Fálkinn - 17.10.1931, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
o -"lllllii- O "'1111111' O -"1111111" O "'lllllii' O -"lllllii' O ""llllln'O IIIIH" O -“Hllli'" O -"Hllli'" O -"Hllln" O ""Hllln" O -"Hllln" O
I f
o o
I Eftirlætisgoð gæfunnar. r
I -----------— f
o o
Pierre Prestey liorfði frá borð-
inu sínu á svölunum niður á gólf-
ið í salnum, þar sem fólkið var
að dansa. Hann fylgdi lengi með
augunum stiilku, sem dansaði
þarna í kjól, sem jafnvel fólkið
á Montmartre mundi kalla í frek
ara lagi. Hún var grönn eins og
bambus. Andlitið fölt og bar
meira á þvi fyrir þá sök að kjóll-
inn var svartur, og um varir
hennar ljek bros, sem báðs kendi
i. En þó voru augun einkennileg-
ust. Þau voru linnusvört og á
þeim var einskonar logandi gljái
sem flestir muudu hafa skilið
sem vott um sterkar ástriður.
„Það er til fólk, sem heppnast
alt, sem það ræðst í. Maður mætti
halda, að guðirnir hefðu kjörið
það til að vera óskabörn, sem
öðluðust öll lifsins gæði án
minstu fyrirhafnar“, sagði Pier-
re og einblíndi framvegis á hina
grannvöxnu konumynd, sem
leið þarna um dansgólfið með
hrynjandi í hverri hreifingu -
sambland drotningarlegrar hátt-
prýði og frámgöngukunnáttu
heimskonunnar. — „Fólk, sem
örlögin virðast hlífa vj|j öllu
illu“, hjelt hann áfram þegar jeg
svaraði honum engu, en ljel
mjer nægja að liorfa í sömu átt-
ina og hann. „Það var leyndar-
dómur Jean Videttc. Hefi jeg
sagt þjer frá lionum?"
Jeg liristi höfuðið neitandi.
„Við kölluðum liann angur-
gapa, því að hann gat vaðið gegn-
um kúlnaregnið án þess að liann
hittist, af því að liann var liepp-
inn í öllu. Jeg man altaf einu
sinni þegar hann brölti upp á
skotgrafarbarminn til þess að
hjálpa særðum fjelaga niður í
gröfina. Þetta var lífshætta, en
honum varð ekkert að meini.
Ilinsvegar sprakk sprengja fimm
sekúndum eftir að harin liafði
brölt upp, einmitt þar sem hann
hafði staðið. Hún drap tvo menn
og sprengjuflísarnar særðu flesta
okkar, en Jean kom aftur með
særða manninn án þess að liafa
fengið nokkra skeinu. Og svona
fór það hvað eftir annað. Strax
á barnsaldri fylgdi honum þessi
hunda heppni. Þegar hann var á
sjöunda árinu datt hann út um
glugga á fjórðu hæð í húsi. All-
ir hjeldu að hann hefði dáið. En
alt og sumt sem skeð hafði var
það, að fötin hans höfðu eyði-
lagst ....“
Meðan Pierre var að lala fylgdi
liann með augunum svartklæddu
konunni sem var að dansa i
litaskrúði kastljósanna. Dansinn
hætti og lnin gekk að stólnum
sínum, ljet þjóninn kveikja á
eldspítu og rjetta sjer og gegn-
um sigarettureykinn rendi hún
augunum snögglega upp á sval-
irnar, þangað sem við sátum.
Hún hrökk ofurlítið við þegar
lnin kom auga á Pierre, en straks
á eftir varð vart einskonar þráa
í augnaráði hennar.
„Á hálfum mánuði varð hann
öllum kunnugur í spilasölunum
í Montc Carlo. Eitt kvöldið var
jeg ineð honum. Hanu spilaði
aðeins átta sinnum — og græddi
í hvert skifti, jiangað til bankinn
sprakk. En hitt veifið var hann
ófáanlegur til að spila. Hann var
vanur að segja i spaugi, að liann
væri eins og Sókrates í því að
hafa sinn „dæmon“ sem segði
lionum hvað liann ætti að gera.
En þegar liann spilaði var alveg
eins og liann hefði kastlijólið á
sínu valdi“.
Pierre þagnaði eins og ulan
við sig, jiegar svartklædda konan
snsri stólnum sínum þannig, að
hún sneri baki við okkur.
„Tilviljunin!“ sagði liann eins
og upp úr þurru. „Maður má
má ekki trúa á sífelda gæfu. Þá
gæti maður eins vel treyst
verndargripum og töfraorðum“.
En Pierre Ijet sig ekki. „Hann
var cl'tirlætisgoð gæfunnar í
fleiru. Við fjelagarnir sögðum
um liann, að liann gæti fengið
hverja þá konu, sem honum
dytti i hug. Hann var ekki ríkur
og vísl ekki heldur fríður í aug-
um kvenna, en eigi að síður voru
allar þær stúlkur, sem við höfð-
um af að segja hrifnar af hon-
um,þó að liann væri kuldalegur
\ið þær.
„Ivarlmaðurinn vill sigra, en
ekki láta sigra sig“, sagði jeg.
Pierre kinkaði kolli. „Þánnig
var Jean líka. Á þeim tíma sem
jeg er að renna huganum yl'ir
núna, var það einkennileg kona,
sem var miðdepillinn í sam-
kvæmislífi okkar, svo að jeg
haldi mjer við líkinguna. Hún
hjet Yvonne. Hún var fögur eins
og marmaramynd og köld cins
og marmaramynd. Það var sagt,
að þrír menn hefðu svift sig lífi
vegna þess að licnni þóknaðisl
ekki að giflasl þeim. Að miiista
kosti hafði luin lag á að halda
þeim öllum í nægilegri fjarlægð
frá sjer, með hinum kalda og
spottandi ldátri sínum. Hún var
eina konan, sem ekki dáðist að
Jean, ekki heldur eftir að hann
varð ástfanginn af henni og jós
í liana gjöfum“.
Eitt kvöldið sal liann mjög
angurvær í hægindastólnum
heima hjá mjer og horfði i
gaupnir sjer. Hann var ekki van-
ur mótlætinu. Þá sagði líann
mjer hversu alvarlega ástfang-
inn hann væri. og jeg kendi í
brjósti um liann er jeg lieyrði,
að hann í fyrsta skifti á æfinni
hefði hitt fyrir veru, sem gat yf-
irbugað hann. Ivvöldið eftir kom
liann aftur til min og bar þá
gullliring á haugfingri liægri
handar.
Okkur fanst þeita öllum óút-
reiknanlegt að Yvonne, hin óút-
reiknanlega og stæriláta A'vonne
skyldi vilja gifta sig. Hún var
rík og' þurfti því ekki að ganga
í lijónabandið til þess að veita
sjer allsnægtir, og við hefðum
allir þorað að leggja haus okkar
í veð um það, að nokkuð gæti
knúð hana út í þetta. En nú var
hið óvænta skeð. Það vorum við
þó allir fullvissir um, að naum-
ast mundi líða langur tími þang-
að lil að lnin uppgötvaði sjálf,
að hún væri ekki vel til þess l'all-
in að lifa í hjónabandi og að
slitna mundi upp úr trúlofuninni
von bráðar. En svo giftust þau
tveimur mánuðum eftir trúlof-
unardaginn og ekki bar á öðru
en að hjúnabandið væri mjög
farsælt — hreint og beint fvrir-
myndar hjónaband ....
Svo skall styrjöldin á. Jean og
jeg fylgdustum að og vildi svo
til að við lentum í sömu skot-
gröfinni. Hann 1‘jekk átta brjef
frá Yvonne og var altaf að segja
mjer frjettir af henni. Og ávalt
lýsti liann lienni með með allra
mesl hrósandi lýsingarorðum,
sem hann átti til. .Tean óttaðist
eitl. Hann óttaðist alls ekki ])ó
að hann yrði drepinn, sagði hann.
En hann óttaðist að sprengjuflís
limlesti hann eða afskræmdi
hann í andliti. Þá mundi hann
ekki þora að liverfa aftur heim
til Yvonne. Ekkert fanst honum
hræðilegra en ef að svo skyldi
fara, að hann misti ástir hennar
og verða að lifa áfram þannig
að hún hefði mcðaumkvun með
honum. Og hann dró svolitla
skammbyssu upp úr vasa sínum.
Ef eitthvað þesskonar ætti að
ske, þá verð jeg að leila á náð-
ir þessarar, sagði liann.
En striðið lór svo að ekki var
eitt hár skert á höfði lians.
Vopnahlje var samið og við urð-
unr samferða til París. Jeg
fvlgdi Jean heim að húsdyrunum
hans. Hann vildi endilega að jeg
kæmi upp með sjer og helsaði
Yvonne. Hann hafði ekkert sim-
skeyti sent á undan sjer til að
hoða komu sína og hlakkaði til
þess eins og harn að sjá furðuna
á andliti hennar og gleðina, þeg-
ar hann kæmi inn, eftir margra
ára fjarveru. Jeg vildi ekki
trufla samfundina, sagði jeg
honum, en hann sal við sinn
keip og jeg ljef undan. Þegar við
gengum upp stigann skeði það
hræðilega. Jean hrasaði um efsta
stigaþrepið og einhvernveginn
hefir liann komið við gikkinn á
skammbyssunni sinni, sem hann
bar altaf í vasanum. Það heyrð-
ist skothvellur og .Tean datt ná-
fölur niður á gólfið. Augnarbliki
siðar var hurðinni lirundið upp
og Yvonne kom æðandi út. Hún
rak upp óp og laut niður að hin-
um særða. Jean tókst að þekkja
hana, en hann sá ekki roðann,
sem hesti sig eins og eldur í sinu
um kinnar hennar, þegar ung-
ur maður kom fram i dyrnar,
sem hún liafði komið út um —
ungur maður með sigarettu milli
tandurfágaðra naglanna. Þá var
Jeane dáinn. Heppni hans sneri
ekki haki við honum. .Tafnvel
ekki í dauðanum“.
Jeg kinkaði kolli en sagði ekk-
ert. Skömmu síðar fórum við
hurt. Við fatageymsluna stóð
svartklædda konan sem jeg
hafði tekið eftir, fyrir framan
spegilinn, en gamall maður var
að hjálpa henni í kápuna. Þegar
við gengum framlijá heyrðum
við að hann sagði við hana:
„Yvonne, þjer eruð ráðgáta, ó-
leysanleg ráðagáta . . . .“
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■ B
■
■
■
| M á I n i n g a -;
i I
vörur
Veggfóður
j í
Landsms stærata úrvai. •
MÁLARINN
Steykjarfk.
■
S Heildverslum
■
Garðars Gíslasonar
■
Næsta ár eru liundrað ár liðin frá
])ví að Göethe andaðist. Er niikill
undirbúningur á Þýskalandi til þess
að halda svonefnda Göetheviku, sem
aðallega á að haldast í Weimar. En
þar dvaldi Göethe mikinn liluta
æfi sinnar. 20. mars á að sýna „Ur-
Faúst“, og 21. mars „Egmónt“ á leik-
húsinu í Bochum-Duisburg; 22. mars
á dánardegi skáldsin.s er sýndur á
Burgteater í Wien „Torquato Tasso“,
þann 23. verður „Hjónabandsbarnið"
sýnt i leikhúsinu í Dresden og 24.
„Iphigenie“ á Múncliener leikliúsinu,
25. verður stór hljómleikur í þjóð-
leikhúsinu í Weimar og 26. verður
„Clarigo" sýndur á leikhúsinu í
Stuttgart. 1. og 2. páskadag verður
Faust leikinn á þjóðleikhúsinu i
Weimar.
----x-----
Nýlega flaug einn af auðkýfingum
Parisar til London, lil þess að
lcaupa Irúlofunarhring. Hann keypti
einn sem honum líkaði; kostaði
hann 1200 pund. Svo keypti hann
dýrindis perluhálsband lianda konu
sinni. Kostaði það ekki nema 360,000
pund!
----x-----