Fálkinn - 02.01.1937, Blaðsíða 6

ö
F Á L K I N N
Brandon Fleming:
Til borðs með dauðanum.
Það eru margar leiðir lil þess að
ræna samborgara sína lífi, og James
Garside hugsaði sig vel mn, áður
en hann tók endanlega ákvörðun.
En þegar hann loks hafði ákveðið
sig, einbeitti hann huga sínum öll-
um að því, að gera áform sitt svo
fullkomið sem unt væri — því að
eitt var það, sem hann umfram alt
vildi forð'ast og það var að vera
dregin fyrir lög og dóm og sakaður
um morð.
Hann hafði tvær veigamiklar á-
stæður til að svifta Mmider lífi. Hin
fyrri og veigameiri var sú, að Mand-
er hafði alveg upp úr þurru farið að
hafa áhuga á því, að kynna sjer sinn
eigin fjárhag, en þetta muni óhjá-
kvæmilega hafa það í för með sjer,
að reikningarnir sem Garside hafði
falsað mundu verða rannsakaðir og
koma því upp að Garside liafði sól-
undað mestu af eignum skjólstæðings
síns. Og það er nú einu sinni svo, að
lögin eru harðhent við málaflutnings-
menn, sem stela fje skjólstæðinga
sinna úr eigin hendi. — Hin ástæð-
an var sú, að hann var bráð-ástfang-
inn af konu Manders.
Fyrir þremur dögum hafði hún
lcomið á skrifstofu hans. Hann átti
erfitt með að skilgreina sjer tilfinn-
ingar sínar í garð þessarar ungu og
cinkennilegu konu með föla andlit-
ið, blóðrauðU varirnar og dökku,
geislandi augun — því að bak við
ástríðufulla ást hans var einskonar
kvíðatilfinning, sem nálgaðist hatur.
Hann var hræddur við liana en ó-
stjórnlega töfraður af henni um leið.
Hún sat í hægindastólnum við end-
ann á skrifborðinu hans og um leið
og hún reykti vindiing, talaði hún
um hluti, sem eigi komu málinu við.
Þetta var i fyrsta skifti sem hún
kom til hans ein — honum var ekki
ljóst í hvaða erindum hún kom. Svo
liallaði hún sjer alt i einu fram í
hægindastólnum lága og sagði:
— MaoUrinn minn kemur hingað
til að tala við yður einhverntíma í
vikunni. Er það ekki á fimtudaginn?
Garside hrökk við og hann sneri
sjer undan i stólnum til þess að
leyna furðu sinni, en hún hafði ekki
horft á hann. Hann ljet eins og hann
væri að rýna í minnisbókina sína.
— Já. Á fimtudaginn klukkan þrjú.
Hún tók nýjan vindling úr öskjunni
sem hann hafði sett lijá henni á
borðið. Hann stóð upp til að kveikja
í hjá henni, en hún benti honum að
sitja.
—- Verið þjer ekki að hafa fyrir
því. Jeg vil helst kveikja í hjá mjer
sjálf. Hann skrifaði yður, var ekki
svo?
— Já, sagði Garside.
Hún andaði hægt að sjer reyknum
úr vindlingnum.
— Og sagði yður í hvaða erind-
um hann kæmi?
Garside rjetti ósjálfrátt úr sjer í
stólnum.
— Já, sagði hann aftur.
Þá tók hann alt í einu eftir, að
hún starði á hann, og hann skildi
að hún hafði getið sjer rjett til —
að heimsókn Manders mundi fletta
ofan af því, að Garside hafði árum
saman haft af honum stórfje. Hann
var nokkurnveginn viss um, að Mand-
er sjálfan mundi ekki gruna neitt, en
fyrir honum vekti það eitt að' fá að
vita, hvernig fjárhagur sinn væri,
og í hverskonar verðbrjefum fje hans
væri. Hún hjelt honum föstum með
augnaráðinu. Eitt augnablik var hon-
um varnað hreifingar og máls.
Án þess að mæla orð stóð Inín
upp og bjóst til að fara. Hún hvorki
kastaði á hann kveðju nje rjetti hon-
um hendina. Hann stóð ósjálfrátt
upp til að fylgja henni til dyra. Svo
staðnæmdust þau loks á miðju gólfi,
hlið við hlið — og augnabliki síðar
var hún í faðmi hans og varir þeirra
mættust í löngum, ástríðuþrungniun
kossi — og hann skildi að hún vissi,
að hann æltaði að drepa Mander, og
að hún beitti sterkum og ósveigjan-
legum vilja sínum til að fá hann til
að gera það.
Svo hafði hú,n slitið sig af honum
og þotið út úr stofunni án þess að
mæla orð — og án þess að líta við.
X-T ANN tók lykil upp úr vasanum
og tók fram ofurlitla pappadós. —
Opnaði hana varlega, tók upp eitt-
hvað áhaldsskrífli og lagði á borðið
fyrir framan sig — litla rauðgula
málmsprautu.
Um stund sat hann hreyfingarlaus
og horfði á hana. Þetta var þægilegt
áhald þó það væri ekki stórt — og
það átti að gera enda á lifi Manders
á þann hátt að engin grunur gæti
fallið á Garside.
Hann tók hana upp af borðinu.
Hún komst fyrir í lófa hans og þegar
hann hjelt henni á vissan hátt gat
ekki nokkur maður sjeð liana. Með
því að hreyfa þumalfingurinn þann-
ig að enginn tæki eftir gat hann
spýtt litlausum vökva á hvað sem
var innan tveggja feta fjarlægðar. Ef
maður æfði sig nokkrum sinnum gat
maður liæft með fullri nákvæmni —
og Garside hafði æft sig oft, og lengi
í hvert sinn. Hann hafði fylt spraut-
una rauðum vökva og miðað henni á
lítinn brauðbita í nokkra þumlunga
fjarlægð. Rauði vökvinn sýndi að
hann hafði ekki mist marks. Og
þegar drepandi eitur væri notað í
stað rauða vökvans þá ....
Hann lagði sprautuna í öskjuna og
læsti hana aftur niðri i skúffu.
Tyr ANDER hafði kynst konu sinni
erlendis og gifst henni þar og
nú voru þau nýkomin til Englands
eftir að liafa verið gift í tvö ár.
Hjónaband þeirra var alt annað en
hamingjusamt. Hann hafði í fyrstu
verið mjög ástfanginn af henni, en
eftir nokkra mánuði fór að brydda
á því, að öðru máli væri að gegna
um hana. Hún hafði gifst peningun-
um hans og reyndi ekki að dylja þá
staðreynd.
Nú voru þau komin aftur til Eng-
lands og liún hafði verið kynt
Garside. Við fyrstu samfundi þeirra
hafði hún sjeð hver inaðurinn var.
Hún var gædd sterku hugboði, sem
margar konur hafa og hún var fljót
að sjá gegnum hann. Hún sá það svo
öinurlega skýrt, að Garside hafði
lengi fjeflett manninn hennar. Hún
skildi líka að hann mundi fremur
fremja morð en þola refsingu þá sem
biði hans, ef svik hans kæmust upp.
Hún var gædd óvenjulega skarpri
hugsun. Hana langaði til að komast
yfir peninga mannsins síns — sjálfan
hann var henni öldungis sama um.
Það lá við að hún hataði hann — og
nú eygði hún úrræði til þess að
losna við hann .......
Þvi fór fjarri að hún væri ást-
fanginn af Garside — þó að hún
Ijeti hann lifa í þeirri trú. Hún gerði
alt til að æsa tilfinningar hans og
smámsaman æstust svo ástríður hans,
að þær urðti eins og eldur. Það eina
sem hún átti nú ógert var að fá
Mander til að skeyta um fjármál sin
og tala um þau við Garside. Hún
vissi að Garside mundi verða milli
heims og helju af hræðslu við að
svik hans kæmust upp, þegar Mander
kæmi tit hans og í örvæntingu sinni
mundi hann fúslega fremja morð.
Garside vissi það rjett, að Mander
treysti honum i blindni. Honum
mundi ekki hvarfla það í hug, að
ungi lögfræðingurinn hafði fjeflett
hann látlaust síðan hann tók við
umsjá föðurarfs hans. Á yfirborðinu
virtist alt vera í reglu hjá Garside.
Aldrei hafði neitt á milli b'orið og
altaf var nóg til af reiðufje. Mander
var flón i fjármálum. lionum leidd-
ust allir reikningar, en hann kunni
vel skil á bókfærslu, ef hann nenti
að líta ó reikningsfærsluna á annað
borð.
Mander hafði orðið talsvert for-
viða þegar kona lians stakk upp á
því við hann — formsins vegna —
að atliuga hvernig peningum lians
væri ráðstafað og hve mikið hann
ætti. Hún hafði beitt allri kænsku
sinni þegar hún bar þetta mál fram
— auðvitað efaðist hún ekld um trú-
mensku Garside, en það væri ekki
nema eðlilegt, aS maður sem ætti
miklar jarðeignir og stórfje í pen-
ingum, vissi um sinn eigin liag —
það væri blátt ófram skylda hans.
Og svo sprakk blaðran einn morg-
uninn — er tilkynningin lcom um, að
Mander vildi athuga reikninga lög-
fræðingsins ásamt sínum eigin ráðu-
naut — í brjefinu var stungið upp á
einhverjum degi í næstu viku. Þetta
brjef var versta ófallið sem Garside
liafði nokkurntín^a fengið. Það þýddi
ekki að reyna að fresta lieimsókn-
inni, það mundi aðeins vekja grun
Manders. Þessa fáu daga gat Gar-
side ómögulega útvegað sjer fje til að
hæta upp sjóðþurðina — óhjákvæmi-
lega kæmist hún upp, og hann þekti
Manders svo vel að hann vissi, að hjá
honum var ekki miskunnar að vænta.
Og svo var hin ástríðufulla tilfinn-
ing lians til konu Manders — tvær
góðar ástæður til að drepa Mander.
TWT ANDER var vanur að eta há-
degisverð á dýrum matstað í
Westend; þar var jafnan víst borð
lianda lionum í afskektu og kyrru
horni. Honum þótti skrítið, að sjá
Garside sitja við borð skamt frá, er
hann kom inn í hinn skrautlega veit-
ingasal. Þeir kinkuðu kolli livor til
annars og Mander gekk að sínu
borði. Gerside drakk út úr kaffiboll-
anum sínum i skyndi og bað um
reikninginn. Hann sagði þjóninum,
að hann ætti annríkt — ætti að tala
við mann á tilsettum tíma.
Mander hafði beðið um hádegis-
verðinn sinn og las í blaði meðan
hann beið. Þá kom Garside að borð-
inu, á leið út. Þeir heilsuðust með
handabandi.
— Þjer lítið svei mjer vel út núna,
sagði Garside.
Mander lagði frá sjer blaðið.
— Mjer líður líka prýðilega. Mjer
þykir vænt um að vera kominn til
Englands aftur. Hann benti á stól
hinumegin við borðið. — Tyllið þjer
yður sem snöggvast!
— Því miður má jeg ekki vera að
því, svaraði Garside. Jeg á að hitta
skjólstæðing ó tilsettum tíma á skrif-
stofunni minni. Meðan jeg man: jeg
hringdi til yðar á mánudaginn og Ijet
skila, að mjer væri mjög hentugt ef
þjer kæmuð á fimtudag. Fenguð þjer
boðin?
Mander kinkaði kolli. — Já, þakka
yður fyrir. Klukkan hólfþrjú.
Garside studdi hendinni ljett ó
horðbrúnina rjett hjá litlum diski
sem stóð til vinstri við Mander, með
einni sneið af fransbrauði. Það var
ómögulegt að nokkur maður gæti
liafa sjeð liann hreyfa þumalfingur-
inn.
— Mjer þótti vænt um brjefið yð-
ar, sagði hann. Það er mál til komið,
að þjer farið að sinna fjármálum
yðar, Mig hefir oft langað, að þjer
væruð kominn og jeg gæti talað við
yður, meðan þjer voruð erlendis. Nú
vona jeg að þjer farið að hafa hönd
í bagga sjólfur.
Hann dró að sjer liendina af borð-
brúninni og stakk henni i vasann.
— Jeg skal hafa alla reikningana
(ilbúna handa yður á fimtudaginu,
sagði hann. — 1 guðs friði.
— Verið þjer sælir. Við sjáumst ó
fimludag, sagði Mander.
Garside gekk hvatlega út úr saln-
um, rjetti fatagætinum númer meö
rólegri hendi, fór í yfirhöfnina og
ýtti vinduhurðinni og gekk út.
Hann var hreykinn af þvi hve ró-
legur hann hafði verið. Hann liafði
drepið Mander. Eftir tvo tíma væri
hann liðið lík. Hann mundi verða
farinn úr veitingastaðnum áður og
í klúbbinn sinn. Eitrið var hæg-
drepandi — en örugt. Hann hafði
fengið það í Suður-Ameríku áður en
hann fór hem þaðan til að taka við
lögfræðistofu föður síns. Eitrið var
gert af villimönnum við Amazon, úr
jurtarótum, hann hafði fengið glas
af þvi með sjer að gamni sínu. Eftir
að hann hafði fylt sprautuna helti
hann afganginum af eitrinu niður.
Hann fylgdi hinni nákvæmu, áætl-
un sinni út í æsar og gekk ineðfram
Thames Embankment. Á leiðinni
skrúfaði hann sprautuna i þrent og
þegar hann var kominn fram ó ár
bakkann fleygði hann sprautustútn-
um í ána. Svo kveikti hann sjer í
vindlingi og gekk niður ó næstu graf-
brautarstöð og keypti sjer farmiða
til Mansion House. Hann gekk inn í
tóman I. flokks klefa og þegar lestin
ók inn í jarðgöngin fleygði hann
sprautubelgnum út um opin glugg-
ann. Þegar hann hafði ekið fram hjá
tveimur næstu stöðvum fleygði hann
síðasta partinum af sprautunni út um
gluggann. Hann steig út úr lestinni
við Mansion House og tók strætis-
vagn til baka á skrifstofu sina í
Lincoln Inn Field.
TJANN sat við skrifboðið sitt og
reyndi að vinna. En honum
var ómögulegt að festa hugann við
neitt. Hafði honum gleymst nokkuð?
Hafði hann látið eftir sig nokkur
vegsummerki? Hann rakti viðburð-
ina í huganum, livað eftir annað. —
Nei, honmn hafði í engu skjátlast.
Tíminn leið, klukkustund — tvær.
Nú hlaut þetta að vera afstaðið.
Skyldi nokkuð koma um andlátið í
kvöldblöðunum? Auðvitað hlaut nún
að vita um það núna ....
Klukkan sló fimm — eftir liólftíma
ætlaði hann að fara af skrifstofunni.
Það var barið að dyrum og skrifstofu
þjónn kom í gættina og sagði:
— Fay, glæpamálanjósnari frá
Scotland Yard spyr hvort hann megi
tala við yður.
Garside hrökk við. Kaldur sviti
braust fram á enni hans. Með mikl-
umerfiðismunum tókst honum að
leyna fleti sínum.
— Látið þjer liann koma inn!
Meðán Garside var einn kveikti
hann sjer í vindlingi og flýtti sjer
að þurka af sjer svitann. Hann hafði
tæplega komið klútnum í vasann þeg-
ar hurðin opnaðist aftur og hár,
teinrjettur maður kom inn í skrif-
slofuna, Garside stóð upp.
— Góðan daginn, hr. Fay, sagði
hann og brosti alúðlega.