Fálkinn - 04.12.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
„Góði Björn líttu vel á
jiessi föt — ha? Þekkurðu jiau
ekki aftur? Þú keyptír 'þau
lianda mjer rjett áður en j)ú
fórst vestur — fyrir seytján ár-
um — þegar hún Matthildur
frænka þín var nýdáin — jeg
vrði að vera í svörtuní fötum
það vorið, sagðir j)ú“.
„Þjer er ekki alvara, að segja
að þetta sjeu sömu fötin, Sig-
ríður? Þá hefirðu farið vel með
þau verð jeg að segja — hugsa
sjer, 17 ára gönnil — þau eru
nærri sem ný“.
„Það kemur af því, að jeg fer
ekki i þau nema tvisvar í mán-
uði, Björn —- i síðustu fimtán
árin hefi jeg aldrei komið í þau
nema í hvert skifti sem . . .
„Hvert skifti sem .... Hvað
ætlaðirðu að segja?“
„Það gildir einu um jiað
en hversdagslega er jeg ekki
svona vel til fara,. þ\í máttu
trúa — nei, j)á er skelfing að
sjá mig — i-jett og sljett subba
— því að þá er jeg að vinna og
vil eþki slíta sparifötunum
minum“.
„En þessi atvinna þín hlýtur
að vera sæmilega borgilð — þú
ert svo vel snyrt og lítur svo
vel út — það angar af þjer ilm-
ur af bestu ilmvötnum — og
andlitið er jafn unglegt og i
gamla daga“.
„Jeg er aðeins lagleg tvisvar
i mánuði“, svaraði Sigríður,
„góð ilmvötn og farði eru dýrar
vörur — svo að jeg hefi ekki
efni á að vera lagleg nema
tvisvar i mánuði“.
„Og hvenær er það?“
Hún svaraði ekki.
„Þú ert þó ekki fátæk, Sig-
riður — fátæk í orðsins fylstu
inerkingu?“
Þá gat hún ekki tára bundist,
hún tók höndunum fyrir andlit-
ið og hágrjet
Hann borgaði matinn og
di-j'kkinn, sem þau höfðu varla
smakkað á og fór með henni út
í bifreið — hún nefndi heimil-
isfang sitt — og tuttugu mínút-
um síðar var hún orðin eins og
hún átti að sjer aftur, í litlu
jiakherbergi í Skiparagötu, þar
sem ekki voru önnur liúsgögn
en rúm, prjónavjel og —• þvotta-
skál.
„Lifir þú á þessari prjónavjel,
Sigríður?“
„Já, ef jeg vinn tólf tíma á
dag', þá kemst jeg af og get
borgað húsaleiguna, matinn og
við og við nauðsynlegustu föt“.
„En skemtanirnar, Sigríður?
Allir verða að ljetta sjer upp
við og við? Kvikmyndahús, til
(iamiis“.
Sigríður stóð við þvottaskál-
ina, með hendurnar löðrandi í
sápu — og horfði forviða á
hann dimmbláum augum í ung-
legu og frísklegu andlitinu.
„Einasta ánægjan min í öll
þessi ár hefir verið að vona —
tvisvar í mánuði liefi jeg dubb-
að mig upp frá toppi til táar,
MORÐ ALEXANDERS KONUNGS.
Hinn 9. október voru liðin þrjú
ár frá því, að Alexander Jugoslava-
konungur var drepinn á götu í Mai-
seille al’ flugumönnum stjórnmála-
andstæðinga sinna. Var konungur-
inn að koma í opinbera heimsókn
tii Frakklands og hafði franski ut-
anríkisráðherrann Barthou farið til
Marseille til að taka á móti honum.
En þegar þeir óku frá böfninni inn
í borgina, konungur og ráðherra,
rjeðst maður að "vagni þeirra og
skaut þá báða til bana. Vakti morð
þetta afar mikla gremju og hafði
ýmsar politískar afleiðingar.
A dánardegi konungs fer jafnan
fram minningarathöfn við gröf kon-
ungs i konungagrafreinum í Opleu-
ac. Myndin lijer að ofant er frá
síðustu minningaratliöfninni og
sýnir konungsfjölskytduna á leið til
grafarinnar. Fremst gengur Maria
ekkjudrotning, en þá Pjetur kon
ungur sem enn er barn að aldri,
við hlið Páls rikissstjóra og loks
Andrje prins, bröðir konungsins.
farið í svörtu vorfötin mín og
farið ofan á bryggjur til þess
að vera viðstödd þegar Amer-
íkuskipið kæmi — skipið sem
l>ú kæmir með, en sem þú ekki
komst með, jeg fór vonsvikin
heim, eins og visið blað — en
næsta skifli sem von var á Am-
eríkuskipinu kom vonin upp í
mjer aftur og jeg snyrti mig á
ný — og nú loksins —- og nú
loksins — —■“
Björn liorfði á fagra andlit-
ið og sagði dapur:
„Sigríður, jeg skal sjá um að
þú lifir betri daga framvegis,
jeg skal tryggja framtið þína
jeg er ríkur maður — þú skalt
fá alt sem þú óskar — en jeg
er — já sannast að segja er
jeg giftur — nýgiftur kvik-
myndadísinni Mary Moure. Það
var hennar ósk að við færum til
Noregs i brúðkaupsferðina, hún
er núna á Hótel Bristol, og veit
ekki hvað hún á við sig að gera
og telur mínúturnar þangað til
jeg kem — heyrðu, Sigriður
nú ætla jeg að skrifa ávísun
handa þjer — segjum 50.000
krónur — eða eigum við að
segja — -------“
Sigríður leit ekki á hann, en
njeri sápunni um andlitið á sjer
og dýfði því svo ofan í þvotta-
skálina — eftir svolitla stund
var andlilið með smáhrukkum
og fölleitt. Fallega hátiðaand-
litið, sem hún kom með á
bryggjuna fjórtánda hvern dag
var horfið, en liversdagsandlitið
komið i staðinn.
Þá var það, sem ákafan grát
setti að Birni og hann fjell á
knje og kysti tærnar á ljótu
skónum hennar.
„Það er þú, sem jeg elska,
Sigríður, það ert þú, um tíma
og eilífð — jeg læt Mary Morne
sigla sinn sjó — hún er ekki
nema 22 ára og samt er jeg
þriðji maðurinn hennar — henni
verður ekki skotaskuld að ná
sjer í þann fjórða, ef jeg þekki
ltana rjett — jeg hið um skiln-
að undir eins á morgun — því
það erl þú, sem jeg elska, Sig-
ríður — það vissi jeg undir eins
og þú liafðir þvegið farðann úr
andlitinu á þjer — þú ert æsku-
ástin mín, Sigríður, þó þú sjert
orðin nokkrum árum eldri“.
Meðal herskáustu og illvígusti.
Hauðskinnanna í Bandaríkjunum
voru Apakkarnir, og áttu þeir vist
dijúgan þátt i því, að orðtakio
n.yndaðist, sem var á þá leið, að
góður Indíáni væri ekki til, nenia
cíauður Indíáni. Stóð bardaginn
n.illi hvítra manna og Apakkanna
i um finitíu ár, frá 1840 fram undir
1890. Loks kom þó að því að síð-
ustu að Apakkarnir lögðu niðu-
vopn, og sömdu við Bandaríkja-
stjórnina. Vár þeim þá ætlað land.
scm var einsog stór sýsla á íslandi.
eða fram undir 2000 ferrastir, og
var allmikill hluti af ]>ví graslendi
og gott til beitar, en ckki vel fallið
til kornræktar, enda voru Apakkarn-
ir litlir búmenn, en lifðu mest á
vtiðum. Brátt kom að þvi, að hvítir
menn fcngu ágirnd á jiessum löndum
li! nautgriparæktar, og fengn stói
svæði lcigð hjá stjórninni í þessum
tilgangi en guldu litið fyrir. Að lok-
um höfðu hvítir menn lagt undii
sig á þennan liátt uni tvo þriðju
hluta landsins, og guldu í leigu at
því 80 þús. dollara. En Indíánarnir
voru iini 2000 og komu aðeins um
180 kr. í hluta hvers. Var þeim
goldið þetta í varningi, (y- stjórnin
sá um innkaup á. Þó Indíánarnir
lifðu óbreyttu lífi, gátu þeir ekki
lifað af styrk þessum, og kom um-
NÝ VJELBYSSUGERÐ.
Ný tegund vjelbyssná, sem kunn-
ugir menn telja besla allra, sem nu
eru í notkun, hefir verið búin til
i Kalkútta handa indverska hern-
um. A myndinni sjást indverskir
hermenn með hið nýja vopn.
sjónarmaður indiánasvæðisins því
tii leiðar, að stjórnin fór að hjálpa
Apökkunum tit ]>ess að eignast naut-
pening, og fjelst stjórnin á það 1923.
Brátt komu fram mótmæli frá hvít-
um mönnum, cr þarna liöfðu laud
á leigu og stóð í inikhi stímabraki
um ]>að hvort Apakkarnir i'engju að
halda áfram á þessari nýju braút
sinni. Á endanum varð saint mál-
staður rauðskiunanna ofan á, o^
nú er svo komið, að 530 þeirra eiga
uaulpening, samtals uni 25 þúsund,
og selja árlega 5 til (i þúsund skepn-
ur fyrir 750 þús. til 900 þúsunJ
krónur (verð á hverjum nautgrip
uin 150 kr). Öllum rauðskinnum
var gefinn borgararjettur með lög-
uni árið 1924.