Fálkinn - 28.05.1932, Síða 5

finst eiginlega bæði pabbi og
mamma vera einstakir bjánar“.
„Er það salt?“ sagð Severin
frændi og varð forvitinn og
sneri sjer við í stólnum, „eru
þau bjánar, segirðu?“
„Já, af því að jeg ætlaði inn
og sækja boltann minn og svo
__u
Lóu varð orðfall. Hún hafði
lilerað og það var ljótt, það vissi
hún.
„Já og svo?“ spurði Severin
frændi.
„Svo heyrði jeg að pabbi og
mamma voru að tala saman í
innri stofunni og svo - lilustaði
jeg“.
„Það átturðu ekki að gera,
Lóa litla“.
„Nei, en það var nú gott að
jeg gerði það samt“, svaraði
Lóa. „Því að nú veit jeg, að hún
mamma hefir ekki höfuðverk,
en að hún grætur af því að við
verðum að flytja, svo að þú fáir
einhverja peninga, sem þú átt,
sagði pabbi. En þú skilur“, sagði
Lóa og varð nú enn ákafari, „að
þú færð þessa peninga í vor
samt, því að þá fær pabbi pen-
inga frá Englandi, og það hlýt-
ur að vera nógu sneml, er það
ekki? Því að við eigum enga
peninga núna, skilurðu".
Severin frændi brosti í kamp-
inn.
„Erlu viss um, að pabbi þinn
fái þessa peninga frá Englandi,
Lóa“, spurði bann.
„Já, já“, svaraði Lóa.
„Hann hefir sagt þetta fyr,
sjerðu og þeir eru ekik komnir
énn“, bætti Severin frændi við.
„Já, en þeir koma áreiðan-
lega í vor“, sagði Lóa örugg.
„Svo?“
„Já, og hann afi lagði svo hart
að sjer til að kaupa húsið handa
okkur, svo að þú hlýtur að
skilja, að við getum ekki gefið
þjer það“, hjelt Lóa áfram.
Severin frændi gat ekki stilt
sig um að hlæja. „Nei, það er nú
hart“, sagði hann. En ef jeg
verð nú að ia þessa peninga
núna, telpa min. Setjum nú svo,
að jeg verði að brúka þá sjálf-
ur. Ilvernig fer þá?“
Lóa lnigsaði sig vel um áður
en hún svaraði. Hvað hafði
mamma sagt um það. Jú, nú
mundi hún það. Svo leil hún
upp aftur.
' „Hún mamma sagði, að þú
hefðir engan baga af því, af því
að þú værir svo ríkur“, sagði
hún alvarlega. „En okkur kem-
ur það bagalega, því að við verð
um að flytja. Og injer finst að
pabbi eða mamma hefðu getað
komið til þin og sagt þjer þetta
sjálf, því að þá hefði mamma
ekki þurft að gráta svona oft.
Því að ekki gasl þú vitað um
það, náttúrlega".
Severin frændi leit niður og
fyrir honum urðu tvö blá barns-
augu, sem ekki höfðu ennþá
sjeð neitt af andstreymi heims-
ins. Þau höfðu ekki sjeð einn
troða annan iindir fótum lil
]>ess að halda sjcr ofan á, þau
liöfðu ckki sjeð óttann við að
missa al' þeim króriunum, sem
maður átti fleiri en hinir, þau
þektu ekki svíðingshátt nje á-
girnd.
„En ef jeg þyrfti nú að brúka
peningana, sem hann pabbi
þinn skuldar mjer, Lóa“, sagði
hann. „llvað eigum við þá að
gera ?“
„Þá geturðu komið og ált
lieima hjá okkur, svaraði Lóa
umhugsunarlaust.„Og svo færðu
peningana í vor. Bráðum koma
jólin og svo kemur vorið rjett á
eftir, veistu.“
Nú varð aftur þögn.
„Þetta eru sjö þúsund krónur,
Lóa“, sagði Severin frændi loks-
ins.
„Er það?“
„Heldurðu að pabbi þinn fái
svo mikla peninga frá Eng-
landi?“
„Jeg veit ekki. En bann sagði,
að þú l'engir peningana í vor“,
svaraði liún örugg.
Severin frændi sal hljóður
um stund. Svo stóð liann upp.
Ilann vissi að pabbi Lóu mundi
fá meira en þessa uppliæð þá
loks að peningarnir kæmu, en
þetta gat dregist, eins og nú var
erfitt um peninga. Barnið hafði
vitanlega á rjettu að standa, en
það var sá hængurinn á, að i
viðskiftum var ekki hægt að
nola þesskonar röksemdir, því
að þá gengi hvorki nje ræki. Að
minsta kosti ekki kaupsýslan.
En sjálfur hefði maður kannske
ekk verra af því, bætti hann við
i huganum.
Var hægt að lála Lóu litlu
fara erindisleysu, hugsaði hann
með sjer. Átti liann að lála
barnslega vissu gera sig bljúg-
an og láta undan henni og
verða svo máske að bíða árum
saman eftir peningunum?
Hann gekk aftur og fram um
gólfið. Það gæti vel farið svo,
að liann l'engi aldrei þessa pen-
inga, ef hann ljeti ekki hart
mæta hörðu núna. Og hvaða
heimska var það nú af fullorðn-
um manni, að fara að taka
barnahjal hátíðlega?
Ilann sneri sjer að henni.
„Jæja, Lóa, þakka þjer nú fyr-
ir komuna. Jeg skal muna að
tala við hann pabba þinn ein-
livern daginn“.
Lóa stóð upp. Vonbrigðum
brá fvrir í andlitinu á henni.
Atti hún ekki að taka við nein-
um skilaboðum, svo1 að mamma
hætti að grála?
„Á jeg ekki . .. .“ hún horfði
lurðuaugum á frænda sinn.
Ilann mætli augngráði henn-
ar sem snöggvast. Svo sneri
hann sjer á hæli og skundaði
að skrifborðinu. Nei, hann gat
það ekki. Ilann gat ómögulega
brugðist trausti litlu telpunnar.
„Jú, bíddu við“, sagði hann,
„það er eins gott að jeg sendi
honum línu með þjer og þá er
það gert. En þá vei’ðurðu víst
glöð?“
„En luin mamma þá?“ sagði
Lóa lilla og andlitið ljómaði af
gleði.
Lóa flýtti sjer heim með brjef-
i hendinni og óð beint inn í stof-
una, þar sem pabbi og mamma
sátu e'nn og voru að tala saman.
„Gerðu svo vel“, sagði Lóa og
tók öndina á lofti, „þelta er
brjef lrá Severin frænda.
Jeg heyrði hvað þið voruð að
tala um og svo fanst mjer það
svo bjánalegt af ykkur að fara
ekki og tala við hann, svo að jeg
lók mig til og gerði það sjálf“.
„Fórst þú til Severinsfrænda ?“
spurði móðirin agndofa.
„Já. Lestu bara!“
Og svo las mamma, en pabbi
laut yfir öxl hennar og las líka:
„Hjerna er lítill sendiboði
staddur hjá mjer og jeg gel
ekki staðist hana.Jafn fölskva-
lausl traust og hennar rekst
maður ekki á dags daglega.
Þessvegna á hún að færa ykk-
ur þau boð, að jeg láti ykkur
um að borga mjer þegar þið
getið, en ekki fyr. Jeg veit að
jeg fæ þá hvort sem er. Bestu
kveðjur f'rá
Severin"
Mamma leit upp og Lóa starði
á liana. Það var þó aldrei sem
henni sýndist, að hún væri með
tárvot augun núna?
En pabbi stóð og klappaði
mömmu á hárið og kinnina,
hann var eittlivað svo skrítinn á
svipinn, líka hann.
„Ertu glöð núna?“ spurði
hann.
Mamma rjetti út aðra líönd-
ina og lók í hönd pabba. Og
augu hennar voru vot. Og svo
sagði hún dálílið, sem Lóa ekki
skildi:
„Manstu það“, hvíslaði hún.
„Og barníð mun leiða þau“.
AFVOPNUNARRÁÐSTEFNÁN.
. Fulltrúi liinna föllnu hermanna 'á
vesturvigstöSvunum kemur inn í
fundarsalinn.
Elsti maður í Bretlandi er karl,
sem nú er 106 ára. Ilann er enn vel
ern,’ gengur aS vinnu i garSinum
sínum hvern dag, og sjónin og
heyrnin i hesta lagi.
„Knock out“
Merkileg nýungl
Skordýra-eitur
Eengi hafa menn staSið varnar-
itlir gegn þeim aragrúa af skorkvik-
indum, sem sækja vill í híbýli
manna og veldur þar bæði heilsu-
Ijóni, eignatjóni og óþægindum. Til
skamms tima hafa það aðallega ver-
iS flugur og inelur, sem á þennan
háíl hafa angrað okkur íslendinga,
en þó hefir í seinni tíS bæst við
þriðja plágan og sú versta, sem sje
kakalakarnir. Gegn j>eim hefir
margra ráða verið leitað og sum
þeirra hafa bakað bæði einstakling-
um og því opinbera ærin útgjöld.
En nú hafa efnafrifeðingarnir leyst
vandkvæði þetta og eru það Þjóð-
verjar, sem hjer eins og svo oft ella
hafa höggvið Gordionsknútinn. Þeir
hafa fundið upp ódýrt meðal, sem
á einfaldan hátt útrýmir ófénaðin-
um. Meðalið er duft, sem nefnist
„Knock Out“
Iljer er um engan hjegóma að
ræða, heldur uppgötvun sem búið
cr að þrautreyna undir hinu strang-
asta eftirliti og fjöldi opinberra vott-
orða hefur verið gefinn út um það.
K. 0. duftið heyrir nú til fyrirskip-
aðs útbúnaðar á skipum þýzka versl-
unarflotans, auk þess sem það er
að komast i almenna notkun í heima-
húsum, sjúkrahúsum, matvörubúðum
o.s.frv. SkordýraeitriS K. O. er selt í
sprautu-öskjum úr pappa. Skal
stinga með nál ofurlítið gat á fram-
hli.S (odda) öskjunnar þar sem
merki er setl til leiðbeiningar. Með
því að taka svo öskjuna milli þum-
alfingurs og vísifingurs á sama hátt
og þegar rýkur úr fýsisvepp. Eftir
notkun er svo límt brjef (t . d. frí-
merkjaðar) yfir gatið svo að duftið
tapi sjer ekki.
l>e(/ar útrýma skal kakalökum,
maiir, fllóm, eða öðrum slíkum ó-
fögnuði, er lv. O.-duftinu stráð í rif-
ur á veggjum og gólfi eða aðra felu-
staði, þar sem kvikindi þessi hafasl
við og tímgast. Kakalakar skríða þá
strax frain úr fylgsnum sinúm, velta
á bakið og eru farnir veg allrar ver-
aldar eftir 5—JO mínútur.
Til j>ess að útrýma fluguin og mýi
er hentugast að blása K. O-duftinu
i glugga eða aðra verustaði slíkra
skorkvikinda, og eftir 5—10 mínút-
nr liggja kvikindin steindauS um alt
herbergið. Er hjer um stórmerkilega
nýjung aS ræða, vegna þess að ó-
nauðsynlegt er að eltast við að
sprauta á sjálf skorkvikindin, held-
nr aðeins á jiá staSi, sem þáu halda
sig helst á,
Til varnar gegn mel
skal strá K. O.-duftinu í fatnað, loð-
föt, dúka, (teppi), stoppuð hús-
gögn og annaS slikt. Duftið skemm-
ir hluti þessa ekki hið allra minsta
og ekki er erfiðara að bursta það af
en hvert annaS ryk. Lika má auS-
veldlega svæla melinn út. Lætur
maður þá kolaglóð á skóflu, stráir
þar yfir innihaldi einnar öskju og
lætur síðan reykinn upp af því
leggja inn í klæðaskápinn, undir sóf-
ann o. s. frv. Reykurinn er til litilla
óþæginda og hverfur brátt út í loftið
í herberginu,
K. 0. duftiö fæst í heildsölu og smá-
sölu hjá Helga Magnússgni A Co.,
llafnarstræti 19, og er sent gegn eft-
irkröfu hvert á land sem er.
ine,