Fálkinn - 04.12.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 23.
eftir
JOHN GOODWIN
iircinsa til i garðinum um stund, en nú
var farið að rigna, svo að hún settist við
heimilisreikni'ngana, Sem hún þurfti að
endurskoða og atliuga. Hún gekk frá
reikningunum, en ennþá var rigning, svo
að hún tók sjer hók í liönd. Það rigndi
allan fyrripart dagsins. Eftir hádegisverð-
inn gekk Joyce út á svalirnar og var þá
stytt upp, en himininn allur kafþykkur og
stórir þokubólstrar í ásunum í fjarlægð.
Rigningardagar á Dartmoorheiðunum eru
ömurlegir dagar og Joyce andvarpaði og
gekk aftur inn í stofuna, kveikti á eldspýtu
og bar að uppkveikjunni á arninum, og fór
að lesa aftur. Efni bókarinnar var i þann
veginn að taka liug hennar fanginn þegar
hún truflaðist við að drepið var á dyniar
og Dench kom inn.
Já, Jenkins, sagði Joyce fjarhuga og
leil upp úr bókinni. Hvað var það?
Það keinur maður gangandi lijerna
upp veginn, frú. Dench talaði hægt og ró-
lega eins og liann var vanur, en samt fann
Joyce, að einliver hætta var á ferðum. Hún
spratt upp úr stólnum, svo að bókin hraut
fram á gólf.
Hver er það? spurði hún hvast. —-
Lögreglumaður?
- Ekki hjeðan úr umdæminu, frú. Ef
mjer skjátlast ekki er það C. I. D.-maður.
Jeg skil.
Criminal Investigation Department
glæparannsóknadeildin hætti Dench við
til skýringar.
Joyce nötraði. Lögreglunjósnari frá
London. Maður þurfti ekki að fara i graf-
götur um erindi hans. Sem snöggvast varð
hún svo hrædd, að alt hringsnerist fyrir
henni og hún greip i stólbakið til að styðja
sig við. En þetta var liðið hjá eftir nokkrar
sekúndur og hið meðfædda liugrekki henn-
ar náði aftur yfirhöndinni og hún náði
sjer aftur.
Eruð þjer viss um þetta? spurði hún.
Það er ekki um að villast, frú, sagði
Dench. Jeg þekki þessa kóna betur en
svo. Ef þjer lítið út um gluggann, getið þjer
sjeð sjálf.
Joyce leit út um gluggann og sá inann,
i meðallagi háan koma upp brautina. Hann
var i Ijósbrúnni regnkápu og gekk livatlega.
Joyce virtist liann vera eins og fólk er flest
og síst af öllu liefði henni dottið í hug að
hann væri lögreglumaður. En Dench var svo
viss i sinni sök, að henni datt ekki í hug
að rengja þann sjerfróða mann.
— Hann kemur til að sækja yðui\ sagði
hún. Hún sagði þetta sem staðhæfingu, en
spurði ekki.
— Það er mjög líklegt. Dencli var enn
fullkomlega rólegur og hafði alla stjórn á
sjálfum sjer eins og hann var vanur. —-
Þjer voruð að tala um felustað, hjerna um
daginn, frú?
Já komið þjer. Jeg skal sýna yður
Íiann.
Hún liljóp fram í ganginn og leit kring-
um sig til að athuga, hvort nokkur væri þar
nærstáddur, og kom svo inn aftur. Felu-
staðurinn er hjerna, sagði hún og gekk yfir
þvert gólfið og að þilinu til vinstri við ar-
ininn. Þar teygði hún sig og þrýsti á tvo
hnappa í þilinu. En ekkert skeði.
Æ, sagði hún í hljóði. Þetta er svo
stirt.
Dench þrýsti á og' nú opnaðist þilið og
small í um leið. Bak við sá liann mjóan
stíga, sem hvarf i myrkri. 1 sama vetfangi
heyrðu þau að komið var við útidyralásinn.
Það kom fát á Joyce, henni lá við að
vfirbugast.
Flýtið þjer yður þarna inn! hvíslaði
hún. Það eru tíu skref niður í kompuna
að þaðan finnið þjer leið inn i kjallarann.
Hafið þjer eklspýtur á yður?
Já, frú, svaraði Dench rólega. Takið
þjer þessu rólega. Jeg er ekki genginn í
gildruna hjá þeim enn.
En hvað á jeg að segja? livislaði Jovce
hrædd.
Segið J)jer svo lílið sem þjer getið.
Það eru ekki líkindi til, að fnaðurinn viti
mikið. Hann þagnaði og liorfði beint fram-
an í Joyce.' Verið þjer 'eins og yður er
eðlilegast, og })á skuluð þjer sanna, að alt
fer vel.
Joyce lokaði leynihurðinni og var ný
sest i stólinn, þegar stúlkan drap á dyrnar.
31.
Köttur og mús.
Hjerna er maður, sem langar til að
tala við yður, frú, sagði Ellen og rjetti
fram nafnspjald á silfurbakka.
Joyce las nafnið. Hr. Richard Brant.
Það var alt og sumt. Ekki eitt orð um Skot-
land Yard. En eigi að siður var alt á ferð
og flugi í huga hennar og hún var svo J)iirr
í kverkunum, að það liðu fáeinar mínútur
J)angað til hún gat svarað. En J)á loks að
hún svaraði, var ekki um að villast livað
hún meinti.
Hvar er maðurinn, Ellen
Hann er í dagstofunni.
Mintíst hann nokkuð á erindið?
Ekki að öðru leyti en J)ví, að liann
sagði að sjer væri áríðandi að hitta yður.
Segið J)jer honum, að jeg skuli koma
ofan undir eins. En svo snerist hennni liug-
ur. Nei, gerið J)jer svo vel að hiðja
hann um að koma hingað.
Ef Joyce liefði verið karlmaður liefði
hún eflausl svolgrað i sig glasi af lílt blönd-
uðu whisky undir J)essum kringumstæðum.
En liún gekk að speglinum, bar duft á
nefið á sjer og athugaði, Iivort hárið færi
vel á sjer. Svo stóð hún grafkyr og dró
andann djúft til J)ess að reyna að róa
íaugarnar i sjer. Hún var hrædd um að
Grant Dalton stæði á bak við })etta, en þó
fanst henni skynsemin mæla með ])ví, að
svo væri ekki. Alt fram til þess í fyrradag
mundi hann liafa verið allur í því, að koma
áætlun sinni um finnn Jmsund pundin i
framkvæmd, og síðustu klukkutimana
liafði hann tæplega haft tækifæri til að
komast í samband við lögregluna. Og hann
hafði áreiðanlega ekki haft tíma til að
gera Scotland Yard orð svo snennna, að
þessi maður gæti verið kominn liingað alla
leið fi’á London. Auk þess vissi Grant Dal-
ton mætavel, á hverju liann ætti von sjálf-
ur, ef liann ljóstraði upp um Dench.
Hún reyndi að hugga sig við })essar rök-
semdir en samt var liún ekki á marga
fiska þegar Ellen opnaði dyrnar og kynti
Ricliard Brant. Gestur Joyce lxafði nú far-
ið úr regnkápunni. Hann var maður þjett-
ur á velli, á að giska um fertugt, liár í
meðallagi og i fötum úr Skotavaðmáli, sem
fóru honum vel, enda virtust J)au saumuð
eftir máli. Eftir útlitinu að dæma virtisl
hann vel geta vexáð maður J)ama úr ná-
grenninu.
Hann gekk rakleitt til hennar. Góðan
daginn, frú Nisbet, sagði hann. - Það var
vel gert af yður, að vilja veita rnjer við-
töku, svona tafarlaust. Jeg er frá aðalskrif-
stofu lögreglunnar í London og mig lang-
ar mjög lil að fá að spyrja yður nokkurra
spurninga, ef það gæti oi’ðið mjer að liði.
En hvað J)að er nolalegt, að hafa eldinn
logandi á arninum, þegar veðrið er svona.
Rödd mannsins var viðfeldin og' fram-
koma lxans öll hin látlausasta, en Joyce
var eigi síður á verði. Hún bi’osti hlýlega
um leið og' hún bað hann um að fá sjer
sæti, og hún athugaði, að láta hann setjast
á stól þannig, að andlit hans vissi út að
glugganum, en sjálf sneri hún bakinu að
birtunni. Já, þetta er ömurlegur dagur,
sagði hún. Ef satt skal segja, ])á hefir
mjer lnmdleiðst i dag, af eintómu aðgerð-
arleysi.
Mjer þykir gott að heyra })að, sagði
Brant. Þá veit jcg, að jeg geri yður ekki
ónæði eða tafir. Og nú ætla jeg, með yðar
leyfi, að bera fram spurningarnar.
Spyrjið mig hvers sem þjer viljið, sagði
Joyce, þó að jeg eigi bágt með að skilja,
að yður geti komið ])að að nokkru gagni,
sem ....
Leynilögreglumanni, bætti Brant við
og brosti.
Joyce hló. Embættismanni frá Scol-
land Yard, ætlaði jeg að segja.
Já, jeg er frá Scotland Yard, sagði
Brant blátl áfram og jeg er hjer í erind-
um fyrir Scotland Yard. Og nú kem jeg að
því, sem jeg ætlaði að spyrja yður um.
Getið þjer tekið ábyrgð á heimilisfólki yð-
ar .... að það sje lieiðarlegt fólk?
Þarna kom það. Eitt augnablik fanst Joyce
því h’kast, sem maðurinn, er sat þarna beint
á móti henni, hefði gefið henni utanundir,
en hún hafði búist við þessari spurningu
frá því fyrsta, og þóttist viss um, að þó hann
hefði fránar sjónir mundi hann ekki geta
sjeð vott fyrir nokkurri ókyrð i augum
lxennar. Hún lmyklaði hrúnirnar ofurlítið.
Jeg er hrædd um, að jeg skilji ekki
spurningu yðar til fulls, svaraði hún nokk-
uð foi’viða. — Er það jeg sjálf, sem þjer
eigið við, eða vinnufólk mitt, eða
Hann tók samstundis fram í. — Auðvitað
á jeg ekki við yður sjálfa, frú Nisbet.
Spurning mín varðar liitt fólkið hjer á
heimilinu.
En hversvegna það? spurði Joyce.
Vegna þess að þjer hjálpið lögregl-
unni í erfiðu máli, ef þjer getið svarað
spurningunum, — og svarið þeim ekki með
nýjum spurningum. Hann brosli til þess að
milda síðustu orðin, sem hann hafði sagt.