Fálkinn - 22.09.1934, Blaðsíða 6

F Á L K I N N
Maðurinn með Orkideurnar. w Ma,kc,
Jeg var á ferð í neðanjárðar-
brautinni í Berlín. Það var í
rau'ninni ekki merkilegt, en hitt
var merkilegra að jeg náði í
sæti. Að vísu var efnilegur ung-
lingur, á að giska 9 ára altaf
að traðka á tánum á mjer og
digur karl í loðkápu breiddi
úr „Allgemeine Zeitung“ beint
fyrir framan nefið á mjer, —
og það blað er, eins og kunnugt
er, nægilega stórt lil að þekja
álitlegan hluta af fyrverandi
furstadæminu Lippe- Detmold
— en jeg slapp þó við að
standa. Það var blaðinu að
kenna, að jeg gat ekki í fyrstu
óttað mig á livað það var, sem
kitlaði mig á nefinu; mjer var
næst að halda framan af, að
það væri ljettir firðrildavængir,
en nú er nefið á mjer í fyrsta
lagi ekkerl blóm, og svo er það
heldur ekki venja að fiðrildi
sjeu á flögri í neðanjarðar-
brautunum í Berlín í nóvem-
bermánuði.
Alt í einu rambaði digri mað-
urinn í loðkápunni skáhalt aft-
ur yfir sig og utan í hjúkrunar-
lconu, sem hröklaðist undan og
lenti í fanginu á Bússa einum,
sem eiginlega hafði átt að fara
út úr vagninum fyrir mörgum
stöðvum liðnum, en nú víkkaði
sjóndeildarhringurinn hjá mjer
og þá sá jeg, að það voru orki-
deur, sem höfðu kitlað mig á
nefinu, finim legglangar, ljóm-
andi fallegar orkídeur, sem
gægðust út úr silkipappír.
Gljárakaður ungur maður,
englendingslegur á svipinn
Iijelt dauðabaldi utan um silki-
pappírinn með gula hanska á
höndunum, en stórir svitadröp-
ar spruttu fram og runnu nið-
ur andlitið á honum, undan
mjúkum flókabatti. Hann virt-
ist ekki kunna vel við sig í
þrengslunum, þessi prúðbúni
ungi maður, en þó vakti liann
enga meðaumkvun hjá mjer.
Hafi liann efni á, að fleygja
svona miklum peningum í or-
kídeur, bugsaði jeg þá hefir
hann sannarlega efni á að lcigja
sjer bíl, í staðinn fyrir að
þrengja sjer inn i klefa i neð-
anjarðarbrautinni og silja þar
og kitla saklausa samferða-
menn á riefinu, með þessum
viðbjóðslegu legglöngu orki-
deum sínum.
Lestin brunaði inn á Nollen-
dorfplatz. Meðal þeirra sem út
fóru var maðurinn sem sat á
hina hlið blómamanninum;
liann var lítill og freknóttur,
og klæddur laglegum sportföt-
um, eins og svo margir, sem
aldrei iðka íþróttir.
— Guði sje lof, nú rýmkar
víst ofurlítið hjer, hugsaði jeg.
En jeg hafði ekki hugsað þessa
bugsun lil enda áður en jeg
fjekk orkídeuvöndinn beint
framan í mig, en eigandi baris
leitaði ákaft í öllum vösum sín-
iiim, með þeirri hendinni sem
laus var.
Hann hefir stolið budd-
unni minni! lirópaði liann.
Vagnstjóri, það hefir verið stol-
ið af mjer, það hlýtur að vera
maðurinn í sportfötunum þarna
á stjettinni. Fyrirgefið þjer
maður minn, viljið þjer gera
svo vel að halda á þessum blóm
um fyrir mig eitt augnablik.
Svo endasentist bann út og
jeg sá liann kljúfa fólksmergð-
ina með áræðnum sundtökum
eftir stjettinni og út að dyrun-
um, þar sem sá sportklæddi
var að liverfa upp þrepin.
Augnabliki síðar var lestin
komin á fleygiferð aftur og eft-
ir nokkrar mínútur skaut henni
upp við svarta gíginn, sem ligg-
ur upp að stöðinni á Witten-
bergsplatz.
Þar ætlaði jeg að stíga af.
Eiginlega var jeg á leiðinni út
í Dýragarð til þess að skoða
nýfæddan nashyrningsunga. En
bvað álli jeg að gera við orki-
deurnar? Hver veit nema sá
nýfæddi vildi jeta þær? En
bvað mundi fólk segja? Árvak-
ur frjettasnati mundi geta skrif-
að minst tiu línur uin það, eða
viðbr agðsf 1 j ó t ur J j ósm v n d a r i
tekið augnabliksmynd af at-
höfninni; mjer fanst jeg sjá
fvrir mjer bæði klausuna og
ljósmýndina: „Ungur rnaður
fóðrar nashyrninginn á orkí-
deum“.
Nei, það var ekki viðlit. Lík-
lega mundi maðurinn með arkí-
deurnar koma — það er að
segja orkídeulaus —- með næstu
lest og mundi skima í allar
áttir eftir mjer á liverri stöð,
til þess að fá bina dýrmætu
eign sína aftur.
.Teg fór þessvegna að þramma
fram og aftur þarna á ískaldri
brautarstjettinni í þessu jarð-
liýsi við Wittenbergplatz.
Fyrsta lest kom og kunningi
niinn einn kom æðandi út úr
lienni á afturlöppunum og
spurði livort það væri afmælis-
dagurinn minn í dag.
Næsti vagn kom og út úr
lionum slagaði ungur maður,
sem liafði fengið fullmikið í
kollinn og spurði livort sjer
leyfðist að lykta af blómunum.
Svo kom þriðji vagninn og
út úr lionum steig með bátíð-
legum virðuleik, Leonie, Iiræða
allrur fjölskyldunnar. Hún stað-
næmdist hjá mjer og setti upp
súrsætt bros.
Nei, sjáum við til! Sjáum
kvennabósann, 1‘rænda minn.
Jeg álti afmælisdag í hinni vik-
unni, en jeg fjekk ekki orkíde-
ur. Ónei, það gera sjer sumir
mannamun .........
Og án þess að biða nokkurra
skýringa af minni liálfu dikaði
hún af stað með ósvífið undir-
furðubros á vörunum. Jeg sá
í anda hvernig húii mundi
banga í símanum allan daginn
og segja skyldfólkinu mínu frá
þessari mikilsverðu uppgötvun,
sem hún liafði gerl:
Hugsaðu þjer! Hann stóð
með fangið fult af orkídeum á
Wittenbergstöðinni og var að
bíða eftir stúlku!
Leonie frænka stendur ekki
að baki liesta gjallarliorni að
því er kemur til að dreifa frjett-
um.
Nei, jeg get ekki afborið
þetta lengur, jeg verð að fara
upp i dagsbirtuna aftur. Jeg
komst upp á torgið og stað-
næmdist á liorninu á Kleist-
strasse. Og alt í einu streymdu
endurminningar frá því fvrir
hálfu ári inn á mig. Það var
einmitt i Kleiststrasse númer
níu, sem Mimi átti lieima.
Mimi og jeg liöfðum verið bestu
kunningjar, en fyrir missiri
skildum við í vonsku, eftir að
liún bafði lálið mig bíða fyrir
utan bíó i heilan klukkutíma
i ausandi slagveðri. Hugsum
okkur ef jeg Ijeti nú orð Leo-
niu frænku rætast og gæfi
Mimi orkídeurnar? Einlivers-
staðar varð jeg þó að koma ó-
fjelans blómunum í vatn.
Jeg hjelt áleiðis að númer
n í 11. Jeg gekk fram bjá forn-
gripakaupmanninum, þar sem
við Mimi vorum altaf vön að
staðnæmast við gluggann hjer
fyrrum til þess að góna á meiss-
ner-postulín, gamalt tin, sjö-
arma kertastjaka og skartgripi;
þarna lá eimþá fallega turkisa-
liálsfestin, sem Mimi gal aldrei
glápt sig fullsadda á — það var
vegna liennar, að hún liafði sell
afmælisdaginn si'nn í svo marga
mánuði á árinu þegar hún var
að segja mjer frá — en altaf
árangurslaust, og það af lög-
legum ástæðum.
Jeg gekk upp í liúsið númer
9 og hringdi bjöllunni. Mimi
lcoin sjálf til dyra.
Ert það þú? sagði lriui
bara, en röddin bar þess vitni,
að heimsóknin kom lienni á
óvart, og þar kendi bæði gleði,
bræðslu og sigurkæti.
Við fórum inn í litlu stofuna
liennar og þar var alt eins og
áður, eina breytingin var sú,
að kominn var bvítabjarnar-
feldur á gólfið og svo tók jeg
líka eftir, að hún hafði fengið
smaragðahring á litla fingur-
inn.
En hvað þú varst vænn að
muna eftir injer. Og svo hefirðu
munað líka, að orkideur eru
uppáhaldsblómin mín.
Jeg mundi greinilega, að fyr-
ir missiri voru fjólur uppá-
baldsblómin liennar. Fjólur eru
falleg blóm og táknræn — og
svo eru þær svo ódýrar.
Nú tók jeg eftir að orkídeur
voru lijer og Iivar um herberg-
ið. Allstaðar voru blómaglös
með orkídeum, sumar nýjar og
bnarrreistar en aðrar hálfvisn-
ar og liengdu liausinn.
Jeg sje að það eru fleiri
en jeg sem vita, að orkideurn-
ar eru uppáhaldsblómin þín?
Já, jeg á góðaii vin, og það
getur varla gert þjer neitt; þú
varsl liættur að heimsækja mig
livort sem var. Hann er svo
einstaklega viðfeldinn — ann-
ars er liann dálítið veiklaður.
Hann drekkur aðeins rauðvin
jiolir ekki annað vin, segir
liann. Líttu á, þárna stendur
Medoc-flaskan hans úli í liorni
í volgu vatni og hitamælir við
hliðina á henni; hánn stingur