Fálkinn - 20.05.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
og slarði iireyfiijgarlaus á gljáandi yfirborð
glersins.
En andardrátturinn var einnig dauður.
Engin vitund af inóðu kom á glerið.
IIollis" stóð upp með skjálfandi hendnr.
Hannsakið þjer þessa veggi alt i kring,
nndirforingi, sagði liann skjálfandi.
Hjer hefir eitthvað skeð, sem er al-
gjörlega óskiljanlegt Og það er hryllilegra
en svo, að orðum laki.
Er hann dauður? spurði Castle iivísl-
an.di.
Kyne undirforingi hefir þegar verið
dauður í nokkrar mimitur sagði Hollis.
Eitur? spurði hafnarlögreglumaðurinn
með öndina í hálsinum.
— Jeg er hræddur um, að það sje eina
skýringin, svaraði Hollis, alvarlega.
—Meinið þjcr, að þessi ógnun með svarta
þríhyrningnum hafi virkilega orðið til þess
að drepa hann, gegnum þessa veggi hafi
myrt liann með köldu hlóði?
.Teg vildi ógjarna eigna jafnvel .Taan
Vorst nokkra yfirnáttúrlega eiginleika, svar-
aði Hoilis dræmt. Eitt er aðeins vist, að
Kyiie liefir fengið eitur og það með þeim
atvikum, sem eru vægast sagt — undar-
leg..
En timatakmarkið .... hvenær álilið
þjer að hann itafi dáið?
Það vil jeg ógjarnan fara að koma
með neinar kenningar ,um, sjerstaklega í
svona óvenjulegu tilfelli. Jeg er álitinn út-
farinn í því að ákveða slikt, vei{ jeg. Per-
sónulega efast jeg um, að jeg geti kailast
það. En eigi jeg að segja mitt álit, þá hefir
Kyne dáið án þess að tíminn skakkaði heilli
inínútu frá þvi, sem sagt hafði verið. Iivort
Vorst hefir í raun og veru drepið liann,
lieyrir ekki undir mitt verksvið að ákveða.
Við höfum engar upplýsingar aðrar en þær
sem jijer og Kyne sjálfur liefir komið með.
Að kviðdómur læki þær gildar getur skeð
og getur skeð ekki. Sjálfum finst mjer þetta
minna um of á martröð til þess að jafnvel
Ivviðdómur gæti tekið það gilt. Því hann
myndi heimta einhverjar miklu betri sann-
anir og mikl'u heinni upplýsingar.
Já, en hvernig ætti jjað að ske? Castle
starði vandræðalega á doktorinn. Þessi
liryllilegi og óskiljanlegi leyndardómur
hafði eins og gripið fyrir kverkar honum
og skilningur lians var að reyna að grípa í
einhverja enda á flækjunni af liandahófi.
.Teg vil halda því fram, að einhver
merki að minnsta kosti, eigi að vera hægt
að finna Iijer inni. Eitthvað hlýtur að hafa
skeð hjer eða rjetl fyrir utan, og þá ætti
einliver vegsummerki að vera sýnileg.
Gaumgæfileg rannsókn á húsakynnunum
Iijer virðist vera beinasta ráðið.
Andlit Jack Castles var einkennilegt á
svipinn. Ruglingur, ótti, skelfing og reiði
hörðust um vfirráðin á svip hans, sem ann-
ars var svo fastur,, og mátti ekki á milli
sjá, Iiverju þessara veitti best.
- .Tá, en doktor. Þjer segið, að hann hafi
fengið eitur. Ilvernig i dauðans ósköpun-
um hefði nokkur átt að komast að honum
|iarna inni? Og livaða eitur hefir hann
fengið? Ilvers konar óþverra?
Hollis hristi höfuðið: — Það getur orð-
ið ervitt að segja, svaraði hann.
Ja, jeg hef nú sjeð sitt af hverju af
eiturmorðum um dagana — en fjandinn
hafi ef jeg hef nokkurntima sjeð nokkuð
þessu líkt. Sýra, er það ekki, því munnur-
inn á honum er öbrendur; ekki er það mor-
fín eða svefnmeðul yfirleitt, því þau snúa
ekki menn saman í kuðung. Og heldur ekki
er það ópíum eða neitt af þessu sem þeir
hrúka, sem saddir eru orðnir lífdaganna.
IIollis svaraði ekki. Hann lá á hnjánum
hjá likinu og rannsakaði öll einkenni á þvi
nákvæmlega. Castle leit á Maine eins og
til að fá undirskrift hans undir það sem
hann hafði sagt, en Maine var þegar farinn
að aðgæta veggina, ef ske kynni, að þeir
gæti einhverjar upplýsingar gefið. Maine
hætti og ypti öxlum.
Það er víst best að ljúka við þetta í
snatri áður en við tilkynnum það, sagði
liann incð gremju. — Það verður hvort
sem ,er að tilkynna þetta Scotland Yard, og
ef hjer kemur heil hersveit af spæjurum og
lætur drífa yfir okkur einhverja eilífðar-
langloku af spurningum og innsigla stofuna
hjerna, þá er fjandinn laus. Við verðum að
Ijúka við það nú. Því jeg verð að fá sann-
anir, sem nægja á Jaan Vorst — mjer næg-
ir ekki það eitt, að Kyne vesalingurinn hafi
verið myrtur. Jeg vil sjá Vorst í sakborn-
ingakróknum og dómarann rjetta út hend-
ina eftir svörtu húfunni.
Jeg er með yður í hverju, sem þjer
gerið, hr. Maine, sagði Castle veikt.
Lítið þjer þá á allt hjer inni. Þjer er-
uð vanari þessháttar snuðri en jeg eða
IIollis. Það sem við höfum ákveðið að
halda okkur að, er það, að Kyne hefir lent
í liöndum hófanna. Hann var alheill þegar
liann ltom á stöðina og hann var enn al-
heill þegar hann fór inn i skápinn. Svo
hvaða skelfing sem skeð hefir, hefir orð-
ið þarna inni í skápnum, milli þess að
liurðin var lokuð og opnuð aftur. Hjeðan
hefir enginn getað komist þangað inn —
þjer voruð fyrir dyrunum með byssu i
hendi og dyrnar læstar með tímalás. Þá
eru eftir hinir þrír veggirnir og gólfið og
loftið. Því fyrr sem við finnum út hvernig
þetta hafi farið fram, þvi betra. Við kær-
um okkur ekki um, að Vorst fái ráðrúm
til að leika þessar listir sínar á fleiri sak-
lausum mönnum.
Maine rannsakaði veggina gegn um lítið
en sterkt stækkunargler. Hann fór yfir þá
alla, þumlung fyrir þumlung. Ilver óveru-
legur blettur, liver rispa var strang-
lega aðgætt og rannsökuð. Þeir skiftu með
sjer veggjunum í reiti og stigu upp á hill-
urnar til að rannsaka það, sem hátt var uppi.
Og eftir þvi sem á verkið leið, virtust þeir
fjær nokkurri niðurstöðu. Ekkert merki
fanst, ekki ein rispa, sem gefið hefði getað
nokkurn grun. Hillurnar voru allar hreyf-
anlegar, og engin göt eða því líkt inn í veggi
eða gólf, sem hefði getað komið að nokkru
haldi. Gólfið var þakið þykku lagi af asbest,
sem var algjörlega óhreyft. Það var hvergi
neitt gat, sem fluga hefði getað komist gegn
um.
Ja, sei, sei, tautaði Maine er hann fór
vfir þetta alt i annað sinni, án þess að flýta
sjer eða hlaupa yfir neitt og prófaði alt
ins nákvæmlega og liugsanlegt var.
Og að því loknu varð hann að játa sig
sigraðan. Þvi þarna fanst ekki nein bend-
ing eða skýring af neinu tagi. Leyndardóm-
urinn virtist vera enn dularfyllri en áður.
Ilver ný von hans varð að engu — alt varð
að lúta óvægum sönnunum. Aðeins eitt var
og varð sannað, eftir að allar likur í hina
áttina voru teknar Lil greina: Enginn liafði
farið inn i skápinn öðruvisi en um dyrnar.
Veggirnir voru órjúlanlegir og ósnertir. Þar
var engin rifa eða gat sýnilegt. Árangurinn
hjá Castle var álíka.
Hann þurkaði svitann af enni sjer og
leit í kringum sig og var sýnum ruglaðri
en áður. — Nei, ekki svo mikið sem títu-
prjónsstunga, sagði hann. — Hafið þjer
enga hugmynd um þetta, lir. Maine? spurði
hann til þess að koma samtali af stað urn
málið.
.Teg hafði það! svaraði Maine með
beiskju, — það er að segja áður en við
fórum að rannsaka skápinn hjerna. Jeg hef
verið að líta eftir einhverju horgati, sem
hægt hefði verið að koma pipu inn um til
þess að veita eiturlofti inn í skápinn.
Hollis leit npp frá því, sem hann var að
gera.
Kyne hefir ekki dáið af neinu eitri,
sem hann hefir andað að sjer, sagði hann
einbeittur. Eitrið er í blóðinu. Það hefir
komist inn undir skinnið, og það er einhver
magnaðasti sýkill, sem jeg hef rekist á.
— Þekkið þjer hann, doktor? spurði
Maine. Nýrri hugmynd var farið að skjóta
upp i huga hans.
Já, — og nei. Það er einhver merki-
legur gróður, samhlandaður úr tveimur, ef
svo mætti segja. Það virðist vera eitthvert
spánýtt afbrigði al' ginklofasýklinum. En
það undarlega er, að það ekki einungis
skekkir munninn, eins og venjulega —
heldur virðist hann hafa verkað á allan lík-
amann á hræðilegasta hátt. Hver einstakur
vöðvi er undinn og skektur, og hann hefir
hálfkafnað af krampa í tungunni. Og jeg
gæti vel getið mjer þess til, að innri líffæri
væri úr lagi á sama hátt. Dauðinn getur
hafa orðið tiltölulega fljótt en hann hlýtur
jafnframt að liafa verið afar kvalafullur.
Ef þið getið imyndað ykkur þær kvalir,
sem fylgja ginklofa ráðast einnig á nýru,
lungu, lifur og augu - þá hafið þið dálitla
hugmynd um dauðdaga Kynes. Mitl álit er,
að hann hafi dáið í sama bili, sem þetta
komst í hjartað, og það hefir sennilega orð-
ið mjög fljótt, eftir að eitrið einu sinni
var búið að ná tökum.
Hræðilegt sagði Castle. Hann laut nið-
ur og reisti lík vinar sins við. HoIIis opn-
aði dyrnar og Castle bar líkið út og lagði
það hægt á borð. Hann tók stóra ábreiðu
úr skáp og breiddi yfir það.
Maine rannsakaði blettinn þar sem Kyne
hafði legið, en þar var ekkert sýnilegt, sem
neinn grun gæti vakið. Nú er það versta
var afstaðið, komst Hollis aftur í sínar
gömlu stellingar, þær er lækni sómdu.
-— Þetta er leiðinlegt viðureignar, sagði
hann rólega. En maðurinn hlýtur að hafa
verið fljótur að deyja, sem betur fer. Yes-
lings maðurinn hefir varla sjálfur haft neina
hugmynd um, hvað var að ske. Þjer sjáið
hvernig það hefir gengið. Hann hefir hnigið
niður þar sem hann stóð.
Hefði hann ekki einu sinni getað svar-
að þegar Castle barði á dyrnar?
— Jeg efast um, að hann hafi gelaö
hreyft nokkurn vöðva af eigin vilja. Og
handleggirnir hefðú líka kreppst. Hann hef-