Fálkinn - 30.09.1933, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
var eins og hann vseri að losa
teinana frá þverslánum.
Strongfellow beið þangað til
maðurinn var farinn, en tók þá
bifreið sína og ók á járnbraut-
arstöðina og gaf sig á tal við
varðmanninn.
— Hvenær kemur næsta lest?
spurði liann.
— Eftir tvo tíma, það er
hraðlestin frá Calais, sem kem-
ur þá.
— Það er bættulegur staður
þarna á liryggnuni við brúna,
sagði verkfræðingurinn. Ef
teinn losnar fer lestin í mola.
Varðmaðurinn hló: — Það
kemur ekki til, þvi að bjer er
alt fyrsta flokks. Og seinast í
gærkvöldi var verkfræðingur
okkar þar að líta eftir teinun-
um.
Svo sneri bann sjer að rit-
simanum því að eitthvað varð
að gera, en Strongfellow kvaddi
og fór. Þarna var ekkert að
óttast. Meira að segja bafði mað
ur litið eftir línunni í morgun.
Hann fór niður í „Gullna
hanann" og sá ungfrú Stellu
bregða fyrir. Hún var i algeng-
um útifötum en tildurherra ein-
liver með henni og fóru þau
bæði upp í sömu bifreiðina.
Þarna var annar vagn og tveir
rnenn stigu upp í bann, báðir
illmannlegir. Annar var Gleen
forstjóri. Strongfellow beyrði
nafn hans nefnt. Hann var
þorparalegur maður og andlit-
ið liefði bæft mjög vel i bófa-
lilutverk í kvikmynd.
Strongfellow stöðvaði bifreið-
ina. Hann leit á úrið. — Það
var tæpur klukkutími þangað
til lestin kæmi. Hann steig út
og gekk meðfram brautarlín-
unni. Hann langaði til að sjá
síðasta hlutverkið sem stúlkan
hans ljeki í. Sem betur fór var
hún skilin að skiftum við þenn-
an ógeðslega mann.
Hann komst á staðinn og sá
að verið var að koma fyrir
myndtökuvjelunum. Allir voru
svo önnum kafnir, að enginn
tók eftir honum enda kærði
liann sig ekki um, að láta á
sjer bera. Svo var bent á stað-
inn, hjer um bil í miðri brekk-
unni, þar sem hjónaleysin ættu
að vera. Þau tóku upp nesti
sitt og hagræddu sjer þarna i
hrekkunni.
En Strongfellow þótti skritið,
að myndavjelunum var ekki
beint á þennan stað. Þeim var
miðað efst á hallann, svo sem
tíu metrum frá þeim stað sem
leikendurnir sátu.
Strongfellow var gripinn af
angist á ný. Hann smaug bak
við runnann og tókst að komast
upp að járnbrautarteinunum svo
að hann sást ekki, þangað sem
liann liafði sjeð manninn vera
að bauka um morguninn.
Hann hljóðaði af undrun.
Kviði líans liafði verið á rökum
bygður. Haldrærnar voru skrúf-
aðar af og teinarnir beygðir
til hliðar. Þegar lestin kæmi á
fleygiferð mundi hún óbjá-
kvæmilega fara af sporinu og
veltasl niður brekkuna, einmitt
þar sem myndavjelunum bafði
verið miðað á.
Hann reyndi að sveigja tein-
ana á rjettan stað, en það var
ekki hægt og jafnvel þó það
tækist stoðaði það ekki, því að
lialdrærnar voru liorfnar.
Hann leit á klukkuna — lest-
in kæmi eftir aðeins 5 mínútur.
Hann hevrði vjelina í benni i
fjarska.
Hann varð agndofa yfir þess-
um fúlmannlega verknaði. Þessi
Gleen var glæpamaður verstu
tegundar. Hann undirbjó slvs-
in sjálfur og bjó sjer til átyllu
til að vera viðstadur með niyhda
vjelarnar. Eftir örfáar mín-
útur kæmi lestin með alt að
100 kílómetra liraða. Hún var
eflaust troðfull af fólki. Eim-
reiðin mundi kastast af sporinu
og velta niður brekkuna, en
hinir vagnarnir svo hrannast
saman, svó að all yrði ein lirúga,
falin í gufunni frá sprengdum
katlinum. Og undir þessari
Iirúgu mundi Stella liggja brot-
in og marin til bana. Strong-
fellow kiptist við. Þarna kom
hraðlestin. Hann sá slysið í hug-
anum. En fyrir neðan brekkuna
inundi Gleen og hinn bófinn
standa og kvikmynda. með köldu
blóði. Þegar hægt væri að aug-
lýsa myndina með þvi, að tveir
aðalleikendur fjelagsins liefðu
farist við myndtökuna væri það
uppgrip. Og ómögulegl væri
að sjá það á eyðilögðum tein-
unum, hvernig slysið hefði orð-
ið.
Strongfellow gerði sjer ekki
grein fyrir hvað gerðist næstu
sekúndurnar. Iiann vissi aðeins
eftir á að hann hafði farið úr
jakkanum og hlaupið beint á
móti lestinni og veifað eins og
óður maður. Hann þóttist sjá
eiinreiðarstjórann stinga höfðinu
út um gluggann og svo lieyrði
liann marr i hemlunum og guf-
an spýttist úr éimréiðinni er
vjehnni var beitt aftur á bak.
Lestin rann áfram svolitla stund
með liemlana á hjólunum og
eimreiðin rann hægt út á biluðu
teinana og útaf. Hjólin sukku í
jörð þeim megin og svo stað-
næmdist lestin.
Niðri í brekkunni stóð Stella
náföl. Svo kom skipun frá Gleen
og Stella, lilýddi. Og Strong-
fellow sá hann grípa i handlegg-
inn á henni og draga liana burt.
Strongfellow ætlaði að elta, en
eimlestarstjórinn stöðvaði hann
og spurði livað að væri.
— Þjer sjáið það sjálfur mað-
ur, sagði Strongfellow og benti
á eimreiðina. Hefði jeg ekki
stöðvað lestina mundi bún liggja
öll í lirúgu þarna í brekkunni.
— Hver hefir gert þetta,
spurði lestarstjórinn og farþeg-
arnir söfnuðust i kring. Strong-
fellow skýrði í stuttu máli frá,
að hann befði sjeð mann vera
að fást við teinana og það liefði
vakið hjá sjer grun.
— Þjer liafið bjargað okkur
öllum, sagði lestarstjórinn, og
það var guðs mildi að jeg sá
yður.
Strongfellow varð að fara
með honum á stöðina og gefa
skýringu. Og hann ljet tilkynna
lögreglunni að Gleen mundi
vera valdur að þessu. En liann
bafði sjeð sjor vænlegast að
bverfa og Stellu sá enginn.
III.
Þetta er alt þín sök! Þorp-
araandlit Gleens var ferlegt á-
litum er liann laut ýfir Stellu,
sem lá bundin á jörðinni. —
Jeg sá þig i gær tala við þorp-
arann sem stöðvaði lestina. Þú
hefir svikið okkur og aðvarað
bann. En þú ert eina vitnið og
jeg skal sjá til, að þú segir
ekkert.
Hann og fjelagi hans liöfðu
fleygt benni út úr bílnum. Bíl-
ar Gleens höfðu farið og þess-
vegna liafði hann slolið bil
Strongfellows.
Það bafði rignt dálítið, svo
að grasið var vott.— Þú skalt
ekki Iiirða um þó lijer sje dálít-
ið rakt, því að bráðum skaltu
koma þar sem votara er, sagði
Gleen illyrmislega.
Hann leil kringum sig og
setti upp áriægjusvip. Hann
liafði fundið það, sem hann leil-
aði að. Stóran þungan stein.
Hann fann kaðalspotta i bílnum
og batl um steininn. Fjelagi
lians spurði:
Ilvað ætlarðu að gera?
Sjá til að hún komi ekki
upp aftur. Jeg bind steininn við
fætur liennar og svo fleygjum
við lienni i dýið þarna. Þá er
engin sönnun til gegn okkur.
Hinn þorparinn hikaði við,
en Gleen tók í handlegginn á
honum.
- Þú hefir gert það sem verra
er. Ifafi maður sagt A verður
að segja B.
— Mjer finst þetta sainl liart,
ekki fyrir hana, heldur fyrir
okkur. Jafn sniðug stelpa og
bún er.
Það hefðirðu átl að Imgsa
um fyr, sagði Gleen.
.Tá, jeg liefi gert það en hún
vildi hvorki heyra mig nje sjá.
Þá hefirðu ástæðu til að
liefna þín. Taktu í lappirnar á
henni, jeg held í bausinn.
Þeir voru í þann veginn að
fremja fólskuverk sitt en í sama
bili heyrðist í bíl úti á veginum.
Stella æpti upp eins hátt og hún
gat en Gleen stakk klút upp i
hana. Þeir stóðu og hlustuðu.
í nokkrar mínútur var stein-
bljóð. En alt i einu koniu tveir
menn fram úr skóginum og
það blikaði á skammbyssu-
hlaupin. Gleen æpti upp og
hörfaði undan. Strongfellow
lcom hlaupandi. Hann ætlaði að
grípa glæpamanninn, en Gleen
hörfaði undan. Svo heyrðist
öskur. Hann hafði lent i dýinn
og áður en nokkur maður gat
náð til hans sökk hann í leirn-
um. En fjelagi hans var tekinn
liöndum.
Strongfellow leysti stúllcuna.
• Málalokin gengu fljólt fyrir
sig. Örlögin böfðu sjálf dæmt
Gleen en fjelagi hans var dæmd-
ur til æfilangrar tugthúsvistar.
Nú ertu atvinnulaus, sagði
Strongfellow við Stellu, er þau
fóru út úr rjettarsalnum, eftir
að hafa borið vitni i málinu.
En jeg hefi nýja stöðu handa
þjer! Hún leit fagnandi til bans
en hann vafði hana örmum,
svo allir sáu. — Það er æfilöng
staða, sem ekki verður sagt
upp, sagði hann.
TÚNFISKVEIÐAR
eru mjög iðkaðar síðustu árin sem
íþrótt og þykja eigi óskemtilegri
en laxveiðar. Hjer er mynd af tún-
fisk, sem vegur 300 pund.
KVENNALEIKFIMI
Rikisútvarpiö danska er nýlega
farið aS kenna kvenleikfimi. Áður
hefir það kent almenna leikfimi
á morgnana, en nú er gerSur sjer-
stakur tími fyrir leikfimina handa
kvenfólkinu. Heitir leikfimiskennar-
inn Henriette Kiær og sjest hún
hjer vera að skipa fyrir. Þegar
firðsjáin er orðin almenn getur hún
leiðrjett nemendurna, sem ekki gera
æfingarnar rjett.