Fálkinn - 25.02.1933, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Fyrir eina
40 anra á víkn
Getur þú veitt Wer oq heim-
ili þinu bestu ánægju tvo
claga vikunnar, laugardag og
sunnudag. Ekkert blað er
skemtilegra og fróðicgra en
Ef þjer viljið eignast
GÓÐA BÓK
pá kaupið
SAMLÍF-
ÞJÓÐLÍF
eftir
Dr. Guðm. Finnbogason.
Fæst hjá bóksölum.
Send gegn póstkröfu um
alt land.
Verð kr. 5.50 bundin og
kr. 4.00 óbundin.
SFINXINN RAUF
ÞÖGNINA.—
Besta ástarsagan.
Fæst hjá bóksölum og á
afgreiðslu FÁLKANS,
Bankastræti 3.
Send burðargjaldsfritt gegn
póstkröfu um alt land.
Verð fjórar krónur.
er víðlesnasta blaöiö
er besta heimilisblaöiö
Maimi einum i Chili kvað haí'a
lekist að vinna úr saltpjetri fljót-
andi el'ni, sem hægt er að nota í
stað bensíns.
----x-----
Lindquisl ökumaður í Hilleröd
lýndi úrinu sínu fyrir 26 árum þega;'
liann var að taka upp kartöflur. Fór
það í moldina og hvernig sem mað-
urinn leitaði fann hann það ekki.
En núna fyrir jólin var sonur hans
að pæla upp kálgarðinn og fann
úrið. Og undir eins og hann liafði
dregið það upp fór það að ganga
og hafði þó ekki kostað nema
15 krónur nýtt. Þetta getur maður
kallað gott úr.
----x-----
IH iHK£H 6EHT VObWiíRTJ !H K AHPF

p r
1 •( ÍiA MiI i f J j<ÍÍ
%;i
Myndin ltjer að ofan sýnir nasista
fjölmenna fyrir framan aðalstöðv-
ar sínar í Berlín, um þaS ieyti sem
Hitler var gerSur aS kanslara. Eins
og knnnugt er hefir hann nú rofiS
þingiS og efnt til nýrra kosninga,
Klukkan var or'ðin eitt. Allir gest-
irnir voru farnir og þjónustufólkiS
gengið til svefns.
Cloutier og kona hans sátu stund-
arkorn sitt hvoru megin við arin-
inn og skröfuðu um þetta heimboðs-
kvöld.
„Boðið fór yfirleitt vel fram, eng-
um virtisí leiðast“.
„Gestirnir hljóta að liafa verið
ánægðir með veitingarnar. Það eru
aðeins fiirnh kampavínsflöskur eft-
ir“.
„Albert Dimeure var ákaflega
skemtilegur og andríkur".
„Tókstu eftir kjólnum, sem konan
lians var í?“
„Mér viríist Boisson og kona hans
eitthvaS svo þreytuleg“.
„Það er nú von, þau eru farin að
eldast. Líklega erfi jeg perlurnar
hennar gömlu frú Boisson".
„Nei, Octave Burette, bróðurson-
iir hennar, fær þær. Og hjá honum
koma þær i góðar þarfir. Það er
nú piltur, sem kann að skemta sjer“.
„Uss, hann er ekki giftur. Eftir á
iið hyggja jeg varð hans varla vör
í kvöld. Hvernig fanst þér frú de
Nage syngja?“
„Eg hefi ekkert vit á því. Mjer
sárleiðist hún“.
„Hún er dálítið merkileg með sig,
en hún liefir mjög fallega rödd“.
„Hvað segir þú um það, Anna
mín, að við förum að soía. Þú hlýt-
ur að vera orðin dauðþreytt. Ekk-
erl er eins þreytandi og að hafa
lieimboð".
Cloutier stóð upp.
„Satt segir þú, góði minn. Eg
ætla bara að líta eftir í borðstofunni,
sem fram eiga að fara 5. mars, og
þykist hafa vonir um, að þær kosn-
ingar gefi honum hreinan meiri-
hluta í ríkisþinginu. Neyddist hann
lil þess að rjúfa þingið vegna þess
að hann náði ekki þeim stuðningi
livort búið er að ganga lrá silfur-
horðbúnaðin'Um“.
En Cloutier var ekki kominn upp
i svefnlierbergið, þegar liann heyrði
konu sína kalla. Hún var í forstof-
unni, þar sem gestirnir höfðu hengt
yfirhafnir sinar.
„Lítfu bara á“, sagði Anna, Og
hún benti manni sínum á yfirfrakka-
og karlmannshatt, sem liékk þar á
einum snaganum.
Clautier kom niður, leil á og varð
liissa. —
Já, en — jeg er handviss um að
þetta er frakkinn lians Burettes.
Bíddu við. Jú, sjerðu til! Merkið í
hattinum hans: 0. B.' Og þarna er
stafurinn hans, jeg þekki hann“.
„En hvernig stendur á þessu? All-
ir gestirnir eru löngu farnir“.
„Þetta er afar einkennilegt'. Hvað
skyldi hafa orðið af Burette, bann-
settum slarkaranum þeim arna.
„Þetta vildi jeg líka að jeg vissi.
En mjer virðist samt líklegast að
hann sje hjer i liúsinu, úr því að
frakkinn hans og hatturinn hanga
þarna“.
Frú Cloutier fór að hlæja.
,,Jeg skal veðja um það að hann
hefir lagl sig úl af i gula herberg-
inu og sofnað".
„Við skulum gæla að þvi“, sagði
Cloutier.
„Æi-nei, farðu heldur einn, jeg
kann ekki við að lcoma með þjer“.
Cloutier snaraðist nú til gula her-
bergisins og kveikti þar. Eí'tir augna-
blik kallaði hann: „Hjer er eng-
inn! Ekki nokkur lifandi maður!“
„Ertu alveg viss um það?“ og
Anna ákvað nú að fara þangað sjálf
náskyldra flokka í þinginu, sem
gæfi honum meirihluta, en Hinden-
burg neitaði honum um að sitja að
völdum, sem minnihlutastjórn.
-----x——
og gæta. En lierbergið var mann-
laust. Hjónin gláptu steinhissa hvori
á annað.
„Hvar í úsköpunum gelur hann
verið?“
„Við skulum ieita betur'1.
„Gættu að hvort hann er í litlu
stofunni?
„Líklega er hann inni í skrif-
slofu *þinni“.
Þau voru nú bæði orðin áköf og
leituðu vandlega allstaðar. En livergi
mættu þau nokkurri manneskju. Þar
var sýnilega enginti maður nema
þau tvö“.
„Hvað hefir orðið af Octave Bur-
ette?“
Það er alveg ómögulegt að hann
sje farinh hjeðan. í öðrum eins
kulda og nú er fer enginn maður
út á götu frakkalaus og berhöfðað-
lii'. Að vísu er Burette galgopi og
glanni, en hrjálaður er hann ekki“.
Nú datt Önnu Cloutier nokkuð
í hug.
, „Ef til vill hefir hann fylgt ein-
hverri stúlku út að bilnum og hefir
svo dotlið í tröppunum, þegar hann
var að koma inn aftur“. .
Cloutier fór út, leitaði í tröppun-
um og á gangstjettinni og svipaðisl
um i kring um húsið. En þar yar
ekkert! Ekki nokkur maður! Síðan
fór hann og horfði rannsakandi
upp og niður eftir strætinu. Kuld-
inn var nístandi. En hvergi var
nokkur maður eða skuggi af manni
sjáanlegur.
Hvað átti að gera!
„Við getum ekkerl aðlial'st. Klukk-
an er orðin tvö. Við verðum að bíða
til morguns; jeg hringi til hans i
hýtið i fyrramálið".
Hjónin fóru að sofa. Þau voru ó-
róleg; þau skildu ekkert í þessu.
Það var óhugsandi að maðúrinn
hefði farið yfirhafnarlaus og ber-
höfðaður í burtu. Þetta var eitthvað
svo ólieillavænlegt. Hvað skildi liafa
Hvað varð af Burette .. ?
Eftir Pierre Valdagne.