Fálkinn - 30.09.1933, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
en fyrst eftir hrunið, bæði í
Haga.og annarsstaðar. Til sönn-
unar því, mætti jeg máske bæta
því við, að þetta einstaka — og
þá um leið nokkuð almenna
dæmi. Árin eftir (12), sem jeg
bjó í Haga, endurbygði jeg öll
bæjax-búsin, með geymslum, svo
ekkert var eftir í sama sniði og
áður. Færði fjósið að íxýrri
hlöðu, að Adðbættri safngrifju
og baugliúsi. Bygði lika að
stofni 3 fjái’hús, með göi'ðum
og hlöðum, fyrir 330 fjár (60
-j-120 sauði, og 150 ær), auk
Nú l-.xíir fyrsti bærinn í Þýska-
landi verið skýrður upp lil þess
a'ð lieiðra Adolf Hitler. Bær þessi
hefir um 2000 íbúa og stendur í
Oppelnlijei’aði. Þykir Þjóðverjum
breytingin til bóta, meðal annars
vegna þess, að hægra er að nefna
núverandi nafnið en það fyrra.
Bærinn hjet sem sje áður Sczebrzik
en heitir nú Hiltersee.
RMITR úllar fáanlegar islenzk-
Uflinllll ar bækur og erlendar
bælcur um margskonar
efni fyrirliggjandi eða
útvegaðar fljótt. Sömu-
leiðis öll erlend blöð og
tímarit.
HlTFÖNtí abskonar, fyrir skrif-
stofur, skóla og heimilí,
sjálfblékungar o. m. i).
' Allar panianir utan af iandi af-
greiddar fljótl gegn póstkröfu.
E P BRIEM Bókaverzlun, Austur-
s’.r. 1. — Simi 2726. -
REYKJAVÍK.
Sjálfvírkf þvoffaefní
Heiðraða húsmóðir!
í yrst að ekki finst betra og ónxengaði’a þvotta-
efni en FLIK-FLAK, og FLIK-FLAK er eins gott og
það er drjúgt — og þegar þjer vitið, að FLIK-FLAK
getur sparað yður tíma, peninga, erfiði og áhættu
— er þá ekki sjálfsagt að þjer þvoið aðeins með
FLIK-FLAK.
FLIK-FLAK er algerlega óskaðlegt, bæði fyrir
hendurnar og þvottinn; það uppleysir öll óhrein-
indi á ótrúlega stuttum tíma — og það er sótt-
hreinsandi.
Hvort sem þjer þvoið strigapoka eða silkisokka,
er FLIK-FLAK besta þvottaefnið.
Heildsölubirgðir hjá:
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
Reykjavík.
Akureyri.
MeistariVorst
Skáldsaga eftir Austin J. Small (,Seamark‘)
Sekúndurnar liðu hægt og lxægt. Utan
af ánni gal liann heyrt dauf bljóð, er
skipin fóru upp og niður eftir henni, og
vindurinn bljes svalur inn í göngin. Hann
beið og heyrði klukku slá stundafjórðung,
dimmri röddu, binumegin árinnar. Þá
tóku þöglir menn að koma í ljós, eixxn og
einn i cinu. Þeir ljetu ekki til sín heyra
frenxur en draumar eða svipir og sýndust
svartir í , mnxum göngunum. Þeir bðu
liægt inn ;í:ir þeim, í myrkrið fyrir inn-
an. Maine i evndi að telja þá. Þeir skiftu
mörgum i\lftunx. Helmingurinn af öllum
Kínverjum i Limebouse virtist eiga erindi
í sýklagróðrastöðina, þessa nótt.
Hann heyrði raddir bvisla í æsiixgi við
innganginn i vörugeynxslulxúsið. Aðrir
komu bópum sanxaxx og flyktust ixxn. Eitt-
livað var í ólagi i: ii fyrir. Kínverskt babl
bai’st til eyrna iians, er þeir ræddu málið
og báru óðan á. Maine gat ekki skilið eitt
orð er þeir sögðu, en það var bersýnlegt,
að þeir voru eitthvað i vandræðum. Jan
Vorst var þarna ekki fyrir. Þeir höfðu
reynt að finna bann, en þá voru ljósin
cittbvað í ólagi, og það gátu þeir ekki
skilið. Snerlarair voru þó i lagi. Þá var
það kannske aðalsnerillinn, senx var bil-
aðui’, en liann gátu þeir ekki fundið í
inyrkrinu. Þarna var dimmt eins og í
kolanámu. Þeir höfðu reynt að finna
Voi’st. Höfðu kallað á lxann, en ekkert
svar fengið. Enn fleiri menn þyrptust að
og inn um hleragatið til þess að rannsaka
málið sjálfir. Smátt og smátt fóru koxnu-
menn að verða strjálli og færri. Fáeinir,
sem böfðu orðið seinir á sjei*, komu loks-
ins og hui’fú inn. Síðasti morðinginn úr
liði Jaan Vorsts var konxinn inn í gróðra-
stöðina.
Maine læddist að hleranum og skelti
slánni fyrir. Til enn frekara öi’yggis náði
liann i viðarkubb, sem liann i’ak undir
endann á slánni með hælnum, eins og
fleyg.
Þá var allur eiturbyi’laraherinn, ásanxt
nxeð öllunx sínuni vopnum og verkfærum
og bræi foringja sinna, innilokaður í eitr-
uðu jarðhúsi.
Maine fálnxaði sig áfranx yfir staurana,
sem nú voru að mestu komnb’ i kaf og beið
fyrir utan. Það var svo mikið flætt, að
opið i stauragirðingunni var oi’ðið of lítið
fvrir bát að konxast inn uxxi. Hann studdi
sig þar upp að stórunx staur og reyndi
að láta liugsa sinn verða eins rólegan og áin
var, sem leið liægt frambjá.
Hann leit á liöndur sjer. Þær voru stöð-
ugar og skjálftalausai’. Því varð hann líka
feginn. Þegar verkinu væri lokið, senx
liann liafði eytt í bvei’ri sinni bugsun í
óteljandi ár, bafði lxann liræðst, að taug-
ar sinar kynnu ef til vill að verða snögg-
lega máttlausar við viðbrigðin, er áreynsl-
unni ljetti af. En sá ólti sýndi sig nú að
vera ástæðulaus.
Eftir litla stund konx Jack Castle aftur
á lxáti sínum, sem þaut eins og dökk ör
eftir ánni. Hann gaf bendingu er hann
kom móts við staðinn. Maine stóð upp
kaldur og rólegur.
—- Ertu þarna, Maine?
Já. Vertu fljótur að koma. Röddin
i Maine var þreytuleg.
Báturinn kom að. Maine steig niður í
liann unx leið og hann snerti staurana.
Castle lagði stýrið yfir, og báturinn þaut
áfram leiðar sinnar, án þess að orð væri
sagt.
Eftir langa þögn leit Castle til hans og
lvfti ofui’lítið augnabrúnunum.
— Búið? spurði liann lágt.