Fálkinn - 05.11.1932, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Hjálpræðisherion.
ÁLIT MÁIiSME TANDl MANNA í
MÖRGUM LÖNDUM
Ameríka
í Banclaríkjunum gætum vjer
ekki verið án Hjálpræðishersins.
Hoover, forseti.
Noregur
Það er oss sönn glcði að árna
Hjálpræðishernum heilla fyrir 40
ára sigursælan hernað í Noregi, og
mínu mati á starfi hans læt jeg
fylgja þessi alkunnu ' ritningarorð:
„Þetta er Drottinn að gjöra“. —
Það er mín bæn, að Herinn verði
ávalt á vorum vegi.
Johcui Liuicle, Oslóar-biskup.
Uýskaland
Jeg þakka Hei-nmn fyrir hjálp-
ina, sem hann veitti minni fátæku
þjóð á timum sorgar voiTar, jiján-
ingar og neyðar. Það mun aldrei
úr mi'nni líða. Jeg þakka fyrir starf
Hjálphæðishersins á Þýsk^landi.
Marskálkur von Ilindenburg,
forseti.
Stóra Bretland
í öllum álfum heimsins, hvers
kyns eða litar, sem þjóðirnar eru,
berjist þjer gegn fáfræði, örbirgð
og mannlöstum, og þjer munuð sig-
ur vinna sakir ósjerplægni yðar og
hollustu við málefni Guðs.
H.R.H. Hertoginn af York.
Vinir mínir, foringjar Hjálpræð-
ishersins hafa unnið aðdáanlegt
starf. Enginh, sem ber göfugar til-
finningar i brjósti, mun nokkurn-
tíma getað dásamað það nógsam-
lega.
Ramsay Mac Donald,
íorsætisráðherra.
Til er sá her, sem jeg vildi eigi
svifta vopnum, heldur greiða at-
kvæði með því, að liann fengi
fleiri foringja og fleiri menn og
ineira fje væri varið til hans. —
Þessi her er Hjálpræðisherinn.
Lloyd George,
fyrv. forsætisráðherra.
Kanada
Það er þetta, sem Hjálpræðis-
herinn hefir stutt að í þjóðfjelagi
voru: naHn hefir gjört heimilin
glaðari, rekið skugga á l'lótta, ljett
byrðarnar, bætt lifnað villuráfandi
og lamaðra manna og gert þá að
betri borguruin.
Hon. Arlhur Meighan,
fyrv. forsætisráðherra.
Frakkland
Herinn hefir orðið hjálparstöð
heimsins. í Frakklandi hefir hann
gert göfugar tilraunir til að lina
þjáningar og volæði og árangur-
inn hefir orðið mjög ánægjulegur.
Folliéres, atvinnumálaráðh.
Belgía
1 Geneve er takmörkun vígbún-
aðar til umræðu. En vjer óskum
hvorki eftir, að Hjálpræðisherinn
sje stöðvaður eða jafnvel takmark-
aður, heldur vildum vjer að hann
yrði hinn mikli hér framtíðarinn-
ar.
M. la Fontaine,
fyrsti varaforseti í belgísku
öldungadeildinni (1927),
Jamaica
Starf Hjálpræðishersins hlýtur að
tala kröftuglega til hvers og eins,
sem hugsun hefir og tilfinningar,
því það miðar ekki aðeins að því,
að ljetta ok hinna þjáðu, heldur
og að því, að hjálpa þeim til að
FISKSALl OC, KEISARASONUR.
í London er merkilegt erfðamál á
ferðinni. Þar hefir 65 ára gamall
fisksali, William Brightwell, gert
kröfu um að verða viðurkendúr sem
einkasonur Maximilians keisara í
Mexíco og Charlottu drotningar.
Maximilian var sem kunnugt er
dæmdur til dauða af herrjetti en
drotningin flýði til Evrópu og leit-
aði þar fyrst á náðir Napóleons
þriðja og síðan Píusar páfa níunda.
Iíeisarinn hafði liaft með sjer lil
Mexíco afar mikinn fjársjóð í rú-
bínum, safírum og demöntum, um
20 miljón króna virði. Var hann
verða nytsamir borgarar í þjóðfje-
laginu.
Hans hágöfgi hr.
Edward Stubbs,
Jamaica.
Brasilia
Það er ánægjulegt að vita til þess
nú á timum, þegar svo mörgu þjóð-
skipulagi liggur við hruni, er Iljálp-
ræðisherinn að vinna uþpbygging-
arstarf.
Dr. Washington Lutz,
De Sanga, Brasilia.
geymdur í rikisfjárhirslunni í Mexí-
co þangað til Diaz forseti hafði
hann með sjer 1911 er hann flýði
frá Mexicó, skipið fórst á leiðinni
og fjársjóðurinn með þvi. Nú er ver-
ið að gera gangskör að því, að ná
þessum fjársjóði af mararbotni og
þessvegna er það, að fisksalinn helir
hafisl handa og gerir kröfu til fjár-
sjóðsins.
Hingað til hefir verið álitið, að
hjónaband keisarans hafi verið barn
laust, en nú segst fisksalinn geta
sannað, að hann sje sonur drotn-
ingarinnar og hafi fæðst skömmu
eftir að hún kom lil Róm frá Mexí-
co. Hefir þetta vakið mikla athygli
og umtal, en fjársjóðurinn er ekki
kominn í greipar fisksalans enn.
Því að fyrst er nú að ná honum
af mararbotni, þarnæsl að sanna
að hann hafi verið eign keisarans
og síðast að sanna að fisksalinn sje
sonur keisarans. Myndirnar hjer að
ol'an eru af keisarahjónunum en i
miðju er fisksalinn.
Alll með isleitskiiii) skrptim1
Drotningin
í Lívadiu.
Þeir fóru því næst uiður i einkaherbergi
skipstjórans, og ljet hann nu Tony í tje nán-
ari upplýsingar um það sem hann hafði get-
ið um í brjefinu. Hann dró upp óhreint ag
bögglað nafnspjaid og fjekk Tony. Hann tók
við því. Þótt það liti illa út var það auðsjá-
anlega af sömu gerð og hans eigin nafn-
spjöld. Á það var skrifað með hlýanti:
„Herra Heninngsway er vinur minn. Ger-
ið svo vel að lofa honum að skoða „Betty“.
A. C.“
„Mig undrar ekki þó þjer viltust á þessu“,
sagði Tony með aðdáun í röddinni. „Þetta
er mjög vel gerð fölsun“.
Mc Ewen dró djúpt andann. „Hamingjan
hjálpi mjer“, sagði hann lágt. „Betur að jeg
hefði komið að honum i vjelarúminu. Jeg
skyldi hafa brotið liann i tvent“.
„Það var skaði, að þjer skylduð ekki gera
það“, sagði Toný. „Jeg hefði sennilega kann-
ast við annanhvorn hlutann al' honum“.
Hann snjeri sjer til skipstjórans. „Hvernig
leit hann út, og hvað var það sem hann að-
hafðist?“ '
Skipstjórinn, sem var maður fáorður hugs-
aði síg dálítið um, áður en liann svaraði.
,„Hvað viðkemur ytra útliti hans, var hann
vafalaust óaðfinnanlegur. Hann var nógu vel
klæddun Ungur maður fremur dökkur í
andhti, leit næstum því út eins og suður-
landabúi, en talaði eins vel ensku og þjer
eða jeg. Mc Ewen getur sennilega sagt yður
skýrara en jeg frá athæfi hans við vjelina“.
„Jeg hafði tekið lokið af einum gufu-
strokknum“, sagði skotinn. „Síðan hafði það
verið lagt yfir, en hafði ekki verið skrúfað
fast. Og hvað gerir svo þessi bölvaður Jesa-
bel? Hann lætur níu þumlunga langan skrúf-
lykil ofan í hann svo að bæði lokið og bullu-
höfuð hefðu farið norður og niður, ef vjel-
in hefði verið hreifð. Til allrar hamingju
litum við undir lokð áður en við festum þvi“.
„Getið þjer alls ekki getið þess til hver
þetta hafi verið, sir Antony“, sagði skip-
stjórinn, með ákefð.
„Mjer er nær að halda að jeg viti hvaða
náungi þetta muni liafa verið“, svaraði Tony.
Hann stóð upp og var hugsandi í nokkrar
mínútur. Það þurfti ekki að ganga í graf-
götur með það, að þessi leyndardómsfulli
herra Henningsway var einn af verkfærurii
da Freitas, og í fvrsta skifti, eftir að æfin-
týri þetta hófst, varð Tony ofurlítið áhyggju-
fullur.
Þetta síðasta bragð da Freitas, sýndi ljös-
lega, að honum var ískyggilega kunnugt um
fyrirætlanir Tonys. Það var ekki trúlegt að
hann liefði farið að ráðast á vjelina í „Beltv“,
nema honum væri kunugt um, til hvcrs
Tony ætlaði að nota hana. Alt í einu flaug
honum í hug að segja skipstjóranum og
vjelstjóranum hvemig á öllu stæði.
„Jeg álit að best sje að segja ykkur hvern-
ig máli þessu er varið“ sagði hann. „Það er
sennilegt að þið kunnið að verða fyrir ein-
hyerjum meiri eða minni óþægindum og
jafnvel hættu. Og það mun ekki hafa verið
tekið fram í ráðningunni. — Eða hvað“.
Skipstjórinn strauk skegg sitt. t,Það er
ekki svo þægilegl að laka alla hluti fram i.
ráðningarsamningnum. Eða finst þjer ekki
svo, Mc Ewen“.
,,.Ieg get ekki sagt, að jeg sje svo mótfall-
inn dálítilli hættu, að minsla kosti ekki í
■góðum fjelagsskap“ svaraði vjelstjórinn
gætilega.
„Jæja“, sagði Tony. „Jeg ætla þá að segja
ykkur söguna, getið þið svo ákveðið hvort
þið viljið taka þátt í hættunni“. í svo stuttu
máli, sem unt var, sagði hann þeim nú alla
söguna alt frá því að liann hitti Isabellu í
Long Acre, og þangað til Congosta heimsótti
hann þá um morguninn.
Bæði skipstjórinn og Mc Ewens hlustuðu
á söguna, með mikilli eflirtekt, en á þeim
sáust engin undrunarmerki. Það var eins og
þeir tækju þessu sem sjálfsögðum hlut, er
gæti komið fvrir hvern og einn gufusnekkju-
eiganda.
Það var Ms Ewens er fyrstur rauf þögnina.
„Mjer finst þelta ágætt“, sagði hann. „Það er
htið varið i það, fyrir unga og fallega slúlku
að setjast i hásæti yfir óaldarflokki svartra
þræla“.
Simmons skipstjóri kinkaði kolli lil sam-
þykkis. „Þjer getið treyst okkur öllum, skil-
yrðislaust, sir Antony. Ekki svo mikið sem
einn köttur skal komast úl í skipið fyr en
þjer komið sjálfir".