Fálkinn - 26.02.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
hún, og rödd hennar var hlý
af sæln og von.
Æ, drottinn minn, hvílík
eymd, hún hefir mist vitið
hugsaði Valgerður, og hjarta
hennar skalf eins og strá í
stormi. En Ragnheiður hjelt á-
fram að tala um brúðarbúning
sinn og að nú hlyti hann að
fara að korna. „Nú er ekkert
eftir nema að festa faldinn“,
mælti hún lágl. „Það gerir þú,
systir mín elskuleg". Og Val-
gerður hafði ekki brjóst i sjer
að neita henni um þetta. A
meðan hún í'esti höfuðbúnað
svstur sinnar með titrandi hönd-
um, hrundu tár hennar í leyni
og hún bað Guð að láta engil
dauðans leysa systur sína úr
fjötrum óvits og blekkingar.
En Ragnbeiður gekk að spegl-
inum fram í slofuhorninu og
hrosti við sjálfri sjer undir brúð
arblæjunni. Valgerður sótti móð-
ur þeirra i skyndi. Þetta var
þyngsta reiðarslagið, sem aml-
mannsfrúin hafði orðið fyrir á
æfinni, en hún sýndi, sem ávalt
áður, stillingu og þrek. Þær
mæðgurnar reyndu báðar með
blíðu að telja Ragnheiði hug-
livarf og revndu með lægni að
leiða hana úr þessari villu henn
ar. En jjað varð áranurslaust.
Þá Ijet amtmannsfrúin sækja
fjórðungs-lækninn. En hann
var allfjarri og engin von til
jjess að hann gæti komið fyr
en daginn eftir. Presturinn var
líka sóttur, og kom eftir liádeg-
ið. En ekki gat hann neitt átt-
að Ragnheiði l'remur en þær
mæðgurnar.
Ragnheiður var blíð og góð
við alla, en ölJ með liugann á
því sem ske átti þennan dag:
brúðkaupi sínu. Hún gerði það
fyrir móður sina að borða með
prestinum, sem henni fansl
mjög eðlilegt að væri kominn
og hún ræddi við hann af
fullum skilningi á öllu, nema
þessu eina, brúðkaupi hennar.
Þegar á daginn leið gerðist
hún döpur. „Jeg skil ekki livað
dvelur hann“, mælti hún og
mændi stöðugt út um gluggann.
Að lokum fjekk presturinn
hana til þess að afklæðast brúð-
arskartinu og hátta, ])ví að auð-
sjeð væri að ekkerl gæti orðið
af brúðkaupinu i dag. Ragn-
heiður fór að ráðum lians og
sofnaði von bráðar. Þau von-
uðu öll j)rjú, mæðgurnar og
presturinn, að ])að væri góðs
viti, og að lum yrði ef til vill
búin að átta sig að morgni.
En Ragnheiður áttaði sig ekki.
Hún áttaði sig aldrei framar.
Dag hvern bjóst liún brúðar-
skarti og bcið unnustans. Þegar
leið á daginn dapraðist hún og
gekk til hvílu.
En næsta morgun var sem
hún hefði aldrei orðið fyrir
neinum vonbrigðum, og tók þá
enn að búast skarti sínu og biða
í sælli von. Það var sem hún
gleymdi hverjum degi jafnótt
og hann leið sem ekkert væri
til nema þessi eini dagur: Brúð-
kaupsdagurinn þeirra Þórarins
Þórarinssonar. Og hún mundi
alls ekki framar að hann hefði
verið bróðir hennar mundi
ekkert nema þetla eina: að
hann ætlaðl að koma og að það
var heiðursdagur þeirra.
Amtmannsekkjan á Breiða-
hóli dó, södd lífdaga. Valgerður
giftist sýslumanni, sem fjekk
veitingu fyrir sýslu í öðrum
landsbluta. Og þau fluttust þang
að og Ragnheiður með þeim.
En ekkert breyttist í hennar
heimi. Hún vonaði og l)eið seni
áður, og fjekst eigi um bústaða-
skiftin.
Árin liðu, og i gullbjörtu bári
Ragnheiðar Alfsdóttur lóku að
gægjast fram hvítar hærur. Að
öðru leyti var hún furðu ungieg
til síðustu stundar.
Dag einn klæddist hún ekki.
„Þetla líður bráðum frá“, mælti
hún hóglega við Valgerði syst-
ur sina, sem sat við rúmið.
„Enda kæmi það sjer nú ekki
vel að vera lasin á sjálfan brúð-
kaupsdaginn". Og hún brosti
blítt.
En að kvöldi þess dags var
hún látin. Hún hafði liðið út
af eins og ljós. og það siðasta
sem hún heyrðist hvísla var, að
nú væri hann kominn.
Og yfir liðinni ásjónu hennar
hvildi óútmálanlegur friður.
riulda.
í ALBANfU
hafa þeir nýiega verið að halda upp
á 25 ára afmæli ríkisins, sem var
soðið upp úr Montenegro árið 1912.
Mest var um dýrðir í höfuðstaðnum,
Tirana, og þar fjekk lýðurinn að sjá
Zogu konung, sem annars kvað sjald-
an þora að koma lit, af liræðslu við
manndrápara. lfjer sjest tconungur og
sýnist vera hinn vigamannlegasti.
Eldingu sló niður i fjárrjett suður
í Lapleau í Frakklandi. Drap liún
allar svörtu kindurnar í rjcttinni, en
gerði þeim hvítu ekkert mein.
----o----
Það hafa orðið örlög allra kvenna,
sem heitað hafa .Tóhanna og fengisl
liafa við þjóðhöfðingjavöld, að þær
hafa ýmist verið drepnar, orðið vit-
lausar eða verið settar af.
Bað samtíðarinnar. ZD.
Með Ludendorff fjell í valinn ann-
ar frægasti liershöfðingi Þjóðverja
frá lieimsstyrjöldinni, einkennilegur
maður á ýmsan hátt og mátti heita
að hann gengi i barndómi á síðustn
árum.
Ludendorff taldi ætt sína lil (íusl-
afs Vasa Svíakonung's, enda var
amma hans sænsk og hjet Ada Louise
Leffler. Að öðru leyti taldi hann ætt
sína til þýskra kaupmanna og stór-
bænda, sem frægastir voru fyrir það,
að hata presta og Gyðinga, og það
erfði Ludendorff í ríkum mæli. Hann
Cæddisl 9. apríl 1865 á stórbýli í
Austur-Prússlándi og þótti snemma
ráðrikur og óþjáll enda varð hon’um
fátt til vina um æfina. Fá stórmenni
hafa verið meiri einstæðingar en
hann.
Hann var sendur á herskóla í Ivölu
tólf ára gamall. Hann var óvinsæl!
þar fyrir einþykkni, en stundaði nám-
ið af kappi og þóttist viss um að
verða meiri en skólabræður hans.
Enda varð hann brátt frægur fyrir
kunnustu sína og varð ungur starfs-
maður herforingjaráðsins. Eftir árás
ina á Liége 22. ágúst 1914 varð hann
sveitarstjóri Hindenburgs og hófsl
þá það samstarf þeirra sem stóð alta
styrjöldina. Hann átti sinn hlut í
þvi, að Hindenbui’g vann orustuna
við Tannenberg og Masúriumýrar
en sá sigur þótti meistaraverk. Hind-
enburg viðurkendi sjálfur, að Lud-
endorff hefði átt meiri þátt i þeim
sigri en hann sjálfúr og Þjóðverjar
fara ekki dult með, að hann hafi
verið störum meiri herfræðingur en
Hindenburg.
í ágústlok 1916 tóku þeir Hinden-
burg og Ludendorff við yfirstjórn-
inni á vesturvigstöðvunum. Og
smámsaman náðu þessir herstjórar
meira stjórnmálavaldi en góðu hófi
gegndi. Ludendoff var í rauninni
um eill skeið, sem rjeð stjórnmálum
Þýskalands meir en nokkur annar.
Og það er fullyrt, að Þjóðverjar
liefðu getað fengið sómasamlega
friðarskilmála árið 1917, ef Luden-
dorff hefði ekki sett stjórninni stól-
inn fyrir dyrnar.
Hinn 29. september 1918 hól'sl
upplausn sú í liði Þjóðverja, er
sýndi, að þeir höfðu tapað leiknum
og flýði Ludendorff þá til Ilanmerk-
ur og síðan til Sviþjóðar og spilii
það titlæki mjög áliti hans í Þýska-
landi. Þegar hann kom altur heim
hneigðist hann að þjóðernissinnum.
Hann var viðriðinn bæði Kapp-byit-
inguna 1920 og hina snéypidegu
byltingartilraun Hitlers í Múnehen
1923. En síðar óvingaðisl með Hiti-
er og honum. Gerðist Ludendorff
nú rithöfundur og fór að gefa úl
blað og rjeðst þar einkum á Gyð-
inga og frímúrara og bóðaði Þjóð-
verjum Ásatrú. Á sjötugsafmæli sínu
birti hann bannfæringarbrjef sitt
gegn kristninni, sem hann taldi
helzta verkfæri jjess, að viðhalda
áhrifum Gyðinga í heiminum og
væri í andstöðu við lífshugsjón nor-
rænna þjóða. Kvað hann útrýming
kristninnar einu leiðina lil að sam-
eina Þjóðverja á ný, og lýsti þvi
yfir. að hann þættist maður að
meiri fyrir að vera heiðingi.
Hann rjeðst oft á Hindenburg með-
an hann var forseti og kallaði
Locarnosamninginn verk Hinden-
burgs og Gyðinga, einnig kendi hann
Hindenburg um það, að Þjóðverjar
höfðu samþykl Versaillessamning-
ana. Oft neyddust nazistar lil áð
gera blað hans upplækl, vegna þess
live berort það var. Hann rjeðst
heiftarlega á ;ifskipti Þjóðverja al'
Spánarstríðinu.
I.oks komusl á sættir milli hans
og Hitlers i mars i fyrra, og vildi
Hitler gera hann að marskálki en
liinn vildi ekki þiggja. Ludendorff
gaf iit bók um framtíðarslyrjaldir
árið 1935 og lýsir því, hvernig öll
þjóðin verði að vera viðbúin stríði.
Margt af þvi sem hann spáir þar.
er þegar komið fram og Göring
virðist liafa notfært ýmislegt af ráð-
um Ludendorffs i framkvæmd 4-ára
áætlunar sinnar.
Ludendorff kvænlist ekki fyr en
1921 en skildi við þá konu eftir 5
ára sambúð og kvæntisl á ný kven-
lækninum Mathilde von Kemnitz
sem fræg er fyrir Óðinsdýrkun. Var
luin honum mikil stoð í ellinni. Síð-
ustu ár Ludendorffs voru honum
erfið og erilsöm, hann átti i sit'eld-
um meiðyrðamálum við frímúrara.
en blað hans, „Volkswarte" éspaðisl
við hverja pláguna. Þó var honum
ljettir að því, er vinfengið við ráða-
menn 3. rikisins batnaði. Hitler og
þýski herinn hylli hann á 70tugs-
afmæli hans, en endanlegar sættir
urðii 30. mars i lyrravor. Þá var
hin endurbætta Ásatrú Ludendorffs
viðurkend sem Irúmálaskoðun i
Þýskalandi.
Annars hafði l.udendorfl' það fyrir
stafni siðuslu árin áð yrkja upp
sálmabókina og hefir hann búið ti!
nýja útgáfu af ýmsum helztu sálm-
um, með þeirri breytingu að nöfn
ásanna koma þar i stað nafns guðs.
Þannig liefir hann „endurbætf'
bæði „Heims um ból", „Vor guð er
borg á bjargi traust“ og fleiri sálma.
Ludendorff dó 20. desember síð-
astliðinn.
FLAGGAÐ f TOKIO.
Myndin að ofan er af stórhýsi eins
aðalblaðsins i Tokio. Hefir það dreg-
ið upp þýska, ítalska og japanska
fánann, lil þess að minna á, að þessi
ríki standi saman og ætli að bjóða
öðrum byrginn.