Fálkinn - 09.05.1936, Qupperneq 6

G
F Á L K I N N
Hann var í þann veginn að fara
þegar jeg bar fram kæru mína á
umsjónarmanninn. I>á öskraði hann:
— Hjer er rannsóknarnefnd stjórn-
arinnar að koma og þú ert að nöldra
um kálgarðsdes! Hjer eru háttsettir
emhættismenn að koma, og þú ert að
tefja mig með því að sífra um kál!
Jeg misti þolinmæðina og sagði eitt-
livað — ekki mikið, en hann móðg-
ist af því og rak hnefann í andlitið
á mjer. Jeg stóð kyr; jeg gerði ekk-
ert, alveg eins og alt hefði verið
rjett sem hann gerði. Þeir fóru, jeg
rankaði við mjer, þvoði mjer og fór
af stað.
— Og hvað um kofann þinn?
— Konan min verður þar og lítur
eftir. Mig gildir einu um vegina
þeirra.
Vasily stóð upp og tygjaði sig. —
Vertu sæli, Ivanov. Jeg veit ekkert
hvort jeg fæ nokkurn á skrifstofun-
um til að hlusta á mig.
— Þú ætlar þó víst ekki að fara
gangandi?
— Jeg ætla að reyna að koinast í
gripalest á stöðinni, og á morgun
verð jeg kominn til Moskva.
Nágrannarnir kvöddust. Vasily var
fjarverandi um tíma. Konan hans
þrælaði fyrir hann dag og nótt.
Henni kom ekki dúr á auga og hún
var komin að niðurlotum. Á þriðja
degi kom rannsóknarnefndin. Eim-
reið, flutningsvagn og tveir viðhafn-
arvagnar fyrir farþega, en Vasily var
ekki kominn enn. Semyon sá konu
hans fjórða daginn. Andlit hennar
var þrútið af gráti og augun rauð.
— Er maðurinn þinn kominn?
spurði hann. En konan bærði aðeins
liendina til svars og fór á burt.
Þegar Semyon var drengur hafði
hann lært að búa til flautur úr reyr-
tegund einni. Hann var vanur að
brenna merginn innan úr leggnum,
bora göt þar sem við þurfti, bora
þær, setja munnstykki á annan end-
ann og stemma þær svo vel, að liægt
var að leika nálega hvaða lag sem
vera skyldi á þær. Hann bjó mikið
til af þeim í frístundum sínum og
sendi þær með vinum sinum á flutn-
ingalestunum til bæjarins og ljet
selja þær þar. Hann fjekk tvo kó-
peka fyrir hverja. Daginii eftir að
rannsóknarnefndin var á ferðinni
fór hann að heiman til þess að kanna
brautina áður en siðdegislestin færi
lijá, en skrapp á leiðinni inn i skóg
til þess að ná sjer í nokkra reyr-
leggi. Hann fór sinn spöl á enda, en
þar er beygja á hrautinni, hljóp út
af brautarjaðrinum og inn i skóg-
inn. Hjer um hil hálfa verst frá
brautinni kom hann í mýri og óx
þar ágætur reyr í jöðrunum. Hann
skar sjer stórt knippi af reyrstöngl-
um og hjelt af stað heim. Sólin var
komin lágt á loft, og i kvöldkyrð-
inni heyrðist aðeins tístið í fuglun-
um og marrið undir fótum hans.
Hann gekk liratt en heyrðist nú sem
hljóð bærist honum til eyrna úr
fjarska, eins og þegar hamar dynur
á járni, og herti því enn á sjer.
Hann vissi ekki til að nein umferð
færi fram á teinunum á þessum
kafla. Hvað var þetta? Hann hljóp
fram úr skóginum og nú blasti upp-
hlaðin brautin við honum, en á henni
var maður, önnum kafinn við eitt-
hvað. Semyon færði sig hljóðlega
nær honum. Honum datt i hug, að
hann kynni að vera að fikta við
rærnar, sem halda sainan teinunum.
Hann hafði gætur á manninum, sem
stóð nú upp með kúbein i hendinni.
Hann hafði losað hrautarteiri, svo
að hægt var að færa hann úr skorð-
um. Semyon sorlnaði fyrir augum,
hann langaði til að hrópa en gat
]>að ekki. Þetta var Vasily! Semyon
skreið upp undirhleðsluna og í sama
hili fór Vasily ofan hinumegin, með
kúbeinið í hendinni.
— Vasily Stepanych! Góði vinur,
komdu. Lánaðu mjer kúbeinið. Við
skulum koma teininum í skorður
aftur, og enginn fær neitt að vita.
Komdu! Forðaðu þjer frá þessari
synd!
En Vasily leit ekki við honum en
livarf inn i skóginn.
Semyon stóð við teininn, sem
liafði verið rifinn upp. Hann fleygði
af sjer reyrvöndlinum. Lest átti að
koma innan skamms, ekki vörulest
heldur farþegalest. Og hann hafði
ekkert inerki til þess að stöðva hana,
ekkert flagg. Hann gat ekki komið
teininum fyrir, ekki rekið nagla eða
skrúfað rærnar með berum höndun-
um. Hann varð að lilaupa, hann
mátti til að hlaupa heim í kofann
sinn eftir verkfærum. „Guð hjálpi
mjer!“ Annað gat hann ekki sagt.
Semyon tók undir sig stökk heirn
á ieið. Hann náði varla andanum
en samt hljóp hann, og við og við
datt hann. Hann komst gegnum skóg-
inn; hann átti aðeins nokkur hundr-
uð fet heim til sín, ekki meira, þeg-
ar hann heyrði í fjarlægð eimblístru-
hljóð frá verksmiðjunni. Klukkan
var sex! Eftir tvær mínútur átti lest
nr. 7 að koma. „Drottinn minn.
Líkna þú saklausunr sálum!" í liug-
anum sá Semyon eimreið rekast á
lausa teininn með vinstra hjólið,
riða við, leggjast á iiliðina, rífa upp
þverokana og rnölva þá — og ein-
mitt þarna var beygja á brautinni
og undirlileðslan sjö feta há, og þar
mundu vagnarnir veltast — og þriðja
flokks farþegarnir merjast í kös ..
lítil börn .. Enn sátu allir rólegir
en engan dreymdi unl hættu. „Drott-
inn minn! Hvað á jeg að gera?“
Það var enginn tími til að komast
lieim og koma til baka í tæka tíð.
Semyon fór ekki heim í kofann
en sneri við og hljóp enn hraðar
en áður. Hann liljóp að kalla mátti
sjálfkrafa og í blindni; hann vissi
ekkert hvað verða vildi. Hann liljóp
þangað sem losaði teinninn var; þar
lágu reyrstokkarnir hans í hrúgu.
Hann beygði sig og tók einn þeirra,
án þess að vita liversvegna og hljóp
áfram. Honum fanst lestin vera að
lcoma. Hann heyrði hvin i fjarlægð,
heyrði óljóst marr við teinana, en
nú voru kraftarnir þrotnir, hann
komst ekki lengra og varð að stað-
næmast, um G00 fet frá liættustaðn-
um. Þá kom honum alt í einu ráð í
hug — það var eins og ljósi væri
hrugðið upp fyrir honum. Hann tók
af sjer húfuna og innan úr henni
bómullarvasaklút, dró hnífinn sinn
upp úr stígvelsbolnum, signdi sig
og sagði: „Guð veri mjer náðugur“.
Hann rak hnífinn á kaf i vinstri
upphandlegginn á sjer, rjett fyrir of-
an olboga, og heit blóðgusa streymdi
úr sárinu. Með henni litaði hann
vasaklútinn sinn, breiddi úr honum
og festi hann á reyrstafinn og brá
upp rauða flagginu sínu.
Hann stóð og veifaði flagginu.
Lestarstjórinn mundi ekki sjá hann
— mundi koma alveg, að honum, og
lestin var svo þung, að ekki mundi
liægt að stöðva hana á sex hundruð
fetum.
Og hlóðið hjelt áfram að renna.
Semyon reyndi að kreysta sárið
sanian til þess að hefta blóðrásina,
en það tókst ekki. Hann hafði rekið
linífinn svo djúpt og sárið var stórt.
Hann fór að sundla, svartir dílar
fóru að dansa fyrir augunum á lion-
um og svo varð dimt. Og ákaft
klukknahljóð kom fyrir eyrun á
honum. Hann sá ekki lestina né
Iieyrði. Hann var aðeins haldinn af
einni liugsun. „Jeg get vist ekki stað-
ið nógu lengi. Jeg dett og missi
flaggið; lestin ekur yfir mig. Guð,
lijálpaðu mjer!“
Alt rann i sorta fyrir honum,
hann misti meðvitundina og hann
misti flaggið, en hlóðuga merkið
datt ekki. Önnur liönd greip það og
lijelt því hátt, til þess að láta lest-

NÝ HETTU-FYRIRMYND.
Flest bendir á, að hattur
verði framvegis hafður í
hnakkanum, svo að hárið
sjáist fyrir ofan ennið.
Iljer er mynd af ferhyrnd-
um „Kysehatti" úr munstr-
inu „cloque“ með brydd-
ingu úr lakkleðri í kring.
FJAÐRAHATTUR.
Þessi háttur er auðsjá-
anlega til orðinn fyrir
áhrif frá „bersaglieri“-
höttunum, sein sumir í-
talskir hermenn nota.
Fjaðrirnar yfirgnæfa al-
veg litla flókahattinn sem
er undir.
arstjórann sjá það. Og liann sá það
og beindi afli vjelarinnar aftur á
bak. Lestin stöðvaðist.
Fólk kom lilaupandi út úr klef-
um sínum og safnaðist í hóp. Pað
sá inann liggja meðvitundarlausan á
hrautinni, lagaðan blóði og annan
mánn lijá honum með blóðugan klút
á skafti.
Vasily leit kringum sig. Svo laut
hann höfði og sagði: „Bindið mig.
Það var jeg sem reif upp brautar-
teininn!“
Konungur Sigauna, Titulescu Kviek
dó nýlega á ferðalagi frá Brasilíu til
Póllands, en þar ætlaði hann að
sækja alþjóðafund sigauna. Hefir nú
risið deila mikil um, hver sje erf-
ingi hans. Því að Kviek var forríkur
maður. Þvert ofan í siði sigaauna
fór hann ungur til Brasilíu og eign-
aðist þar ekrur miklar, sem nú eru
margra miljón króna virði og einn-
ig eignaðist hann miklar jarðeignir
í Rúmeníu, en þaðan var hann ætt-
aður. En Kviek átti lika fjölda marga
afkomendur og aðra ættingja, og nú
stendur baráttan milli þeirra um
arfinn.