Fálkinn - 25.02.1933, Side 11

F Á L K 1 N N
11
Yngstu lesendurnir

ísinn er viðsjáll.
Fabbi (ieorgs var dáinn fyrir
nokkrum árum, cn móSir lians lif'ði
á þvi að sauma fyrir fólk. Hún var
Idáfátæk og átti m.jög örðugt upp-
dráttar. lin svo lieitt unni hún
(Irengnum að hún var jafnan full
kviða og liugarvils um það að eitt-
hvaS gíeli orðið að honum. Enda
lór hann aldrei af bæ, án þess að
luin fylgdi honum úr lilaSi meS ótal
áminningum og aSvörunum.
(ieorg var duglegur drengur og
honum var sist fjarri skapi, aS
skreppa í kaupstaðinn tvisvar sinn-
mn i viku í útrjettingum fyrir móS-
ui sína. I>að var klukkustundar veg-
ur þangað. ErindiS var oftast nær
það, að kaupa ýmislegt smávegis,
sem móðir hans þurfti á að lialda.
Svo var þaS einu sinni sem oftar
einn veturinn, að (ieorg var sendur
í kaupstaðinn eftir ýmsu dóti. Þeg-
ar hann hafði lokið erindum síniun
í búðunum tangaði harin til að heim-
sækja nokkra kunningja sina, sem
áttu heima skamt frá og var hann
þar seinni part dagsins í besta yf-
irlæti og skemti sjer prýðilega.
Nú vitum vi'ð öll live timinn líð-
ui fljótt þegar maSur skemtir sjer
vel og Georg gleymdi aS athuga
livaS tímanum leið, þangað til fór að
skyggja. Og hann átti klukkutima
leið heim tii sín!
— FarSu yfir fjörðiun þá styttir
þú þjer leiðina um helming, sögðu
kunningjarnir.
Nei, ekki vildi Georg það. Því að
hún mamma hans hafði einmitt sjer-
staklega varaS hann viS isnum á firð-
inum, hann var altaf svo varasam-
ur.
Jæja, það þýddi ekki aö vera að
Ivínóna við þetta, hann vayð a'S
leggja af stað, út i myrkrið.
Hann sá varla til vegarins fyrir
dimmu og færSin var afleit. HefSi
hann bara haft hann Kol, stóra
slerka hundinn sinn með sjer, þá
hefði hann verið' í góöum fjelags-
skap, þvi aS Kolur var besti vinur
lians.
Vegurinn varS verri og verri þvi
lcngra sem leið. Nú beygði liann nið-
ui með firSinum en fyrir handan
fjörðinn sá hann glampa á Ijósið i
glugganum hjá lienni mömmu sinni.
— l>að var freistandi — átti liann
nú ekki að stytta sjer leið og fara
isinn? MamiiKi hans var vist far-
iun að verða lirædd um hann, úr
því að hann væri ekki kominn heim
enn|>á.
Og svangur var hann líka orðinn
— glorlnmgraSur.
t.tti hann að gera það? Nei, — jú
—- nei — nei — jú!
Hann var koininn niður að ísn-
um — en livaS fjörðurinn sýndisl
breiSur núna i dimmunni. Samt hætti
hann sjer út á isinn og hljóp nú á
fieygiferð á rennsljettu svellinu. Eii
alt i einu staðnæmdist hann — þarna
var opin vök!
En livað þetta var ergilegt. Hann
átti ekki nema svo sem luttugu skref
eftir að landinu hinumegin. Nú var
honum nauðugur einn kostur að snúa
við. Betur að hann hefði lilýtt á-
minningunum liennar möminu sinn-
ar!
.læja, á stað til baka! En, æ, nú
var leiðin Iokuð þeim megin iika —
opinn sjór á allar hliðar og jakinn
var alls ekki stór. Georg var enginn
gunga. en nú l'jelst honum hugur,
enda var |)að ekki að ástæðulausu.
Fyrst tók hann til bragSs að væla
cins og Indíáni og þegar liann liafði
hrópað svo lengi, að hann gat ekki
komið UPP nokkru hljó'ði fyrir liæsi
fór liann að litast um eftir hjálp, en
ferðin á jakanum óx í sífellu og
siraumurinn liarðnaSi.
— Guð miiin góður, sagði hann,
— hjálpaðu mjer — hjálpaSu mjer!
F.n hjálpin kom ekki og innan
skannns mundi hann verða kominn
úí á rúmsjó og þar mundi liklega
verSa öldurót.
Nokkrum sinnum bar jakann fasl
upp að ísröndinni, en i livert skifti
sein hann reyndi að stökkva upp á
f.ista ísinn var eins og einhver sterk
liiind bægði jakanum hans frá og út i
strauminn.
Þarna sá liánn staura út í sjónum,
sem veiðimenn voru vánir að festa
nein sín i. Bara að jakann gadi nú
rekið upp að einum staurnum, svo
:ið lianii staðnæmdist af þessari
l'leygiferð! En þessi von brást honum
líka. Nú var ekki önnur von eftir
en sú, að ef til vill ræki jakann upp
að hátahryggjunni fyrir neðan hæ-
inn.
En hvaða dýr var þarna á hlaupum
inni á fasta ísinum? Alt í einu kast-
aði það sjer út í sjóinn og kom synd-
andi i áttina til lians. Æ, mikil hörm-
unga nótl var þetta! Kæmist hann
lífs af úr þessum vandræSum, skyldi
liann aldrei gleyma að fara að ráð-
um móður sinnar!
Þetta ferlíki þarna á sundinu kom
mer og nær, lionum fanst það einna
likast birni, en —- var það mögulegt
— - var þelta Kolur, tryggi vinurinn
hans? Hann hafði lieyrt i honum óp-
in liafði undir eins skiliS, að hann
var í nauðum staddur og var nú kom-
inn þarna til ])ess að hjálpa kunn-
ingja sínum og húshónda. Hann gat
dregið hann upp á jakabrúnina með
mestu erfiðismunum. Og nú sitóðu
þeir þarna báðir og hnipruðu sig
saman og biðu þess sem verða vildi;
nú nálgaðisl jakinn bryggjuna, en
þá komu ný vonbrigði, straumurinn
sogaði jakann frá og þessi síðasta von
um björgun varð að engu. Átti Ge-
org að gjaldn óhlýðni sína meS lif-
iim ?
— Hvað eigum við nú að gera,
Kolur minn góður? sagði Georg við
hundinn. Hann gelti eins og hann
vildi svara og áfram hjelt hann að
gelta, eins eftir að Georg hafði mist
alla von og liafði sest niður á jakann,
hágrátandi.
()g svona rak þennan einkennilega
farkost, jakann með grátandi drengn-
um og geltandi hundinum út i diinm-
ima og út á hafið.
bjarga veslings drengnum, sem var
kominn að niðurlotum, og hundinum
hans.
En þegar þeir höfðu gefið Georg
sjóðheitt le og vafið hann innan i
teppum niðri í lilýja klefanum rank-
aði hann viS sjer og nú var það til-
hugsunin um livernig móSur hans
mundi líða, sem þjáði hann mest.
Hvernig átli hann að ná sambandi
við hlessunina hana móSur sína?
Kolur lá við fælur hans og leið vel
og skildi ekkert í angistarsvipnum
á drengnum. En þegar Georg leit á
lumdinn kom honum alt í einu ráð
i hug.
Hann fjekk pappirsbla'ð og skrif-
aði; — Elsku mamma! Jeg er úti i
vitaskipinu og mjer verður komið í
land á morgun. Liðnr vel. Georg“.
Svo fjekk hann lánaðan ofurlitinn
lóhakspung, selti brjefið i hann og
hatt liann við hálsbandið á Kot. Svo
fóru þeir báðir upp á þilfariS og út
að borðstokknum og mn leið og Ge-
org benli í land sagði hann við hund-
ien: ,,Heim til mömmu — li!
niömrnu — lil mömmu!“
Kolur hikaði ofur lítið við, en svo
skildi hann all í einu meininguna
og hljóp ofan í iskaldan sjóinn í ann-
að skifti, alt vegna Georgs.
Þegar Georg kom heim daginn eft-
ir, sá hann þegar í stað að Kolur
Björgunin.
Varðmaðurinn á vitaskipinu upp-
lifði |>essa nótt nokkuð, sem liann
hafði aldrei upplifaS áður. Skipið
lá alllangt undan landi og þessvegna
þ.ótli varSmanninum skrítið, er hann
alt í einu lieyrði hundgá þarna úti
á sjó. Hann kallaði í aðstoðarmann
sinn og þeir fóru að rýna út í myrkr-
ið og eftdr iiokkra stund komu þeir
auga á Kol og Georg, þegar jakann
rak svo nærri, að vitaljósið bar á þá.
Þeir skutu út báti í mesta flýti og
nú vorn þeir ekki seinir á sjer að
bafði rekið crindi sitt. Þvi að lengsl
frammi á bryggjunni stóð mamnia
Iians glöð og þakklát yfir hinni und-
ursamlegu björgun.
ÞaS var engin þörf á að refsa Ge-
org fyrir tiltækið, hann hafði fengið
næga refsingu af sálarkvölum sjálfs
sin og móður hans þurfti aldrei fram
ar að áminna hann um, að hælta
s.ier ekki út á viðsjárverðan is. Eftir
þetta fór hann aldrei út á ís nema
l'.ann væri svellþykkur.
Tóta frænka.
Einstæður atburSur gerðist nýlega
i dómsmálasögu Bandaríkjanna er
Herbert Geisler, 28 ára gamall lög-
fræðingur, sem er alblindur, var
skipaður dómari i Chicago. Geisler
varð fyrir slysi er hann var sjö ára
og misti þá sjónina, en gal eigi a'S
siður slundað liáskólanám og lauk
því með miklii lofi. Geisler kveðsl
vel geta yfirlieyrl menn þó bann
sje blindur, þvi að sjaldnast sje
hægt að lesa sannleikann út úr and-
litinu á fólki heldur út úr því sem
það segir og svo breimnum í rödd-
inni.
----x----
Englendingur einn hefir átt heima
í Monto Carlo i 15 ár og komið nær
(iaglega i spilabankann en aldrei
spilað fyr en núna fyrir skömmu.
Hann þóltist vera að finna aðferð
til þess aS græða á, og veitli spil-
inu jafnan mikla athygli og skrifaði
sjer til minnis það, sem honum
þótti þörf á. Að lokum kvaðst hann
hafa fundið óbrigSula aSferS til að
græða og var bún fólgin í því, að
leggja jafnan á 10 ákveðnar tölur.
Flestir töldu manninn fáráðling og
voru forvitnir þegar bann freistaði
gæfunnar í fyrsta sinn. Hann spil-
aði i 10 mínútur og hafði ])á grætt
150.000 krónur.
----x----
Willy Fritsch og Benate Muller
bafa verið suður i Egyptalandi sið-
an fyrir jól og eru að leika þar i
mynd, sem gerist í Kairo. Þau hafa
þar aðalhlutverkin þó þetta sje ekki
söngmynd heldur lögreglumynd.
-------------------x----