjefið. „Það er ömurleg til-
liugsun að vita af þjer þarna“, sagði liann.
„Jeg veit vel að þjer finst það bjánalegt, en
])ó verð jeg að segja, að það verður miklu
erfiðara að gæta þin þarna, ])ví að það er
ekki í minnm verkahring“.