Fálkinn - 04.06.1932, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Drotningin
í Lívadiu.
í'áu stöðum á höfði mjer, sem er ómálaður.
En hvað sagðirðu annars u mmig, Tony?“
„Auðvitað gullhamra. Geturðu látið þjer
detta i hug að jeg segði annað?“
„Nei“, sagði hún. „Af karlmanni að vera,
ert þú sæmilegur viðureignar. En hvers-
vegna hefur þú ekki heimsótt mig í langan
tíma?“
„Ef þetta er rjett hjá þjer, er engu öðru
um að kenna en asnaskap".
„Það er satt, og mjer þótti það leitt. Mjer
er sama um alla hina, en þig hef jeg ætið
litið á sem góðan fjelaga“.
Tony slepti stýrinu og þrýsti hendi henn-
ar. „Það er jeg líka Molly“, sagði hann.
Hversvegna í ósköpunum ætti það ekki að
vera eins eftirleiðis?
„Jeg hjelt að þú værir reiður við mig lil
af þessu með Pjetur?"
„Iiamingjan hjálpi okkur. Mjer dettur
aldrei í hiig að leggja dóm á heimskupör
vina minna. Hafi jeg ekki heimsótt þig um
tíma, þá er það einungis vegna þess að jeg
Itefi ekki haft tíma til þess“.
Það glaðnaði vfir hénni. „Þú ert ágætur
Tony“, sagði hún. Komdu og borðaðu með
mjer morgunverð í fvrramálið, svo við get-
um spjallað saman í næði“.
„Þökk fvrir“, sagði hann, „ef til vill get-
ur þú sagt mjer eitthvað um Lopez. Það á
að verða hnefleikur á morgun, eins og þú
veist.
Hún kinkaði kolli. „Pjetur liefur góða
von um að vinna. Hann er meira að segja
alveg viss um það. Jeg hefi skilið það svo.
Jeg rakst á da Freitas i klúbbnum, og hann
veðjaði tveim hundruðum“. Molly gretti
sig.
„Þjer fellur ekki vel við hann?“ sagði
Tony kæruleysislega.
„Hann er fantur“, sagði Molly og bætti
svo við eftir stutta þögn. „En afburða fant-
ur“.
„Það gerir glæpinn enn verri“, sagði Tony,
um leið og hann stöðvaði vagninn við dyrn-
ar á húsi því er Polly bjó í. Óhóflega gulli
lagður dyravörður flýtti sjer að opna vagn-
hurðina.
„Jeg skal segja þjer meira um hann á
morgun“, sagði Molly. Komdu ekki seinna
:n liálf tvö. Um það leiti er jeg að sálast úr
sulti, og jeg bið ekki eftir þjer“.
„Jeg kem stundvíslega til máltíða“, svar-
aði Tony. „Það er eina dygðin, sem horgar
sig samstundis“.
II. KAP.
lvlukkan var nákvæmlega ellefu, þegar
Tonv vaknaði morguninn eftir. Hann leit á
úrið, geispandi, teigði sig og hringdi því
næst rafmagsbjöllu. Skömmu senna kom
alrakaður, mðaldramaður nn með tebakka.
Tony settst upp i rúminu og leit á hann.
„Góðan daginn, Spalding“.
„Góðan daginn sir Antony", svaraði mað-
urinn. „Jeg vona að húsbóndinn hafi sofið
vel ?“
„Þökk fyrir, ágætlega! Segið mjer eitt.
Hvað var klukkan þegar jeg: kom héim?í
nótt ?“ ' ■ j F;'. %//"
„Rúmlega fjögur".
Tony fjekk sjer stóran tesopa. „Jeg er
undarlega þyrstur núna Spalding“, sagði
hann. „Var jeg allsgáður, þegar jeg kom
heim ?“
Þjónninn hugsaði sig um. „Jeg mundi
lýsa húsbóndanum, sem verandi allsgáð-
um“, sagði hann hátiðlega.
„Þökk fyrir, Spalding", sagði Tony hrærð-
ur.
Þjónninn dró nú gluggatjöldin til hliðar
og breiður sólargeisli fjell inn í herbergið.
„Herra Oliver bað mig að segja yður, að
hann kæmi ekki fyr en seinni hluta dags-
ins. Hann kvaðst ætla að borða litla skatt-
inn með herra Henry Con\vay“.
„Hvar er Bugg?“ spurði Tony.
„Hann er við æfingar í leikfimissalnum“.
„Er liann frískur?“
„Honum virðist líða mjög vel“.
Tonv ljetli sýnilega mjög mikið. „Þjer
liafið ljett bjargi af huga mjer“, sagði hann.
„Mig dreymdi að Bugg hefði dottið og háls-
brotnað".
Þjónninn hristi höfuðið hughreystandi.
„Jeg sá engin merki til þess, er jeg gekk
fram hjá honum í forsalnum“.
„Ágætt“, sagði Tonv. „En nú er hest að
jeg fái baðið mitt“.
Þjónninn rólegi hneigði sig djúpt og fór út.
Tony kveikti sjer í vindlingi og lallaði
inn í haðherbergið. Kalt steypibað og nokkr-
ar líkamsæfingar ráku á svipstundu síðustu
levfarnar af Karli II. á flótta. Hann sveipaði
um sig blám silkisloppi með í ofnum g>dt-
um drekum og ófreskjum, og gekk siðan nið-
ur stigann, gegnum húsið, út í blómgarðinn.
Tony liafði keypt þetta hús fyrir nokrum
árum, og var það mjög vegleg bygging frá
Georgstímabilinu. Kaus hann langt um
fremur að búa i því heldur en skuggalega
ættaróðalinu á Belgrave Square. Að leik-
fimissalnum lá malborin gata með lárberja-
runnum á báðar hliðar. Dyrnar voru opnar
og harst út úr salnum hratt fótatak, eins og
einhevr væri þar á harða hlaupum. Þetta
var þannig. Inni í hinum stóra sal hljóp
ungur maður nokkur alt hvað hann komst,
og hagaði sjer mjög einkennilega á hlaup-
unum. Hann baðaði út höndunum og spark-
aði fótunum út í loftið. Sá sem ekki þekti
til, gæti vel ímyndað sjer að hann væri vit-
stola en hann var í raun og veru aðeins að
þjálfa sig. Þegar ungi maðurinn sá hvar
Tony kom hætti hann hlaupunum og bar
einn fingur upp að enninu. „Daginn, sir
Antony“, sagði hann.
Þrátt fyrir hinar mjög erfiðu æfingar,
var hann hvorki móður eða þreyttur. Þetta
var afar vel bygður unglingur á að giska
nítján ára, en þjálfaður, svo sem best máíti
verða.
Tonv horfði á hann með ánægju. „Góðan
daginnn", sagði hann. „Mjer þykir vænt um
að þjer eruð heilir á húfi. Mig dreymdi að
þjcr hefðuð hálsbrotnað“.
„Ekki jeg, sir Anton. Það hefir hlotið að
vera hinn“.
Jeg vona, að það sje ekki heldur“, sagði
Tony ákafur. „Jeg veðjaði tvö hundruð og
fimtíu i viðbót i gær og jeg á ekki gott með
að krefjast þeirra ef bardaginn ferst fvrir.
Ef þjer standið yður vel þá fáið þjer hundr-
að.---Segið mjer annars. Hvað eigið þjer
míkið í bankanum eins og stendur?“
Bugg klóraði sjer bak við eyrað. „Síðast
þegar jeg var þar sagði jálkurinn sem telur
peningana að jeg ætti rúm eilefu hundruð
pund“.
„Ágætt. Á morgun ættu þau að geta orðið
fimtán hundruð. Bugg, þjer eriið að verða
auðkýfingur. Þjer fáið þrjátíu shillinga á
viku í rentur af þessu. Ef vður langar til að
losna, þá er nú tími til þess“.
Buggs varð alt í einu hryggur á svipinn.
„Er það svo að skilja að húsbóndinn reki
mig úr vistinni? spurði hann þungbúinn.
Tony rak upp hlátur. „Bull og vitleysa.
Jeg er aðeins að vekja athygli yðar á því,
að þjer eruð nú svo stöndugur að þjer get-
ið farið að vinna fyrir eigin reikning. Jeg
skal gjarna veðja á vður framvegis, eins
lengi og þjer óskið, en jeg vil ekki að þjer
teljið yður skuldbundinn til að dvelja hjer.
í raun og veru eru það alt of lítilmótlegar
framtiðarvonir fyrir verðandi heimsmeist-
axa, með fimtán hundruðu pund í bank-
anum“.
Bugg stundi við og ljelti sýnilega. „Jeg
hjell að húshóndinn væri orðinn leiður á
mjer og vildj að jeg fa:ri“, sagði hann. „Og
hvert hefði jeg svo átt að fara. Jeg vildi
ekki skifta á kjörum við konunginn, og
hefðuð þjer ekki komið til skjalanna, hvar
væri þá Bugg Tígri nú staddur. Nei hcrra
slíku glevmir maður ekki að minsta kosti
ekki jeg. Meðan jeg get gert eitthvað fyrir
húshóndann fer jeg ekki fet“.
Þetta var lengsta ræða, sem Bugg Tigri
hafði nokkru sinni haldið, og Tony hrærð-
ist af einlægni hans og þakklátsemi. Hann
klappaði á herðar honum.
„Ágætt, Bugg“ sagði liann. „Hjer skal æ-
tíð verða eitthvað handa yður að gera,
meðan þjer viljið vera. Þó ekki væri vegna
annars en að ættingjar mínir eru svo mjög
á móti því. Gerið nú eins og þjer getið í
kvöld. Mjer þætti gaman að geta strítt da
Freitas". Hann sneri sjer við til brottgöngu
og sagði um leið. „Verið tilbúnir kl. átta,
þá ökum við báðir í klúbbinn“.
Hann gekk út úr leikfimissalnum, og hjelt
áfram götuna, þar til hann kom inn á af-
girt malbikað svæði. Þar stóð maðui',
klæddur bláum sloppi og hreinsaði stóra
bifreið. Maður þess var horaður, rauðhærð-
ur og virtist þjást af ólæknandi þunglyndi.
„Góðan daginn, Jennings", sagði Tony.
„Fagurt veður í dag“.
Bílstjórinn leit ávítunaraugum til sólar.
„Já, eins og steúdur; en venjulega endar
þessi morgunglenningur með illviðri".
„Er bifreiðin í lagi? Gott, verið tilbúnir
kl. 1 og hafið svo Rolls-Roye bifreiðina til
í kvöld. Þjer munuð hafa veðjað á Bugg.“
Jennings hristi höfuðið. „Nei, herra. Mjer
virðist þetta vera að ganga of langt. Mjer
er sagt að Lopez sje blátt áfram hræðilegui*.
Það mun hryggja mig að sjá Bugg vera bar-
inn niður, en það fer þannig fvrir þeim
öllum, einhverntima á æfinni.
Mjer þykir ætíð væ'nt um að hitta yður
á morgnana, Jennings“, sagði Tony. „Það
hressir mig svo vel að jeg bý að því allah
daginn“. Ilann gekk í hægðum sínum heim
að húsinu, og fór inn til að klæða sig tilfulls.
Klukkan rúmlega eitt, ók Jennings bíln-