Fálkinn - 20.02.1932, Blaðsíða 4

4
I' A 1. K I N N
Denver Dan.
I>a‘ð var iniðnœtti, svarta myrkur
og hellirigning. Á strætunum í auð-
kýfingahverfinu í Riverside var
hvergi nokkurn lifandi niann að
sjá.
Máður einn í regnkápu með hatt
á höfðinu labhaði í hægðum sínum
inn um aðalhliðið fyrir utan stór-
hýsi Winston Brevord, beygði fyrir
húsið og braut upp einn gluggann
í eldhúsinu, seni var að haka til.
hegar hann var kominn inn lokaði
hann glugganum og dró niður
gluggatjaldið. Hann 'lýsti sjer með
vasaljósi og fann útidyrahurð, sem
liann læsti upp, til jiess að hafa
greiða útgöngu, el' á jjyrfti að halda.
Fór svo úr kápunni og skónum
og tók af sjer hattinn og ior að
kanna húsið. En i sania bili og hann
kom inn i hókastofuna, varð alhjart
í herberginu.
Denver Dan, demanta- og inn-
brotsþjófur, alkunnur í glæpamanna-
hverfunum undir nafninu „dem-
anta-hákarlinn" snerist um á hæli
og greip með hægri hendi undir
vinstri handarkrika sjer, jiar sem
skammbyssa hans var. En hann
náði ekki til hennar. Þarna stóð
liann i ráðaleysi og góiuli — i fyrstu
forviða; en svo var auðsjeð á föl-
um andlitsdráttum hans, að honum
varð ljettara.
Maðurinn, sem stóð við rafljósa-
tengilinn, varð fyrri til máls. Það
var horaður maður, boginn í haki og
hörkulegur i andiiti. Hann lijelt stál-
blárri skammbyssu við mjöðm sjer.
Og höndin, sem lijelt byssunhi fór
alt í einu að titra. — Er sem mjer
sýnist? kvaldi hann upp úr sjer með
hásri rödd. — Ert það þú?
Denver Dan kinkaði kolli og hros,
sem kom fram kringum muniiinn,
gerði föla andlitið mildara: — .Jeg
hjelt að jiú sætir í heimavist ríkis-
ins, Whitey! Hann rendi augunum
snögglega um herbergið. — Og í
stað þess ert þú hjer, eins og köttur
í bóli bjarnar?
WJiitey Carson ræksti sig. Já,
svaraði liann, — en ekki á þann
hátt sem þú heldur. Jeg liefi« vinnu
hjérna, Dan. Jeg er hættur við -
------- ólöglegu atvinnuna.
Denver Dan hleypti svörtu Jjriui-
unum. Hann stakk Jjóskerinu í vas-
ann.
— Já, mjer er alvara, sagði Wliitey
Carson; en um leið var eins og hon-
um svelgdist á. Jeg hefi ekki ráð-
ist i eitt einasta „fyrirtæki" síðan
jeg slapp út. Síðasta niissirið licfi
jeg verið hjerna lijá Brevord, og
hann ber traust til niín. Um leið
rendi hann augunum á skammbyss-
una, sein hann hjelt ennþú i hend-
inni.
Denver Dan brá hendinni Jipur-
lega upp að hálsinum, eins og þaul-
vanur heimsmaður og lagaði háls-
Jinýtið sitt. — Þú hefir lengi lýginn
verið, Whitey, sagði hann rólega.
— Jeg er hræddur um, að þú stund-
ir gömlu iðnina enn. Jeg sá í blöð-
unum, að Brevordsfjölskyldan væri
farin til New York og ætlaði að
verða þar í mánuð og datt þá í hug,
að það gæti borgað sig að gera heim-
sókn hjerna. Meðan jeg var að
snuðra lijerna í kring iiilti jeg liíl-
stjóra og hann sagði mjer, að það
væri ekki nokkur lifandi sál í hús-
inu.
— Jeg kem svo sjaldan út, sagði
Whitey Carson og var fljótur til
svars. Jeg get varla sagt, að nokkur
maður hafi sjeð mig hjerna. — Jeg
er hræddur við lögregluþjónana —
að þeir sjái mig og —
— Og fari með þig þangað, sem
þú átt heima? Denver Dan sneri sjer
við og fór að atliuga herbergið, í
mestu makindum. Eru störf þín hjer
lijá Brevord þess eðlis, að þú þurfir
að vera á fótum á nóttunni? spurði
hann brosandi.
Whitey Carson sleikli þurrar var-
irnar. — Denver, sagði hann, jeg
ælla að gera upp viðskifti okkar.
Þú vcist vel, að það var jeg, sem
sveik þig og liina kunningjana i
trygðum í San Francisco, en jeg
ætlaði ckki að gera það, — Það get
jeg svarið! En lögreglan haf'ði stcin-
bítstak á mjer og neyddi mig til að
gera það. Þú varst dæmdur i æfi-
langt fangclsi en tókst að flýja.
Heyrðu nú Denver! Þó að þú leit-
aðir lijer sjálfur, jiá mundirðu ekki
finna meira verðmæti en svo sem
100 dollara virði hjer i húsinu. En
jeg veit um stað, þar sem Brevord
hefir falið um 40.000 dollara, bæði
í gulli og smáseðlum. Jeg get elcki
opnað skápinn einn, jeg liefi reynt
það, cn það er leilcur fyrir þig. Við
skiftum ágóðanum og svo erum
við kvittir!
Denver Dan Ijesl alls ckki verða
liissa. Jeg vissi, að þú gerðir
það ekki að ástæðulausu að þykj-
ast vera orðinn ráðvandur. Það var
þá af þessum ástæðum, að þú komst
þjer i vist hjá Brevord og komst
þjer i mjúkinn hjá fólkinu? Jæja,
jeg tek þessu tillioði. Hvar eru pen-
ingarnir?
Það var eins og Wliitey þyrfli að
luigsa sig um sem snöggvast, en svo
spratt hann upp og stakk skamm-
byssunni í vasann. Hjerna, sagði
hann og skálmaði yfir þverl gólfið,
að Jitlum bókaskáp milli arinsins
og gluggans. Hann tók bók út úr
einni hyllunni, stakk hcndinni inn
og þrýsti á hnapp í veggnum. Bóka-
skápurinn ýttist fram á gólfið eins
og hurð, en á hak við sást lítill pen-
ingaskápur, múraður inn i vegginn.
Denver Dan þelcti samstundis
tegundina, það var eitt af undir-
stöðuatriðunum i vísindagrein hans.
— Jeg þarf hálftíma til að eiga við
liann, sagði hann og hrosti — og
kanskc eklci cinu sinni það. En setlu
ofnhlífina bak við mig og slöktu
svo ("ill ljósin nema þetta eina yfir
bókaskápnum. Farðu svo út og læstuj
dyrunum, sem jeg opnaði til Jiess að
Saga eftir LEMUEL DE BRA.
geta komist úl, ef jeg þyrfti að flýta
mjer.
Hálftíma síðar rjetti Denver Dan
úr sjer og sneri sjer að Wliitey. —
I>etta tekur á taugarnar, sagði hann.
Jeg hamast svo að svitinn bogar af
mjer og þó er mjer ískalt á liöndun-
um! Jæja, en nú er það að verða
búið. Hann þagnaði alt í einu og
starði á Carson. Utan l'rá hakdyrun-
um lieyrði hann sarghljóð, sem hann
kannaðist svo vel við.
Hver þrémillinn! hvíslaði
Whitey Carson. —- Einn þjófurinn
enn! Hann greip til skammbyssunn-
ar og liljóp út að dyrunum.
— Ilægur! sagði Dan í sldpun-
arlóii. Við megum ekki eiga of mik-
ið á hættu. Farðu hak við ofnhlíf-
ina og slöktu ljósið. Og láttu mig
svo um liift.
Wliitey Carson linyklaði brúnirn-
ar en lilýddi. Áður en Jiann liafði
slökt, var Dan kominn liálfa leið út
að dyrunum. Hann lauk upp hurð-
inni og skimaði út í anddyrið, en
kom l'ljótt aftur og staðnæmdist við
læddist kom nær og Denver Dan —
sá mikli kunnáttumaður — gat strax
dregið ályktun af Jiljóðinu. — Byrj-
andi i iðninn, livíslaði liann. — En
þetta er þó eklci fyrsta tilraunin
hans.
í sama vctfangi var kveikl á vasa-
ljósi í dyrunum. Denver Dan kveikti
samstundis í stofunni.
Vasaljósið fjell til jarðar. í dyrun-
um stóð grnnnlciiur maður, niðurlút-
ur, með rennvota derhúfu á liöfðinu.
Hann gapti af ótta og sneri við til
þess að leggja á fJótta, en staðnæmd-
ist þegar hann sá lilika á skamm-
hyssu Denvers Dan og flýtti sjer að
rjetta upp hendurnar.
Denver brosti. — Yður mun liafa
hrugðið við? Annars lijelt jeg, að
innbrotsþjófar yrðu að vera kald-
rifjaðir menn
— Ilerra minn! æpti föli maður-
inn ungi í örvæntingu. Jeg er ekki
þjófur. Jeg er — —-
Nei, þjer munuð hafa ætlað
hingað i heimsókn. En hvað halið
Hiæq f.nnad $>'ia. n.iafi yn m] .íolcj
hann við, um leið og hann dró
skammliyssu upp úr vasa unga
mannsins og stakk henni á sig.
Ætli þjer liafið elclci hugsað yður,
að skjóta hvern þann sem-------------
Nei, hrópaði ungi maðurinn.
Hann tók báðum höndum yfir and-
litið og hjelt ál'ram kjökrandi: —
Nei. En faðir minn er dáinn og
sjálfur hefi jeg verið atvinnulaus i
tvo mánuði og á gamla móður og
heilsulausa frænku fyrir að sjá. Þjer
eruð svo ríkur; jeg las i hlaðinu
að þjer hefðuð farið að heiinan. Og
svo — ----
—• Hvað hcitið þjer? greip Den-
ver Dan fram í íyrir honum.
Charley Watkins.
— Hvað bjuggust þjer við að
finna hjerna?
— Silfurborðbúnað, ef til vill. Jeg
hugsaði mjer að lána út á það —
— Og fá tíunda hluta af andvirð-
inu hjá einhverjum okraranum? Ó-
nci, drengur minn. Það er atvinna,
sem gefur lítið í aðra hönd. Og
hættuleg líka. Jeg er sjálfur mála-
færslumaður við sakamálarjettinn
og veit hvað jeg er að tala um.
Þjer hafið máske heyrt Denver Dan
nefndan?
— Já! Charles Watkins tók sam-
stundis hendurnar frá andlitinu.
— Hann er einn þeirra, sem jeg
hefi haft af að segja í rjettinum;
og hann hcfir sagt mjer, hve arð-
lítill þjófnaðurinn er. Það rcynir
líka á laugarnar. Dan hefir marg-
sinnis verið að því kominn að verða
auniingi. En hlustið þjer nú á —
jeg trúi þvi sem þjer segið, að þetta
sje fyrsta sporið yðar á glæpahraut-
inni, og jeg skal gera það sem í
mínu valdi stendur til þess, að það
verði yðar síðasta. Hjcrna eru 50
dollarar, treinið yður þá meðan
þjer getið, og notið tímann vel, til
þess að ná yður í vinnu. En látið
þjér aldrei framar undan freisting-
unni. Jeg skai hafa gát á yður, þjer
megið reiða yður á það.
Guð blessi 'yður! sagði ungi
maðurinn klökkur, um leið og
liann stakk vasaljósinu á sig. Leyf-
isl mjcr að spyrja yður að heiti?
— Jeg er frændi Winstons Bre-
vords, svaraði hann óþolinmóður.
Farið nú á undan mjer hjer út
uin anddyrið. Nei, jeg nota mitt ljós.
Þeir fóru út um anddyrið, mii
borðstofuna og út í eldhúsið. Charley
Watkins leit á regnkápuna og stíg-
vjelin þar frammi og síðan á glugg-
ann.
Hvernig komust þjer inn?
spurði Denver Dan.
Þarna, sagði Watkins og henti á
gluggann. — Hespan var brotin.
Denver Dan lor út að d.yrunum
og varð eigi vitund forviða, er hann
fann að þær voru ölæstar. Hann
shikti á vasaljósinu og lauk upp
upp hurðinni og rigningargusa kom
á móti hoiiuni og iskaldan næðing
lagði um alt eldhúsið. — Góða nótt,
Charley, sagði hann — og gleymdu
nú ekki því, sem jeg hefi sagt!
Svo lokaði hann og læsti hurð-
inni og flýtti sjer aftur inn í hóka-
stofuna. Heyrðu, Whitey, nú hefi
jcg fórnað tíu minútum af dýrmæt-
um tíma og fimtiu dollurum í pen-
ingum lil þcss að leiða’ villuráfandi
ungling af braut glæpanna! En nú
er um að gera að Ijúka við þetta.
— .1 á, flýttu þjer nú, muldrnði
Whitey Carson. Mjer finst á mjer að
eitthvað sje á sciði! Nú ætla jeg að
ganga frá dótinu minu; því hvernig
sem hann rignir og ólátast þá vil
jeg komast hjeðan undir eins og við
höfum náð í peningana.
Hann beið ekki eftir svari, en
flýtli sjer út. Eftir svipstund kom
hann inn aftur með hatt og frakka
og stóra handtösku, sem hann setti
á skrifborðið og opnaði hana.
Denver Dan stóð upp, tók í hand-
fangið á skáphurðinni og sneri því.
Hann opnaði hurðina og gægðist
slökkvarann. Fólatak manns sem