Fálkinn - 03.02.1934, Qupperneq 12

12
F Á L K 1 N'N
6HÆNAT0E6SM0RBI9.
SKÁLDSAGA
eftir
HERBERT ADAMS
grcinar. En jeg sagði þeim, eins og ykkur
núna, að það, sem jeg liafði að segja, var
sagt í rjettiimm. Og ið það lief jeg engu
að bæta.
Svarið mjer ]>á, að minsta kosti einu,
sagði Bruee, rólega. - Jeg er vinur Rollo,
scm þjei- ætluðuð einu sinni að gií’tast. Hald-
ið þjer, að liann sje sekur eða saklaus?
Þá varð þögn og ekkert nema marrið í
klukkunni, sem stóð á arinhillunni. Stúlkan
virtist vera niðursokkin i hugsanir sínar.
Og mennirnir liiðu.
Hvaða gagn er ykkur að mínu áliti um
það, sagði liún loksins. - Jeg hef sagt það,
sem jeg vissi. Þjer verðið sjálfir að kom-
asl að sannleikanum.
Það er eitt mikilsvert atriði, ungfrú
Gayton, tók Grice Cheser fram i. — Sir
Rollo segir, að ]>egar hann skildi við frænda
sinn, bjóst liann ekki við að sjá bann aftur.
Þjer segið, að þeir liafi talað um að bittast
aflur. Eruð þjer viss um að það sje rjett
með farið? Þjer sjáið, að á þessu atriði get-
ur oltið óendanlega mikið. Ef Sir Rollo
béfir búist við að hitta frænda sinn aftur,
kannske rjett strax, getur það styrkt lík-
urnar fyrir því, að hann hafi úvegað sjer
eitur. Ef liann hinsvegar hefir ekki búist
við að bitta liann, fyrsl um siim, var engin
ástæða fyrir hann til að útvega eitrið. Þetta
atriði getur orðið alveg afgerandi. Var það
ckki misskilningur iijá yður, að þeir iiafi
nokkuð talað um að liittast aftur?
Hversvegna eruð þjer að lirella mig
með þessum spurningum. Málfærslumaður-
inn spurði mig um þetta altsaman. Jeg vann
eið að framburði mínum.
Já, en þjer sjáið, livern mismun þetta
getur gert fyrir Sir Rollo. Er það mögulegt,
að yður liafi skjátlast?
Þjer meinið, livort jeg vil gera mig
seka í meinsæri til að bjarga vini yðar? Því
auðvitað hefir einliver gefið Sir Nicholas
inn eitur.
Það er að minsta kosti áreiðanlegt,
svaraði Chester. — En ef Sir Rollo hefir
ekki gert það — hver þá?
Þjer meinið, að jeg hafi gert það? Já,
seisei já, jeg veit, livað fólk segir, þessar ill-
gjörnu skepnur. En til livers átti jeg að
drepa Sir Nicliolas? Rollo liafði yfirgefið
mig — eins og jeg auðvitað vissi, að hann
myndi gera, þegar hann kæmist að öllu
saman. Þá álti jeg ekki nema Sir Nichoias
eftir. En nú hef jeg mist alt.
Ungfrú Gayton — við viljum auðvitað
álíta yður eins saklausa og við álítum Sir
Rollo. En bvernig getum við það, þegar þjer
viljið ckki segja okkur nema liálfan sann-
leikann? Það var Bruce, sem sagði þessi
orð, liægt en íneð lalsverðum þunga.
Hvað meinið þjer með því, að jeg segi
ykluir liálfan sannleikann?
Það, að þjer hafið aldrei sagt, hverj-
um kvöldverðurinn þetta laugardagskvöld
var ætlaður.
Jlvað meinið þjer? Stúlkan sýndi á
sjer greinileg hræðslumerki, því augu lienn-
ar voru starandi og röddin breyttist.
Þjer vitið vel, livað við meinum, sagði
Grice Cliestér, með liörku. Eins og þjer
sjálfar segið, unnuð þjer eið að þvi að segja
sannlcikann og allan sannleikann. Þjer sögð-
uð elvki sannleikann. Þjer sögðuð eklci sann-
leikann um kvöldverðinn. Þjer sögðuð fyrir
rjetlinum, að liann liafi verið ætlaður Sir
Nicliolas. Það var ekki satt, því þjer áttuð
alls ekki von á Sir Nicholas.
Þakka yður orðið, svaraði liún. — Ef
einhver skyldi bera mjer eitrunina á brýn
framvegis, þarf jeg ekki annað en visa lion-
um til hr............, ja, jeg veit nú ann-
ars ekki Jivað þjer lieitið. Því fyrst jeg
Jijöst elclvi við Sir Nicholas er engin ástæða
til að Jialda, að jeg hafi eitrað matinn.
Bruce Graliam leit með vanþóknun á
spæjarann. Honum fanst sem ekkert myndi
verða unnið með því að lieita lirottaskap
við stúlkuna.
Jeg sagði yður, ungfrú Gayton, sagði
liann, að við vildum trúa því, að þjer
væruð saklausar. Við vitum, að Rollo lijelt,
að maturinn væri ætlaður frænda lians, og
við höfum ásæðu til að Jialda, að frænd-
inn Jijeldi Jiann vera ætlaðan Rollo. Liklega
er það rangt Jijá vini mínum, að þjer liafið
sagt fyrir rjettinum, að hann hafi verið
ætlaður Sir Nicliolas. En allir háfa gengið
út l’rá því sem gefnu að liann liafi verið
vinurinn, sem þjer áttuð von á, og þar af
leiðandi liafið þjer elvki verið spurð beint
um það.
Jeg var ekki spurð um það, svaraði
stúlkan.
En nú spyr jeg yður: Hverjum var
maturinn ætlaður?
Jeg lief ekki sagt, að það Jiafi verið
Sir Nicliolas.
Við vitum, að það var ekld. Þjer
bjuggust við livorugum þeirra frænda.
Þriðji maðurinn kom seinna, og þjer Ijetuð
Iiann fara aftur. Ilver var þessi þriðji
maður ?
— En ef jeg nú segi, að enginn þriðji
maður hafi verið? svaraði stúlkan þrjósku-
Jega.
Ef þjer segið það, svaraði Bruce — þá
vitum við, að þjer eruð að vinna á móti okk-
ur, og þá snúumst við á móti yður. Þjer vilj-
ið þá ekJvi lijálpa okkur til að komast að
sannleikanum.
— En hann kemur i ljós, livort sem þjer
viljið eða ekki, sagði Grice Cliester livast.
Við segjum lögregluni frá því sem við
vitum, og lienni verður elcki mikið fyrir að
lcomast að því sem vantar. Þjer skuluð
muna, að þjer komist í að svara þaulspurn-
ingum lijá Sir James Egan. Ef hann sýnir
fram á, að þjer liafið átt þriðja kærtstann
og jafnvel þó aldrei komist upp, hver hánn
er liver lialdið þjer þá, að trúi yður eftir-
leiðis ? Haldið þjer að það sanni að þjer liafið
elvlvi drepið Sir Nicliolas á éitri. Það er eng-
in þörf á að liafa matinn eitraðan frá upp-
liafi. Því eitrinu má altaf liæta i liann, eftir
því Iiver liann etur. Og þjer voruð nýbúnar
að ldusta á þá frændurna rífast. Þá var ekki
annað einfaldara ráð til að lcoma glæpnum á
Sir Rollo en að svei’ja, að þeir hefðu talað
iini að hittast seinna. Við vitunx það mikið,
að við höfum enga þörf fyrir svona upplýs-
ingar frá yður.
Stúlkan hafði Imigið niður á leguhekkinn.
Hún virtist yfirbuguð af þessari hrotttlegu
árás. En Grice Cliester var enn ekki húinn.
Setjum nú svo, að þjer hafið ekki drep-
ið Sir Nicliolas livaða trygging er fyrir
því, aþ ðessi þriðji kærasti yðar liafi ekki
gert það? Hver svarar fyrir, að liann hal’i
ekki getað náð í hamx á einhvern liátt, síð-
ar um kvöldið og komið eitrinu ofan í hann!
Við vitum, að máltíðin var ætluð þriðja
manninum og að liann kom og fann annan
niann vera að neyta liennar með yður. Þjer
varið yðurj ekki á því, að þögn yðar segir
miklu meira lieldur en orð geta gert.
Eklcert svar. Stúlkan bar vasaklút sinn upp
að augunum og maiTÍð í klukkumú var eina
bljóðið, sem lieyðist um drykklanga stund.
Bruce leið illa. Honurn var meinilla við að
beita valdi við konu, og fanst ekki til uin
aðferðir Grice Cbesters -- en sannleikann
varð hann að finna, vegna Rollos vinar síns.
Loksins reis hún við og sagði við Bruce
Graham: Ef jcg segi yður sannleikann, og
haiin reynist óviðkomandi dauða Sir Nichol-
as Brannock, viljið þjer þá sverja að nota
það ekki móti mjer eða draga það fram fyr-
ir rj ettinum?
Jeg sver að nota það ekki gegn yður,
nema það liafi áhrif á mál Rollos, svaraði
Bruce.
Og þjer? spurði hún og sneri sjer að
Grice Cliester.
— Jeg er í þjónustu Ixr. Graliams og cf
hann segir mjer að þegja, þegi jeg.
Þá varð aftur þögn. Stúlkan stóð upp af
legubekknum og gekk að skrifborðinu við
píanóið. Þar stansaði hún og liikaði, en sneri
sjer aftur að mönnunum, rjett eins og bún
befði sjeð sig um liönd og ætlaði enn að
þrjóskast. Þeir liorfðu á hana þegjandi. Þá
sneri liún sjer frá þeim aftur og tók nokkur
skjöl upp úr lokaðri skúffu.
Það er rjett, sagði hún og sneri sjer enn
að þeim, — að það var þriðji maður í leikn-
um, enda þó jeg eigi bágt með að skilja,
hvernig þið hafið komist að þvi. En bitl er
rangt að kalla liann þriðja kærastann. Að
því leyti er jeg heiðarleg, að jcg bef aldrei
haft nema einn mann í einu. Og það er
meira en sumar lieiðarlegar, giftar konur
geta sagt. En Jxessi þriðji maður var eigin-
rnaður minn.
Eiginmaður yðar? endurtóku háðir
mennirnir steinliissa og lortryggnir.
Já. eigimnaður ihinn.
Hvernig gátuð þjer trúlofast Sir Rollo
Brannock og samt vei'ið gift? spurði Grice
Cliester.
Jeg lofaði að segja ykkur það, svaraði
luin og var nú djarflegri, er leyndarmálið
var komið upp. Jeg giftist þegar jeg var
nítján ára. Yið vorum ekki bamingjusöiu.
Jeg reyndi að fá skilnað. Eri lögin eru stund-
um grimm. Og vafalaust átti jeg minn blut
af sökinni. Mjer var neitað mn skilnað, en
við skildum að samvistum. Jeg átti ekkert lil
og gat ekki gifst aftur. Jeg bjargaði mjer
eins og jeg best gat. Sir Nicholas var ekki
fyrsti maðurinn, en jeg var heiðarleg gagn-
vart hverjum þeirra, meðan hann vildi hafa
mig. Þá kom maðurinn minn til sögunnar
og komst að þvi, að jeg lifði á kostnað Sir
Nicholas. Það var illa ástatt fyrir honum,
liann hafði orðið fyrir óhöppum og veikind-
um. Jeg gaf honum peninga. Síðan kom