Fálkinn - 22.09.1934, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Dularhöllin
Skáldsaga eftir WYNDHAM MARTIN.
að segja yður frá varúðarráðstöfunum
þeim sem jeg hefi gert af umhyggju fyrir
yður. Að mínu áliti eruð þjer betur settur
hjer heldur en úti í þessum heimi, sem hefir
bakað yður svo sár vonbrigði. Yiljið þjer
gera svo vel að koma með mjer?“
Trent flýtti sjer að standa upp. Þegar
liann kom út úr ljóshringnum gat hann grilt
í mann, álíka háan og hann var sjálfur. Alt
og sumt sem hann annars gat sjeð, var að
maðurinn var fölur og klæddur í sam-
kvæmisföt, en í svartri kápu után yfir.
Trent fanst hann geta greint tvö tindrandi
augu, er hann læsi napurt háð og mann-
vonsku útúr, svo að algert ósamræmi var
á milli aug'nanna og hinnar þýðu raddar
þessa huldá manns. X kapteinn gekk á und-
an honum fram að dyrunum. Newton stóð
fyrir utan þær.
„Farið þjer með hónum út að gluggan-
um, Newton“, mælti X kapteinn".
„Gerið svo vel og fylgið mjer“, sagði bryt-
inn.
Trent elti Newton lengi vel gegn um her-
bergi, en Newton lýsti ho'num með vasa-
Ijósi. Loks staðnæmdist Newton við glugga
og opnaði hann. „Farið varlega“, sagði
hann, „virkisgröfin er beint fyrir neðan“.
Trent hugsaði sig um. Bylmingshögg bak
við eyra Newtons og hratt stökk út um
gluggann mundi opna lionum leið til þess
að prófa, hve erfitt væri að synda yfir gróf-
ina og komast í land hinumegin. En hann
kipti að sjer kreptum hnefanum. Það var
eiiis og hvíslað væri að honum, að einhver
liætta væri í leyni þarna niðri og svo tók
hann alt í einu eftir að Newton var ekki
lengur við hlið hans. X kapteinn var kom-
inn i hans stað.
„Þjer ljetuð fyrsta tækifærið ganga yður
úr greipum", sagði liann og var líkast eins
og röddin lýsti vonbrigðum. „Og þó sögðust
þjer kunna að synda“.
„Þjer eigið við að jeg ljeti tækifærið
ganga mjer úr greipum til þess að láta
Newton fá aukaþóknun, úr því að jeg stökk
ekki út?“
X kapteinn laut út um gluggann og liorfði
á spegilsljettan vatnsflötinn. Svo sneri hann
sjer að fanga sínum.
„Hvað eruð þjer að horfa á?“ spurði
Trent.
„Þjer skuluð bráðum fá að sjá það“, svar-
aði kapteinninn. „En hversvegna notuðuð
þjer ekki tækifærið? Þjer hefðuð ekki verið
sá fyrsti sem reyndi að nota það. Sir Ger-
hard Scrope, veðhlaupariddarinn frægi, sló
Newton veslinginn á brjóstholið og ljet slag
standa. Yeslings sir Gerliard!"
„Hvernig gekk honum svo?“ spurði Trent.
„Jeg hefi liugsað mjer að láta yður draga
ályktunina sjálfan“. X kapteinn þagði meira
en mínútu. „Loksins!“ sagði hann svo. „Jeg
vona að þjer hafið betri sjón en jeg“.
Alt í einu komu gárar á sljett vatnsborðið.
Trent starði niður. Eitthvað sem minti á
kúttersigldan smábát, sveimaði á vatninu.
„Hvað er þetta? hrópaði Trent.
„Já, hvað haldið þjer að þetta sje.“ X kap-
teinn hrosti vingjarnlega.
„Værum við staddir í hitabeltinu mundi
jeg hafa sagt, að þetta væri bakuggi á há-
karli“.
„Þjer sjáið vel“, sagði X kapteinn, „en
dýrafræðikunnátta yðar stendur ekki á sjer-
lega háu stigi. Hákarlar geta verið víðar en
í hitabeltinu. Maður getur liitt þá fyrir alla
leið upp undir kuldabelti. Þetta, sem þjer
sjáið, er ugginn á galeocerdo, sem er ein
giámmasta hákarlategund sem menn þekkja.
Hann er einmana greyið; syndir altaf í hring
og er að leita sjer að maka, en hann er eng-
inn lijer. Hann er ekki nema tæplega tutt-
ugu feta langur ennþá“.
Það fór lirollur um Trent. Fyrir tæpum
fimm mínútum hafði hann verið að þvi kom-
inn að steypa sjer ofan í virkisgröfina. X kap-
teinn tók eftir geðbreytingu Trents og lion-
um var skemt.
„Mjer þótti það leiðinlegt, þetta með liann
Scrope“, sagði hann. „Hann var einn af
bestu spilurunum í Bathklúbbnum. Það var
leiðinlegt, að þjer skylduð ekki hitta hann
hjer. En hann var bjáni. Hann hjelt að hann
gæti sigrað mig! Og málagjöldin urðu hans
bani, og það virðist eins og hákarlinn minn
geti ekki gleymt honum. Hann bíður þess
þolinmóður, að sagan endurtaki sig. Og nú
hafið þjer bakað lionum vonbrigði".
Trent átti bágt með að stilla sig um að
öskra framan í hinn. Alt í einu datt honum
nokkuð í hug.
„Hákarlar geta ekki lifað nema i söltu
vatni“, sagði hann. Hann fór að hugsa um
hvort þessi hákarl væri einskonar vjeldýr,
eins og hann hefði einu sinni sjeð í Holly-
wood.
„Flestir hákarlar lifa eingöngu i sjó, já“,
sagði kapteinninn. Það eru ekki nema fáar
tegundir sem geta lifað í ósöltu vatni, en
hann kunningi minn verður að hafa salt
vatn. Eruð þjer kunnugur landafræði Slcot-
lands?“
„Hvað kemur það málinu við?“ spurði
Trent.
„Það eru mjög fáir staðir í Skotlandi, sem
eru meir en fimtíu mílur frá sjó. Jeg dæli
hingað sjó úr lítilli vík við Tay. Það var
einstaklega skemtileg tilraun", hjelt X kap-
teinn áfram. „Jeg tæmdi vatnið úr virkis-
gröfinni og gerði við múrinn. Svo dæli jeg
sjó í gröfina í staðinn. Jeg á það að þakka
einum landa yðar, að þetta varð framkvæm-
anlegt. Hann var miljónamæringur frá
Chicago og átti þennan stað í nokkur ár
og hjelt ákaflega mikið upp á sjóböð. Hann
setti leiðslurnar og dælurnar upp. En jeg
var marga mánuði að fylla gröfina. En nú
er þetta alt hægara. Eftir þvi sem vatnið
gufar upp verður saltið eftir, svo að nú get
jeg að mestu leyti notað ósalt vatn til þess
að fylla gröfina“.
Trent sá fram á, að hugmynd hans um
vjeldýrið mundi ekki hafa við rök að styðj-
ast.
„Malajarnir mínir náðu í kvikindið og við
fluttum það hingað í geymi, sem sjerstak-
lega hafði verið gerður í þessu augnamiði.
Þjer getið ekki gert yður hugmynd um, hve
lengi við vorum að ná í rjetta tegund og
stærð. En það er nálega ómögulegt að drepa
þessi kvikindi og þvi nutum við vitanlega
góðs af“.
„Hvernig er því varið með þessa Malaja?“
spurði Trent. „Er hægt að verjast því, að
lögreglan taki eftir þeim?“
„Þeir koma frá Bretlands hlutanum af
Borneo“, sagði X kapteinn, „og eiga því
heima í hreskri nýlendu en ekki hollenskri.
Lögreglan veit vel um þá, en jeg kem mjer
vel við lögregluna. Og því skyldi jeg ekki
gera það? Jeg er talinn vellauðugur en sjer-
vitur maður, sem muni hafa marga vini
mína sem gesti lijá mjer, og þá vitanlega
gesti úr fjarlægum stöðum. Vini mina frá
London. Bifreið mín vekur enga sjerlega at-
hygli á vegunum og skemtisnekkjuna mina,
sem annars var eign landa yðar frá Chicago,
eru allir orðnir svo vanir að sjá. Enginn
maður lítur grunsemdaraugum á mig. Jeg
gef fje til góðgerðastofnána hjerna i sveit-
inni og veiti verðlaun fyrir feitustu alinaut-
in. Þar að auki á jeg sjálfur ágæta bújörð,
sem er í landi hallarinnar, sem við erum i.
En vitanlega kæri jeg mig ekkert um, að
Pjetur og Páll sjeu að rápa lijer um lendur
mínar, og þessvegna hefi jeg fengið mjer
varðhunda til að afstýra því. Það liefir kom-
ið fyrir nokkrum sinnum, að fólk hjerna úr
nágrenninu liefir verið bitið. En jeg hefi
greitt skaðabætur fyrir þetta með ljúfu geði
og orðrómurinn um atburðinn hefir nægt
til þess, að halda öðrum í fjarlægð.
Trent skildi, að hann hefði gert X kap-
teini rangt til, er hann hjelt að saga hans
um hákarlinn væri ekki sönn. Hvorki hún
nje þessi síðari sem liann sagði, þurfti að
vera ósönn. Það var lafhægt að veiða há-
karlinn og dæla sjó inn í virkisgröfina. Og
sjálfur þurfti hann ekki að vekja athygli
með líferni sínu, því að fólk í Englandi er
alvant sjervitringum, sem lifa út af fyrir sig,
og flest fólk er líka hrætt við grimma hunda.
Svo lengi sem X kapteinn studdi landbún-
aðinn og kynbætur búpenings og ferðaðist
í friðsemi um land og sjó, myndi engum
detta i hug að gruna hann um græsku. Og
óneitanlegt var, að hann hafði komið sjer
vel og viturlega fyrir. En þó þurfti þessi háa
járngirðing skýringar við.
„Það er langt síðan að fólk hætti að taka
eftir henni. Það var hermálastjórnin, sem
setti hana upp á striðsárunum, þegar eignin
var notuð sem fangabúð fyrir þýska fanga.
Og nú mundi það teljast vitleysisleg eyðsla,
ef jeg færi að leggja í þann kostnað, að rífa
hana niður. Auk þess ver hún bæði golf-
brautina og skemtigarðinn fyrir ágangi bú-
fjár úr nágrenninu. Jeg skal bæta því við,
að frá litlum fossi lijerna i skóginum höf-
um við vatnsafl til rafmagnsframleiðslu
fyrir heimilið og meira en það. Ef þjer
reynduð að klifra yfir grindurnar, mundi
yður tæplega finnast tilkenningin þægileg.
Voruð þjer i stríðinu?“
Trent kinkaði kolli. „Upp frá því að
Bandaríkin fóru i striðið“.
„Þá munið þjer ef til vill eftir þessum
veslingum, sem hjengu fastir i gaddavírs-
girðingunum og sýndu okkur svo vel, að
það bregður gjarna hlægilegum blæ yfir
hetjudauðann“.
„Jeg skil hvað þjer eigið við. Það er há-
spennuleiðsla um girðinguna“.
„Já, en ekki með þeim hætti, sem þjer