Fálkinn - 15.05.1937, Page 10

10
F Á I. K I N N
Nr. 439. Adamson 'flytur búferlum.
S k r í 11 u r.
— Góffan daginn, Emma. Getln
hverjum jeg hefi bofiiö að borða i
dag.
— Ilann pabbi tekur ekkert eftir
j>jer /)arna. ríaiih heldur bara aS
klukkan sje tuttugú mínútur yfir sjö.
Ili'tn: Þú varst heppinn, skol!-
inn þinn. Pú verður ekki votur á
bakinu.
~i_--------------------------------*
Bílviðgerðarmaðurinn, sem fór i
vist i sveit.
Marnma, aiisi er gaman að Jjvi
hvernig hún Lína og hann pabbi
kreista safan úr sítrónunnm.
— Hvað áttu við, Pjesi minn?
— Lína heldur' á sítrónunni og
pabbi kreystir svo Línu.
Fluthingsmennirnir eru fegnir nijju
stálhúsgögnuniim.
■fCT)
— Á jeg nit að senda hana með
neyðarskeyti eða geyma hana í mat-
inn i fyrramálið?
■— Jeg held jeg taki þennan hjerna.
— Ilvað eruð þjer að segja. Þetta
cr gamli hatturinn yðar!
Ástarsaga í brjefaávörpum: Há-
æruverði herra Árrnann! — Besti
herra Árinann! — Kæri herra Ár-
inann! — Kæri vinur! — Kærasti
vinur minn! — Kærasti! — Árni
minn! Elsku Árni minn!—Hjartans
elsku Árni minn! Elsku sæti góði
Addi minn! — Kæri Árni!-— Herra
Árni Ármann! — Herra minn! — ■
Erkisvin!
—; Hvaða brjef var jjað, sem jiu
ijekst áðan? sagði unga frúin við
manninn sinn. Maðurinn roðnaði.
Lofaðu mjer að sjá brjefið.
Pað er skrifað utan á það með kven-
hönd og Jni roðnaðir þegar jeg
spurði þig hvaðan það væri.
Gerðu þá svo vel, sagði mað-
urinn. — Það er reikningnr fra
saumakonunni þinni.
Það er ekki nema sjálfsagt, að
kennarar reyni að brýna fyrir nem-
endum núna á fjörefnaöldinni, hve
mikilsvert það sje að maturinn hafi
að géyma öll nauðsynleg efni. Kenn-
arinn i Keilufirði vildi fylgjast með
og heldur langan fyrirlestur í mat-
arfræði fyrir nemendurna. — Mað-
urinn verður að fá fjörefni, kolvetni
og eggjahvítuefni, annars líður hon-
um ekki vel!
Daginn eftir spyr hann einn dreg-
inn hvaða næringarefni sjeu nauð-
synlegust.
Morgunskatturinn, miðdegis-
maturinn og kvöldmaturinn, svaraði
drengurinn.
Pjetur hittir á Hótel ísland Svein
kunningja sinn, sem situr þar og er
að borða.
Svo þú borðar ekki heima hja
konunni þinni? segir Pjetur.
Nei, jeg borða oft hjerna. Það
kemur af því að konan mín nennir
ekki að búa til mat, þó að hún sje
útlærð i matreiðslu, segir Sveinn.
•leg borða líka oft á veitinga-
húsi. En það kemur af því, að konati
mín vill endilega búa til matinn, þó
hún kunni það ekki.
Ekki skil jeg í því hversvegna
hann tók Agnes en ekki hina syst-
urina.
Það kemur til af því, að hún
ér ódýrari í rekstri. Hún á afmæli
á aðfangadaginn.
Það var hringt ó lögregluvarðstof-
una seint um nótt. — Er það vafð-
stofan?
— Já, svaraði vökumaðurinn.
— Humm —hikk — hafið þið
þarha í fórum ykkar fullan mann,
sem heitir Guðjón?
— Nei, það er enginn fullur Guð-
jón hjer.
— Þá skil jeg ekki hvar jeg get
verið. Jeg er nefnilega hann Guð-
jón, en hjer sem jeg er, eru allar
dyr læstar, svo að jeg hjelt kanske
að jeg væri þar — hikk — skiljið
þjer.
Jæja, svo að þjer eruð orðinn
hundrað ára. Haldið þjer að þjer
getið lifað mörg ár enn?
Það er ekki gott að segja. Jeg
geng þó enn og á yfirleitt miklu
betra með að hreyfa mig, en þegar
jeg byrjaði hundrað árin.
Þegar jeg hjelt ræðuna þá
fóru allar viðstaddar stúlkur að
mjela sig i framan. Hvernig getur
staðið á þvi?
— Það er ekki að furða, þvi að
þú byrjaðir svona: „.... og á þess-
ori stundu þegar jeg sje svo mörg
andlit gljá og ljóma hjer í salnum“.
Nei, nú keyrir þetta kjaftæði
úr hófi. Blessaður skrúfaðu fyrir
liátalarann.
Jeg get það þvi miður ekki.
Það er konan min.