Fálkinn - 13.01.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 N N
Baðströnd skamt frá Tallinn
Síösumar.
Alt í einu tók hún eftir hon-
um. Ekki vegna þess að hann
væri svo ungur eða laglegur. Og
ekki lieldur vegna þess að hann
sæti svo nærri henni. Það var svo
hræÖilega þröngt á ströndinni i
dag að það var hvergi hægt að
sitjast niður nema beiðast at'-
sökunar. Ef til vill var það á-
stæðan til þess að hún tók eftir
honum að hann tók ekki eftir
henni. Hún hafði legið á strönd-
inni í fullan klukkutíma, lesið
og látið sjer líða vel þangað til
hún alt í einu var sjer þess með-
vitandi að ungi maðurinn við
hliðina á henni virtist ekki einu
sinni taka eftir því að hún væri
til. Henni fanst hún vera svo
liræðilega einmana og tilkomu-
laus. Hún gat ekki lesið leng-
ur ....
Alveg upp úr þurru sagði
hann:
— Skemtiferðaskip á leið til
Ranaríueyjanna.
Það var svo mikill ákafi í rödd
hans að hún horfði út á haíið,
áður en hún leit á hann. Ot við
sjóndeildarliringinn sá hún reykj
arstólpa.
— Svo, —- hvernig vitið þjer
þuð? spurði hún.
Jeg þekki þau öllsömul
aftur. Þetta þarna hefur bláan
re-ykháf með hvítri rönd. Það er
eign ensks skipafjelags og heitir
„Ocean Star“. Það gengur til
Malaga, Teteran og Las Palmas
Það er eins og þetta væri
klipt út úr fallegu Ijóði.
Hann leit á hana.
— Lesið þjer skáldskap?
Hún svaraði ekki strax. Hún
leit við og horfði í augun á hon-
um. Hann hafði skemtilegan
róm, þægilegan og karlmannleg-
an. í heila þrjá daga liafði eng-
in manneskja ávarpað iiana
nema þjónarnir á litla ódýra
hótelinu, þar sem liún bjó.
Að heyra mann tala hafði mikla
þýðingu fyrir hana eins og á
stóð. Hún sá að hann var mjög
sólbrendur. Hárið virtist naíst-
um hvítt er það bar við dökk-
brúnt andlitið og augun voru
fallega gráblá. Hann var í
grárri treyju og bvítum flúnels-
buxum, klæddur eins og kapp-
siglandi. Augu hans horfðu út í
rómantiskan fjarskann, sem við
ksum stundum uta í bókum. —
— Já, stundum, svaraði hún,
þegar liann er ekki mjög þung-
ux. Þessi bók fellur mjer vel í
geð. Hún blaðaði í henni og las
hátt: „Og nú förum við gullna
veginn til Samarkand—
Hún fann hvernig hún roðnaði.
Þessi maður var henni fullkom-
lega ókunnugur í öllu falli. En
hún hafði haft þessa ljóðlínu
yfir allan daginn og nú höfðu
orðin fengið vald yfir henni.
-— Það er eitthvað svo töfrandi
VÍÐFÖRULL MAÐUR
við þetta, sagði hún ofur mjúk-
lega.
Hann leit út yfir Jiafið aftur.
Hún vonaði að Jiann hefði ekki
tekið eftir því, sem hún sagði
seinast. Honurn kynni að finn-
ast liún lxlægileg. Svo kinkaði
hann kolli.
— Já, jeg kannast við eittlivað
þessu líkt, sagði liann. FalJegt er
það vissulega.
— En það er ef til vill enginn
staður með þessu nafni . . . . ?
Hann liló.
Jú, livort það nú er. Hann
er til. I Túrkestan. En jeg lield
að fólkið í bókinni hafi liaft
erfiða ferð. Nú gengur það alt
betur. Maður fer um Istambul
eða þá Moskva niður Volgu til
Bakú og síðan yfir Kaspíahaf til
Búkara. Búkaramottur hafið þjer
sjálfsagt heyrt talað um?
Það var eins og allir þessir
staðir væru gamlir kunningjar
lians. Hún lagði frá sjer bókina
ó sandinn.
— Segið mjer, hafið þjer virki-
lega verið þar?
— Já, það er mjög fallegur
staður ....
— Þjer hljótið að hafa ferðast
mikið.
—* Tja. Það má nú kanske
segja. Já, jeg hef ferðast mikið.
Jeg liugsa sem svo: Lífið er ekki
langt, og jeg vil sjá mig um í
heiminum áður en jeg verð of
gamall. Það ákvað jeg strax þeg-
ar jeg var barn. Ef maður er
ákveðinn, þá eru aJlir vegir færir.
— Það lield jeg líka, sagði
hún. Hann var svo karlmann-
ltgur og styrkur. Eftir litla stund
mundi hann rísa á fætur og fara
sína leið. Henni fanst liún vera
svo aum og lítilmótleg.
-— Þjer hafið auðvitað líka
ftrðast talsvert, sagði hann.
— Ó, ekki svo mikið. Til stór-
borga Evrópu, Parísar, Brussel
o. s. frv. —- Þangað sem allir
ferðast einhverntíma æfinnar.
— Já, jeg skil. Brussel er nxjög
frlleg borg. Og París er dásam-
leg — en maður verður að þekkja
borgina ....
Nú skulum við fara til Mont-
martre. FJestir ferðamenn héim-
*
sækja að eins kaffiliúsin og í-
mynda sjer svo að þeir hafi sjeð
alla París. Nei, þá skulum við
f. ra upp til Sacré-Coeur þegar
máninn skín! Það er yndislegt.
Rödd lians var hlý. Það var al-
veg eins og lionum þætti þar
vænt um einlivem.
— Þekkið þjer hana Nínu?
hjelt hann áfram. Feitu kerling-
una á le Chalet. Hvergi eru
steiktir kjúkhngar jafngóðir og
hjá henni. IJver einasti maður i
Montmarte þekkir Nínu.
Ó, jeg var nærri húin að
gleyma henni. Við ferðumst ekki
svo mikið nú á tímum.
-t— Nei það gerir heldur eng-
inn.
—- Það er vegna hennar
möminu, liún er ekki svo heilsu-
hraust ....
— Þjer eruð heldur ekki hraust
legar, sagði liann eins og það
snerti bann dálítið. Ofreynsla?
— Já það er þessvegna að jeg
er hjerna til þess að hvíla mig
svolítið ....
Of mikið samkvæmislif
auðvitaÖ?
— Já, það mætti kanske segja
það, sagði hún og fann hvern-
ig hún roðnaði á ný.
— Jú, jeg kannast við það.
Það getur verið nógu erfitt. Við
Svíar kunnum ekki að skemta
okkur á rjettan hált. Við losum
okkur við skynsemina þegar við
fcirum að skemta okkur. 1 Vín
altur á móti kann fólkið að
skemta sjer. 1 Pratern og Ring-
strasse er samkvæmislífið skemti
legt án þess þó að ofþreyta. Eða
þá maður fer út til Grinzing á
Heuring. Vitið þjer hvað Heuring
er? —
Hún hristi höfuðið. Hana sveið
í hálsinn.
— Það er einskonar vínhátíð.
Hvert veitingahús hefir sinn
Heuring. Maður situr við smá-
borð og drekkur vín undir yndis-
legri musik. Og lxafi rnaður nú
með sjer fallega stúlku i þokka-
bót, þá safnast ungu xxxennirnir
saman við borðið og syngja
benni lof.
Hann horfði á liana og hló:
Þjer ættuð að fara til Vín. .. .
— Já, en það er langt þangað,
og mamma er ekki frisk....
— Þjer gætuð farið, þó hún
væri ekki með. Þjer takið Aust-
urlandahraðlestina um Paris. —
Eða eins og jeg gerði einu sinni
með bíl. Það var hringferð.
París — Nansy — Strassburg —
Miinchen — Salzburg. Það er
yndislega fallegt kring um Salz-
burg. Og því næst Innsbruch -—
Sterzig - einn af fallegustu
smábæjum, sem jeg get bugsað
mjer. . . . og Meran til Karer-
vatnsins. Það er ekkert stórvatn,
er, litskrúð þess er töfrandi eins
og fiðrildisvængur. Feneyjar. . . .
Já, hafið þjer verið þar?
— Aðeins.... aðeins i bók-
unum. —
— Það er ekki nóg. Þjer verð-
ið að fara þangað.... láta róa
með yður að kvöldi dags niður
eftir. Canal Grande, Iielst indælt
sumarkvöld....
Hann þagnaði og leit út ó
hafið. Það var einhver ókyrð yf-
ir honum, hún þorði ekki að
trufla hann, hún vissi að nú upp-
lifði liann í endurminningunni
þessi unaðslegu ferðalög. Það
komu tár fram í augun á henni
— í raun og veru var það ekki
heimþrá, sem liún fann til.
Það byrjaði að rökkva á strönd
inni og baðgestafylkingin þynt-
ist smátt og smátt. Hún fann til
leiðinda. Hún hafði hlakkað svo
mikið til leyfisins. Þrír dagar
voru liðnir, . . . Aðei,ns fjórir
dagar eftir og svo var öllu lokið.
Hún sá eftir öllu samtalinu um
París og Bryssel.... Það hafði
verið heinxskulegt mont.
Nú hóf liann máls aftur —
eins og við sjálfan sig:.... eða
maður getur líka hlaupið yfir
Vin og farið lieim um Padua,
Como, Domo d’ Ossola og Simp-
lon til Vevey, Genf og Dijon. . . .
Kvöldsvalinn konx, haustsval-
inn.... veturinn nálgaðist. Hún
vonaði að hann mundi ekki
fylgja henni lil litla hótelsins. Þá
mundi hann brátt komast að
raun um það að hún hefði
skrökvað að lionum. Þau stóðu
á fætur. Hann leit á hana al-
varlegur.
— Jeg þekki lítið veitingahús,
þar sem er ágætl að borða L-
næstum því eins gott og í París
.... eigum við að fara þangað?
— Yður finst leiðinlegt hjerna?
— Nei ekki núna, sagði
hann.
Þau stóðu þögul eitt augna-
blik. Það var eitthvað undar-
legt við þessa þögn.
— Nafn mitt er Holrn....
Bertil Hohn. ;Hánn hló dálítið
vandræðalega.
— Lisa Bergman.
Fjórir dagar eftir. Ef til vill
Til Feneyja, Istambul, Como, Samar-
kand lá leiðin. —
En hún endaði með trúlofun og
hamingju í Stokkhólmi.
Smásaga eftir Bo Flemberg.