Fálkinn - 11.08.1934, Blaðsíða 7

en andlitin teiknaði jeg óbund-
ið. Jeg gaf ímyndunarafli
mínu lausan tauminn og ljet
krítina leika um asfaltið eftir
því sem mjer hugkvæmdist í
það og það skiftið, og þetta gekk
vel. Það urðu kvenna-myndir
með algjörlega nýju sniði, sem
jeg teiknaði, andlit úr hvers-
dagslífinu, sem jeg mintist að
hafa sjeð á götum og stræt-
um. Þetta skemti fólkinu lika.
Það komu til mín fleiri áhorf-
endur en áður, og skildingarnir
urðu miklu fleiri, en nokkurn-
tíma áður. Áhrifin gátu raun-
ar orðið talsvert athyglisverð.
Byggingin og stillingarnar voru
með alkunnu klassisku sniði,
en andlitin hversdagsleg nú-
tima andlit, — þetta voru and-
stæður, sem vöktu athygli fólks-
ins.
1 stultu máli þá varð þetta
mjer til heilla, og þennan dag
urðu tekjur mínar miklu meiri
en venjulega. Og það varð til
þess, að jeg einsetti mjer að
teikna framvegis óbundið. Það
var mjer sýnilega helitugast og
auk þess miklu skemtilegra fyr-
ir sjálfan mig. Það gerði jeg
svo, dag eftir dag, líklega í tvö
ár. Og svo kom fyrir hið und-
ursamlega atvik. Á þessu tíma-
bili var jeg búinn að teikna
mörg þúsund kven-andlita,
sitt með hverjum svip, — en
þann daginn var jeg sem ann-
ars hugar við starf mitt. Það
var eins og höndin sem hjelt á
krítinni, rjeði sjer sjálf, — og
þá, — þá skeði það, signore!
Alt í einu sá jeg ásjónu Fiórettu
brosa við mjer af asfaltinu.
Það var Fioretta, bráðlifandi.
hver einasti dráttur í andliti
liennar, og litla, yndislega bros-
ið, sem jeg kánnaðist svo vel
við, Ijek um varir hennar.
Fióretta! — Hún birtist mjer
þarna alt í einu! Hvaðan kom
hún? Úr litarkrítinni, sem jeg
lijelt á milli fingra mjer. Já,
auðvitað. Það var að vísu sann-
leikurinn. Og þó fanst mjer.
sem einhver myndi hafa stýrt
hönd minni. Sú framliðna
Fióretta hlaut að hafa gengið
um dómkirkjutorgið í huga
mjer, fagri, æskuhreini svipur-
inii liennar lilaut að hafa svif-
ið fyrir hugskotssjónir mínar.
Og nú horfði liún upp til mín
og brosti.
Þjer hljótið að skilja það,
signore, að jeg varð sem þrumu
lostinn af hrifningu. „Þú gleym-
ir geislabaugnum, Beppó“, sagði
einbver að baki mjer. Eins og
að Fiórelta þyrfti að vera með
geislabaug um höfuð sjer, til
þess að vera fegurst allra
kvenna í heimi hjer. Jeg svar-
aði ekki, og lireyfði iriig ekki
heldur. „Hún er ekki eins falleg
og stúlkan, sem þú teiknaðir i
gær“, hjelt maðurinn áfram.
Það lá svo vel á mjer að
jeg fyrirgaf honum. Maðurinn
hlaut líka að vera sjónlaus. —
F A L K I N N
Var nokkur efi á því, að þessi
mynd á gangstjettinni væri feg-
ursta mynd í heimi. Því að
þetla var Fióretta, — liún
Fióretta ástmeyjan mín.
En jafnframt því, sem jeg
var yfir mig glaður, var jeg
kvíðinn. Þetta mátti ekki verða
aðeins sviplegur endurfundur.
En bvernig gat jeg afstýrt því,
að svo yrði? Hvað átti jeg að
gera til þess, að varðveita mynd
hennar þarna á gangstjettinni,
verja hana, svo að hún yrði
ekki afmáð af fótum vegfar-
enda? 1 bráðina afrjeð jeg að
flytja mig ekki úr stað, til þess
að enginn gæti komist að því,
að stíga fæti á liana. Jeg lagði
liendurnar, sína á hvern vanga
og lilífði myndinni. Þannig sat
jeg hreyfingarlaus. Jeg starði á
hana, frá mjer numinn — á
yndislega andlitið hennar, sem
jeg hafði sjálfur teiknað — og
hún brosti við mjer. Klukkun-
um í Giottos Kampanila var
bringt, og brátt tóku allar hin-
ar klukkurnar í Firenze undir,
og ómarnir bárust upp mót
kvöldhimninum, þar sem ský-
in voru tekin að þykkna. Sóliii
gekk til viðar, — nóttin kom
en engar stjörnur sáust. Það
var óveður í aðsigi. Jeg lá þarna
í margar klukkustundir í myrkr
inu. Jeg gat ekki sjeð hana
lengur, — en jeg vissi, að hún
var þarna, þarna á asfaltinu.
á milli handa minna.
En svo skall óveðrið á. Það
brakaði í eldingunum, það var
sem himininn væri tættur í
sundur, og í glufunum og
sprungunum sá inri í logandi
regingímald. Þungir regndrop-
ar fjellu lil jarðar, og regnið
ágerðist brátt og varð sem helt
væri úr fötum yfir mig og' um-
hverfis mig. Jeg lagðist flatur
niður til þess að vernda liana
með líkama mínum, — jeg
lagði vangann ofan að þeim
stað, er jeg vissi að andlit
liennar var, — ef lil vill snerti
jeg varir hennar með niínum
vörum. Og þannig lá jeg í sömu
skorðum þangað til birta tók
af degi. Jeg varð þess naumast
var, að jeg var lioldvotur, og
að mjer var kalt. Jeg lá í miðj-
um ofurlitlum læk, rennandi
regnvatns, en jeg hafði ekki
tekið eftir því fyrri. Og nú,
þegar fór að birta, lyfti jeg
liöfði og borfði á staðinn, þar
sem brosandi myndin af henni
bafði verið.
Signore, — hún var þar ekki
Jengur! Regnið hafði skolað
myndinni burtu. Jeg liafði
verndað hana fyrir fótuni niarin
anna, en himininn liafði tekið
liana frá mjer.
Þetta urðu þannig aðeins
skammvinnir endurfundir. En
þegar jeg var búinn að sefa
sorg mína yfir þvi, að liafa
mist hana öðru sinni, varð eftir
í liuga mjer angurblið gleði.
Þó að hún væri fyrir löngu láf-
iri, og þó að jeg gæti aðeins að
nokkru leyti ryfjað upp í liuga
mjer mynd hennar, þá var hún
nú á ný orðin lifandi i liugskoti
mínu. Og upp frá því fengu
allir lilutir annan svip. Þessi
krítar-teiknirig mín er nú orð-
in alvarlegt starf. Jeg gef mig
að því af heilum huga, án nolck-
urrar umhugsunar um smápen-
iiigana, sem glamrar í umliverf-
is mig. Því að nú er jeg að leita,
jeg er að leita að lienni. Ef
lil vill, já, éf til vill birtist
bún mjer í annað sinn á dóm-
lcirkjutorginu, — jeg á það ef
til vill eftir, að finna Fiórettu
mína aftur, og að sjá liana
brosa við mjer af asfaltinu".
Kryplingurinn þagnaði. 0-
kunni listamaðurinn hafði hlýtt
liugfanginn á sögu lians. Þegar
henni var lokið, sagði liann:
ELSTA
MANNESKJAN í DANMÖUKU.
Myndin hjer að ofan er af elstu
manneskjunni í Danmörku. Hún
heitir Eleonora Christoffersen og
varð nýlega 106 ára gömul. Hún
er vel ern ennþá og hafði verið
mjög ræðin við gestina, sem komu
til hennar á afmælinu.
HVAÐ
ER HANN MEÐ f HENDINNI?
Auglýsingarnar um olympisku vetr
arleikina í Garmisch-Partenkirchen
í Þýzkalandi 1936 eru þegar komn-
ar út. Sýna þær mynd af skíða-
manni með Olympshringina fimm
á brjóstinu og skiði sín í vinstri
hendi. En hvað auglýsjngarmálar-
inn, Ludvig Hohlwein frá Miinchen,
hefir hugsað sjer að hægri höndin
ætti að tákna, er óráðin gáta, því
að á myndinni sjest ekki nema efri
hluti handleggsins. Enginn veit
hvort hann er að heilsa Hitler-
„Já, þjer liafið rjett að mæla!
Þannig er þessu varið. Þetta er
einmitt það, sem gefur lista-
manninum þrótt tii þess að
’starfa, — þessa von um að fá
einhverntíma að lifa þá un-
aðsstund, er liann sjer augliti
til auglitis fullkomna fegurð,
sem orðið liefir til á milli handa
lians, án þess, að hann geti gert
sjer grein fyrir því, hvernig það
liefir orðið. Og hvort sem vjer
nú leitum á blöðunum í riss-
bókinni, í leirnum, eða eins og
þjer liafið gert: á asfaltinu, þá
er eins um oss alla. Því að allir
störfum vjer einmitt á götunni
þeirri, sem mennirnir fara um,
og þar sem við leggjum afrek
olckar fyrir fætur þeirra, —
liver kynslóðin fram af annari.
kveðju eða benda upp á fjallstind
eða hvað