Fálkinn - 15.10.1938, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
1 M 3 4 | 5 m 6 7 s M 9 10
m i3Ri" i i M «
12 13 \M 14 m l.i 1« 16 17
M 18 m 19 M 20 M
2 1 2 2 m •|if 23 24 M M 23 26
27 28 29 m 30 3! | 32
33 ' | m 34 M 35
w *i~ m 37 Ȓ M
18 39 m\io m 4 1 42 43
14 45 m 4 6 I47
48 \w M 49 50 m i m 51
í§ 52 53 m í8>: 54 i M
55 56 & 57 08 m 59 I M CO I 61
m M 62 1 i M M
63 m 64 m 65 m 66
Krossgáta Nr. 287.
Slcýring, lúrjett.
1 árstíð. 3 nögl. C hár. 9 aldur. 11
leið. 12 stafur. 14 vesæl. 15 stefna.
10 skemd. 18 málmur. 20 teniur. 21
víðavang. 23 kveðskapar. 25 klaka.
27 veiðinrii. 30 reipin. 33 skemtun.
34 kulda. 35 æðir. 36 í munni. 37
ílátið. 38 tengja. 40 störf. 41 glenna.
44 sljettaði. 46 ástríður. 48 karlmanns
nafn. 49. hluti úr degi. 51 síldar-
verksmiðja (skamst.). 52 klæðleysi.
54 skyldmerini. 55 beita. 57 nóg. 59
ösluðu. GO ruggar. G2 krydd. G3 til-
finning. 04 efni. 65 mjög. 66 op.
Skýring, tóðrjelt.
2 verkfæri. 3 ættarnafn. 4 kaup. 5
æst. G liafið hljótt! 7 espa. 8 líffærið.
10 geisli. 12 sýður. 13 bjarg. 16 fugl-
inn. 17 tæmir. 19 livílt. 22 ijótar. 23
varmenniri. 24 gluggann. 26 snöggir.
28 svalir. 29. elskað. 31 vesælla. 32
stórt. 38 aflaga. 39 ósljettur. 42 svar-
ar. 43 fugls. 45 stækkaðar. 47 fjöldi.
50 hljóm. 53 rífa. 54 helsta. 56 liáð.
58 ljet í tje. 59 rjúka. 61 hljóða.
Lausn á Krossgátu Nr. 286.
fíúðning, lúrjett.
1 ösp. 3 sko. 9 rís. 11 Skaftárós.
12 fús. 14 átt. 15 fat. 16 S.O.S. 18
píLa. 20 rauk. 21 ósa. 23 ára. 25 æfa.
27. Akranes. 30 göturyk. 33 rann.
34 kænar. 35 nart. 36 sæll. 37 land.
3j ótta. 40 anker. 41 Anis. 44 maur-
ana. 46 girnast. 4ö ern. 49 rót. 51 sto.
52 gaus. 54 essi. 55 kál. 57 róa. 59
hik. 60 ról. 62 aðalborin. 63 þii. 64
Aða. 65 far. 66 æki.
fíúðning, lóðrjett.
■2 snú. 3 skálin. 4 Kata. 5 oft. ii
ráf. 7 írar. 8 sótast. 10 svo. 12 flóar.
13 sparn. 16 skæra. 17 skakt. 19 úr.
22 skartar. 23 ásælnar. 24 agalegt. 26
fyrnist. 28 eklan. 31 örari. 32 undan.
38 ómerkt. 39 tungl. 42 nasir. 43
stóll. 45 afurða. 47 röskir. 50 óm.
53 sóað. 54 eira. 56 ári. 58 ala. 59
Hof. 61 ósk.
SVARTI KAFARINN.
Framh. af bls. !).
anum upp og hann gaf okkur
merki um að draga línuna. Við
fúndum þegar að það var eitt-
hvað þungt á lienni. Loks sáum
við stóran hálcarlssporð koma
upp. Við vorum ekki í vafa um
að þetta var liákarlinn sem bræð
urnir höfðu barist við seinast.
Tikuto gerði okkur skiljanlegt
að hann vildi fá hákarlinn um
horð og settum við þá lykkju á
sporðinn og dróum hann svo
upp með vindunni. Á kviðnum
sáum við „keisaraskurðinn“
sem Tikuto hafði gert. Hákarl-
inn kom ofar og nú sáum við
okkur til mikillar furðu þynnu
nr. 14, sem sat skorðuð í kjaft-
inum á kvikindinu og hafði
brotið úr því instu tennurnar.
Tikuto losaði nú plötuna með
öxi og linif og um leið og hann
dró hana út hrökk kjafturinn
saman með miklum smelli. Þeg-
ar Ivulek heyrði smellinn leit
hann þakkandi aðdáunaraugum
til bróður síns og tautaði eitt-
hvað sem mun hafa þýtt: „Nú,
það var þá svona, sem þú bjarg-
aðir lifi okkar!“ Við skárum
sporðinn af hákarlinum og
geymdum liann til minja um af-
rek Tikutos en fleygðum svo
skrokknum í sjóinn.
Þegar þjmnan liafði verið
rjett aftur lók kafarinn nagla
og fór nú niður aftur. Hann var
grunsamlega lengi að koma
seinustu plötunni fyrir og fór
fjórar ferðir niður þangað til
hann lýsti því yfir, að sjúkling-
urinn væri læknaður. Og mikið
var skipstjórinn ánægður yfir
verkinu.
Nokkrum dögum síðar, er þeir
Tikulo og Ivulek stigu á land
í Beira liöfðu þeir báðir fengið
ærlega þóknun og að auki hafði
hvor um sig fengið vindlakassa
til þess að æfa sig á.
Nokkrum mánuðum seinna
hiðu allir þess með eftirvænt-
ingu að sjá hvernig botninn i
skipinu liti út, er það var tekið
i þurkví í Hamborg. Hvernig
skyldu þynnurnar hans Tikuto
sitja? Þær voru eins og búast
mátti við. Þar var elcki einn ein-
asti nagli skakkur nje ójafna
á nokkrum samskeytum. Þegar
þýsku smiðirnir heyrðu, að
þessar fjórtán þynnur hefðu
verið festar af svörtum kafara
innan um sæg af hákörlum, þá
mátti sjá á þeim að þeir ættu
hágt með að trúa því, þó að þeir
segðu ekki beinlínis upphátt,
að það væri lygi.
Þegar skipstjórinn athugaði
hotninn nánar sá hann, að á
einni plötunni voru fjórtán risp-
ur og einhver óskiljanleg tákn
— það var kveðja frá Tikuto og
skýring á því hversvegna liann
hafði verið svo lengi að koma
síðuslu plötunni fyrir.
Leifar af tveim gömlum þorpum
hafa fundist með stuttu millibili í
Póltandi. Ajinað er frá tímabili
staurabyggingamanna, er bygðu á
staurum úti i vatni, en bitt er mikið
yngra, ætlað þó að vera frá því um
árið 500 f. Kr.
koma blöðin með marga dálka um kyprus-
trjen. Jeg hefi beðið Erissu um, að taka
þetta loforð af liinu fólkinu.“
„En þjónarriir! Þjer getið ekki fengið þá
til að þegja.“
„Þeir vita ekki neitt. Og stúlkan yðar er
gröm hinum vinnukonunum fyrir að þær
tala ekki hennar mál og við þjónana fyrir
að þeir sýni henni ekki nógu mikla kurteisi.
Hún segir ekki neitt.“
„Jeg hjelt að yður langaði til að sagan
kæmist í almæli.“
Ahtee brosti vandræðalega. „Jeg verð að
trúa yður fyrir leyndarmáli. Jeg er að semja
bók um Jeffrey Fralton og mig langar ekki
til að aðrir byrji á því líka, og geri það
kanske betur.“
„Ef þjer náið í spil,“ tók frú Ilydon
Cleeve fram í og skifti nú snögglega um
umtalsefni, „þá skal jeg kenna yður piquet.“
Hún hafði ekki gleymt spilinu. Stálminn-
ið sem hún hafði, hafði oft verið orsök til
ergelsis hjá því fólki, sem hún lagði fæð á.
Nú útskýrði hún nákvæmlega fyrir Ahtee
öll heitin og stafaði lölurnar fvrir hann á
frönsku.
„Ef þjer viljið," sagði hún, „þá getum
við spilað upp á ofurlitla bit. Þá tekur mað-
ur betur eftir.“
„Ágætt,“ sagði Ahtee, „þetta verður alveg
eins og hjá sjóræningjunum. Þjer eruð
Jeffry Fratton og jeg er einn af lærisvein-
um hans.“
„Sumir hefðu nú ekki tekið svona at-
hugasemd með þökkum; en jeg læt mig
einu gilda,“ sagði frú Cleeve. IJún brosti
kampakát.
Hún átti eftir sex hundruð dollara af
þeim þúsund, sem hún hafði fengið nýlega
frá Curtis Weld, frænda sinum og miljóna-
mæringi, sem hún hafði jagasl svo oft og
ákaflega við, en sem hún altaf mátti treysta
þegar i nauðirnar rak. Nú skyldi Ahtee
verða henni fösl gróðalind upp frá þessu.
Það eina sem bar hinni liáu elli hennar
vitni voru liendurnar, sem voru eins og
klær. Ahtee leit á fingurna, sem leiftruðu af
ígulum brasilíudemöntum og fanst þeir
líkjast klóm, sem páfagaukar kreppa um
skaftið í búrinu sínu.
Frú Hydon Cleeve gerði sjer enga rellu
út úr þvi að heita kunnáttu sinni gegn
byrjandanum, sem ckkert kunni. Hún fyrir-
leit þesskonar veikleika. Var það ekki nóg,
að fræg gömul dama, sem hafði lærl spilið
hjá lávarðinum af Athelhampton, ljet svo lit
ið að spila við mánn, sem var alveg þýð-
ingarlaus í þjóðfjelaginu?
XII. kapítuli.
Curtis Weld sat í kofa sínum á afskekt-
um stað uppi í Adirondackfjöllum og las
með furðusvip brjef, skrifað með hrossa-
hreslshendi frænku lians hinnar fjörgömlu.
Hann bar enga virðingu fyrir henni, en dáð-
ist þó að hugrekki hennar og viljaþreki.
Hún skrifaði:
„Það er orðið leiðinlegra hjerna nú, síðan
George Barkett hefir fengið lífstíðarábúð í tugt-
húsinu. Ekki skil jeg liversvegna nokkrum manni
er illa við yfirheyrslur. Jeg hefi gaman af þeim.
Dómsforsetinn var sonur hans Thompkins, sem
var nýlenduvörukaupmaður i Newport og svo
ægilega digui-, viðbjóðslega karlsins, sem stefndi
mjer einu sinni. Jeg ljet alla áheyrendur heyra
meiningu mína um fjölskyldu dómarans. Hann
barði i borðið, en það dugði ekki hót. Jeg vor-
kenni veslingnum henni Gladys Jaster, — en
maður getur nú haft ýmislegt gott af sorginni
líka — hún hefir ljest um tíu kíló og yngst um
tiu ár. George lijekk i þeirri fábjánastaðhæfingu
sinni, að hann hefði ætlað sjer að berja Jaster,
en ekki getað fundið hann. Engin kona i kvið-
dómnum ljet sannfærast. Jafnvel jeg hafði ekki
hugmynd um, að hann hefði jafn óhreint mjel í
pokanum og kom á daginn. Þú hefir líklega vit-
að það, en haldið þjer saman, af því að þú ert
karlmaður."
Curtis Weld leit upp á gestinn sinn. „Jeg
er að lesa brjef frá merkilegri gamalli kerl-
ingu, frú Hydon Cleeve."
„Henni, sem kom öllu í uppnám við
rjettarhöídin yfir George Barkett?“
„Einmitt. Hún skrifar mjer frá Frattoney,
þar sem þessi sorglegi atburður gerðist.
Húu hefir nú lifað í kyrþey í tuttugu ár,
eu er nú himinlifandi vfir að liafa lent í
þessu sögulega máli.“ Curtis Weld las á-
fram:
„Jeg þarf þúsund dollara. Viltu gjöra svo vel
að senda þá i smáseðlum, þvi að hjer er ómögu-