Fálkinn - 09.05.1936, Side 10

10
F Á L K I N N
S k r í t I u r.
einglyrni?
— Uss„ ekki hjelt jeg að þjer
væruð svona hjátrúarfull, frúl
— Ekki skil jeg í, hvernig þjer
farið að vera steinhöggvari og vanta
aðra hendina!
um ....?
— Já, nú er jeg orðin þreytt á,
að þú horfir aldrei á annað en
söngstelpurnar á leiksviðinu.
— Hjerna er svefnherbergið okk-
ar, elskan mín. Þú skilur — jeg er
gamall sjóliði.
— Jeg held meitlinum í munnin-
um og slæ á hnakkann á mér með
sleggjunni, sem jeg lief í hendinni.
Hvernig veiðimaðurinn stgtti sjer
stundir i legunni.
Fakirinn: — Já, svona skór eru
ágætir, en gaddarnir eiga að snúa
inn.
Hjegómlegi maðurinn, sem ekki
átti nema lítinn spegil.
Maður er að segja frá gömlu hættu-
æfintýri, sem hann hafði ratað í: —
Það var ægilegt að hanga þarna á
annari hendinni á snösinni og eiga
von á þvi á hverju augnabliki að
hrapa mörg hundruð fet niður í urð-
ina. Á örfáum augnablikum runnu
allir viðburðir liðinnar æfi fyrir
sjónir mjer.
— Rifjaðist það upp þegar jeg lán-
aði þjer 50 krónurnar árið 1914?
spurði einn af áheyrendunum.
Þn ræður
hvort |iú trúir því...
DAUÐRA MANNA SIGLINGIN.
Annan september 1860 var hval-
veiðaskipið Hope, undir forustu
Brightons skipstjóra statt nálægt
jökulhellunni i Drekasundi i Suður-
isahafi. Brast þá jökulhellan og kom
í 1 jós skip, freðið i klakanum. Reið-
inn var fallinn en í heilu liki i
jakanum.
Það hjet Jenny, þetta skip, sem
þeir á Hope sáu losna úr viðjum
ísSins. IJafði skipið frosið inni og
íshella myndast um það alt, svo að
hvergi sást á skipið fyr en hellan
klofnaði. Þegar Brighton skipstjóri
kom um borð fann hann alt með
ummerkjum neðan þilja og í eðlileg-
um stellingum. Skipstjórinn — eða
rjettara sagt lík hans — sat í stól í
klefanum og hallaði sjer aftur á hak
og hjelt á pennaskafti í hendínni;
og á borðinu fyrir framan liann lá
skipsbókin opin. Sást þar nafn skips-
ins og að það liafði komið seinast
í höfn í Lima, i Perú. 1 bókinni sásl
ennfremur, að skipið hafði króast
inni í isnum 17. jan. 1823, eða rúm-
um 37 árum áður. Síðasta línan i
bókinni liljóðaði svo:
„24. maí 1823 .... matarlaus í 71
dag. Jeg er sá eini sem lifi enn“.
Lík sjö manna af skipshöfninni
og ennfremur konulík og hundshræ
fundust einnig uin borð. Voru þau
öll óskemd, enda höfðu þau verið i
„íshúsi“ öll þessi 37 ár. — Brighton
skipstjóri tók með sjer dagbók skips-
ins og afhenti hana flotamálastjórn-
inni er hann kom til London og í
hennar vörslum er hún enn þann dag
í dag.
----o----
SJÓVEIKIR FISKAR.
Geta fiskar orðið sjóveikir? Já'
Vísindalegar rannsóknir hafa sannað,
að fiskar eru einnig háðir sjóveik-
inni. Öldugangur, sem gerður var
af manna völdum í glerskál með
gullfiskum, hafði þau áhrif á gull-
fiskana, að þeir urðu sjóveikir.
Og í Miðjarðarhafinu kont það fyr-
ir, að fiskar sent geymdir voru í
vatnsþró um borð í skipi, sem var
á siglingu þar í nokkrum öldugangi,
urðu alveg eins sjóveikir og farþeg-
arnir.
----o----
MEÐ KÚBEIN GEGNUM HAUSINN.
Shineas P. Gage, 25 ára gamall
verkstjóri í járnbrautarvinnu við
Rutland & Burlington-brautina, var
að sprengja grjót 13. september 1847.
Við eina sprengjnguna þeyttist kú-
bein, 3. feta og 7 þumlunga langl
og rúmlega þumlungs breitt og 13
pund á þyngd, gegnum liöfuðið á
manninum. Fór það inn um kinnina
og kom upp úr hvirflinum á mann-
inum. En þrátt fyrir þetta misti hann
ekki meðvitundina. Hann var flutt-
ur á hæli skamt frá og var dasaður
á leiðinni en við fulla rænu. Nú var
sóttur læknir, Harlow að nafni og
hreinsaði hann sárið og batt um.
Vildi hann naumast trúa því, að
maðurinn hefði orðið fyrir svo al-
varlegu skakkafalli, sem raun var á.
Morguninn eftir var sjúklingurinn
við bestu heilsu og vildi ólmur fara
til vinnu aftur. En sjónina hafði
hann mist á öðru auganu.
Þremur árum síðar rannsakaði
Bigelow prófessor manninn og þótti
tilfellið svo merkilegt að hann skrif-
aði um það vísindalega og vakti
sagan athygli um allan heirn. Kú-
beinið, ásamt gips- eftirinynd af
höfði Gage er enn til sýnis á liekna-
skóla Harward í Brookline.
----o----
Frægur málari, Zeoxis að nafni dó
af hlátri er hann var að skoða mynd,
sem hann hafði málað.