Fálkinn - 17.06.1933, Side 5

FÁLilNN
h
hjór. Vi'ó lilið nijer sal kona i
Jo'ðkápn. Enda þóll jeg kannað-
isl ekki við svipinn eoa hún-
inginn, fansl nijer að ]>elta lilyti
að vera Sigga; með öðrnm
slúlknm var jeg aldrei. Við
ræddnm margl saman. llún
spnrði niig spjörumim úr, um
alla mína hagi, og jeg sagði
lienni margskonar raupsögur af
sjálfum mjer. ÍMargl fólk var i
salmim og lieyrði á samræður
okkar, og skemti |iað sjer dátl
að liátlalagi okar. .Jeg fann að
það var að draga dár að okkur,
og jeg lievrði karlmennirnir
voru að senda nijer lóninn og
hýsnasl yfir hvilíkur raupari jeg
væri. Altaf þokáðisl það nær
okkur, þangað lil það var kom-
ið i eina þyrpingu mnhverfis
mig, og liáðið og fyrirlitningin
var augljós á hverju andliti. All
í einu kom maður í dyrnar,
þunghúinn á svip og illilegur.
l>ar nam hann slaðar og livesti
á mig ógnandi augun og hvarf
síðan. Jeg fann þáð strax á mjer
að konan sem hjá mjer sat, var
manni þessum mikið liáð á ein-
hvern liátt. .íeg rjeð þvi af að
standa tipp og hafa mig á brott,
iir þessu ömurlega umhverfi.
Konan fylgdist með mjer, og sá
jeg þó að hún var mjög ölvuð.
.1 ók það mjög á gleði og liáðs-
yrði áliorfendanna, svo hróp og
köll dundu við í salnmn, er við
náðmn til dyranna. Þá sá jeg að
hálfrökkur var úti, en um leið
og jeg lagði lnirðina aflur á eft-
ir okkur, sá jeg að þar heið
maðurinn, sem komið hafði inn
i dyrnar. Þreif hann nú til mín
með þeim lieljartökmn, að jeg
Ijekk ekkert viðnám veitt. Jeg
lann að glóðvolgur vökvi spýlt-
isl i gusuin úr háisinum á mjer
og jeg hneig aflvana niður á
götuna. Þá vaknaði jeg.
Engum sagði jeg þennan
draum, en þá þóttist jeg viss
um að Sigga væri mjer ótrú, og
mannna hefði hafl rjett að
ínæla. Sama kvöldið fór jeg
heim lil Siggu og sagði öllu sam-
handi okkar i milli slilið. Þessi
tlráumur skyldi aldrei fá að ræl-
asl á mjer.
,Ieg ætla ekki að lýsa því hvern
ig henni varð við þessi málalok.
Sundurkramin af ofurþunga
sorgarinnar, hað luin mig um
skýringu á þessu atferli mínu.
En jeg stó'ð yfir lienni þöguil og
harður sem steinn, i þeirri fullu
vissu að nú væri jeg' u'ð gera
rjetl. Svo sleit jeg mig af henni
og þóttist maður a'ð meiri eltir
slíkl þrekvirki.
Efir hálfan mánuð frjettist,
að Sigga hefð'i siglt lil útlanda
ineð kaupfari, og nnindi sjálf-
sagt vera trúlofuð einhverjum
skipsmannanna. A'ð ári liðnu
kom hún aftur heim, þá með
ólæknandi sjúkdóm, skömmu
sí'ðar var hún liðið lík. Jú, jú
karl minn, svona fór þa'ð.
Hvert árið leið eftir annað
hjá mjeiy gleðisnautt og til-
gangslaust. Jeg vann þegar
vinna gafst, og eyddi arðinum,
þegar ekkert var að gera. Altaf
harmaði jeg Siggu, og samvisk-
an lá altaf á því lúalaginu við
mig, að mjer hef'ði farist ó-
drengilega við liana, það væri
mín sök hver ur'ðu afdrif henn-
ar. Með ol'urþunga hrulusl |>ess-
ai Imgsanir fram langar og þög-
ular skamindegisnæturnar, og
vörnuðu mjer svefns og' hvíldar.
jeg reyndi a'ð vinna mig ör-
magna af þreylu, cða fá mjer á
glasið, en hvorugt dug'ði.
Kimningjar mínir gutu því a'ð
mjer, að skynsamlegasta leiðin
tyrir mig væri að staðfesta ráð
mitt. Skömmu síðar kynlisl jeg
Horgu litlu. Sú var nú kát og
fjörug, alveg bráðskemtileg,
einkum til a'ð hyrja með. Mjer
l'ansl furðu fljótl dofna vfir
lienni eftir að við giftumsl. Hú'n
hafði allaf svo mikið a'ð gjöra,
að liún mátti eiginlega aldrei
vera að því a'ð hugsa okkur fyr-
ir mal. Þegar jeg koin lieim til
máltiðar um miðjan dáginn,
fleygði hún fvrir mig á eldliús-
horðið, hrauðhleif og smjörlíki,
annað sagði hún að væri ekki
lil. Ja, þvílíkt hundalíf, karl
minn. En þa'ð kynlega var, að
altaf þurfti Borga eitthvað að
kaupa, og aldrei hrukku viku-
launin fyrir útgjöldunum. Þú
liefðir átt a'ð heyra snuprurnar
sem jeg sifelt fjekk Iijá henni
l'yrir þa'ð, hversu líti'ð fje jeg
hef'ði til heimilisþarfanna. Slik-
ir vesalingar áttu eklii að vera
að gil'ta sig. Heimilislifi'ð var
dauflegt, enda dvaldi hún líti'ð
inni. Eflir a'ð jeg kom lieim á
kvöldin, þá þurfti liiin jafnan út
lil vinstúlkna sinna, því þær átti
hún margar. Ýmist sag'ðist hún
þurfa í „saumaklúhh", „kaffi-
kvöld“, eða i einhvern „selskah“
sem hún nefndi, og jeg ekki
skildi.
Svo kom rei'ðarslagi'ð. Kvöld
eitl kom hún óvenjulega
snemma heim, svo undur hýr í
bragði. Jeg var farinn a'ð hlakka
lil. a'ð nú ætla'ði hún a'ð setjast
á knje mjer, og hjúfra sig upp
að mjer, eins og hún hafði svo
ofl gjörl me'ðan við voruin í
tilhugalífinu. En þa'ð var nú
ekki alveg rjett til getið. Hún
gekk rakleiðis að dragkistunni
og fór að dunda við að hrjóta
saman fatnað me'ð óvenjulegri
nákviemni. .Teg gekk lil hennar
og spurði hana, hvort hún ætl-
aði að fara að sauma. Hún leit
ekki við og svaraði mjer engu;
en að vitum minum lagði megn-
an áfengisþef. Skömmu siðar
hljes hifreið fyrir ulan glugg-
ann. Borga hrökk vi'ð og þaut
fram í anddyrið með falaknippi
undir hendinni. Jeg fór á eftir.
en jafnsnemma var hurðinni
hrundið upp og inn kom ma'ður
með miklu l'asi. Mjer fanst jeg
háll'gert þekkja hann, en gat þó
ekki strax komið því fyrir mig
liver hann var. Borga snara'ði
sjer umsvifalaust í kápuna, en
þá þreif jeg til hennar, því nú
JÁRNBR'ÁUTARSLYS fer^afær i bili, en þó merkilegt
vorð nýlega við smástöðina Snekk- megi virðast meiddusl engir^nema
erslen í Danmörku. Sýliir myndin, leslarstjörinn og hann þ« ekki
að brautarlestin muni ekki vera hættulega.
sá jeg að hjer var eitthva'ð al-
varlegt á seiði.
„Hann timir ckki að sjá af
þessum kápuræfli, það gerir
ekkert lil, lijer er önnur skárri“,
mælti komumaður með illmann-
legu glotti, um leið og hann
klæddi Borgu í svellþvkka loð-
kápu.
„Ræningi, þrælmenni!“ liróp-
aði jeg og rjeðist að manninum,
en hann var vist við öllu búinn.
það skifti enguin logum, jeg
fjekk þungt högg á gagnaugað
og lnije máttvana niður; en um
leið og þau Inirfu út um dvrnar,
sá jeg alt í einu, a'ð Borga í loð-
feldinum var sama konan, er
jeg sat hjá í draumnum, sem
jeg áðan sag'ði þjer, og að hann
var sami maðurinn, sem ]iá veitli
mjer hohmdina. Su'ðan magnað-
ist fyrir eyrum mjer, alt t'ór á
flevgifcrð og rann að lokum
saman í eitt þokuhaf. Jeg misfi
meðvitundina“.
„Nú er sagan min á enda“,
mælti Kitti. „Síðan þetta ske'ði
liefi jeg viða flækst, og allal' hef-
ur ólánið fylgl mjer, og oflasl
snerl þá, sem mig hafa umgeng-
ist. Það er ekki að ástæðulausu,
drengur minn, a'ð þeir kalía mig
Kitta „lánlausa“.
Við drukum þa'ð, sem eftir var
i glösunum. lvitti stó'ð á fætur.
„Jeg tek ekki í hendina á þjer
núna, karl minn, þess sí'ður ælti
ólánið a'ð lo'ða við þig, nóg ínun
samt að gjört. En guðsþakkir
l'yrir velgjörðirnar“.
Hljóðlega livarf lánleysinginn
úl úr herbergihu.
Eflir þetta dvaldi jeg heila
viku í þorpinu, en lijeit mig að
mestu innan veggja, enda mátti
heila a'ð allan þann lima væri
óslitin slórhríð. Sagan lians
Kitta haf'ði meiri áhrif á mig
en mig ugði í fyrstu. Einhver
vondeyl'ð og jiróttleysi ásóttu
mig, sem jeg haf'ði ekki á'ður
kkt.
Að lokum kom skipið. Þegar
jeg var kominn á skipsljöl og
leit yfir Jiorpið í sí'ðasla sinn,
rifjaðist ])að allt í einu upp fyr-
ir mjer, að jeg hafði dvali'ð
daga í Þönglavík.
í Niirnberg er til slærsln einka-
siilii í heiiiii af allskonar göinluni
bljóðfæriiin og eigandi þess og
safnandi er liinn alkunni slag-
hörpusniiður Neuperl, en foreldrar
hans byrjuöu á þessu safni. Þarna
í Neiipertsafninu er fjöldi skritinna
hljöðfæra, svo sein „forfeður“ slag-
hörpunnar „flotacit-er“ e'ða „bam-
lnisciter“, sem gerður er úr liðum
úr bambusreyr, mismunandi löng-
u og eru þeir svo festir saman.
Par eru grískar hörpur, spínet,
klavesin, cembalo og bórðklaver og
svo allra nýiustu slaghörpuafbrigði.
Salnið á fjölda sjaldgæfra hljóð-
l'æra, sem enn eru svo, að hægt
er að leika á þau. har er I. d.
luimraflygil) frá 1720, klóflygill
frá Antverpen smíðaður 1017, hoí-
lenskt viriginal frá 1605 og mjög
dýrmætur venevianer frá 1581. Þar
er slagharpa með fjórum pedölum
og önnur með innboginni nótnaröð,
gerð fyrir menn, sem hai'a ístru.
lijer birtist mynd af borðklaveri
frá 1742, gerðu al' Joh. Socher 'og er
það á þessu safni.
Wallaee Beery er ekki aðeius
ágætur kvikmyndaleikari heldur
jafnframl dugandi flugmaður og
helir liiinn nýlega verið gerður
heiðurs-höfuðsmaður i flugliði
Bandaríkjanna. Ástæðan Ii 1 þessar-
ar vegtyllu var sú, að honum þólti
lakast svo vel að leika i niynd, sem
nýlega var tekin og sýnir daglegl
lif herflugmannanna ameríkönsku.
Norska skáldið Herman Wilden-
vey, eitt allra vinsælasta ljóðskáld
Norðinanna, er að semja leikrit í
þreniur þáttum og gerist leikurinn
að nokkru leyti í viti. Þar eru þá
orðnir heimilismenn m. a. Gandhi,
Ford, Ilitler og Mussolini.