Fálkinn - 20.05.1933, Page 13

FÁLKINN
n
Setjiðþið saman! 8
Þreun vérðlaun: kr. 5, 3 og 2.
í.
2 Orðin tákna:
1. Þjóðlegt ljóð.
4 2. Sparar t'erju.
3. et, kvenmannsnafn.
ö 4. Ritvjelartegund.
5. Nagdýr.
(i. Til að halla sjer upp að.
n 7. líærleikur og kvenmannsn
8. Gömul matarílát.
7 . 9. bjóðkunnur drykkur.
10. Ungt húsdýr.
8 11. Kugun.
12. r, algengt mannsnaf
13. Æfagamalt kartmannsnafn.
14. Spott.
10.
n.
12.
13.
14.
SAMSTOFUR
NA'R
Samstöfurnar eru alls 34 og á aö
setja þær saman í 14 orð i samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir í orðun-
um, taldir ofan frá og niður og öfl-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp, myndi íslenskan málsliátt.
Strykið yfir hverja samstöfu um leið
og þjer notið hana i orð og skrifið
orðið á listann til vinstri. Nota má
ð sem d og a, i, o, u sem á, í, ó, ú.
a—a—a—ad—al—ald—am—ar—ask-
á—ár—b—bak—bri»—el— fol, — guð
—i—i—i—im—in —ís—kan—kar- -
land—mund—per— stöl — spje — tas
—u—þján—þul
Sendið „Fálkanum", Bankastræti
3 lausnina fyrir 15. júni og skrifiö
málsháttinn í horn umslagsins!
fióður rakstur ótheimtir tvent:
P E R I - íakbiaT 0B
PERI RAKCREM er frægt fyrir það hvað
það mýkir skeggbroddana ótrúlega fljótt.
Með því að nota PERI CREM tekur
raksturinn aðeins augnablik. PERI
gjörir húðina mjúka og sljetta, og
hin næfurþunnu PERI-BLÖÐ
spara vður tíma og peninga.
H A F I Ð Þ J E R
REYNT PERI?
FURT A.M., PARIS u. LONDON
Aðalumboð fyrir ísland: H. ÓLAFSSON & BERNHÖFT
MeistariVorst
Skáldsaga eftir Ausiin ,1. Small (.Seamark')
leiðindamál. Hann var að fitla við liáls-
bindi sitt, og tauta í hálfum hijóðum eiti-
hver blessunarorð yfir þeirri guðs velgjörð,
að járnskápurinn skyldi vera þarna til. Þvi
skápurinn liafði revnst griðastaður fyrii'
manninn, sem átti dauðadóminn yfir höfði
sjer eins og þrumuský.
Sá, sem minnst hafði frammi tilfinning-
ar sínar, var Kellard Maine sjálfur. Það
var einkennilegt, þar sem hann einn vissi
og hafði reynt nokkuð verulega viðureign-
ina við það vald, sem svarti þríhyrningur-
inn virtist liafa. Með sjálfum sjer óttaðist
hann þó, að þeir hefðu komið of seint.
Hann hafði ekki allra minstu von um að
sjá Iívne aftur lifandi. Enda þótt þessi skáp-
ur úr asbest og stáli virtist alls órjúfan-
legur, þóttist hann vita, að svarti þríhvrn-
ingurinn hefði ekki látið hann standa í vegi.
Hvað snerti öryggi hefði Kyne eins vel
getað sett sig á einhvern bekkinn á Tra-
falgartorginu og biðið þar dauða sins.
Maine hafði ekki úr á sjer, því hans úr
bafði farið veg allrar veraldar eins og áð-
ixr er sagt, er hann tók matarsýnishornin
í jarðhúsinu en öðru hvoru leit hann
gráköldum augunum á slcrifstofuklukkuna.
Hann hafði það sama f>TÍr stafni, sem hin-
ir: að telja sekúndurnar. En það var líka
eina óróleikamerkið, sem hann sýndi af
sjer. En þegar klukkan tók að tanna sund-
ur síðustu mínútuna, hætti hann að ganga
um gólf og stansaði fvrir framan skáphurð-
ina og blustaði.
Þá small i tímalásnum, rjett eins og bar-
ið væri með hamri í skápinn. Castle, ná-
hvitur og með skjálfandi fingur, opnaði
lásinn í snatri og sneri látúnshandfanginu.
Hin þunga hurð snerist á fjórum þungum
hjörum. Ilún virtist opnast eins og hurð
í vegg. Þeir viku til hliðar þangað til burð-
in stansaði við vegginn. Mennirnir teygðu
fram höfuðin og gláptu inn í hálfdimmuna,
sem inni var.
—Kyne! Ertu þarna? Castle hvislaði orð-
in dauðhræddur, eins og hann jivrði ekki
að tala hátt, þvi þá myndu ef til vill hljóð-
öldurnar verða til þess að drepa vin lians.
Ekkert svar kom innan úr dimmunni i
skápnum. Kyne hafði slökt ljósið, til þess
að afloka sig fullkomlega frá umheiminum.
— líyne! Eruð þjer lifandi? Svarið þjer
maður, í Guðs bænum! Maine hvæsti út
úr sjer setningunum eins og lafmóður, en
skjálfandi fingur doktorsins fálmuðu inn
í skápinn eftir ljóssnerlinum.
Castle og Maine þrengdu sjer inn í skáp-
inn samtimis og lá við, að þeir yrðu fast-
ir í dyragættinni.
—Ekki lengra. Farið ekki inn fvrr en
ljósið er komið! Hvar í djöflinum er þessi
snerill? Það var doktorinn sem sagði þetta,
íafhræddur og órór.
En Maine var þegar kominn inn og
þreifaði nú fyrir sjer á gólfinu í dimm-
unni Þeir gátu heyrt skóhljóð hans á gólf-
inu, og hvæsandi andardrátt lians er hann
revndi að finna manninn þarna inni.
í sama vetfangi fundu fingur Hollis sner-
ilinn. Skarpur smellur heyrðist og gulleitt
ljós kom upp, sem lýsti inn í hvern krók
og kima i skápnum.
Þrjú höfuðin litu samtímis mcð skelf-
ingu inn i hornið, sem lengst var í burtu.
Þar lá Kvne, og var líkami lians kreptur i
kuðung en andlit hans hvítgrátt og gult.
Hann var alveg samankrepptur en augu
hans, sem stóðu i höfðinu, blindstörðu upp
í loftið.
Hollis lagðist á hnje hjá honum. Hann
tók máttlausan úlnliðinn og þreifaði á slag-
æðinni og þrýsti með skjálfandi fingrnum
á ískalt skinnið. Nokkrar langar sekúndur
beið hann, og' vonaði i vonleysinu, en hin-
ir tveir störðu niður, fölir og dauðskelfdir.
Jæja, ,doktor? Orðin voru eins og
sprengihvellur í hinni djúpu þögn.
Hollis svaraði ekki. Höndin, sem liann
hjelt á, var dauð, og ekki fanst til neinnar
slagæðar og ekki sýnilegt að neinn blóð-
dropi rynni í henni. Hann hallaði sjer var-
lega lengra niður og lyfti upp öðru augna-
lokinu og snerti augað með fingrinum. En
enginn vöðvi í auganu lireyfðist. Hið við-
kvæmasta líffæri mannlegs líkama svaraði
alls ekki svona fastri snertingu; sjálft aug-
að var áfram dautt og kalt. Það hefði þeirx-a
bluta vegna eins vel getað verið úr gleri.
Maine lxorfði á Hollis með eftirtekt og
einbeitti hverju skilningarviti sínu á hann.
Hann þekti þessi pi’óf og vissi hvað IIollis
meinti með því að taka þau í þessari röð.
Slagæðin dauð. Tugarnar dauðar. Þá var
eina vonin, að andardi’áttturinn væri það
ef til aHII ekki líka. En af alvörusvip dokt-
orsins sá hann, að um það gat engin von
verið. Vorst hafði á einhvei*n dularfullan
hátt komist í gegnum járnskápinn, sem tal-
inn var ói*júfanlegur.
Hollis bjelt vasaspegli upp að opnum vör-
um Kvnes. Hann hjelt honum ekki meira
en liálfan þumlung frá skekta munninum,