Fálkinn - 30.09.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N

Maine kinkaði kolli og lirollur fór um
hann. — Þrjú hundruð manns lokað inni
í graflivelfingu, svaraði liann kæruleysis-
lega. — Guð má vita hvað þar er að ske ‘
i þessu augnabliki. Það voru mjeir en
liundrað glös af hundaæði þar inni og jeg
mölvaði þau öll. Þeir verða að rífa hver úr
öðrum innýflin áður en morgunn er kom-
inn.
— Og Vorst?
— Skaut hann!
— O — lielvískur asninn. Castle starði
á Maine steinhissa.
— Er jeg það? Hugsaðu þig betur um.
Castle deplaði augunum, en gat ekki skil-
ið málið. Honum var það ekki ljóst, að
Kellard Maine hafði fundið skelligat á
hegningarlögunum — og stungið sjer beint
í gegn um það!
Maine brosti beisklega gegn um myrkrið.
-— Taktu þetta eins og' játning'u, sagði
hann, — og taktu mig fastan. Farðu með
mig á stöðina og kærðu mig fyrir morð,
samkvæmt eigin játningu. Og á morgun
dregurðu mig fyrir dómarann. Fyrir hvað?
Fyrir að liafa niyrl manninn, sem jeg
drap fyrir fimmtán árum — og lief tekið
út refsingu fyrir! Hugsaðu betur um, kall
minn, livort þú munir komast langt með
það? Nei, jeg er ennþá frjáls maður!
Castle svaraði ekki langa stund. Blá-
kaldar staðreyndirnar ljetu ekki að sjer
hæða.
— Guð minn góður! stundi hann loks-
ins.
Maine hristi sig rjett eins og til að losa
sig við einliverjar léiðindaliugsanir.
— Gekk alt vel þín megin? spurði hann,
til að segja eitthvað.
— Já, við lireinsuðum til. Fullkomin
hreinsun! Jack Castle, sem hafði i fersku
minni viðburði næturinnar komst allur á
loft. — Hundrað prósenta lireinsun!
Crossley-trogið fór þjár ferðir á aðalstöð-
ina, barmafult í hvert skifti. Þegar mað-
ur leggur það saman við liópinn, sem þú
ert búinn að jarða, ætti ekki að vera mik-
ið eftir af þessum lýð i borginni. — En
þeir náðu samt í Lewis! bætti hann við
hugsandi.
Hvað segirðu? æpti Maine og starði
á hinn.
— Vorsl sjálfur náði í hann. Setti hnífs-
egg ofan á garð, og Lewis hoppaði upp
á hann í myrkrinu, gat ekki sjeð raklinífs-
blöðiri, skelti á þau liendinni — og fjekk
það, sem honum var ætlað.
Hann er þó ekki dauður ? spurði Maine.
— Langt leiddur þegar jeg fór, sagði
Castle. Þeir gátu ekki náð i Hollis. Hringdu
í hann í tuttugu mínútur samfleytt, og sendu
síðan hraðboða eftir horium. Þeir fundu
gamla manninn í vinnustofunni, liggjandi á
gólfinu, dauðan, að þvi virtist. Hafði lagt
of mikið að sjer. Fjögurra tíma svefn á sól-
arhringnum, varð veslings gamla manninum
ofviða. Hélt það ekki út. En þeim tókst að
koma dálitlu lífi í liann. Hann skreiddist á
fætur og vóg skamt af lieróíni, sem hefði
riægt til að drepa hálfa hersveit og sprautaði
þvi inn i handlegginn á sjer, og síðan bölv-
aði hann og formælti bilstjóranum fyrir að
hægja á sjer niður í þrjátíu mílur fyrir
horn! Hann kömst rjett í tæka tíð og hefir
KrystaSskærir
gluggai
Takið eftir hversu slettur
og blettir eyðileggja
útlit glugganna. Dreyfið
Vim á deyga ríu og
nuddið með því rúðurnar,
sem samstundis verða
krystalska:rar. Vim er
svo fíngert og mjúkt að
það getur ekki rispað.
Notið Vim við alla in-
nanhús hreinsun.
Allt verður hreint og
fágað.
HREINSAR ALLT
OG FÁGAR
t-KVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, F.NGLAND M-V 233-33 *C
unnið og þrælað eins og galeiðuþræli síðan.
En hvort hann getur . . .
— Fljótur maður. Reyndu að koma doll-
unni áfram, það sem hún getur farið!
Castle lagði stýrið yfir, og báturinn þaut
áfram leiðar sinnar, án þess að orð væri
Hann drö pappírsblað Vorst upp úr vasa
sínum, kveikti rafljós sitt og tók i dauðans
ofboði að lesa á sig kaflann, sem var merkt-
ur „Móteitur“.
Um það leyti, sem þeir komu að þrep-
unum við MiIIwall, hafði liann fundið það,
sem hann var var að leita að. Þar beið stóri
Crossley-vagninn og þeir þutu í hendings-
kasti þangað, sem Sir Everard lá og engdist
sundur og saman af kvöluin með hægri
handlegginn bólginn svo að hann var þrisv-
ar sinnum digrari en eðlilega.
Maine stakk pappírsblaðinu í skjálfandi
hendurnar á Hollis.
Lewis leit upp með afmyndað bros á and-
litinu.
— Jeg sje — þjer hafið sigrað þá,
stundi hann upp.
Maine leit á hann.
IIollis hefir móteitur handa yður, sagði
hann. — Jeg trúi ekki öðru en hann geti
bjargað yður.
Það er jeg viss um, svaraði Lewis og
tók á öllum kröftum til að halda skjálfandi
vöðvum sinum í stilli. -— Og hinir?
- Náði í allar uppskriftirnar og sendi
þær til heilbrigðisráðuneytisins í nótt. Hjer
verður heldur en ekki hvalrekj fyrir blöðin á
morgun. Ráðuneytið getur komið móteitr-
inu á rjetta staði jafnskjótt og lyfsalarnir
geta blandað það-
Lewis varð máttlaus aftur og stundi þung-
an. - IJeldurðu að jeg missi handlegginn,
Hollis? spurði liann.
Nei, andskotinn hafi það, kall minn,
svaraði Hollis og sprautaði einhverju inn í
liandlegginn, sem brenndi eins og glóandi
járn.
Lewis leit á Maine.
Verið þjer ekki að tefja hjer, drengur
minn, sagði hann. Hollis getur sjeð um
mig og þjer bafið stefnumót við ungfrú
W,arden, sem er búin að bíða altof lengi.
Maine geldc út, þangað sem bifreið Sir
Everards var við stjettarbúnina.
Akið mig, sagði hann við ekilinn, —
til spítalans í Ewell. Og reynið að komast lir
sporunum.
(Endir).
Ný framhaldssaga
hefst í næsta blaði
Sjá bls 2,