Fálkinn - 14.08.1937, Síða 6

6
F Á L K I N N
w
John Roberts:
BRÚÐARG JÖFIN.

'gEflTH SLADE átti að giftast
Cambell lávarði eftir viku.
Svo langt sem liún mundi aftur
í tímann liafði það jafnan ver-
ið einlægasta þrá hennar- að
eignast mann af aðalsætt. Cam-
!)ell lávarður var ekki sá mað-
ur, að liann giftist peningunum
út úr vandræðum, lil þess að
fá fje til að dubba upp höllina
sína eða forgylla aðalsmerkið.
Hann var nærri þvi eins ríkur
og ungfrúin frá Ameriku og'
auk þess eijikar hygginn og
greindur maður. Og all virtist
fara fram úr glæstustu vonum
Edithar - þangað til Cambell-
demanlarnir hurfu.
Hún var yfirkomin af barmi.
Hún hafði hlakkað til að bera
jiessa ættargripi á brúðkaups-
daginn sinn jtað voru dýr-
gripir, sem allar miljónir lienn-
ar gátu ekki bætt upp.
Hún var í versta skapi jiegar
hún ók um garðinn með móð-
ur sinni, sem reyndi árangurs-
laust að huglireysta hana. En
henni var upplyfting að jiví að
hitta Pryor.
Pryor var merkilegur maður,
jjví að hann bafði aldrei beðið
liennar — eins og allir hinir.
Henni var það ljóst, sem öll-
um stúlkum liefði verið ljóst i
hennar sporum, og hún skildi
ekkerl i hversvegna hann hafði
aldrei farið á fjörurnar.
Ef hann hefði gert það — en
nú var það orðið of seint fyrir
Edith að fara, að brjóta heilann
um, hvað ]já hefði orðið.
Hann samlirygðist henni inni-
lega yfir gimsteinahvarfinu og
])au töluðu saman um stund.
Þegar þau skildu horfði bann
lengi á liana og sagði svo stutt,
eins og honum var lagið:
— Þú ert blátt áfram í sorg
imi út af demantahvarfinu, Edith
Eins og þú veist þá hefi jeg tals-
verð kynni af glæpamannaheim-
inum — liver veit nema jeg
gæti komist fyrir, livað orðið
hefir af þeim. Mjer hefir altaf
þótt gaman að fást við þess-
háttar.
Hún hló — það var eitthvað í
iari þessa rólega og kalda Am-
eríkumanns, sem liafði laðað
hana.------
Blöðin voru barmafull af
frjettum um þjófnaðinn—þetta
var alt mjög á huldu. Eitt var
víst. Síðdegis á laugardaginn
liöfðu gimsteinarnir verið látn-
ir í peningaskápinn og á sunnu-
dagsmorguninn stóð skápurinn
opinn upp á gátt og allir dem-
antarnir voru horfnir.
En nú voru þeir i öðrum pen-
ingaskáp og þann skáp átti
David Salomon, gimsteinasal-
inn frægi. Salomon hafði sam-
bönd alstaðar — annars hefði
hann ekki náð i Cambell-dem-
antana.
þeir lentu í eigu lians með
mjög einkennilegu móti. Einn
af umboðsmönnum hans hafði
keypt þá af manni fyrir nálægt
tuttugasta hluta þess, sem þeir
voru virði. Hann seldi Salmon
þá fyrir helmingi meira en hann
hafði borgað fyrir þá sjálfur.
Hvorugur þeirra skiftavinanna
kom með spurningar viðvíkj-
andi því, hverju þessi reyfara-
kaup sættu. Þeir þektu hvor
annan.
ALOMON sat á skrifstofu
sinni mánudagsmorguninn
og var að blaða í dagblöðunum.
Hann hafði einstaklega gaman
af að lesa um hinar ýmsu til-
gálur, sem hlöðin sögðu frá
viðvikjaridi þjófnaðinum. Hann
var lítill maður og feitur með
svart og fitugljáandi hár og lít-
il, mórauð og snörj) augú, og
hann var talinn allra manna
duglegastur í starfi því, sem
hann hafði gert sjer að lífs-
stöðu.
Skrifstofumaður hans —
efnilegur unglingur af sömu
tegundinni og húsbóndinn —
kom inn með nafnspjald. Salo-
mon kiptist við, þegar hann las
það: Garrod yfirþjónn, Scot-
land Yard, stóð á spjaldinu.
Látið hánn koma inn,
sagði hann stutt.
Salmon stóð upp, þegar gest-
urinn kom inn og' tók honum
með mikilli blíðu og' stima-
mýkt.
Góðan daginn! sagði yfir-
þjónninn eða fulltrúinn. —
Mjer þykir leitt að gera yður
ónæði, en við álitum besl að
aðvara yður í tíma.
— Svo-o? sagði Salomon
undrandi. — Gerið þjer svo
vel að fá yður sæti, kæri vinur
— fáið þjer yður sæti.
— Þakka yður fyrir, sagði
gesturinn. Svo hjelt hann á-
fram, mjög alvarlegur. „Lista-
maðurinn“ er kominn í borg-
ina. Vitið l)jer hvað það
táknar?
Jeg hefði nú haldið það.
Það var hann seln stóð fyrir
öllum stóru þjófnuðunum i
haust — og guð veit, hvað
mörgu öðru. Hversvegna takið
þið hann ekki fastan, mann-
skrattann.
— Það er nú hægra orkt en
gjört, herra Salomon. Það er
ekki að ástæðulausu, að hann
er kallaður „listamaðurinn“.
Alt og sumt, sem við vitum er
það, að hann er byrjaður að
slela hjerna aftur. Það er mjög
sennilegt að hann sje eitthvað
viðriðinn Cambell-þjófnaðinn.
Aðferðin sver sig í ættina til
hans.
Því gæti jeg best trúað,
sagði Salomon mjög alvarlegur.
Allur beigur var horfinn úr
honum núna. — Má jeg ekki
hjóða yður sígarettu, herra
fulltrúi?
— Þakka yður fyrir, herra
Salomon. — Svo að þjer
skiljið, að við vildum fyrir alla
muni aðvara gimsteinasalana
og biðja þá um, að vera vel á
verði. Jeg get ekki neitað því,
að það er talsverður uggur i
okkur útaf þessum glæpa-
manni.
— Það var mikil hugulsemi
af yður að aðvara mig, sagði
Salomon, en peningaskápurinn
minn er alveg öruggur. Þessi —
hann klappaði peningaskápn-
um eins og hann væri að gæla
við hann — stenst öll vjela-
brögð „listamannsins“. Það er
ekki hægt að brjótast inn í hann
nema með dynamíti.
— Leikni og hyggjuvit getur
verið eins gott og dynamit,
sagði fulltrúinn. Enginn pen-
ingaskápur er öruggur fyrir á-
rásum „listamannsins". Þá sorg-
legu reynslu höfum við fengið
fyrir löngu.
Salomon var afar montinn af
peningaskápnum sínum og var
ekki laust við að honum þætti
við lögreglumanninn fyrir að
draga kosti skápsins í efa.
— Kæri fulltrúi, sagði liann.
Lítið þjer á þennan skáp. Hann
er opnaður með bókstafalás,
sem jeg einn þekki — sex bók-
slafir. Einasta ráðið til að opna
hann er það, að bora gegnum
fimm þumjunga þykt, sterkt
stál.
— Þetta er ameríkönsk gerð?
— Já, þetta er allra nýjasta
gerð af peningaskápum.
— Persónulega liefi jeg enga
Irú á peningaskápum, herra
Salomon. Ef þjer hefðuð sjeð
það, sem jeg hefi sjeð, þá
munduð þjer ekki vera örugg-
ur heldur. En nú hefi jeg lokið
erindinu. — Hann stóð upp og
gerði sig liklegan til að fara,
en Salomon var ergilegur jdír
efunarseminni í honum.
— Hafið þjer nokkurntíma
skoðað þessa nýjustu peninga-
skápa ? spurði hann. — Jeg við-
urkennl, að þetta sem þjer seg-
ið, gettlr átt við gömlu skáp-
ana. En lofið mjer að sýna yð-
ur þennan.
. . .. Mjer var það sönn ánæoja að kynnast ijður, herra fiilttrúi ....