Fálkinn - 19.03.1932, Síða 5

F Á L K I N N
5
völdu áheyrendur sem hlýddu á orð
Pomps sjúlfs, munu adrei gleyma
þessari kvöldstund. En endirinn
varð með dálítið óvæntu móti.
„Merkilegt, að Pomps segir ek'k-
crl um sjálfan sig!“ sagði einn hlaða-
maðurinn, þegar upplestrinum var
lokið. „Það væri gaman að vita hvar
hann er niðurkominn, svo aðmaður
gæli sent honum skeyti“.
bá mælti ritstjórnarfullltrúinn:
„Pomps hlýtur að hafa álitið að
starfi hans væri lokið, þvi að hann
hef'ir sent hljóðritann sinn heim
með völsunum!“
Jlann situr líklega suður í Biskra
og hvílir sig“,,sagði einn.
„En það er einn vals eftir í hljóð-
ritanum, sagði ritstjórnarfulltrúinn.
„Kannske að það sje eitthvað á hon-
nm að græða". 1
A þessum valsi voru siðustu frjett-
irnar frá Pomps og hin karhnann-
lega kveðja hans tii þessa lifs. Þetta
hljóðaði svo:
„Okkur lekst að gabba Ahu Assar.
Tom, sem er þefvís eins og giraffi,
hafði orðið var við steinoliutunnu
niðri í kjallara. Og af því að hryn-
reiðin okkar jetur alt, en ckki síst
talsvert af þessum vökva, fyltum við
kvið hennar með olíunni, með mestu
leynd. Til þess að trufla ekki næt-
ursvefn Abu Assar drógum við bif-
reiðina okkar burt frá herbúðunum
á ösnum. Það var niðamyrkur og
alt gekk ágætlega. Varðmennirnir
sem i fyrstu höfðu gætt okkar nótt
og dag, voru löngu orðnir lciðir á
þvi. I>eir hjeldu lika, að við gætum
ekki notað bílinn okkar nema að
við fengjum bensín — en það fæst
ekki í verslunum hjer við Tsad-
vatnið.
Jœja, við flýttum okkur nú burl
eins hratt og bíllinn okkar gat bröll.
lín annaðhvort hcfir olían ekki ver-
ið sem best, cða hillinn verið orð-
inn staður af hreyfingarleysi, svo
mikið er víst, að okkur miðaði okki
eins vel áfram og við höfðum von-
að.En Tom var töframaður og í hvert
sinn sem vjelin hóstaði gældi hann
við hana ineð sskrúflyklum og á-
burði og þá fór hún að ganga aftur.
•leg stefndi fyrst til Mao, en beygði
undir morgunin ofurlítið til vesturs
til þess að komast á ónefnda vin,
sem jeg hafði fundið á suðurleið-
inni.
Það eru nú átta tímar síðan við
lorum úr herbúðunum og farið að
birta af degi. Dálítið mistur og hit-
inn þolanlegur. Þó við höfum tekið
með okkur vatn i öll ílát sem við
höfum fer nú að verða skortur á
því. Því að billinn okkar er ekki
cins sparneytinn á vatn og úlfaldinn
er. Okkur telst samt svo til, að næstu
lindir sjeu um 100 kílómetra undan
og ættum við að komast þangað á
fjórum fimm tinium.
Abu Assar hlýtur að hafa uppgötv-
að flótta okkar. Og vegna þess að
þetta er mesti reglumaður ætlar
hann sjer víst, að hætta ekki fyr en
hann nær í okkur. Viö vitum of
mikið. En vari hann sig, þrjóturinn
sá! Tom hcfir liðkað vjelbyssuna
okkar og smurt hlaupið með pálma-
viðarolíu. l.íklega gefst mjer ekki
færi á að rifja upp listir mínar frá
St. Omer, en lifandi vil jeg ekki láta
taka mig. Því að við þekkjum með-
ferð Ahu á flóttamönnum og þær
eru ckki þess eðlis, að maður gíni
við þeini . .
Tom þykist sjá pálmalund i fjar-
lægð. Það gæti sta'ðið heima, en jeg
sje ekki nema eintóma eyðimörkina.
En mjer er ljóst, að við erum komn-
ir á gamlan úlfaldaslóða, sem bíll-
inn virðist kunna mæta vel við.
Nú eru bráðum tólf tímar
síðan við lögöum upp. En fyrir
nokkrum mínútum varð hreyfilinn
staður og Tom varð að skríða undir
bilinn til þess að rannsaka í honum
liffærin. Það er engin skemtivinna
í fjörutíu stiga hita. En Tom getur
alt. Hann var rjett áðan að sækja
stóra skrúflykilinn og einhverja
varahluta. Hann segir, að alt verði
komið í lag eftir kortjer. Og' vjelin
hefir gott af að kasta mæðinni. Jeg
nota hvíldina til þess að maula svo-
litið af hrísgrjónum og drekka vatns-
sopa með. Herramannamatur!
l*að ætlar að dragast lengur en
ætlað var með viðgerðina. Nú er
liðinn klukkutimi siðan vjelin fór i
baklás og ekkert gengur. Jeg' heyri
hvcrnig Tom kjassar og gælir við
hreyfilinn hjerna undir fótunum á
mjer.
Nú sje jeg reykmökk hjer suður
frá og segi Tom frá því. Það getur
verið undan vindhviðu, sem rótar
upp sandinum. En við trúum því
varla hvorugur.
„Skyldi það ekki vera Abu Assar!"
segir Tom og þerrar svitann af cnn-
in. „En nú er jeg líka að verða bú-
inn. Haltu skrílnum í fjarlæg'ð á
meðan, með vjelbyssunni".
Svo hvarf hann aftur til vinnu
sinnar. Nú er um að gera að duga
eöa drepast. Jeg hefi dregið gamla
rifna fánann okkar upp, á bílnum.
Svona fyrir reglu sakir. Og komið
patrónubeltunum fyrir .......lú, nú
sje jeg riddarana. Þeir eru að minsta
kosli tíu og Abu Assar er i fylking-
arbroddi á hvíta graðhestinum sín-
um, sem hann segir að sje úr hest-
húsinu i Yemen. Nú fær maður
bráðum að heyra, hvað honum ligg-
ur á hjarta, þrælnum þeim arna ..“
Menn geta gert sjer i hugarlund
hvað gerst hefir næstu minúturnar.
I.íklega hefir hinn limskufulli þræla-
sali fyrst átt tal við hvítu mennina
og svo hafið skothríð á þá, þeim a'Ö
óvöruni og þá hefir Pomps opnað
hurðina, til jiess að Tom gæti kom-
ist i skjól fyrir kúlnaregninu ....
Skýrsla Secards liðsforingja, sem
siðar var hirt, bendir i þessa átt.
I sama bili sem kúlan hittir Pomps
hefir hann sett hljóðritarann i gang
aftur. Og með tárin i augunum hlust-
uðu starfsbræður hans þarna i
London á lokafrásögn hins deyjandi
manns. En nú var eins og hann tal-
aði mest við sjálfan sig:
Skrílmennih hafa náð sjer niðri
á okkur. Vertu sæll, Tom, vinur
minn og bróðir. Skotið í gagnaugað
á þjer skulu þeir l'á borgað. Við
komustum ekki lengra, en þeir skulu
fá að verða samferða inh í eilil’ð-
ina“.
Meira sagði hann ekki. En þeir
sem hlýddu á heyrðu nötrið óg
hvellina í vjclbyssunni og heyrðu
riffilkúlur óvinanna dynja á bil-
brynjunni. Brátt þögnuðu þó þessi
hljóð og Remingtonriflar Abu
Assars mistu málið. Eftir ákafa
lokahrinu varð alt hljótt.
F.u |iá heyrðist aflur rödd Pomps.
Og þá var hún afar veik:
„Þeir hafa fengið það scm þeir
þurftu. Og nú liggja þeir þarna.
Ilvíti hesturinn hans Abu Assars
getur fari'ð heim til sín og sagt lát
húsbónda síns. Og bráðum er úti
um mig lika. Valsarnir liggja hjerna
i röð, ritstjóri, og komast væntan-
lega til skila einhverntíma .... Þjer
skuluð vera viss um það! .... Hvað
crtu að segja, Theresa systir? Jeg
heyri rödd þina, já, já, legðu mjúku
hendurnar þínar á enni'ð á injer.
Þú kendir mjer bænirnar, en -jeg
liefi nú gleymt þeim flestum. Æ, já,
það er gaman f.vrir vesælan örkumla-
mann að geta dáið með sæmd . . . .“
Það sem eftir var af skilnaðar-
orðum Pomps til Guðs og heimsins
rann út í ofurhægt andvarp. Og svo
hafði hljóðritinn ekki meira að
segja. Það urgaði bara í honum.
Eins og hvisl frá hinni miklu kvörn
eilífðarinnar.
Aðalritstjórinn stó'ð upp en hon-
úm varð or'ðfátt. Við hli'ðina á hon-
um sa t stjórnarformaðurinn', sem
hafði mist af ostrunum síiium — og
kjökraði.
Um víða veröld.
----X----
LANGAÐl TIL f skemtistöðunum
AÐ GIFTAST. suður við Miðjarð-
-------------arhaf liendir fólk
gaman að atburði, sem nýlega er orð-
inn heyrum kunnur. Aðalpersónurn-
ar eru forrík ameríkönsk kona og
serbneskur greifi, Velikovon Radit-
schovits.
Þau kyntust fyrir þremur árum og
ckki leið á löngu þangað til þau voru
harðgift. Frúin haf'ði að vísu veri'Ö
gift áður, en sá maður var dauður,
svo ekki var hann fýrir.
Greifinn var maður fjelítill en for-
sjáll og hafði hugsun á því, að
tryggja sjer mánaðarlegan fjárstyrk
frá ríku frúnni sinni, jafnvel þó að
svo færi, að hjónabandið t'æri í hund
og kött. Og frúin, sem var ólm i að
giftast, ekki síst þegar inannsefnið
var greifi, gekk undir eins að þess-
um skilmálum, því að hún var
hamslaus af ást og greifinn girnileg-
ur.
En svo kólnaði ástin og glóðin
var orðin að öslcu eftir tæpt ár. Og
þá skildu þau vitanlega og ríka
frúin fór leiðnr sinnar án þess að
borga greifanum sínum túskilding
upp í hinn umsamda styrk. Hún
heimtaði hjónaskilnað að lögum en
hann neitaði. Svo voru lögfræðing-
arnir að eiga við máJið í heill ár, en
vanst ekkert á. Meðan þessu fór
fram kyntist frúin tignum Spánverja,
Vergaro greifa og varð enn meira
ástfangin af honum en hún haf'ði
nokkurntíma verið af þeiin serb-
neska. En í ástarvimunni var'ð þeim
á slæm skyssa. Hún fór með þeim
spánska til ítaliu, en samkvæmt
ítölskum lögmn er lijúskaparrof refsi-
vert athæfi og varðar tugthúsvist.
Serbneski g'reifinn gat grafið upp
hvar hjúin hjeldu sig og gerði itölsku
lögreglunni aðvart og hún hafði upp
á þeim og varpaði þeim báðum i
fangelsi.
Gegn grí'ðarhárri tryggingu var
þeim þó slept út aftur. En sá serb-
neski kvaðst ekki gefa eftir skilnað,
nma hann fengi greiddan umsain-
inn mánaðarstyrk og' auk þess hæfi-
legar skaðabætur. Þá skyldi hann
kalla aftur kæruna og gefa eftir
skilnaðinn. Og sú ríka varð að ganga
að þvi.
Serhnesku blö'ðin hafa ritað langt
mál um þennan atbur'ð, en geta þess,
að gaman væri a'ð vita hvar greifa-
dæmi þessa serbneska manns sje,
þvi að alalsstjettin hafi veri'ð af-
numin í Serbíu!
ORIvA ÚR Húgvitsmennirnir hafa
SJÓNUM. einkum beint tilraunum
---------- sinum i tvær áttir, or
um það hefir verið að ræ'ða a'ð fram-
leiða orku í stórum stíl, nefnilega
annaðhvort úr sólarhitanum e'ða
sjávarföllunum. Hingað til hafa allar
lilraunir til þess að notfæra sjer
öldufall sjávarins strandað á þvi,
að lengd, hæð og hraði aldanna er
svo mismunandi og föllin svo mis-
munandi rnikil. En nú kvað þýski
verkfræðingurinn ,1. Ztntes, sem
hefir starfað að tilraunum i þessa
átt i mörg ár, hafa fundið áhald til
þess a'ð beisla öldurnar og hagnýta
yfir 60% af orku þeirra og er það
miklu meira en tekist hefir að ná af
haforku áður.
Vatnsvjel þessi er líkust túrbinu-
dynamó, en í stað vatnstúrbínunnar
eru allskonar flolholt, sem dýfasl
ÞEGAR FRAKKAR LEIKA SJER.
Við heræfingar i Frakklandi fyrir
skömmu, var mestur hluti hersins
saman kominn i Nancy. Meðal æf-
inganna var ein sú, að loftárás var
ger'ð á borgina. Fjöldi flugvjela
sveimaði yfir og varpaði niður
hætlulausum sprengikúlui.., fytum
einhverju efni, sem átti að tákn.a
eiturgas. Og hermennirnir gengu
um gölurnar og áttu að þykjast
velrða fyrir gaseitrun. Myndin sýnir
hvcrnig þessir hermenn „ljeku“.
grynnra eða dýpra í sjóinn eftir
öldufallinu og snúast í hring við það
og knýja úfram rafhreyfil. Zcntes
segisl muui geta framleitt rafmagn
fyrir 0,0 pfenninga kílówatttímann.
ltefir hann tekið einkaleyfi á upp-
götvuninni i ýmsum löndum.
Frú Landregan, matselja í Lynn i
Massaschusetts Jenti í vetur í skönim-
um við leigjanda sinn. írlcndinginn
Patrick Terhaney, sem í bræði sinni
tók kerlinguna og henti henni út um
glugga á herberginu, en ])a'ð var á
annari hæð og lágt til jarðar. Kom
kcrling ómeidd niður en ö)lu reið-
ari en áður og óð sainstundis upp
lil leigjandans aftur en fjekk sömu
viðtökúrnar. Enn kom sú gamla svo
vel niður, að hún gat hlaupið upp
stigann og talað yfir hausamótun-
um á leigjandanum, en nú tók hann
enn óþyrmilegar á henni en á'ður
og ljet hausinn fara á undan út úr
glugganum, svo að kerla beinbrotn-
aði og varð að fara á spítalann —
en írinn í tugthúsið.
• • ■•H»ih •-*!«,■•• ■•%■■• ■•%■• • ■•%■■ • ■•Hh.. • .■•«,.. •
i DrekkiÖ Egils-öl
'•'%.•• •*«..• •••%.* •«%.■• •-•.• • ■•••.• ■••*.. • •»•»• • •%.■ • • .•%.
i
• ■•••u.-t •*%.■#