Fálkinn - 04.12.1937, Blaðsíða 6

<)
"\HÐ endann á landgöngu-
v brúnni kom Jack Brains
auga á einstaklega þekkilega
konu, á að giska um fertugt, ef
til vill heldur of renglulega, en
friða i andliti og lítilsháttar
f'arðaða. Hún var í látlausum
svörtum útifötum, sem ef til
vill voru ekki samkvæmt nýj-
ustu tísku, en sómdu vel og
fóru ágætlega við fölt og angur-
hlítt andlitið.
Þegar Ameríkumaðurinn sá
líana varð honum mjög órótt,
liann þrammaði fram og aftur
um þilfarið, en loks tók hann
rögg á sig og gekk föstum skref-
um niður landgöngubrúna og
reyndi að láta ekki á neinu
bera.
Fagra konan ruddist að hon-
um, en tárin runnu úr stórum,
bláum augum hennar. Hún
vafði örmunum um liálsinn á
inr. Brains og grjet af gleði:
„Ó, elsku Bjöm, elsku hjart-
ans Björn, loksins kemur þú til
min aftur!“
Ameríkumaðurinn losaði sig
og sagði kurteyslega: „You are
mistaken!“
Hún var í vafa augnablik, en
svo sagði lmn: „Nei, Björn, jeg
mundi þekkja þig aftur eftir
þúsund ár. —“
Það datt hvorki nje draup at'
Ameríkumanninum — en hann
hvíslaði lágt í evrað á henni
og á norsku:
„Gerðu alveg eins eins og jeg
segi þjer, Sigriður, jeg skal
segja þjer seinna hversvegna
ekki verður hjá því komist,
láttu eins og ekkert sje — farðu
undir eins frá mjer náðu
þjer í bíl og aktu á einhvern
rólegan stað t. d. já,
Rennebarth er til ennþá, er
það ekki? Gott, farðu þangað,
jeg kem eftir hálftíma jeg
þarf að tala við þig um mikils-
varðandi mál“.
Hún reyndi að leyna undrun
sinni og gerði undir eins það
sem liann sagði.
Svo kom hann,kortjeri seinna
en hann liafði lofað.
„Það var svo margt, sem jeg
þurfti að ráðstafa fyrst“, sagði
hann, „bifreiðin frá gistihús-
inu var ókomin, og jeg var með
mikinn flutning með mjer, svo
að það tók tima að eiga við
tollþjónana“.
Sigríður sat og starði sæl á
hann, tárvotum augum — hún
reyndi margsinnis að segja eitt-
hvað, en geðshræring hennar
var of mikil til þess.
Eftir að hann hafði beðið um
þorsk handa tveimur og flösku
af góðu rauðvíni, tók hann til
máls:
„Þetta er afar óhæg aðstaða,
Sigríður, i hæsta máta erfið
— það var auðvitað fifldirfska
af mjer að koma aftur til Nor-
egs — en eftir svona mörg ár
— seytján ár bráðum — hjelt
jeg að enginn mundi þekkja
mig aftur og hvernig átti jeg að
F Á L Iv I N N
Kristen Gundelach:
Þegar Ameríkuskipið kom.
vita fyrir, að það rnundi hitt-
ast svo á, að þú værir stödd
við Amerikuskipið liverjum
bjóstu annars við?“
Hann beið ekki eftir svaiánu
en hjelt áfram: „Jeg liafði ekki
ætlað mjer að vera nema einn
dag i Osló og halda svo áfram
upp í Gausdal, en þar ætla jeg
rnjer að vei’ða um páskana
það var óvarkárni að fara ekki
fremur um Bergen, en jeg vona
að það sje enginn skaði skeð-
ur þó að við höfum hitst af lil-
viljun en láttu mig nú segja
þjer upp alla söguna frá upp-
liafi til enda---sjáðu, þarna
kemur þorskurinn livort
maður skal gæða sjer á honum!
Gerðu svo vel, Sigríður!“
heppnin hefði verið með, en það
varð Sing Sing í staðinn. Jeg
vissi að hverju jeg gekk, Sigríð-
ur, jeg spilaði og tapaði — en
jeg hafði vaðið fyrir neðan mig,
svo að ekki skyldi falla blett-
ur á mig og nafn fjölskyldu
minnar í Noregi. Jeg kom vega-
brjefi mínu og öllum skjölum
fyrir hjá áreiðanlegum vini
mínum — og mjer tókst að
komast svo úr Sing Sing, að eng-
inn vissi þar um mitt rjetta
uafn þessvegna frjettir þú
þetta aldrei — en þau árin gat
jeg ómögulega skrifað ]ijer, af
skiljanlegum ástæðum“. Sigrið-
ur sat liugsi og hafði ekki af
honum augun, en tárin streymdu
i sífellu niður kinnarnar.
„Loks kom lausnarstundin
og jeg var í allmiklum vafa um
bvað jeg ætti að gera jeg fór
í norsku sendisveitina til þess
að spyrjast fyrir án þess að
segja til nafns míns og þar
var það, Sigríður, sem jeg fjekk
þyngsta áfallið þú mátl um-
fram alt ekki halda að jeg áfell-
Hún tók til sín ofurlítinn
bita af sporði, með skjálfandi
liendinni og fór að eiga við það,
en hann tók stóran liaus, spurði
og sagði frá, sagði frá og spurði.
„Já, líttu á, Sigríður, jeg var
afar óheppinn í fyrstunni þarna
vestra — jeg lenti undir eins i
ógæfu svo hræðilegri ógæfu
að jeg á bágt með að segja frá
því, Sigríður. Jeg hefi setið i
Sing Sing-------“
„Drottinn minn!“ andvarpaði
hún og kæfði niðri í sjer grát-
inn, „veslings Björn, þú í
Sing Singfangelsinu!“
„Já, í sjö ár, Sigríður, sjö ó-
endaleg ár — eiginlega átti jeg
að setja þar í tíu ár, en jeg var
náðaður eftir sjö, fyrir góða
hegðun. Það var á bannöldinni
- jeg lenti undir eins í smygl-
arafjelagsskap —- og j.eg hefði
haft peninga upp úr því, ef
isl þig fyrir það hvað áttir
þú að gera annað, eftir sjö löng
ar? En fyrir mig var það sann-
kallað reiðarslag, er jeg sá á
veggnum i biðstofunni umsókn
þina um dánarúrskurð vegna
mín, á auglýsingatöflunni. Jeg
einsetti mjer að vera öllum mín-
um gömlu vinum dauður fram-
vegis úr því að þú hafðir
eðlilegar ástæður til þess að
óska, að jeg' væri dauður
jeg átti liægt með að geta mjer
til ástæðurnar fyrir því, að þú
vildir hafa dómsúrskurð um,
að jeg væri dauður undur-
samlega falleg kona eins og þú
en segðu mjer, livað heitir
maðurinn þinn? — eða þú
mimt ekki vera ekkja? Þú
ert svartklædd —!“
„Er það þessvegna sem þú
erl svona skrítinn?“ spurði hún
mcð fagnaðarhreim í röddinni,
„þú varst liræddur um, að ein-
liver á bryggjunni mundi þekkja
okkur - og kæra mig fyrir
tvíkvæni ó, nei, elsku Björn
en livernig fór svo?“
„Eftir það vegnaði mjer vel“,
sagði hann, „jeg var kominn í
örvæntingarástand, fullkomið
örvæntingarástand og fór svo
að selja kókain og varð frægur
bófi í Chicago — og smámsam-
an, taktu eftir því, Sigríður, vel
melinn borgari í þjóðfjelaginu,
og nú befi jeg verið öldunga-
deildarþingmaður í tvö kjör-
tímabil og fyrir þremur árum
smeygði jeg mjer með hægð út
úr kókainversluninni og allri
annari neðanjarðarstarfsemi, og
ei nú í alla staði rjettu megin í
þjóðfjelaginu, Jeg er Jack Bairns
senator, aðalforstjóri í merku
olíufjelagi og á bústað í Florida,
Hollywood og svo framvegis -
en heyrðu, Sigríður - segðu
mjer nú ofurlítið af þjer —
varð ekkert úr þessari trúlofun?
„Hvaða trúlofun?“
„Þú hlýtur að minsta kosti að
liafa trúlofast, Sigríður? Segðu
bara eins og er jeg áfelli þig
ekki, eftir að hafa ekki heyrl
neitt af manninum sínum í sjö
ár hlýtur kona að mega skoða
sig sem frjálsa en leynilega
trúlofuð hlýturðu að hafa ver-
ið úr því að þú baðst um þenn-
an dómsúrskurð yfir mjer“.
„Og þessu gastu trúað, Björn“,
kjökraði hún, „gastu trúað
þessu um liana Sigríði þina?“
„En en jeg botna ekk-
ert í þessu“.
„Það var fjölskylda þín,
Björn, sem ýtti á eftir þessu,
um að fá úrskurð um að þú
værir dauður það var liann
bróðir þinn, yfirrjettarmála-
fiutningsmaðurinn, sem rjeð
injer til þess — og síðar skildi
jeg hversvegna hann gerði það.
Þegar faðir þinn dó erfði jeg
aðeins helminginn af því, sem
fjelagsbú okkar hefði erft —
við eigum engin böm og höfð-
um ekki gert gagnkvæma arf-
leiðsluskrá”.
„Og þar af leiðandi erfði
lilessuð fjölskyldan mín helm-
iiiginn af mínum erfðahlut —
ja svo, svona svívirðilegur var
hann, þorparinn — hvað fjeksl
þú mikið, Sigríður?“
„Fjögur þúsund“.
„En ekki liefir þú getað lifað
á þessum fjórum þúsundum i
öll þessi ár?“
„Ónei, jeg hefi orðið að klóra
mig áfram“.
„Já, það segirðu satt. Þú hlýt-
ur að hafa verið dugleg — og
geta gengið svona vel til fara“.