Fálkinn - 02.01.1937, Page 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið samanl
1 ..........................
2 .........................
3 .........................
4 .........................
5 .........................
6 .........................
7 .........................
8 .........................
9 .........................
10 ........................
11..........................
12..........................
a—að—an—an—ann—as—as—at—at
—er—gran—i—ít—lask—líf—lúk—ó
sóð—tal—tót—ræ—n—u—ur—veð—
yrt—yrt
1. Óþrifinn.
2. Ófjeti.
3. —nt, lifandi.
4. t. d. rok.
5. Skammað.
6. Reit guðspjall.
7. frægur taflmaður.
8. skammaðu!
9. Bergtegund.
10. Ávöxtur.
11. Segðu!
12. Kvenheiti.
Samstöfurnar eru alls 22 og á að
setja þær saman í 12 orð í samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir í orð-
um, taldir ofan frá og niður og öfl-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp, myndi nöfn tveggja gatna í
Reykjavik.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem i, a sein
á, o sem ó og u sem ú.
SÍÐHETTA
Framh. af bls. ‘7.
milli klettanna, npg til þess að
maður og hestur gátu svalað
þorsta sínum. Er þeir höfðu
gert það, svipaðist Pjetur um í
næturkyrðinni. Honum varð lit-
ið upp skriðurnar og hrjóstrin,
er risu nær því þverhak upp frá
slakkanum þar sem hann stóð.
Parna liafði áður fyr verið fag-
urgræn hlíð með fallegum herg-
vatnsfossi; en nú var ekkert að
sjá nema eldhrunnið grjótið og
þessa vesælu lindarsitru. Frosti
saup dapurlega hregg og krafs-
aði öðrum framfætinum ofan i
sandmölina. „Ivomdu“, mælti
Pétur vingjarnlega, „Þjer er
mál á hvildinni“. Og liann leiddi
hestinn spölkorn til haka þang-
að sem hann hafði skilið við
reiðtýgi sín og malpoka. Upp
úr vasa sínuin lók liann snæris-
spotta all-langan og festi við
heislið, sem var brugðið um
liáls Frosta. Síðan lók hann
hnakk sinn, lagði liann upp við
stein, breiddi malpokann á
jörðina og lagðist sjálfur lil
hvíldar á liann, en hafði lniakk-
inn sinn undir höfðinu. Um
hönd sjer brá liann tjóðurbandi
Frosta, sem lagðist einnig lil
hvildar við lilið húshónda sins
eftir nokkra snúninga og krafs.
Nóttin var svöl og Pjetur
vafði fast að sjer yfirhöfninni.
Hann gat ekki sofnað. Hugur
hans var óvanalega ríkur af at-
burðum og stórum áætlunum.
Kveðjuorð unnustu hans ljetu
grátblítt í eyrum hans. Mynd
hennar birtist honum bak við
lokuð augu. Og fyrir sjónum
lians stóð Síðlietta með ljósið
og hænabókina. Það hlaut að
vera góðs viti að /iún skyldi
veila honum fulltingi silt nú, er
hann lagði af stað út í heiminn
(il þess að vinna sjer fje og
frægð. Hversvegna skyldi
annars þessi göfuga sál vera
enn á reiki hjer á eyðislóðum
jarðar? Á himinsælu átti hún
vafalaust kosl allar stundir.
Var það fórnfús kærleikurinn
einn, sem dró liana liingað til
hjargar syndugum mönnum?
Hvað mundi nú híða lians
sjálfs úli í víðri veröld? Hve
lengi þyrfti hann að vinna til
Rakelar sinnar? Það var annars
einkennilegt, að hún skyldi
heita Rakel. — ------
Pjetur sofnaði loks út frá
þessum hugsunum.
Frh. i næsta blaði.
t Allt meö íslenskum skipuin! ^
Hann skók hausinn. „Það er ljóta sagan.
Nokkrum árum áður en hún fór að slarfa
hjá Wynand, sat hún inni sex mánuði fyrir
fjárkúgun veslur í Cleveland, og þá var hún
undir nafninu Rhode Stewart“.
„Haldið þjer að Wynand hafi vitað
þetta?“
„Spyrjið þjer mig ekki að því. Jeg get
ekki hugsað mjer, að hann hefði sett hana
yfir alla þessa peninga, ef hann liefði vitað
það, en annars er ómögulegt að segja um
það. Þeir segja, að hann hafi verið á eftir
henni, og þá veit maður hvernig karlmenn-
irnir eru. Ilún var lika í þingum við þenn-
an Shep Morelli og strákana hans“.
„Hafið þið yfirleitt nokkrar sannanir gegn
honum?“ spurði jeg.
„Nei ekki í þessu máli“, sagði hann ang-
urvær, en við viljum gjarnan ná í liann af
öðrum ástæðunr“. Hann hnyklaði sandlitu
augabrúnirnar. „Jeg vildi óska að jeg vissi
hver sendi hann til yðar. Auðvilað geta þess-
ir „kokkar“ fundið upp á sínu af hverju, en
samt vildi jeg gjarnan vita um þetta“.
„Jeg hefi sagt yður alt, sem jég vissi“.
„Það efast jeg ekki um“, sagði hann með
einlægni. Hann sneri sjer að Noru. „Jeg
vona að yður finnist við ekki of harðleiknir
við hann, en þjer skiljið, að maður verð-
ur —“
Nora brosti og sagði, að liún skildi þetta
vel, og helti svo kaffi í bollann lrans.
„Hjartans þakkir, frú“.
„Hvað er „kokkur“?“ spurði hún.
„Kókaínisti".
Hún starði á mig. „Var Morelli það?“
„Alveg úttroðinn“, sagði jeg.
„Af hverju sagðirðu mjer það ekki?“
stundi hún. „Jeg hefi alveg farið á mis við
þetta“. Hún stóð upp frá borðinu til að
svara i símann.
Guild spurði: „Ætlið þjer að kæra hann
fyrir tilræðið við yður?“
„Ekki nema þvi aðeins að ykkur sje þörf
á því“.
IJann hristi höfuðið, talaði líkt og' í hugs-
unarleysi þó sjá mætti á augum hans, að hann
hafði gát á sjer. „Jeg hugsa að við vitum
nóg um hann saml að minsta kosti i
bráðina".
„Þjer voruð að segja okkur frá stúlkunni“.
„Já“, sagði hann. „Nú jæja, við komumst
að því, að hún var býsna oft að heiman heil-
ar nætur, stundum 2—3 nætur í röð. Það
var máske þegar hún var að hitta Wynand.
Jeg veit það ekki. Við höfum ekki getað
fundið nein göt í þessari frásögn Morellis,
að hann hafi ekki sjeð liana i þrjá mánuði.
Hvað sjáið þjer í þessu?“
„Það sama eins og þjer“, sagði jeg. „Það
eru um það hil þrír mánuðir, siðan Wynand
fór. Máske er hægt að ráða eitthvað af því,
máske ekki“.
Nora kom inn og sagði, að Harrison Quinn
væri í símanum. Hann segðist hafa komið
einhverjum verðbrjefum í peninga, sem tap
varð á, og svo sagði hún mjer gengið.
„Hefirðu orðið var við Dorotliy Wym
and?“ spurði jeg Quinn i símanum.
„Ekki síðan jeg skildi við hana eftir að
jeg heimsótti ykkur, en við ætlum að drekka
eocktail saman i Palm i dag. Nú man jeg
reyndar að liún bað mig um að segja þjer
ekki frá þvi. Hvað er með þessi gullnámu-
hlutabrjef, Niek. Þú ert bjáni, ef þú notar
ekki tækifærið. Þessir villimenn úr vestur-
fylkjunum hlej'pa þeim áreiðanlega í verð
undir eins og þingið kemur saman. Það er
áreiðanlegt. Og jafnvel þó að þeir geri það
ekki, þá húast allir við að þeir geri það.
Eins og jeg sagði þjer i vikunni sem leið, er
þegar farið að spá því, að fjelag eitt muni
ii
„Gott og vel“, sagði jeg og' lagði fvrir
hann að kaupa ákveðna upphæð af „Done-
Mine“ hlutabrjefum fyrir 12.
Svo skaut þvi upp í honum, að hann
hefði sjeð eitthvað í blöðunum um að jeg
hefði verið skotinn. Hann mintist mjög
lauslega á það og tók litið mark á fullvrð-
ingum mínum um, að mjer liði vel“.
„Jeg get hugsað mjer, að þetta hafi i för
með sjer, að við getum ekki komið í Ping-
pong í inarga daga“, sagði hann mjög ang-
urvær. „Heyrðu annars, þið liafið leikhús-
iniða á frumsýninguna i kvöld. Ef þið getið
ekki notað þá, vil jeg gjarnan —“
„Jú, en við notum þá. Þökk fyrir hugul-
semina“.
Hann hló og slcit sambandinu.
Þjónninn var að taka af borðinu þegar jeg
jeg kom aftur inn í dagstofuna. Guild hag-
ræddi sjer í sófanum. Nora var að segja frá:
„. . . . og jeg neyðist til að fara að heiman
árlega fyrir jólin, því að það sem eftir er af
fjölskyldunni okkar hefir jólasýki, og ef
við erum heima, kemur það og heimsækir
okkur, og svo verðum við að heimsæja það,
og Nick getur ekki afhorið þessliáttar til-
stand“. Ásta sleikti lappirnar úti í horni.
Guild leit á klukkuna. „Jeg tef yður hræði
lega. Það er ekki ætlun mín, að “
Jeg settist og sagði: „Við vorum um það
hil komnir fram að morðinu, var ekki svol>“
„Um það bil“. Hann teygði úr sjer ú sóf-
anum. „Það var föstudaginn 23., nálægt 20
minútum yfir 3 síðdegis, að frú Jorgensen
kom þangað og fann hana. Það er ekki gott
að segja, hve lengi hún hefir legið þarna í
andarslitrunum áður en hún fanst. Það eina
sem við vitum er þetta, að hún var i fullu
fjöri og svaráði i símann og síminn var