Fálkinn - 13.06.1936, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
ics>ss.í.y.
>'!/Z>ÍO i>s>nv .• ?<■£
DUMBRAUÐUR CREPE-DE-CHINE og valda aftur, eins og sjá má af
KJÓLL. þessari mynd. Jafnvel ermarnar eru
„Plisseringar“ eru komnar til vegs „plisseraðar".
„Þykir yður mikiS vænt um
liann?“
„Já“.
„Heppinn piltur. Jeg skal reyna,
hvort jeg get hjálpaS honum. Mjer
þykir svo vænt um, aS þjer vilduS
verSa meS mjer, Jenny. Jeg má tit
aS fá aS slá ySur gullhamra". Og
svo sagSi hann henni, aS hún hefSi
svo failegt hár, ljómandi augu og
nettar hendur. Hún brosti og varS
enn fallegri viS þaS.
Þegar þau höfSu drukkiS kaffið og
Peter Weston stóS upp og lagSi bláu
kápuna yfir axlir Jenny, vissi hann
aS allir karlmenn sem til sáu, öfund-
uSu hann.
„ÞaS eru minst fimtíu karlmenn
lijer, sem niundu hafa gefiS mikiS íil
aS vera í mínum sporum“, hvíslaSi
hann um leiS og þau gengu út. Sout-
er og Marsden stóSu lika upp og
komu á eftir þeim. Weston lijálp-
aSi Jenny inn i bílinn, leit viS og
bandaSi hendinni til kunningja
sinna. Og þeir bönduSu á móti.
Unga stúlkan var í ijómandi skapi.
Ilann tók i hendina á henni og leit
út um gluggann. Þau áttu ekki aS
aö fara nema stutt.
„ViS verSum ekki ein i leikhúsinu,
Jenny“, sagSi hann. „Og jeg fæ
máske ekki tækifæri til aS fylgja yS-
ur heim. Má jeg kyssa ySur?“
Hún brosti. „Þjer eruS indæll
maSur“, sagSi hún lágt.
Peter Weston tók andann á lofti.
Svo tók hann utan um hana og
kysti hana.
Hún hafSi komiS sjer fyrir í stúk-
unni og fengiS leikskrá og súkku-
laSi þegar hurSin opnaSist óg vinir
Westons komu inn. Souter og Mar-
sden voru kyntir henni og þeir voru
svo stimamjúkir viS hana aS hún
varS upp meS sjer. Weston tók inni-
lega á móti þeim. „Mjer finst svo
gaman aS vera í margmenni", sagSi
hann. „Jeg hafSi ekki búist viS, aS
fyrsta kvöldiS mitt í London yrSi
svona skemtilegt“.
Þegar tjaldiS hafSi veriS dregiS
upp vjek liann sjer út aS dyrunum
og hvíslaSi einhverju aS leikskrár-
sölukonunni og kom aftur meS leik-
skrár lianda Souter og Marsden.
1 lok næsta þáttar kom sölukonan
inn i stúkuna og sagSi eitthvaS viS
liann. Hann laut niSur aS Souter:
„Thomas Claye, leikhússtjórinn
hjerna er gamall kunningi minn.
Hann er hjer úti á ganginum og vill
tala viS mig. ÁfsakiS þiS á meSan“.
Hann tók í hönd Jenny og hvarf.
„Var þetta rjett?“ hvíslaSi sölu-
konan þegar hann kom út.
„Alveg rjett“, svaraSi hann og
stakk aS henni seSli. ViS hliS henn-
ar stóS sendill meS símskeyti í
hendinni. Hann leit á áritunina.
„Er þetta skeytiS sem Marsde 1
bjóst viS?“, spurSi hann. „Marsden
er í veitingastofunni.
Þegar sendillinn var farinn gekk
hann í fatageymsluna og fjekk yfir-
höfn sína og fór út. Hann náSi í bíl
undir eins.
„Mansford Street 60“, sagSi hann.
„Akið eins liratt og þjer getið“.
Hann hallaSi sjer afturábak og
hugsaSi. „Sendillinn skimar um i veit-
ingastofunni og fer svo að stúkunni
aftur. Jeg hefi sæmilegan tíma. Jeg
vona aS annarhvor þeirra fylgi stúlk-
unni heim“.
Bifreiðin var fljótari á leiðinni en
hann hafði búist við. Hann brosti
um leiS og hann rjetti bilstjóranum
síðustu shillingana sína. Hann hringdi
dyrabjöllunni og hugsaði, hvað hann
ætti til bragðs aS taka ef James
Felton væri ekki heima.
Ungur maður kom til dyra.
„ EruS þjer James Felton?“ spurði
Weston.
„Já, hvert er erindi yðar? Gerið
þjer svo vel“, sagði hann hálf for-
viða, er hann sá, hve prúðbúinn
maðurinn var. Hann opnaSi dyrnar
aS fátækulegu en þokkalegu herbergi
og Weston gekk inn.
„Þakka yður fyrir, jeg skal fara
undir eins. Jeg kem bara til þess
að gera yður greiða“.
„Greiða? ÞaS kemur mjer kynlega
fyrir“, sagði ungi maðurinn og hló
Peler Weston stóð kyr og horfði
á hann. Þetta var renglulegur maður,
toginleitur og veiklulegur. Weston
sárlangaSi til aS — nei! Hann béit
í fingurinn á sjer og brosti, er hann
fann, hve hörundsmjúkur hann var
orSinn. Síðustu næturnar liafði hann
nuddáS hendurnar með Teiti og sof-
ið með hanska, alveg eins og hje-
gómagjarnar stúlkur.
„YSur virðist verða starsýnt á
mig“, sagði Felton, með sígarettuna
hangandi í munnvikinu.
„Já, jeg undrast smekk ákveðinnar
stúlku", svaraSi Weston.
„Þær verða sumar að taka því
sem þær fá, nú á tímum, sagði
Felton.
„Já, það sýnist svo“, sagði Weston.
„Erindi mitt hjerna tekur aðeins
þrjár mínútur. Ef jeg verð lengur
fer ágæt hugmynd mín í hundana.
Þjer eruð trúlofaður indælli ungri
stúlku sem liefir gert mjer mikinn
greiða í kvöld. Til endurgjalds ætla
jeg að gera yður greiða". Hann dró
blað upp úr vasa sínum og benti á
fyrirsögn. „Langar yður til að eignast
þrjú hundruð pund og hramsa al-
ræmdan glæpamann?“
Felton góndi eins og flón á gest-
inn.
„Þetta er jeg“, svaraði maðurinn,
ofurlitið liás. „Jeg braust út úr fang-
elsi fyrir hálfum mánuSi, náði! í pen-
inga og naut lífsins. Nú er það búið.
Jeg get ekki dulist lengur. Tveir am-
eríkanslcir leynilögreglumenn, sem
hafa samband við Scotland Yard
liandtaka mig i nótt. En jeg vil ekki
selja mig svo ódýrt. Mjer geðjast vel
að þessu, að fje skuli vera sett til
höfuðs mjer. Það er hægt að gera
sjer mat úr þvi. Ef yður langar til
að handtaka mig þá ....“
Felton hafði snúið baki að dyrun-
um.
„Nei“, hrópaði hinn. „Ekki svona.
Jeg gæti drepið yður á einni mínútu
ef jeg vildi og þá væri leiðin opin út.
Við verðum að gera þetta öðruvísi.
Þjer verðið að fara eftir fyrirsögn
minni. Eftir korter verð jeg á Tower-
brúnni. Þjer eigið að elta mig, ná í
mig og skrifa um, þetta í blöðunum.
Farið þjer burt frá hurðinni.
Felton hlýddi.
„OpniS þjer liurðina“, skipaði
strokufanginn.
„En — en —“ stamaði Felton.
„Ef þjer viljið fá þrjú hundruð
pundin þá verðið þjer að hlýða mjer.
Gerið eins og jeg hefi sagt. Þjer fáið
engin verðlaun ef þjer kallið á lög-
regluna til að hjálpa yður“.
Þegar David Poynton hafði stað-
næmst á brúnni kveikti hann sjer í
síðustu góðu sígarettunni sinni. Svo
kom hann auga á unga manninn und-
ir einu götuljóskerinu. Hann færði
sig nær og nær. Poynton gat ekki aS
sjer gert að hugsa til ungu stúlkunnar
„Hún var yndisleg“, tautaði hann.
„Jeg vona aS hún verði gæfusöm“.
Hann dró að sjer langan teyg úr
sigarettunni og gekk rólega i áttina
til Feltons.
íialska stjórnin hefir efnt til sam-
kepni um bestu greinina um ítaliu.
ætlaða til þess að draga ferðainenn
lil landsins. Greinarnar mega vera
á hvaða tungumáli, sem er, einnig
ctiopisku. Verðlaunin eru 25.000 líra.
-------------------x----
í Bretlandi hefir nýlega komist upp
um mann, sem Ijest vera prestur og
gekk klæddur eins og prestar þar
í landi gera, að hann hefir svikið
stórar fjárhæðir út úr kvenfólki, sem
hann hafði lofað að giftast.
LJETTUR KJÓLL EN SKJÓLLÍTILL.
Þessi kjóll er einkum ætlaður
þeim, sem dvelja á baðstöðum og
í lilýrra loftslagi en hjer er að jafn-
Víða í borguin erlendis eru menn
farnir að „járna“ hesta með togleð-
urskeifum. HávaSinn í stórborgunum
aði. Hann er úr Ijósu ljerefti og ein-
kennilegastur fyrir liálskragann, sem
heldur honum uppi.
hefir minkað við þetta og það kvað
vera jafnvel ódýrara en venjulegar
járnskeifur.