Fálkinn - 10.08.1935, Blaðsíða 12

F Á L K 1 N’ N
1:2
Skáldsaga
! í'" eftir
William Ie Queux.
•#j-r v. ; ; •
segðuð mjer eitthvað ngnar um þennan ná-
unga, sem gefur sig út fyrir umboðsmann
leikhúsa, og ennfremur þarf jeg að vita
eitthvað um fjelaga hans. Menn, sem hittast
í 'aískektu liúsi til fundarhalda, hafa altaf
eitlhyað vafasamt fyrirtæki á prjónunum,
í 'stuftu máli sagt, ef koriiið væri að þeim
óvörum, haldið þjer þá, að þeir myndu
myrða mann ef svo bæri undir?
(Sraudiá hugsaði sig Jengi um, áður en
hún svaraði. — Jeg held, að Saímon myndi
eiriskis svífast. Það er víst betra að segja
ýður frá ðllu saman.
i:Lis. Þáð væri ráðlegra, ef þjer getið það
annara liluta vegna. Því þó þjer segið mjer
ekki frá því, hef jeg góða möguleika til að
kprpast að því samt. Og þarna eru fleiri
skjöi au.hi'jef yðar. Ef jeg hef tíma til að
hlaupa i gegnum þau, kemst jeg áreiðan-
l$g.a,ígð./lývp, hyerskönar verk þessir menn
haJ'a Jneð .höndum.
■Þéttaí var 'ekki nema satt. Það var til
(gnsijís.ýið vera að segja hálfari sannleikann.
Hún vaayþegar búin að þvi versta, sem sje
áð trúá Láidláw fyrir leyridarmálinu, og
hversvegna skyldi hún þá leyna þvi fyrir
fyrverandi ævintýramanni, sem y.rði ævin-
týramaður aftur, jafnskjótt sem hann kæm-
ist í fjárþrÖrig? Hann hafði sagt það sjálfur,
að fátæktin væri upphafrallra syndai Hún
sagði honum, hvaða- vérð hún vildi borga
fyrir verkið og'miijti hann á þátjtöku hálf-
hróður hans, Blundens.
Hann gerði' enga 'atluigasemd við það.
Hann var innilega hryggur yfir því, að yf-
irsjón haris skyldi hafa haft svona slæ.mar
afleiðingar, ög besta ráðið til'aS sýna iðrun
var að gera það, sem húri bað hann um.
— Það er eitt, senr gerir þetta auðveldara,"
nefnilega, aðr þó náungarnir verði okkár
varir, geta þeir ekki leitað lágá,’ því þá
myndi það komá í ljós hver atvinna þeirra
er. Ef þeir verða mín ekki varir, þá gengur
alt eins og í sögn, en ef þeir þurfa að lialda
fund einmitt á þessum tíma, veit jeg, að þeir
skilja ekki við mig Jifandi.
1 Hanu vár hugsi i riokkrar míriútur. Ekki
áf"þvi, áð liann vildi sleppa við alt sarnan
og draga sig í hlje, lieldur vildi hann fá
yfirlit ýfir málið til þess svo að getá hagað
sjer samkvæmt því.
Jeg þyrfti að hafa mann með mjer,
sagði hanri loksins.
ý, — Jpg skal fara ineð yður, sagði hún.
Jeg gæti staðið á verði og við gætum komið.
ókkur sámaii u'm einhver hætlumerki.
Andlitssvipur háns.yarð blíðlegur, — Nei,
það dugar ekki, litla stúlka. Jeg vil ekki
láta Skerða eitt hár á höfði yðar við þettá
yeyk. Jeg kom yðúr í vandræðin og það er
mitt að koma yður út úr þeim aftur. .
r Máridie Farrell myndi fara. Við vor-
úm að tala um þettá í morgun áður pn jeg
fór til vinar yðar. Hún bauðst til þess sjálf.
Langston hækkaði hrýrnar. — Syo hún
gerði það? Mjer hefir ekld litist sjerlega vel
á hana, en nú líkar mjer hetur við liana en
fyrir tv'eim mínútum. En rhjer dúgar hara
ekki kvenmaður í þettá Verk. Rarlmann
verð jeg að fá til þess. /
— En hr. Debrose? sagði Cláudia. — Síð-
ari jeg sá hann hefir mjer dottið í hug, að
hann gæti verið góður til þess.
— Já, Jack Dehrose væri ágætur. Hann
hefir stáltaugar og er útsmoginn eins og ápi.
Og hann hefir þanii kost, að hann myndi
aldrei svíkja kunningja sinn ef illa færi.
— Eruð þjer viss um það? spurði Claudia
með ákafa.
— Jeg inyndi veðja hausnum á mjer.
Allir þessir gagnsfæðu náungar eru samsett-'
ir af gagnstæðum eiginleikum, og flestir
þeirra hafa sínár siðareglur. Jack myndi
fyr hanga en svikja kunninga sinn eða hafa
ólöglega af hónuiri peninga.
Claudiu fanst þétta mundu vera satt. Hún
sá í huga sjer Clémentiné Lafelle liorfa í
býjssulíiáuþín. Hún lieJjði getað frélsað líf
sitt fyrir að koma upp um fjelaga sína, en
hún stóðst freistinguna og dó eins og hetja.
— Þjer skuluð taka eftir því, að ef þjér
hefðuð farið til Jacks sjálf, er jeg hreint
ekki viss um, að hann hefði reynst trúr.
Harin hefði vel getað furidið upþ á því að
taka að sjer að ná í brjefið og svo þegar
hann var búinri að ná í það, hefði liann get-
að lagt á yerðið áður eri hann áfhenti yður,
það. Jeg tala aðeins um þetta sem mögu-
leika, jeg fullyrði ékki, að hann myndi gera
það. En hann er fátækur ög fátæklin er
móðir freistinganna.
Þegar Claudia hlustaði á hann, fanst
henni, að fleira en fátæktin værí með þessu
marki brent — tildæmis jafn blind ást og
ást hennar til Carlo.
En liann getur ekki gert mjer neina
slíka grikki, hjelt Langston áfram,
hvorki getur nje vill. Jeg þykist vita, að
harin sje fimari að komast inn um glugga
og opna skrár en jeg, hinsvegar læt jeg ekki
hrjefið úr minni hendi fara fyrr en þjer
fáið það.
— Þetta hlýtur að kosta mikla peninga,
hr. Johnson — jeg verð að læra að kalla
yður því nafrii enda þótt mjer sje hitt tam-
ara. Auðvitað borga jeg kosriaðinn. Á jeg
að láta yður liafa dálítið fyrirfram?
Hann kafroðnaði. Maðurinn sem hafði
prettað lánardrotna sína, án þess að depla
augunum, þyktist við uppásturiguna.
— Ekki eirin skildng, sagði hánn með
áherslu. Það er sama hvað það kostar, það
er mitt að sjá um. Jeg legg miria eigin ppn-
inga í- fyrirtækið. Jeg hef safnað dálitlu
saman, sumt af því er alveg hreint, sumt
kanske ofurlítið mórautt. En það getur
gengið til styrktar góðu málefni. Auk þess
kpstar þetta ekjri éins mikið og þjer haldið.
Bíí í eina tvo daga og swo dálítið út í liönd
Jacks. Jeg héf hjálpað honum það oft þegar
hann liefir verið í vandræðum, að jeg fer
ekki að setja hann á nein ráðherralaun.
Hann rjetti fram höndina og Claudia tók
í hana. Það vantaði ekki, að svipur hans var
nógu göfugmannlegur núna.
— Jeg ætlá að hitta hann í kvöld og t'aía
um málið, setja hann inn í það, sem hánri
þarf að vita, því auðvitað er óumflýjanlegt,
að hann viti riökkuð af málinu. Við getum
sennilega farið af stað á morgun. Jeg býst
við, að ef við þurfum eitthvað að tala sam-
an, sje bpst að hafa það hrjeflegt. Jeg verð
iijá Debrose allan tímann þangað til við
förum af stað. Þjer skrifið rajer þangáð og
jeg skrifa yður undir nafni ungfrú Farrell.
M-jer skilst, að það sje maður til, sem- ekki
má vita um neitt. Og ef hann skyldi rekast
hjer inn, er eklri heppilegt, að liann liitti
fni'g lijema. Auðvitað veit jeg nafnið á
manninum, sem þjer liafið talað um. Það
er hr. Laidlaw.
Roði kom fram í kinnar Glaudiu. —'Hvern-
ig komust þjer að því? spurði hún.
;— Nú, jeg hitti marga og margir minnast
á Glaudiu Erba við mig.
-— Hann veit um falsvottorðin og spæjara-
starfsemina, sagði hún. En þetta gat jeg
sámt • kki beðið hann að gera fyrir mig.
Langston var feginn að heyra, að hún
liafði trúað unnusta sínum fyrir leyndar-'
málinu. Hann þekti sama sem ekkert til
I-aidlaws, en hann var karlmaður, sem lík-
legt var að gæti komið upp um fantana,
sem veitt höfðu unnustu lians í gildru sína.
Jæja, verið þjer sælar, litla stúlka. Jeg
get ekki lýst því live feginn jeg er, að þjer
skvlduð hiðja mig um þennan greiða — því
hann getur lagað dálítið viðskiftareikning
okkar. Og munið það, að mjer mistekst ekki.
Hann fór, og það rriátti ekki seinna vera,
því Laidlaw kom fimni mínútum seinna.
'En ef illa hefði farið, var hún við öllu búin.
Hún hefði kynt liann uridir sínu rjettá riafni.
Jolmson og sem vin Maudie. En hinsvegar
hafði hún þegar hlekt Garlo svo mikið, að
lienni fanst nóg komið.
Ertu ein, elskan mín? Það var gott,
sagði hann, eftir að hafa kyst hana innilega;
Hann dró umslag úr brjóstvasa sínum.
Hjerna eru frjettirnar handa vini okk-
ar þýskaranum, sagði hann rólega. Nú skal
jeg lesa þjer þetta fyrir og svo hreinskrif-
arðu það sjálf. Þegar það er húið geturðu
farið með það til Salmons eins fljótt og þú
vilt.
Þegar hún var búin að skrifa brjefið leit
hún á unnusta sinh. Augnaráð hennar var
dálítið skelft.
- Carlo, . . er þetta nokkuð, sem veru-
legt gagn er í?
— Salmon verður fegin'n að fá það. Þú
færð góðar viðtökur hjá honum í þetta
skifti.
— Og ef svo spor verða rakin til þín?
Carlo var eitthvað einkennilegur og dul-
arfullur núna, fanst lienni. Hann taláði fast
og alvarlega, en samt vottaði fyrir hrosi
kringum munnvikin.
Vertu óhrædd, elskan min. Jeg skal
gæta að sjálfum mjer.
Hún varð að gera sig ánægða með það.
En hún var hrædd og efablandiii. En vitan-
lega vissi Carlo hvað óhætt var og hvað ekki.
— Þeð er eitt sem jeg þarf að segja þjer,
sagði hann um leið og líarin kváddi haná. —
Jeg vil, að þú farir hjeðan á morgun og
verðir hurtu í nokkra daga. Spurðu mig
ekki um ástæðuna. Láttu þjer nægja að vita,
að það er áríðandi atriði í fyrirætlunum
mínum.
Eri hvert éigurn við að fara? Og eíguiii
við að fara öll, — pahbi, Maudie og stúlkan ?
Já, öll sömun. Takið þið eins lítið af