Fálkinn - 10.08.1935, Síða 4

4
FÁLRINN
Sunnudags hugleiðing.
Eftir Pjetur Sigurðssort.
Lykill hjartnanna.
Boðberum kristninnar hefir
oft fundist þeir koma að lok-
uðum dyrum hjá mönnum. Og
það er satt, lijörtu mannanna
eru oft lokuð. Sá sem fyrir ut-
an stendur hefir þá litla hug-
mynd um þá auðlegð, sem get-
ur falist þar. En það er til einn
lykill, sem gengur að liverju
einasta mannshjarta. Með lion-
um tókst meistaranum vel að
opna hjörtu mannanna. Hann
fjekk lærisveinum sínum þann
lykil í hendur, en stundum er
eins og lykillinn sje týndur, þeg-
ar á þarf að halda. — Menn
geta orðið þreyttir á að hlusta
á endalaust tal manna um Guð
og kærleika hans, og þeir geta
lokað hjörtum sínum fyrir því,
og oft haft ástæðu til þess. En
það er annað, sem menn þreyt-
ast aldrei á, það er að verðu
kærleika aðnjútandi. Menn geta
staðið gegn tali manna um kær-
leika, en þeir geta ekki staðist
gegn kærleikanum sjálfum.
Hann vinnur hin voldugustu og
erfiðustu vígi. Hann opnar hvert
einasta mannshjarta. Menn geta
efast um það, að Guð síe til; en
sá sem orðið hefir kærleika að-
njótandi efast ekki um að kær-
leikurinn er til. Að auðsýna
kærleika, er besta prjedikunin
um Guð. Heimurinn þarf meira
af þeirri prjedikun, en minna
af guðfræði og deilum um trú-
mál. „Guð er kærleikur“, segir
andi sannleikans. Getum við
þá ekki eins sagt: „Kærleikur-
inn er Guð“. Er ekki kærleikur-
inn hið skapandi, frelsandi og
varðveitandi almáttuga afl? —
Skáldið segir: „Ein harnsrödd
getur um fold og fjörð fallið
sem þruma af hamranna storð,
eins getur eitt kærleikans al-
máttugt orð íshjartað lweðið
frá dauðum“. — Jafnvel orð
kærleikans getur vakið íshartað
upp frá dauðum, hvað þá verk
kærleikans. Þeir sem boða Guð,
verða að tala mikið um kær-
leikann, því það er orð lífsins,
orð sem uppörfar, gleður og
huggar og fær niðurbeygðu
hjörtun til að brenna; en um-
fram alt þurfa þeir að hafa í
höndum lykil hjartn'anna —
verk kærleikans. Þegar allir ját-
endur Guðs taka að boða Guð
þannig, og opinbera heiminum
Guð þannig, þá munu flestir
hætta að efast um tilveru hans.
Þótt einhver gengi að lokuð-
um blómknapp og segði við
hann: „Sólin fer að koma upp,
opnaðu þig“, þá mundi blómið
samt ekki opna sig. En það
breiðir út blöð sín og opnar
hjarta sitt á móti vermandi
geislum sólarinnar. Hin dýpsta
rót mannlegs lífs á upptök sín
Nú talar Island við umheiminn!
Rœðumenn við opnun talstöðvarinnar. Frá vinstri: Hermann Júnasson forsætisráðherra, Eysleinn Jónsson
fjármálaráðherra og Guðm. Hlíðdal póst- og símamálastjóri. Lengst til vinstri sjest hinn nýji þulur út-
varpsins, Þorsteinn Ö. Stephensen leikari.
Fyrir nálægt fjörutíu árum
upplifðu íslendigar að eignast
sinn fyrsta talsíma, „málþráð-
inn“ svonefna milli Hafnar-
fjarðar og Reykjavíkur. Þá var
það, að ýmsir rosknir og ráð-
settir menn, sem þóttust vita
sínu viti, fullyrtu að þetta mál-
þráðartal væri ekki annað en
fals og lygi, menn þættust heyra
hver til annars í þræðinum en
gerðu það ekki. Og þegar þeir
svo loks urðu að viðurkenna
staðreyndina, þá sneru þeir við
blaðinu og sögðu að þetta væru
galdrar, komnir beina leið frá
djöflinum, og voru ekki í vafa
um, að mennirnir sem að fyrir-
tækinu stóðu, væru óguðlegir
menn, sem rjettast væri að stúta
umsvifalaust.
Síðan hefir margt breyst. Mcð
al annars eru menn nú hættir
að neyta staðreyndum þeg ir
teknisk efni eru annars vegar,
þó að margir keppist um að
neita þeim þegar t. d. stjórnmal
eiga í hlut. Menn lxafa upplifað
svo inikla galdra siðastliðna ára-
tugi, að þeir hafa valið sjer það
hlutskifti að segja: „Það er besl
að sverja ekki fyrir neitt!
Furðuverk tækninnar eru ó-
þrjótandi. Við höfum upplifað
það, að vagnar án hesta þjóíi
um landið hraðar en nokkur
hestur geti hlaupið, við höfum
sjeð menn fljúga í vjehui,
í eilífri elsku guðdómsins, og
þess vegna getur lijarta manns-
ins ekki annað en opnað sig
fyrir kærleikanum. Hann er
lykill hjartnanna.
hraðar en nokkur fugl flýgur,
við höfum heyrt rödd fjarlægra
og dáinna manna í grammófón,
við höfum talað við fólk á öðr-
um landsenda, við höfum feng-
ið skeyti, sem send voru með
þræði frá útlöndum og við
heyrum daglega frjettir, fyrir-
lestra og söng, sem einhver er
að flytja suður í Reykjavík, þó
ekkert þráðsamband sje á miili.
Nei, við sverjum ekki fyrir
neitt!“
Þessari forherðing má síma-
stjórnin islenska þalcka það, að
hún þarf ekki að vera hrædd
um, að fólk fari að bendla hana
við kukl og heimti að hún verði
brend á háli eða liengd fyrir
síðustu nýungina, sem orðin er
í símamálum íslands: opnun
talsamhandsins við önnur lönd.
Hún fær þvert á móti sóma af
málinu, fyrir þann athurð, sem
gerðist 1. ágúst siðastliðinn, en
þá hófst starfræksla talsam-
bands milli íslands og annara
landa.
Ritsímamálið íslenska átti sjer
langa sögu — að minsta kosti
um hálfrar aldar. Því að
snemma var farið að tala um
ritsímasamband við útlönd í
sambandi við fyrirhugaða síma-
lagningu milli Evrópu og Am-
eríku, alveg eins og lielsta von
íslands nú, um væntanlegar
flugsamgöngur við útlönd, bygg-
ist á því, að flugleiðin milli
heimsálfanna verði lögð um ís-
Jand. En síminn var lagður
heina leið og málið dróst þang-
að til IJannes Hafstein tók af
skarið og gerði samning við
Stóra Norræna um símalagning
hingað, er svo komst í fram-
kvæmd 1906. Um það mál stóð
ein mesta stjórnmálarimma,
sein sögur fara af á þessari öld.
—, Fjárveitingin til talsambans-
ins nýja var hinsvegar afgreidd
án þess að þar kæmist nokkur
flokkadráttur að. Og undirbún-
ingur málsins var ekki nema
stutta stund á döfinni. í þessu
máli var sjerfræðiskunnáttan
látin ráða og væri vel, ef sá
háttur málamcðferðar fengi að
gilda víðar.
Þó að ritsíminn sje ágætt
þingog liafi gert landinu ómet-
anlegt gagn og sje að flestu
leyti undirrót þeirra verklegu
framfara, sem orðið hafa á
landi lijer síðasta aldarfjórðung,
þá leikur ekki vafi á því, að
talsamband getur í mörgum
greinum hrúað fjarlægðirnar til
umheimsins betur en hann.
Menn geta útkljáð í viðtali mál-
efni, sem aldrei mundi fást
botn í með símskeytum fram
og aftur og menn vilja fremur
tala saman um sum mál en að
skiftast á skeytum um þau. En
lalsamhandið liefir víðtækara
hlutverk. Fyrst og fremst það,
að ef síminn bilar þá er hægt
að afgreiða öll viðskifli við út-
lönd talstöðvarleiðina, bæði með
tali og skeytum, svo að nú þarf
ísland aldrei að verða sam-
bandslaust. Annað atriði er það,
sem hefir meðfram knúð áfram
stofnun liins nýja sambands og
það eru veðurfrjettirnar. Með
hverju ári vex þörfin á greiðari
veðurfregnum. milli landanna
og hefir löngum verið kvartað
undan því af útlendum veður-