Fálkinn - 05.02.1938, Síða 6

F A L K I X X
l)
Rigning
Sóley litla var eina barnið á
heimilinu. Hún átti það líka til
að láta sjer stundum leiðast og
finnast einmanalegt.
Slíka dutlunga skildi amma
hennar allra manna best. Sjálf
var hún orðin ellihrum og farin
að förlasl um margt, sem henni
Ijet áður ljett að inna af hendi.
Að þessu leyti var hún orðin
harn og það má vel vera, að
hún hafi þessvegna átt ennþa
liægra með að skilja litlu Sól-
eyju, sem ennþá átti eftir að
þroska sína eiginleika. Því var
það einn dag þegar telpan bar
sig illa yfir tilverunni og rign-
ingunni, sem var úti, að amma
hennar kallaði á hana og sagði:
„Komdu hjerna, lamhið mitt.
Við skulum reyna að rifja upp
svolítið sögukorn“.
Þá fanst Sóleyu alt horfa bel-
ur við. Iiún sótli lilla stólinn.
sem stóð fyrir aftan rúmið henn
ar ömmu hennar og setti hann
við hnjen á henni. Þar settisl
telpan. Svo strauk hún lokkana,
sem stöðugt voru í augum henn-
ai aftur fyrir eyrun, setli herid-
urnar undir hökuna og studdi
olnbogunum á hnjen. Þá leit
amina upp fyrir gleraugun sín
og hrosti. „Jeg man ekki, Sóley
mín, hvort jeg hefi sagt þjer
söguna af hjarðmeynni. Jeg
veit ekki heldur hvorl þú skil-
ur hana. Þó vildi jeg gjarnan
segja þjer þá sögu. Þá líka til
að rifja liana upp fyrir mjer“.
Það eru mörg ár siðan þetta
sögukorn gerðist Hún hefir rifj-
ast upp fyrir mjer vor hvert, og
liún er mjer svo kær, að mjer
finst sumarið aldrei hafa al-
mennilega byrjað fvr en jeg
hefi verið húin að segja mjer
hana. —
Aldrei hafði litli hóndahær-
inn, sem slóð í skógarjaðrinum
verið jafn reisulegur og aðlað-
andi sem nú. En þannig stóð á,
að það var eins og hann hefði
hamaskifti vor hvert. Enginn
hlutur liafði þó verið lagður
fram, al' manna höndum, hon-
um til prýði. En jiað var nátt-
úran sjálf, sem var vöknuð.
Dimma og þögn skógarins var
horfin. Trjen voru komin í
grænan skrúða og fuglakliður-
inn bergmálaði.
Trjen við litla Inisið liöfðu
heldur ekki gleymt sínu starfi.
Þau voru búin að breiða ljós-
grænu blöðin sín í kringum
gamla þakið, veggina og stafn-
ana, svo nærri lá að gluggarn-
ir yrðu ofurliði hornir. í jiessu
litla húsi bjó unglingsstúlka með
foreldrum sínum. Ilún var hjarð
mær, fljót i snúningum og auð-
ug í skilningi á umhverfið og
skepnurnar, sem hún umgekst,
en svo var hún með öllu ókunn
þvi, sem gerðisl jiar fvrir utan.
Eftir Guðlaugu Benediktsd.
Skógarjaðarinn var liennar al-
skekti heimur. Þar fann hún
sina margbreytni.
Yrði hún hrygg, þá var ekki
annað en leita út í'vrir veggi
litla kofans, þá hafði hún eng'-
an tíma lengur, að hlú að dutl-
ungum sínum. Þannig liðu ár-
in án þess liún gerði sjer veru-
lega grein fyrir nokkru því, sem
var fyrir utan þau takmörk, sem
henni hafði verið leyft að fara
um. Svo var það einn bjartan
og sólríkan tlag, er hjarðmærin
sat i litskrúðugu uppáhalds laul
inni sinni i skógarjaðrinum, að
liún heyrði einhvern hávaða
inni i skóginum, sem hún átti
ekki von á. Hún hevrði þetta
lengi dags, og hvernig sem hún
reyndi að finna skynsamlega á-
stæðu fvrir þessu, gat liún jiað
ekki.
Það flaug i huga hennar, að
gaman væri að ganga um skóg-
inn, og vita hvers hún yrði vís-
ari. En Jiað vorn sígild loforð
við móður hennar, að hún færi
þangað aldrei ein.
Um skóginn kunni hún
mamma hennar margar sögur.
sem hún útskýrði ekki til fulln-
ustu, en á þann hátt náðu sagn-
ir hennar meira valdi á hug
harnsins, en þær myndu annars
hafa gert, ef þær hefðu verið
skýrt fram dregnar.
Þó gat liún ekki neitað sjer
um að ganga fram með skógar-
jaðrinum og vita hvort hún
hitti ekki á neina opna leið
fyrir sig, eða jiá sem vildu
gjarnan kanna liann. Auðvitað
hlaut skógurinn að vera eitt
myrkur eða svo hafði henni
skilisl á mömmu sinni. Já,
dimmur hlaut hann að vera. En
livað var svo jietta
Svo sannarlega sem dagurinn
ljómaði var þarna gamall upp-
gróinn stígur inn í skóginn.
Aldrei fyr hafði hún tekið eftir
þessu, og lijer var skógurinn alls
ekki þjettur.
Átti hún að reyna eða átti
hún ekki?
Hver gat sagt hvort hún rat-
aði aftur til haka og nú var
orðið áliðið dags.
Ætti hún ekki að bíða og vita
hvort hún fengi ekki á annan
hátt ráðið fram úr jiessu, en
með þvi, að brjóta loforðin við
móður sína?
Óneitanlega fanst ungu slúlk-
unni Ieiðinlegir rigningardag-
arnir, sem komu nú hver af
öðrum. Ilún var að vísu úti eft-
ir jiví, sem störfin kölluðu til
hennar, en þó á stöðugum hlaup
um, til að komast aftur, sem
fyrst, undir þak litla kofans.
Þegar hjarðmærin unga lok-
aði augum sínum á kvöldin,
sveif hugur hennar út i skóg-
arjaðarínn vermdan sól og unaði.
Hún gleymdi því, að hvert
hlað og strá var orðið þrútið af
vatni, eins og Jiað væri alveg
að gefast upp nndan þunganum.
Og þannig var jjað eitt kvöld,
jjegar vald svefnsins bar hana
áfram á sínum hreiðu jafnrjett-
isörmum. Nóttin hafði sett svip
sinn og skug'ga á alla hluti og
enginn talaði orð eða hugsaði
setningu i mótmælaskvni fyrir
slíkum myndugleika.
Já nóttin! Hún leið hægl,
alveg með sama hraðanum og
hún hafði geii l'rá því fyrsta.
Hjarðmærin sneri sjer í rúm-
inu. Henni fanst einhver vera
að ýta við sjer. Hún reyndi að
vakna, en jiað var vist ekki
neitt. Einhver var jjó að tala:
„Viltu ganga með mjer í skóg-
inn“. Henni fanst hún líta upp,
þá sá hún livar ung og fögur
kona stóð við rúmið hennar.
Hiin var i hvítum kyrtli, sem
nam við gólf. Dökt hárið fjell
i mjúkum hylgjum niður á
herðar.
„Það er sól úti, unga slúlka“,
sagði konan. „Kom þú með mjer
i skóginn, þar sem jeg ligg ein
og' grafin. Seg' þú þeim, sem þú
finnur jjar að gráta mig ekki.
Tak Jjú eftir blómum þeim,
sem liggja hjer við harm minn.
Þau hefir vinur minn laugað
með tárum sínum. Kom Jjú svo.
Jeg mun ganga á eftir Jjjer
mjóu grasgrónu götuna og munt
]jú þá nánar sannfærast um
vilja minn“.
Við seinustu orð draumkon-
unnar vaknaði hjarðmærin. Ilún
sá í senn alt baðandi í sól og
livar konan fór út úr herberg-
inu. Var Jjað Jjá ekki einu sinni
draumur, husaði stúlkan. Og nú
skal jeg i skóginn ganga og vita
hvað jeg' sje, og allir heilagir
fyrirgefi mjer, ef jeg svndga
gagnvart móður minni.
Irinan um marglita döggina
flugu kvakandi fuglar á einni
grein á aðra.
Andardráttur ungu stúlkunnar
var óvenju * hraður. Hún var
komin að uppgrónu skógargöt-
unni. Eftir henni hafði lnm
hugsað sjer að ganga svo langt
sem hún þyrfti. Eftir á átti móð-
ir liennar að fá að vita alt um
ferðir hennar og eins um
draumkonuna, sem knúði hana
lil þessarar morgungöngu. Hún
hraðaði ferð sinni mikið meira
en hún gerði sjer grein fyrir,
og Jjví lengra sem hún komsl
inn í Jjennan nálæga en þó ó-
kunna slað, barðist hjarta henn-
ar, ekki Jjó af ótta, en frekar af
eftirvæntingu.
Hvað skyldi draumkonan vilja
lienni, hingað út í skóg?
Að þessum tima liafði hugur
liennar og lirifning náð til skóg-
arjaðarins, en nú var það ekki
minna en sjálfur skógurinn,
sem átti að opnasl henni. Eklci
liafði Jjó enn neitt Jjað horið
fyrir augað, sem gerði þessa för
svo mjög minnisstæða. Þetta var
orðin óskaplega löng ganga.
Grasgrónu götuna hafði hún
gengið á enda og nýruddur veg-
ur tók við. Til hægri handar
hlasti við rjóður, óvenjulegur
staður að feg'urð, t'anst sjáand-
anum. En rjóðrið var afgirt og
hálfopið hliðið Jjangað inn, hefði
vel getað boðað ungu stúlkunni,
að hún væri þar ekki ein á ferð.
Aður hafði hún aldrei gert
sjer grein fyrri þvi, hvernig
skóginum var háttað, eða hver
átti hann, en hvernig sem það
var, jjá voru hjer auðsæ manna-
verk.
I miðju rjóðrinu sá hún hrúgu
aljjakta dauðum og hálfdauð-
mn blómum.
Og svo! Hvað liafði hún upp
úr Jjví, að brjóta hann móður
sinnar?
Hún hrökk við, Jjegar hún
varð þess snögglega vör, að
hún var ekki ein.
Við hrúguna með dauðu og
hálfdauðu blómunum sat mað-
ur. Þau horfðu hvort á annað,
eins og Jjað kæmi þeim háðum
jafnt á óvarl að hittast Jjar.
Hjarðmærin liugsaði um sína
sterkustu hlið. Hún gat hlaupið
sömu leiðina sem hún kom. En
maðurinn stóð upp með það
sama og sagði: Hvaðan ber Jjig
að?“
Hún leit niður á rennvota
fæturna á sjer, og sagði án
þess að líta upp: „Jeg kem að
heiman“. .
„Þú kemur að heiman“, mælti
maðurinn. „En þú ert Jjó varla
á heimleið. Eða ertu ekki úr
einhverju smákotinii (jarna
handan við“, og hann benti í
áttina þaðan sem hún kom.
Jú, hún átti þar heima.
„En þvi Jjá hingað“, tautaði
maðurinn eins og við sjáll'an
sig. Hún leit upp og virti liann
fyrir sjer. En hvað hann var
fölur og sorgbitinn. Einmilt
svona svip hafði hún sjeð einu
sinni á andliti móður sinnar.
Þegar hún hjelt að hann pahhi
hefði vilst i skóginum. Það var
ekki neitt smáræði sem gat leitt
fram aðra eins sorg. Hjarð-
mærin skildi Jjað að hún var
ekki velkomin á Jjennan stað,
svo hún flýtli sjer að segja:
„Jeg skal fara“.
Orðin hergmáluðu i kyrðinni,
Jjó Jjau væru ekki sögð neitt
óeðlilega hátl.
„Jeg vil fyrsl vita til hvers þú
komst“, sagði maðurinri ójjolin-
móður.
Hún ljagði. Það var eitthvað
það í rödd Jjessa manns, serri
hún gat ekki fell sig við. Hún
hafði ekki vanist þessum „tón“,
þegar talað var til hennar.
Það var eins og' hann Jjættisl
vera eitthvað mikið, mikið
meira en hún: