Fálkinn - 05.02.1938, Side 12

12
F Á L K 1 N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN?‘
LEYNILÖGREGLUSAGA.
inanninn acS svara öllum þessiun spurn-
ingum í einu. En þó gat hann sagt, að hann
heí'ði verið á göngu um húsið og komið
við í svefnherberginu í leiðinni og j)ar
hefði hann f'undið sir Jeremiah i aumk-
unarverðu ástandi. Og það var ekki vandi
að sjá, hvað gerst liafði. Lögregluþjónn-
inn hafði ráðlagt honum að leggjast fvrir
um stund hann skyldi sjá um ])að sem
þyrfti að gera. Og sir Jeremiah hafði ekki
neitt á móti því að fara að þessu ráði.
Leynilögreglumaðurinn liafði síðan rann-
sakað lnisið lauslega og síðan hringt eftir
lijálp.
Faðir yðar hefir fengið taugalirist-
ing, ungfrú, en að öðru leyti er ekkert að
honum, sagði hann. Jeg hefi hringt á
lækni, og ])etta liður von hráðar hjá.
Mergurinn málsins var sá, að það lá
við að sir Jeremiah fengi slag af' ergelsi,
hæði vfir fjármunatjóninu og svo af ó-
svífninni, að nokkrum skyldi hugkvæm-
asl að ráðast á hann í hans eigin húsi.
Hverju hefir verið stolið? spurði frú
Fenton á nýjan leik.
Sir .Teremiah hafði tekið rúhína-
djásnið út úr stálskápnum og stóð með
það í hendinni. Og þjófurinn hrifsaði
það að horium. Að öðru Ieyti höfum við
ekki saknað neins.
— Rúnhínadjásnið! öskraði frú Fenton.
Þá hlýtur það að vera einhver af gest-
unum .... eða ef til vill þjónarnir. Það
verður að leita vandlega á hverjum ein-
asta. manni.
Fajr gaut ónotalega auga til stjúpu sinn-
ar tilvonandi. — Ef einhver á að skipa
fyrir hjer, þá slend jeg víst næst til þess,
sagði hún. Iívað álítið þjer að við eig-
um að gera, lögreglumaður? Er ekki hugs-
anlegt að einhver hafi getað laumast inn
í húsið?
— Mjer datt það í hug fyrst. En jeg gel
ekki fundið nein vegsummerki eftir inn-
brot. Nú fæ jeg hjálp hráðum, svo að við
getum athugað það nánar. Það nnm eng-
inn gestanna vera farinn ennþá?
Saknar nokkur dansarans síns? hróp-
aði Gus svo allir heyrðu.
Allir litu kringum sig en enginn svaraði.
Jeg held að einhver utanaðkomandi
maður hljóti að hafa gert þetta, sagði Gus.
En svo eru þjónarnir og liljómsveitin.
Og svo við gestirnir, auðvitað. Á hverjum
cigum við að hyrja. Jeg er reiðuhúinn til
að hjálpa yður.
Við skulum nú borða fyrst, sagði
Fay rólega. — Það er best að láta eins
og ekkert hafi í skorist. Jeg ætla að
skreppa upp til hans pabba.
Já, ungfrú, jeg held það verði best,
sagði lögregluþjónninn. — Og ef jeg þarf
aðsloðar þá skal jeg láta yður vita.
Maturinn er tilbúinn. Gerið þið svo
vel að koma að borða! kallaði Fay.
Gestirnir runnu í hóp inn í borðsalinn
og það var enginn sem ljet samúðina með
húsbóndanum draga úr matarlystinni.
Það er best að fá sjer góðan bita
meðan tækifæri er til, sagði Gus Hallam.
Úr þvi lögreglan kemur er ekki gott að
vita livar og hvenær maður fær hita næst.
Svo að þetta var njósnarinn sem þjer
voruð að tala um, sagði Val við Noru
þegar þau gengu út i garðinn með disk-
ana sína.
Já, jeg hugsa að gestirnir liafi hald-
ið að hann væri þjónn og þjónarnir að
hann væri gestur. En það er hræðilegl ef
það er í raun og veru svo, að „Ug'lan“ sje
hjer innan um okkur.
Hræðilegt? Finst yður það ekki hafa ver-
ið hepni fyrir vður að vera stödd á vettvangi
þar sem glæpurinn var framinn Þjer get-
ið skrifað marga dálka um þetta.
Jeg lnigsaði nú ekki út í það. En á að
rannsaka okkur núna? Þeir fara varla að
leita á kvenfólkinu? Það er ómögulegt að
gruna neina okkar um, að hafa ráðist á sir
Jeremiah í svefnherbergi hans?
'Rannsakið þjer konuna! er gullin
regla hjá lögreglunni, svaraði Val. — Ef jeg
hefði framið þennan þjófnað, munduð ])jer
þá lialda að jeg gengi með rúbínana á
mjer? Ónei, jeg mundi hafa fengið yður þá
og þjer hefðuð falið þá .... ójá, en hvar
er það sem kvenfólkið er vant að geyma
hlutina í kvikmyndunum geyma þær all-
af þesskonar í sokkunum, sjerstaklega ef
þær hafa fallega fætur. Jeg held, að sokk-
arnir vðar væru ágætur felustaður.
Áreiðanlega. En jeg vil ekki láta lög-
reglumennina gramsa i sokkunum mínum.
Kanske frú Fentön vildi taka að sjer
rannsóknina. Þá er jeg viss um að leitin
yrði ekki neitt hállkák.
Gribban sú! Jeg vona að Fay taki í
lurginn á henni. Hver veit nema hún liafi
stolið rúbínunum sjálf.
Að frú Fenton sje „Uglan“? Þetta er
það skemtilegasta sem þjer hafið sagt i
kvöld.
Nora horðaði dálítið og' dreypti á kampa-
víninu. Hann horfði á hana og brosti gleln-
islega.
Getið þjer nú ekki verið alvarlegur
ofurlitla stund, Val, sagði hún. — Segið
mjer hvernig þjer haldið að þetta hafi at-
vikasl og hvort horfur sjeu á að rúbínarnir
finnist aftur.
Jæja, væna mín, allir verulegir njósn-
arar athuga staðreyndirnar áður en þeir
hyrja á sjálfri rannsókninni. Hvaða stað-
reyndir höfum við í þessu máli? Sir Jere-
miah fór upp í svefnherbergið lil ])ess að
ná í rúbínana. Þeim var stolið frá honum
og hann var læstur inni í svefnherberginu.
Skömmu síðar kom Sanderson leynilög-
reglumaður og frelsaði liann. Sir Jeremiah
vissi hvorki í þennan heim nje annan og
rúbínarnir voru horfnir. Hvað getum við
ályktað af því?
-— Það var það sem þjer áttuð að segja
mjer, hr. Sherlock Holmes.
— Við getum ályktað af því, að ákveðið
hjúskapartilboð verðj ekki borið fram i
kvöld.
Yður dettur varla í hug að Jim Long-
shaw hafi gert þetta?
Það hafið þjer ályktað. Jeg veit ekk-
ert hvað Jim hefir aðhafst í kvöld. Þjófur-
inn hefir getað starfað með þrennu mis-
ímmandi móti. Hann getur liafa komið ut-
anfrá, hann getur hafa verið inni og hann
getur hafa verið hvorttveggja.
Ilvorttvcfggja?
Já, jeg meiiia að einhver sem inni var
hafi getað ráðist á sir Jeremiah og fengið
manni sem beið úti gimsteinana.
Hinir gestirnir rökræddu alburðinn ekki
síður en Nora og Val. Og allir hugsuðu
minna um veslings eigandahn og húsbónd-
ann en um liitt, hver þjófurinn væri. Fay
hafði verið uppi og talað við sir Jeremiah.
Ilún var dálítið æst þegar hún kom ofan
aftur en revndi að tala stillilega.
Pahba líður talsvert hetur núna, sagði
hún er hún gekk milli gestanna. Hann
kemur hráðum ol'an. Og hann biður ykk-
ur um að setja þetta atvik ekki fvrir ykkur.
Við látum lögregluna um það.
Gus Ilallam gal lalið hana á að fá sjer
matarbita og svo hjálpaði hún Sanders lil
að skrifa lista yfir alla gestina, nöfn ])eirra
og heimilisfang.
Meðan þau voru að þessu gerðist óvænl
atvik. Tveir þjónar komu inn í borðsalinn
með úfinn náunga og illa til fara, á miili
sín. Hann var undir meðallagi á hæð og
með svarla grímu fyrir andlitinu.
— Hjerna er þjófurinn! Við vorum að
ná í hann í þessu!
Og svo’ drógu þeir þennan aumingja ræfil
til Sandersons.
— „Uglan“ hrópaði einhver.
— Fúlmennið að tarna! Hvar funduð ])ið
hanri? spurðu aðrir.
Það var býsna úfin „Ugla“ þetta,
tautaði Val.
V. Rannsóknin.
Allir viðstaddir, að Diönu einni máske
undanskildri, höfðu líklega verið á fjöl-
leikahúsi, þar sem einhver spilagosi eða
skemtififl kemur eins og skolhnn úr sauðar-
leggnum og fer að skemta fólkinu. Athurð-
urinn í borðsal sir Jeremiah var alls ekki
ósvipaður slíkri skemtun. Ef þjófnaðurinn
hefði ekki verið nýlega um garð genginn
mundu margir gestirnir eflaust hafa haldið,
að þetta væri það „óvænta" sein Fav
Wheeler ætlaði að gæða gestum sínum á
um kvöldið. Að hún ætlaði að sýna „Ugl-
una“ sem allir höfðu talað svo mikið um.
Lögreglumaourinn reif grímuna af
manninum og andlitið reyndist i fullu sam-
ræmi við persónuria yfirleitt.
Hvar eru þeir? Komið þjer undir eins
með þá, sagði liann með þjósti.
Ilvað eigið þjer við, meistari? Jeg' liefi
ekki stolið neinu.
Rúbínana? Engar vifilengjur hjer!
Hvaða rúbína? Jeg hefi ekki slolið
neinu, segi jeg. Jeg kom hingað al' því að
jeg var svangur og datt í hug að einhver
mundi víkja að mjer matarbita. Ilann rendi
augunum kringum sig og sá skenkinn lilað-
inn mal og alt samkvæmisldædda fólkið.
Honum varð ljóst, að litlar horfur voru á
að honum yrði trúað.
Sanderson flýtti sjer að leita á honum.
Og þjer hafið stolið þeim. Það er best
fyrir yður að meðganga undir eins.
Maðurinn, sem í kunningja lióp gekk
undir nafninu „Slippj' Tibbs“ virtisl elcki
óskvnugur. Harin skildi að hjer var eitthvað