Fálkinn - 29.07.1933, Qupperneq 14

F Á L i: I N N
>»—> MÁLNINGAVÖRUR <--«<
Þetta er lagaða Þetta er
M A L N I N G I N HVÍTA JAPANLAKKIÐ
SEM ÞIÐ EIGIÐ AÐ NOTA.
M Á L A R I N N
SÍMI 1496 BANKASTRÆTI 7
14
því að hefja herförina hafði hann gert sitt
eina asnastrik. Og það slæmt — hrapallega
reikningsvillu viðvíkjandi bardagaaðferð ó-
vinanna. Þær upplýsingar, sem stóðu í morg-
unblöðunum, höfðu einmitt gefið Scotland
Yard j)á litlu fullvissu, sem Jmrfli, um að
Kellard Maine væri ekki að vaða neinn reyk.
En þegar upplýsingar þessar komu — ofan
á allar aðrar — var ekki um nema eitt að
gera fyrir Scotland Yard. Nú stóð málið
þannig, eftir því, sem Sir Everard Lewis
gat l)est sjeð, að spurningin var um það
eitt, hvort Vorst fengi nægan tíma til að
dreifa eitri sinu svo víða, að j)að gæti valdið
alvarlegu tjóni, áður en hin vel skipulagða
lögregla legði hann að velli.
Lewis, sem ætíð var snar i snúningum,
sendi út alt lið sitt samstundis. Áin var vökt-
uð dag og nótt; lögreglubátar voru á ferð-
inni upp og niður eftir henni, stanslaust og
hægskreiðir vjelbátar hjeldu auga með báð-
um bökkum. Sakleysisleg kaupskip, pramm-
ar og önnur farartæki lijeldu stöðugan vörð,
en á landi var fjöldinn allur af „atvinnu-
leysingjum", sem engan gat grunað, á gangi
og hjeldu auga með öllum liúsum en sjer-
staklega leituðu þeir J)ó að húsum, sem eng-
ar dyr væri á.
En hinir raunverulegu sjómenn, sem um
þessar slóðir fóru, áttu ekki sjö dagana sæla.
Kaupskipum, sem voru lögst við annanhvorn
bakkann, var skipað út i miðja ána, svo að
hægt væri að rannsaka milli stólpanna við
bakkann. Auk þess voru þau hrelld af eilíf-
um rannsóknum. Hópur manna kom kann-
ske um miðnætti, klifraði Idjóðlega um
borð, sýndi skilríki sín og sneru öllu upp,
sem niður átti að snúa, stafnanna á rniíli.
Lewis ætlaði ekki að láta neitt fara forgörð-
um fyrir hroðvirkni. Alstaðar gátu gátu ein-
hverjar gagnlegar upplýsingar leynst, jafn-
vel um borð i meinleysislegum vörudalli.
Og j)ær vildi Lewis ná í. Stundum var allri
skipshöfninni skipað í land, til þess að leit-
armennirnir gæti framkvæmt verk sitt án
allra ráðlegginga eða hindrana frá önug-
lyndum skipstjórum. Og Lewis var engu
síður slunginn en duglegur. Áður en klukku-
tími var liðinn frá því að alt var aftur komið
í lag á skipinu, eftir allan hrærigrautinn,
komu Vatnsrotturnar aftur um borð, hljóð-
ar eins og skuggar og endurtóku atliöfnina.
Þetla gat leikið á jafnvel slunginn skipstjóra,
en Lewis vissi, að einhver hlaut að flytja
]>að, sem Vorst fjekk flutt sjóveginn. Her-
flokkar voru sendir á alla staðina þar sem
sóttin var komin upp. Hermönnum er laus
tungan, og til þess að dreifa forvitni ])eirra,
voru þeir sendir til æfinga, en jafnframt
var sú skýring gefin af foringjum þeirra, að
sá orðrómur liefði lengi legið á, að hættu-
legar sprengjur — eitursprengjur — sem
flugmenn hefði kastað niður meðan á ó-
friðnum stóð, liefðu að öllum líkindum fall-
ið niður á þessum svæðum. Og af þeim stöf-
uðu svo aftur farsóttirnar. Nú áttu hermenn-
irnir að grafa eftir sprengjunum, sem auð-
vitað hefði borast djúpt í jörð niður er
])ær fjellu.
Sennilega í fyrsta sinn í allri sögunni, var
haldinn fundur haldinn með ritstjórum
stórblaðanna, i Scotland Yard. Sir Everard
vildi stemma á að ósi — og enginn gleymd-
ist, sem nauðsynlegt gat verið að tala við.
Hinar stóru frjettastol'ur höfðu þar fulltrúa
og einnig var óskað eftir að stærstu blöðin
utan höfuðstaðarins sendi fulltrúa. Hin
smærri gerði ekki til eða frá um, því þau
voru háð liinum stærri höfuðstaðarblöðum
um allar frjettir.
Sir Everard fór varlega i þessar sakir cr
hann skrifaði þeim. Þetta var engan veginn
auðvelt verk, ])ví blaðahákallarnir eru ekki
lambið við að leika sjer fyrir borgaralegu
yfirvöldin. Hann talaði undan og ofan af
þessari yfirvofandi hættu, sem búin var allri
þjóðinni, og snögglega var orðið vart við, al-
veg óviðbúið en engu að síður stórliáska-
leg — og hann gaf í skyn, að lijer dygði
ekkert annað en samtök og sjálfsafneitun
þessara lierra. Ef þeir sýndu þá sjálfsafneit-
u n og stillingu, gæti verið von um að taka
fyrir kverkarnar á hinu mesta þjóðarl)öli,
sem nokkurntima liefði ógnað ríkinu.
Þessi beiðni var svo einstök í sinni röð
og svo óheyrð, að hún hafði þegar sín áhrif.
Lewis beið í skrifstofu sinni og vissi hvað
myndi koma. Síminn lijá honum. tóh að
hamast áður en klukkustund var liðin frá
því er fyrsli hraðboðinn l'ór af stað.
Hvað er að, Lewis? spurði rödd, sem
hann þekkti, í símánn. — Hefir einhver
verið að gabl)a mig. Jeg liefi fengið brjef,
sem er með þinni undirskrift og brjefhaus,
með sjerstökum sendli. Hver er eiginlega
meiningin? Er það grín? Þetta var Cartner
frá Echo, en það l)lað fjekst einmitt livað
helst við stórkostlegar glæpafrjettir.
— Grín? Nei, Cartner sæll, jeg þarf að
tala við þig hjerna á skrifstofunni. Jeg þori
ekki einu sinni að segja ])jer aðalatriðin
gegn.um símann.
Er það svo slæmt?
Og niiklu verra en það, sennilega. En
það er eitt, sem þú getur gert jafnvel áð-
ur en þú kemur til mín. Á jeg rjett að gefa
þjer i skyn, livað um er að ræða?
- Nú | /
Þú manst eftir þessari eitrunarsögu
þessi leyndardómur í þrem þáttiim, sem. . . .
Jeg held nú það, við erum að gera
veður úr ]>vi í dag, seinni partinn. Það er
alveg einstakt, - nú er kominn einn far-
aldurinn til i.....
Já, stansaðu það altsaman. Skerðu það
niður. Láttu ekki eitt orð um það á þrykk
útganga....
Nú, hver djöfullinn. . . . Nei, lieyrðu nú
til, Lewis....
Get ekki að þvi gert, sonur sæll. Jeg
veit, að jeg er að taka brauðbitann frá trant-
inum á þjér. En jeg fullvissa ])ig um það,
í allri hreinskilni, að ef þú ekki verður við
þessu, færðu engan brauðbita í sama trant
eftir viku eða svo. Þú veist kannske, að það
er ekki siður hjá Scotland Yard að kalla
saman blaðamannaráðstefnur. Eða veist þú
kannske til þess?
Nei -v— að vísu.
Nú, þetta er aðalatriðið i þessu öllu.
Ætlaðirðu að gera mikið veður út úr því
í dag?
Já, ckki laust við það! Heljar fyrir-
sagnir á öllum blaðsíðum, sagði Gartner
vonskulega.
Jæja, jeg skal gefa þjer annað til að