Fálkinn - 17.06.1933, Síða 14

14
F Á L K I N N
eng'inn vottur at' öðru en himi hvitasta
hvíta.
Snöggvast varð lionum það á að hla á
Coralie lil þess að fullvissa sig um það,
sem hann var þegar fullviss um. Sundur-
Jeitar lmgsanir liringluðu í heila lians eins
og steinar í blikkdós.
Ilann sá, rjetl eins og gegnum þoku, Vorst
ganga tii sin, blíðlegan, öruggan, með full-
komriu valdi yfir sjálfum sjer, rjettandi út
höndina og heilsa rólega.
—- Gott kvöld, hr.-------- jeg er hræddur
um, að jeg hafi ekki gripið nafn yðar al-
mennilega ....
ltr. Kellard Mairie, sagði slúlkan fljótl
og leit um leið fast á Maine. Maine leit af
linni augum sínum, með mikilli fyrirhöfu.
.lá, auðvitað sagði Vorst, dálítið sjálfs-
ásakandi. Bjáni jeg get verið að gleyma
því. Coralie, elskan, jeg lield jeg verði að
fara að hafa þín ráð og laka mjer náms-
skið i minnislistinni. Því jeg lield svei mjer
að þetta minisleysi fari að haga mig al-
varlega
Allskonar grimmilegar hugsanir sátu i
heila Maines og hjengu þar fastar og brendu
hann eins og gióandi kol. Hann varð var við,
að Coralie leit á bann hissa og ásakandi.
JJann fann, að aldrei þessu vant hafði hann
tapað sjer og gert sjálfan sig hlægilegan. En
þetta hafði dunið yfir eins og þruma úr lieið-
skíru lofti, og liann liaf'ði grunsamlega mist
jafnvægið. Hugur hans var að þreifa fyrir
sjer og reyndi af fremsta megni að ta fót-
festuna af.tur. IJann vissi ekki af því sjálfur,
að liann rjetti út hendina.
Vorst hrosti er þeir tókust í hendur. Það
vai' afar elskulegt af yður að koma á þessum
óforsvai'anlega tíma, sagði hann. — Coralie
liann sneri sjer að henni — þú hefir verið
að níðast á þakklátsemi hans. En eftir klukk-
an sjö má maður annars ekki ónáða fólk í
slikt og þvílíkt sem þetta.
Maine heyrði sjálfan sig lauta: Ekkerl
að fyrirgefa. Minnist þjer ekki á það. Ánægj-
an er öll mín megin.
Virkilega? Það er fallega sagl af yður,
sagði Vorst, og lyfti brúnum gletnislega.
í þessu bili var eins og Maine fyndi sjálfan
sig og kæiriist á rjettan kjöl aftur. Hann rjetti
úr sjer snöggt. Á fáum sekúndum var hann
búinn að ná einbeitni sinni, og skammaði um
leið sjálfan sig fyrir að liafa nokkurntíma
la|>að henni.
Já, sagði hann. .Teg hefi verulega
þráð að sjá yður.
Síðan livenær? spurði Vorst brosandi.
Siðan i morgun, þegar yðar yndislega
dóttir veiddi mig upp úr heldur leiðinlegum
sundpolli. Jeg fullvissa yður um, að ef hún
ekki hefði komið til hjálpar væri skrokkur-
inn af mjer eiuhversstaðar á reki niður eftir
ánni.
Nú, eí' þjer farið að strá kring um yður
óverðskulduðum blómvöndum, er ekki ann-
að fyrir viðkomanda að gera en hafa sig burt
sem fyrst, og blygðast sin. Coralie, sem hafði
roðnað dálitið, sneri sjer við, er hún kom að
dyratjaldinu. En hvað sem öðru iíður líð-
ur, býst jeg við, að það sje betra að þið karl-
mennirnir tali um þetta með ykkar orðum
og á ykkar hátt í næði. Jeg skal segja Dassi
að koma með drykkjarborðið hingað. Þjer
afsakið mig, hr. Maine, er það ekki? Maine
hneigði sig til samþykkis; Coralie fór út milli
dyratjaldanna og lásinn small í.
Mennirnir starhlindu hvor á aririán. Maine
var með uuga á hverjum fingri til þess að
vera við búinri ef Vorst færi að beita ein-
hverju af sínum fimlegu brögðum, sem liann
var meistari i, og meir en það. Vorst sjálfur
hafði ekki breytt rósemdarsvip sínum minstu
vitund. Hann var ennþá liávaxinn og ofur-
lítið lotin í herðum, rjett eins og hann átti
að sjer og handleggirnir hengu máttlausir
niður með síðunum. Allur vöxtur hans var
eitthvað svo losaralegur, að hann minti helsl
á apa. Maine datt þetta í hug einmitt nú, að
api væi sú skepna, sem þessi mannskepna
líktist mest. Hann var gorilla í maiiös líki.
Hið gjörsamlega lilfinmngaleysi hans og
ineðaumkvunarleysi og óttaleysi við allar
hættur, var dýrsjegt en ekki mannlegt.
Jeg vissi, að það voruð þjer, sem hún
veiddi upp úr ánni i morgutí, sagði hann. Það
var eins og Vorst segði ekki orðin til að skýra
l'rá efni þeirra, heldur lil að hefja hólmgöng-
una. Þau voru miklu fremur áskorun en frá-
sögn.
Þjer meinið þá, að þjer senduð eftir
mjer? spurði Maine.
Vorst laut ofurlítið liöfði. Jeg í'jekk boð
um að frystistöðin mín hefði flætt, sagði
Inimi, rólega. Það verður margra vikna
verk að koma henni í gang aftur, svo að hún
sje nothæf. Þjer leggið ýður i mikla hættu,
ungi maður.
Maine gekk eitl skref fram, ógnandi.
Hættið þessu helvitis bulli! sagði hann.
Vorst lyfti augnabrúnum undrandi.
Blessaður hafið þjer ekki svona hátt, tautaði
hann. Mjer þætti leilt að verða að kalla á
þjónana lil að sparka yður út.
Main sló úl handlegg sinum og höndiri
greip eins og skrúfstykki um úlílið gula
mannsins.
Hver er stúlkan? livæsti hann.
Ungfrú Coralie Warden, svaraði hinn
e.ins og ekkerl væri um að vera.
- Þjer dirfist að segja, að þjer sjeuð fað-
ir svo yndislegrar stúlku? Augu Maines
gljáðu eins og ísmolar.
Faðerni er þó ekki glæpur i þessu ágæta
landi ykkar?
Lygahundur! Þjer eruð ekki faðir henn-
ar. Hún er ekki dóttir vðar. Það vitið þjer
best sjálfur.
Vorst svaraði ekki. Ilann leit niður á gólf-
ið, eins og með dutlunagfullu brosi og á
höndina, sem laus var. Maine slalst til að
líta á hana líka. Eitthvað var i liendinni, sem
glampaði og kastaði frá sjer Ijósinu frá rauða
lampanum, svo það var eins og sæi í rauð-
glóandi títuprjónsodda. Hlaupið var stórt og
lílið eitt keilulagað. Skinandi vafningar á
stálfjöður, sem var í'ast sajxiþrýst, sáust und-
ir hlauþinu. Vísifingur Vorsts var kræktur
um gikkinn. Byssukjafturiun, sem var lítill
svartur þrihyrningur, sneri beint að andliti
Maines.
Það er byssa, sagði.■ Vorsl, rólega og
lágt. Dálítið sjaldgæf 1 jyssa. Þjer sjáið, að
hlaupið mjókkar lítið extt fram og er þrí-
strent. Og gikkurinn losar gormfjörður. Púð-
ur er ekki notað og ekki heldur kúla.
Maine sleppti hægt úlfliðnum, sem hann
hafði haldið.
Þakka yður fyrir, sagði Vorst. Jeg hel'
hjerna eina aðferð enn til að kenna bjána
;að hafa sig hægan. Kyne er náttúrlega dauð-
ur? Jeg heyrði að símað var eftir yður.
Maine hefði getað kyrkt hann fyrir þessi
orð. Tilfinningalysi mannsins gekk svo mjög
fram aí' honum.
Já, sagði hann með grimmilegri ró. —
Klukkkan fimm.
Og búið að tilkynna Scotland Yard?
Þetta hús verður.umkringt fimtán min-
túuin éftir að jeg fer hjeðan.
Farið hjeðan? Vorst virtist vella orðun-
um á tungu sjer ,eins og maður, sem vill
smakka vandlega á gömlu vini.Umkringt eft-
ir að þjer l'arið hjeðan? Þjer eruð þó svo
skynsamur að setja fullyrðinguna fram skil-
vrðisbundna. En trúið mjer til: - Þjer farið
aldrei hjeðan.
Maine brosti biturt. Mjer finst jeg muna
eftir einhverri samskonar ógnun, sem þjer
hafið notað við mig áður undir líkum kring-
umstæðum og það oftar en einu sinni. En
þjer getið bara ekki haldið mjer hjer, Vorst
þó þjer svo hefðuð hálft Kínaveldi hring-
inn í kring um húsið. Þjer Iialdið mjer hvorki
með gálganum nje eitruðu lofti innan stein-
veggja undir Temsá. Og jeg held heldur ekki,
að eitt hús í Park Lane haldi mjer lengur
en jeg sjálfur vil.
Því farið þjer þá ekki? sagði Vorst
háðskur.
Ekkert liggur á, svaraði Maine. Jeg
þarf að fá að vita ýmislegt áður en jeg fer
lijeðan. í fyrsta lagi nafn yðar. Þjer hljótið
að éiga yður eitthvert nafn. Þvi valla eruð
þjer sá guðsnáðarasni að fara að hlaupa
um undir gamla nal'ninu eftir að vera búinn
að láta myrða yður undir því. Þjer hafið
þó kaupmenn, sem þjer skiftið við, banka-
reikning, menn, sem þjer skrifist á við og
sambönd í fjármálum. Bnnfremur hlýtur
skattheimtumaðurinn að heimsækja yður
öðru hvoru og þjer liafið nafn yðar í kjör-
skránni. Þjer hljótið f>em sagt að hafa nal'n
pg það vil jeg fá að heyra.
Það viljið þjer? Hversvegna, má jeg
spyrja?
- Af tuttugu og átla mismunandi áslæð-
pm. Ein sú minnsta er, að jeg get haft mik-
ið gagn af því við rannsóknir mínar á fram-
ferði yðar framvegis. Ef þjer hafist nokkuð
að framvegis.
Þjer eruð sennilega svo ósvífinn að
Lalla yður Warden?
Vorst kinkaði kolli.
Valmar Warden, sagði liann smeðju-
Iega. — Faðir Coralie, leigjandi i þessu húsi
fyrir 6000 pund á ári, skrásettur í bæjai'-
skránni, og geng undir því nafni á skatta-
listum og ökuleyfalistum. — Valinar Ward-
en er nafnið, ungi lierra minn, en það nafn
lief jeg ekki þörf fyrir framvegis. Þjer meg-
ig hjer með eiga það, því jeg þarfnast þess,
sem sagt, ekki framar.
Maine ljet þetta háð eins og vind um eyr-
un ))jóta.
Þetta litur ósköp fallega út svona á
pappírnum og ef maður vill gleypa það hrátt.
En það er þó dálítil feila í þvi, dálítið gat,
sem gerir, að það fellur ekki saman.
Hvernig það?
Við skulum atlmga málið í heild. Ung-
frú Warden er tuttugu og fimm-sex ára göm-
ul, eða þá jeg er blindur. Jeg hefi verið fjar-
verandi i fimtán ár. Fimtán frá luttugu og
sex eru ellefu. Þessi stúlka, sem þjer segið
vera dóttur yðar, hefir þá verið ellefu ára
þegar jeg var dæmdur fyrir að myrða yður.
Og þjer voruð einhleypur maður í þá daga
og genguð undir nafninu Jaan Vorst. Þá hal'-