Fálkinn - 02.01.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
— Góðan daginn, herra.
Garside benti á hægindastólinn við
hliðina á skrifborðnu. — Viljið þjer
ekki fá yður sæti. Hvað get jeg gert
fyrir yður?
Fulltruinn settist i lága stólinn og
kveikli í vindlingi, sem Garside bauð
honum. — Þjer eruð lögfræðingur
mr. Manders, spurði hann rólega.
— Já, jeg hefi verið það í nokkur ár.
— Með leyfi að spyrja, hvenær sá-
uð þjer hann /seinast?
— í dag um hádegi í Jonia veit-
ingaliúsinu. Jeg staðnæmdist sem
snöggvast við borðið hans og lalaði
við ha'nn, um leið og jeg fór út, svar-
aði Garside rólega.
— Um hvert leyti var það?
— .leg býst við að klukkan hafi
verið rúmlega hálfeitt.
— Var Mander farinn að borða
þegar þjer töluðuð við hann?
— Nei hann var nýhúinn að hiðja
um matinn. En hversvegna spyrjið
þjer að öilu þessu. Er nokkuð að?
Nú leit fulltrúinn beint á hann: —
Já, jeg flyt yður slæm tíðindi býst
jeg við.
— Hvað hefir komið fyrir? spurði
Garside ákafur.
— Eitur! svaraði fulltrúinn stutt.
— Eitur? Garside hrökk hálfa leið
upp úr stóhium. — Þjer, þjer segið
ekki að maðurinn hafi--------Heyrið
þjer, hvað hefir gerst?
Fulltrúinn horfði á hann án þess
að svara.
— Er yður alvara, að maðurinn
hafi fyrirfarið sjer? Það er óhugs-
andi?
— Hjer er ekki um sjálfsmorð að
ræða heldur morff! svaraði hinn.
— Morð? endurtók Garside ótta-
skelfdur. — Það er óhugsanlegt.
Hver mundi hafa viljað myrða hann?
— Einhver hefir gert það — og
það er þaulhugsað morð. Eitrið lief-
ir verið setl i hrauðsneið, sem iá
lijá diskinum hans.
— Hvernig var það hægt, án þess
að hann tæki eftir þvi?
— Það er eitt af því, sem jeg liefi
ekki komist fyrir ennþá — en jeg
vona að jeg fái ráðningu þeirrar gálu
bráðum.
Það var með mestu erfiðismunum.
að Garside tókst að hafa stjórn á
sjer. Ógnarkvíði greip hann — ægi-
leg hætta vofði yfir honum.
— Hvaðan vilið þjer, að hrauðið
var eitrað. Var nokkuð eftir af því?
— Nei, það liafði verið etið upp til
ágna.
— Hvernig getið þjer þá vitað það?
— Það gat ekki verið annað en
brauðið, því að það var það eina
ætiiega sem var á borðinu, meðan
þjer voruð þar.
— Meðan jeg — jqg var þar? end-
urtók Garside náfölur og skjálfandi.
— Já, svaraði fulltrúinn stutt.
— Viljið þjer gera svo vel að út-
skýra það, sem þjer segið?
— Auðvitað. Fulltrúinn þrýsti
vindlingastúfnum á öskubakkann.
Meðan þjer stóðuð við borð Mand-
er tókst yður á einhvern hátt að
lauma eitrinu á diskinn hans, svo
miklu að það riði lronum að fullu.
— Þjer eruð brjálaður! Bandóður!
Garside spratt upp af stólnum. —
Hvernig dirfist þjer að koma með
svona órökstudda ásökun?
Fulltrúinn stóð líka upp.
— Þjer hafið ekki vott af sönnun,
öskraði Garside. — Þorið þjer ....
— Lítið þjer á, mr. Garside, sagði
fulltrúinn rólega. — Það skeði dá-
litið merkilegt, rjett eftir að þjer vor
uð farinn út — lítið óvænt atvik,
sem getur kollvarpað sniðugustu á-
formum .... Frú Mander vantaði
peninga lil einhvers, sem lnin ætiaði
að kaupa í dag„ og af því að hún
vissi, að maðurinn hennar var van-
ur að eta hádegisverð í Ionia þá fór
hún þangað, til að hiðja hann um,
að skrifa sjer ávísun. Auðvitað bað
HULDA:
SÍÐH
Hver var Síðhetta? Bændurn-
ir í Sandahverfi þektu hana vel
og margur ferðamaðurinn hafði
komist i kynni við liana er hann
fór yfir vötnin og eyðisandana,
fylgdarlaus og fáráður. Þá har
það löngum við, er honum fanst
komið í örvænt efni fyrir sjer,
að Síðhetta var þar alt í einu
komin, með kertaljós og hók í
liendi — og benti honum á þá
einu leið, sem var fær í það
skiftið. Og oft vissi hinn fram-
andi maður eigi hvernig þetta
alt fór að verða. Hann starði til
haka vfir hinar miklu ófærur
er hann hafði farið, strauk sjer
um ennið og reyndi að átta sig'.
Göfugmannleg kona liafði .alt í
eiiiu verið komin til ltans mitt
i sandbleytunum og beindi hesti
hans yfir alt eyðilandið og vötn-
in eftir færum leiðum, líkast
því, sem lienni væri kunnugt
um livern blett og livern smá-
poll í vatnalandinu. Svo livarf
hún til baka. — Ferðamaðurinn
fylgdi með þakklátum og und-
urslegnum augum ljósinu lienn-
ar, meðan það fjarlægðist æ og
æ, uns það hvarf hinumegin
l’oráttuvatna og bleytusanda,
sunna.n í hæðunum er höfðu
skýlt nunnuklaustri og kirkju
áður en elds um brot lögðu í
evði þetta mikla lijerað. — Og
mörgum hvarflaði í huga, að
hin góða vera, er hafði fylgt
lionum yfir lífshættuleið, væri
svipur einhverrar ágætrar syst-
ui' er hefði lifað i klaustrinu,
endur fyrir löngu. Sviplíkt
þessu hugsuðu og bændurnir i
Sandahverfi. Þeir þektu aðeins
Síðliettu miklu betur en ferða-
mennirnir. í þeirra augum var
hún trygðavinur, er þeir áttu
þarna í Klausturbæðunum, hinu
hann hana að borða með sjer. Rjett
þegar þau ætluðu að fara að borða
kvartaði liún um dragsúg, svo hann
liafði sætaskifti við liana.
Fulltrúinn sá angistardrættina í
andliti Garside og að tryllingsleg
skelfing skein úr augum hans.
— Svo að frú Mander borðaði eitr-
aða brauðið en ekki maðúrinn henn-
ai — og [í/!ó, mr. Garside ....
Orvæntingaróp þrýstist út á milli
þurra varanna á Garside.
— Áður en hún dó, sagði hún
mánninum sinum nægilega mikið til
jiess, að málið er nú öllum opið. —
Öpið kafnaði í kverkunum á Gar-
side um leið og hann hnje meðvit-
undarlaus á gólfið.
(’i EÐ VEIKR AH ÆLI 1 ögr e glun n -
ar i Broadmore er fangi, sem
þjáist af einkennilegri óbeit. Hann
verður að matast einn, því að ef
hann sjer brauð þá tryllist hann.
Hann er í deild þeirra, sem þjást af
ólæknandi geðveiki.
ETTA
megin veglausra vatna og
sanda.
Svo bar við kvöld eilt síðla
liausls, að piltur úr Sanda-
hverfi var aleinn á ferð vestur
yfir hið mikla eyðiland. Veður
var stilt, en þungt brimhljóð
úti við sandana. Pilturinn var
öllum leiðum kunnur, ef leiðir
geta kallast á slíkum slóðum.
Hann reið hægt ljet hestinn
ráða að mestu og var sem hann
væri annars hugar. Og það var
hann. Fyrir augum hans stóð
ein mynd — svijiur ungrar
konu. í eyrum hans kvað við
ein rödd — málrómur hennar,
sem hann hafði kvatt grátandi
utan við tún á Staðargrund.
stærsta og rikasta býli sýslunn-
ar. Sjálfur var hann ekki annað
en umkomulaus piltur og var
nú að leggja út í heiminn, lil
þess að verða mikill maður og
samboðinn lieimasætunni á
Staðargrund.
Pjelur — því svo bjet pillur-
inn — var fyr en varði hálin-
aður yfir sandana. Vötnin voru
fallin niður eftir fyrstu frostin
og litill vandi fyrir vel kunn-
ugan mann á góðum vatnahesti
að komast leiðar sinnar. Dauft
lunglskin nægði Pjetri og Frosta
hans á þessum óljósu sanda-
leiðum.
En er vestur undir Klaustur-
hæðarnar dró og vötnin voru
mjög að þrotum komin, stans-
aði Frosti all í einu, bljes og
stappaði fótum. Og í sömu svif-
um sá Pjetur Síðhettu í fyrsta
sinn á æfinni. Ilún stóð þarna
spölkorn til ldiðar, með kerta-
ljósið og bænabókina. Svartur
kyrtill huldi hana alla og á
lírjóstinu lilikaði á silfurkross,
mikinn og fornan. Hún brá
ljósi sínu á loft og benti Pjetri
með hinni hendinni að koma á
eftir sjer. Pétur vjek hestinum
í áttina til hinnar góðu fylgdar-
veru. Var Frosti nú hinn pipr-
asti og hjelt ótrauður í þá átt
sem veran benti þeim. Hún var
var altaf spölkorn á undan. Sá
Pjetur nú glöggt við glampann
af tunglinu blika á foráttu-
djúpan hyl, einmitt þar sem
hann hafði ætlað sjer að fara.
Því hafði Frosti stansað og þvi
liafði Síðlietta komið honum til
hjálpar. Hann hafði ekki augun
af fylgdarkonu sinni. Hún var
fremur smávaxin, en ljett á
fæti. Svört hetta með hvítri
rönd yfir enninu liuldi höf-
uðið; fjell skuggi til hálfs fram
yfir andlitið. En yfir hettunni
lá þunn, svört slæða, sem fjell
niður um axlirnar og bakið;
bærðist hún hægt fyrir golunni.
Jeg skal aldrei sleppa augunum
af þjer, Síðhetta mín, og sjá
hvert þú liverfur þegar til
Klauslurhæða kemur, hugsaði
Pjetur. Þannig lijeldu þau nú
áfram uns sandbleyturnar voru
þrotnar en melar og lægðir með
niðurföllnum ís tóku við. Altaf
hækkuðu melarnir, og drögin
milli þeirra urð.u sífelt dýpri og
verri yfirferðar. Síðhetta tók
að sneiða upp melana og forð-
ast gildrögin. Loks tók við lang-
ur og öldóttur melur, með stór-
um björgum hjer og þar. Höfðu
eldheit vatnsföllin kastað þess-
um björgum út um alt hálend-
ið, endur fyrir löngu. Á þessum
eyðilegu hæðum, stráðum gríð-
armiklum grjótferlíkjum, hafði
forðum staðið fagurt og ríkt
nunnuklaustur með kirkju og
ólal útbyggingum. Þetta voru
Klausturhæðirnar.
Pjetur var orðinn dauðþreytl-
ur í augunum af því að stara
svona stöðugt á Síðhettu, en
vildi ekki gefast upp. Framund-
an var aflíðandi slakki eða dal-
ur í hæðirnar. Þarna inst í þess-
um eyðilega slakka, sem nú var
ekki annað en klettunv stráður
sandur, hafði klausturþorpið
áður meir fróað augum ferða-
mannsins. Þar hafði það staðið
undir fagurgrænni lilíð með
hvítum lækjarfossi, vafið tún-
gresi og skógarkjarri. Upp frá
rólegum reykháfum þess hafði
sætur ilmur kurlaðra birki-
greina og vindþurkaðs fjall-
drapa laðað langferðafólk að
garði. Og ómur klausturklukkn-
anna vísaði mörgum viltum og
þreyttum leið að þessum frið-
sæla stað.
Alt í einu hnaut Frosti á bæði
lmjen. Pjetur hentist fram á
makka. Þegar þeir Frosti risu
upp á ný var Siðhetta horfin.
Pjetur starði og starði umhverf-
is sig, en sá liana livergi. Hún
hafði verið komin inst á hæðar-
slakkann þegar Frosti hnaut og
Pjetur misti sjónar á henni.
Pjetur fór af baki og leiddi
læst sinn inn slakkann, hljóður
og hugsandi. Frosti var orðinn
lúinn og Pjetur ætlaði sjer að
láta fyrirberast þarna í Klaust-
urhæðunum, uns birta tæki.
Hann staðnæmdist þar, sem
honum fanst að Síðhetta hefði
horfið, spretti af liestinum, tók
langsekk sinn og. losaði á jörð-
ina fagurgræna töðuvisk úr öðr-
um enda pokans. „Þetta er nú
lítið, en verður að nægja þjer,
Frosti minn“, mælti hann vin-
gjarnlega við hestinn og klapp-
aði honum. Síðan leysti liann
frá hinum enda pokans, dró
fram nesti sitt, settist á lágan
slein og tók að snæða. — Er
þeir Frosti voru mettir bjóst
Pjetur um til næturinnar. Hann
batt beislinu um háls Frosta og
leiddi liann með sjer inst í
slakkann, þar var lækjarsitra
Framh. ú bls. 13.